ตอนที่ 30 คุณยังสบายดีอยู่ไหม

ตอนที่ 30 คุณยังสบายดีอยู่ไหม “เอาเถอะ ไม่ต้องแสร้งทำเป็นหมาป่าหางโตแล้ว คุณคิดว่าเรื่องอื้อฉาวพวกนั้นในถนนเส้นนี้มีใครที่ไม่รู้บ้าง ตอนนี้เล่นบทน่าเกรงขามอะไรต่อหน้าผม คิดว่าตอนนี้เป็นคุณหญิงนายกเทศมาตรีมาก ยั่วโมโหผมเชื่อไหมว่าผมจะเอาเรื่องเมื่อก่อนของคุณทั้งหมดเผยออกมา!” พี่ไก่ไม่กลัวแม้แต่น้อย ปากราวกับประทัดพูดไปเรื่อย นพนาเห็นพี่ไก่โกรธแล้วก็ไม่กล้าที่จะอยู่นานจึงรีบกลับไป หลังจากที่ออกมาจากห้องอาบอบนวด นพนาก็ถอนหายใจ และมองเข้าไปข้างในอย่างรังเกียจ กลับคิดไม่ถึงว่าจะมาเจอผู้หญิงคนนั้นที่คุยกับเธอตอนแรกเข้าพอดี แล้วจึงรีบเดินคอตกออกไป “เช๊อะ คนอะไร แย่งแฟนน้องสาวของตัวเองแล้วยังมีหน้ามาที่นี่อีก!” ผู้หญิงคนนั้นด่าอย่างเกลียดชังจากด้านหลังของนพนาต่อ ประโยคนี้นพนาปกติก็ได้ยิน แต่ว่าเธอไม่กล้าหันกลับไป และรีบขับรถออกไปให้ห่างจากที่นี่ ระหว่างทางนพนาก็สาปแช่งตรัยอย่างชั่วร้าย ด่าตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้แต่บรรพบุรุษโคตรเหง้าศักราชก็ไม่เว้น ตั้งแต่เริ่มแรกเธอก็จ่ายค่ามัดจำไปแล้วห้าแสน หลังจากนั้นก็ให้เขาอีกห้าแสน ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เอามาออกมาจากเงินเก็บของเธอ หลังจากที่รู้ว่าตัวเองโดนหลอกก็เจ็บใจเป็นหย่างมาก นพนาไม่รู้ว่าพอเธอเพิ่งออกมาได้ไม่นาน ชญาภาก็เข้าไป เธอมองไปรอบๆทั้งซ้ายแล้วขวา หลังจากนั้น ก็เดินย่องเข้าไปเบาๆ สายตาที่รังเกียจเธอเหมือนกับที่รังเกียจแม่ไม่มีผิด ผู้หญิงที่นั่งอยู่ในห้องอาบอบนวดคนนั้นหลังจากที่เห็นเธอก็แสดงท่าทีที่ตกตะลึง หลังจากนั้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา “ฉันว่าคนหนึ่งเพิ่งออกไป อีกคนหนึ่งก็เข้ามาทันที พวกคุณสองแม่ลูกนี่สุดยอดจริงๆ!” ชญาภาหน้าจ๋อย ถูกเธอพูดขนาดนี้หน้าก็แดงขึ้นมาทันที แต่ว่ากลับไม่กล้าพูดอะไร คิดว่าตัวเองยังมีเรื่องที่สำคัญ แล้วจึงเดินเข้าไปลานด้านใน มองจากไกลๆก็เห็นพี่ไก่นั่งดื่มชาอยู่ จึงค่อยๆเดินเข้าไป ชญาภาตั้งแต่เด็กก็โตจากที่นี่ ปกติพี่ไก่ก็รู้จัก ยังจำได้ว่าตอนนั้นพี่ไก่แซวเธอให้เรียกว่าพ่ออยู่เสมอ บอกว่าเรียกแล้วจะมีขนมหวานให้กิน ตอนนั้นนพนายากจน เลี้ยงดูเธอคนเดียวจึงไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วจึงไปทำงานขายตัว ชญาภาตั้งแต่เล็กจนโตก็อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ตั้งแต่เด็กเธอไม่เคยเห็นอะไร แม้ว่าต่อมาเธอกับแม่จะได้ย้ายไปอยู่กับตรีภพ แต่ว่าชาติกำเนิดก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ “ลุงไก่!” ชญาภาเปล่งเรียกไปก่อน ไก่หันหลังกลับมามอง ในใจก็ช็อกไปชั่วขณะ ทำไมสองแม่ลูกถึงได้ผลัดกันถ่อมาที่นี่ หรือว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่? หนูคนนี้ก็คงไม่ได้จะมาหาตรัยหรอกใช่ไหม ว่าแล้วเขาไม่แสดงท่าทีอะไรแล้วก็พูดเอ่อออกมา “ชญาภา ทำไมถึงคิดที่จะมาสถานที่แบบนี้ล่ะ แม่ของหนูก็เพิ่งจะกลับไป” ชญาภาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขาและถามต่อทันที “ลุงตรัยล่ะ เขาไปไหนแล้ว?” “เขาเหรอ ไปแล้ว!” ไก่พูดตามความเป็นจริง แต่ว่าก็แปลกใจ ดูเหมือนสองแม่ลูกนี้น่าจะมีเรื่องอะไรบางอย่างกับตรัย ไม่งั้นคงไม่รีบร้อนมาหาเขา “ไปไหนเหรอ? ไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” ชญาภาถามอย่างกังวล “ไปตั้งแต่เมื่อวาน ไปต่างประเทศ!” “อะไรนะ?” ชญาภาฟังแล้วก็มองไก่อย่างตกใจ กระทืบพื้นด้วยความโกรธแล้วหันหลังกลับไป พอไปถึงประตูทางออก ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา “ชญาภา?” ชญาภาหันกลับไปมองเขาอย่างรังเกียจ “มีธุระอะไร?” “คือว่า ชญาภา ทำไมคุณมาที่นี่” ชายคนนั้นมองเธออย่างดีใจ ชญาภาเห็นเขาแบบนี้เดิมทีก็อยากเดินหนีไปทันที แต่ว่าคิดไปคิดมาก็หันกลับมาถามเขา “คุณรู้ว่าตรัยไปไหนหรือเปล่า?” “ตรัยเหรอ ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับเขานะ หลังจากนั้นก็หนีไปตอนกลางคืน ทำไมเหรอ คุณหาเขามีธุระอะไรเหรอ?” “ไม่มีอะไรถามไม่ได้เหรอ?” ชญาภาจู่ๆก็จ้องมองเขาด้วยความโกรธ และหันหลังเดินจากไป “โอ้ คือว่า ชญาภา” ชายคนนั้นจู่ๆก็เรียกเธอให้หยุด “มีเรื่องอะไรพูดมา!” “คุณ สบายดีไหม?” ชายคนนั้นจู่ๆก็ถามขึ้น จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ร้อนผ่าว ดังกับว่าเธอเป็นสมบัติมีค่าที่ไม่มีใครเทียบยังไงยังงั้น “แล้วมันธุระกงการอะไรของคุณ” ชญาภาตอบอย่างรีบร้อนแล้วหันหลังหายไปที่หัวมุม ฉากนี้ก็ถูกผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงห้องอาบอบนวดคนนั้นเห็นเข้าพอดี เธอก็พูดเยาะเย้ยอย่างเสียงดังขึ้นหนึ่งประโยค “ตอนนี้คนเขาเป็นถึงบุตรีของนายกเทศมนตรี คู่หมั้นยังเป็นจิรภาส ไหนเลยจะจำคุณได้ ฉันว่าคุณน่ะ อย่าโง่รอเลย หลายต่อหลายปีก็ยังไม่เคยเห็นเธอกลับมาหาคุณ จะตาบอดลุ่มหลงอะไรนักหนา!” ชายคนนั้นมองชญาภาจากทางด้านหลัง และก้มหัวลงเต็มไปด้วยในตาที่มืดมน เขาจำได้ว่าตอนที่ยังเด็กชญาภาเพราะสาเหตุจากนพนาจึงถูกเด็กรุ่นเดียวกันรังแกอยู่เสมอ เขาลืมไม่ลงตอนที่เธอถูกรังแกอ่อนแอไม่มีกำลังแบบนั้น มักจะกระพริบตาดวงโตอย่างไร้เดียงสา เธอในตอนนั้นร่างกายผอมหน้าซีดเซียว ไม่เคยได้กินอิ่ม และเขาก็แอบเอาหมั่นโถให้เธอกินอยู่เสมอ เธอก็ยิ้มและเกี่ยวก้อยกับเขา บอกเขาว่ารอเธอโตแล้วจะต้องแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน เขามองแววตาที่สดใสของเธอแล้วยิ้ม จินตนาการอยู่เสมอว่าจะสามารถได้เธอมาเป็นภรรยา เป็นแบบนี้ตลอดจนกระทั่งเธอเป็นวัยรุ่น วันนั้นนพนาและเธอถูกชายคนหนึ่งมารับตัวไป หลังจากที่เขารู้ก็รีบตามไปจากด้านหลังอย่างบ้าครั่ง แต่ว่าเขาเป็นคนนะ เขาจะวิ่งทันรถได้อย่างไร ต่อมาเมื่อมีคนมาบอกเขาว่านพนาได้เป็นคุณหญิงของนายกเทศมนตรี เขากำลังกินหมั่นโถอยู่ในมือ เขามองอาหารที่เหลืออยู่ในจานและไม่นานก็วิ่งออกไปทันที เขาหาสถานที่ที่เธออยู่พบแล้ว นั่นคือพื้นที่วิลล่าเพียงแห่งเดียว รปภ.ที่หน้าประตูเห็นเขาใส่เสื้อผ้าโทรมๆราวกับคนจรจัดแบบนั้นจึงไม่ให้เขาเข้าไป ต่อมาเพื่อที่จะได้เจอชญาภา และสามารถเข้าไปในเขตนั้นได้ เขาจึงแกล้งทำเป็นคนทำความสะอาดปะปนไปในรถเก็บขยะ เมื่อเขาเห็นชญาภาจากไกลๆ เขาถึงกับตะลึงงัน ครั้งหนึ่งคนที่สกปรกๆ อยู่หลังเขาเสมอ ยังขอเขากินหมั่นโถ เด็กหญิงนิสัยก๋ากั่นคนนั้นไม่มีอีกแล้ว มีแต่เด็กสาวที่ราวกับนางฟ้าเข้ามาแทนที่ เขามองเสื้อผ้าที่สกปรกๆของตัวเองแล้วมองไปที่ชญาภา วินาทีนั้น หัวใจของเขาก็เจ็บราวกับถูกแทง เธอเป็นเหมือนนางฟ้าที่ตกลงมาในโลกมนุษย์ แต่ตัวเองเป็นเพียงแค่เด็กเหลือขอที่ใช้ชีวิตในตรอกที่วุ่นวายกินข้าวก็กินไม่อิ่ม เขาอยากเข้าไปเรียกเธอและถามเธอว่ายังจำตัวเองได้อยู่หรือเปล่า ดนุนัยคนนั้นที่เคยปกป้องคุ้มครองเธออยู่ตลอด แต่ว่าเขาขี่ขลาดตาขาวแล้ว เขากลัวว่าเธอจะพูดว่าไม่รู้จัก และที่กลัวมากกว่านั้นคือกลัวว่าเธอจะไล่เขาไป ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ สาบานว่าเขาจะต้องบ้าแน่ๆ ดังนั้น เขาจึงจากไป เขาตัดสินใจว่าต่อไปนี้จะไม่เข้าไปในชีวิตของเธออีก แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ เขาแอบมองเธอมาตลอด แต่เขาก็ไม่เคยที่จะกล้าก้าวไปยืนต่อหน้าเธอ เมื่อเขาได้ยินว่าเธอหมั้นกับจิรภาสแล้ว ตัวเขาเองก็ดื่มเหล้าเมาอย่างบ้าคลั่ง เขาบอกตัวเองว่าเธอมีความสุขก็ดีแล้ว การข้ามผ่านของกาลเวลาทำให้เขาสงบลง เขาไม่ได้ไปเที่ยววิ่งหาถามข่าวคราวของเธอ และไม่ได้ไปดูเธออีก เขาปิดกั้นตัวเองให้อยู่ในโลกของตัวเอง แต่เขายังคงตั้งตารอ รอว่าสักวันหนึ่งเธอจะคิดถึงเขา เด็กชายคนนั้นที่เคยแอบป้อนหมั่นโถให้เธอ เด็กชายคนนั้นที่เธอเคยสัญญาว่าจะแต่งงานกับเขา ตั้งหลายปี เขาชินกับความผิดหวังแล้ว และชินกับความโดดเดี่ยวแล้ว แต่ว่าวันนี้ นึกไม่ถึงว่าคนๆนี้จะมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาโดยที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้า ทำให้หัวใจของเขากระพือขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง แถมยังสวยขนาดนั้น และยังดึงดูดคนอีก ทุกอย่างไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่เปลี่ยนก็คือท่าทีที่เธอมีต่อเขา เขาเห็นความรังเกียจอย่างชัดเจนในดวงตาของเธอ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข แม้ว่าเธอไม่ได้มาหาเขา แต่เพียงแค่เห็นเธอเขาก็ดีใจแล้ว ดนุนัยยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานถึงจะจากไป แผ่นหลังบางๆไม่ง่ายสำหรับเด็กชายตัวใหญ่คนนี้ ผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตูคนนั้นส่ายหัว ในสายตาของเธอนพนาแม่ลูกเดิมทีก็เป็นคนหัวสูงเห็นแก่ประโยชน์อยู่แล้ว จะจำเขาได้อย่างไร ชญาภากลับถึงบ้านก็เหมือนกับแม่ของเธอ ด่าตรัยตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้แต่บรรพบุรุษโคตรเหง้าก็ไม่ปล่อย คำพูดนี้ก็ถูกนพนาได้ยินเข้าพอดี เธอโกรธถอยไปไม่กี่ก้าวและเกือบจะเป็นลม ยังดีที่น้าธยาน์มือไม้เร็วรีบพยุงเธอไว้ ชญาภาเห็นแม่จ้องมองตัวเองอย่างรุนแรง จึงตกใจรีบก้มหัวลง อย่างรวดเร็วและเดินตามแม่เข้าไปในห้อง พอเข้าไปถึงห้อง นพนาก็ทนไม่ไหวและถามขึ้นว่า “พูดมา เรื่องนี้ลูกมีส่วนร่วมมากน้อยแค่ไหนกันแน่?” ชญาภาถอยหลังอย่างหวาดกลัว “แม่ หนู...” วิธีของแม่เธอก็เคยเห็นมา ตอนที่ยังเป็นเด็กเธอกลัวมาก เลยไม่กล้าปกปิด แล้วจึงเอาเรื่องที่ตัวเองแอบไปหาตรัยทำเรื่องสกปรกพูดออกมาทั้งหมด เมื่อนพนารู้เธอจึงกัดฟันด้วยความโกรธ แล้วจึงใช้มือตบไปที่ใบหน้าของชญาภา