บทที่ 47 คำขอโทษจากมนุษย์น้ำแข็ง （7）

บทที่ 47 คำขอโทษจากมนุษย์น้ำแข็ง （7） ตอนที่พี่นถิงเดินเข้ามานั้นนางกังวลแค่เรื่องของตกแต่งอันราคาแพงของนาง นางเลยไม่เห็นสายตาที่รู้สึกผิดหวังของเขา เจ้าช่างโง่นัก ในใจของเจ้าเป็นห่วงชายผู้นั้นมากกว่าเก้าอี้พวกนั้นอีก ข้ออ้างกระจอกแบบนี้ มีแค่เจ้าเท่านั้นแหละที่เชื่อ มีแค่เจ้าเท่านั้นแห