ตอนที่ 2 หอนางโลมอลหม่าน2

ตอนที่ 2 หอนางโลมอลหม่าน2 พี่หงฮัวชะงักไปทันที“แฟนหรือ？” ผู้หญิงที่สวมชุดสีชมพูอย่างพริ้วๆก็พลันขมวดคิ้วทันที“ท่านแม่ ข้าว่านางน่าจะสมองกระทบกระเทือนจนบ้าแล้วหรือเปล่า？ทำไมถึงได้พูดจาพิลึกแบบนี้？” เย่เล่อจือเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล เลยพูดขึ้นตามสัญชาตญาณของตำรวจอย่างตื่นตระหนก“ที่นี่ที่ไหน？พวกแกเป็นใคร？” พี่หงฮัวรีบเอามือไปจับดูที่ศีรษะของเย่เล่อจือทันที แต่ก็ไม่มีอะไร“ก็ไม่ได้มีไข้”แล้วก็พูดขึ้นอีก：“ หมู่ตันที่นี่คือร้านฉูนฟางพวกนางล้วนเป็นเด็กของร้านฉูนฟาง” ร้านฉูนฟาง？ที่นี่ไม่ใช่ข้างล่างหุบเขาหรอกหรือ？เย่เล่อจือก้มลงมองชุดเจ้าสาวที่ตัวเองสวมอยู่ก็ยิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่“ตอนนี้มันสมัยไหน？ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？” พี่หงฮัวรู้สึกกังวลใจจึงพูดขึ้น“ หมู่ตันที่นี่คือเมืองหลวงของแคว้นจิ่นสวี้ ร้านฉูนฟางเป็นหอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ รับเฉพาะแขกที่เป็นคนชั้นสูง เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ครึ่งปีแล้ว เจ้าทำแค่ขายความสามารถไม่ได้ขายเนื้อตัว ข้าเองก็ไม่เคยเอาเปรียบอะไรเจ้าเลย ตอนนี้เจ้าอย่าได้โทษข้าเลยนะ ！” “ฉันชื่อเย่เล่อจือไม่ใช่ หมู่ตันของพวกท่าน！พวกท่านลองดู ฉันหนักเกือบร้อยโล ฉันจะ.....”เย่เล่อจือเปิดผ้าห่มออกอย่างไม่สนใจ คำพูดที่พูดออกมายังไม่ทันจบก็พลันหายไปทันที ที่เห็นตัวเองอ้วนที่ไหนกัน ร่างตอนนี้ทั้งผอมบาง ทั้งได้รูป เกรงว่าตอนนี้ไม่น่าจะถึงห้าสิบด้วยซ้ำ แล้วตัวเองก็พลันเอามือขึ้นมาลูบที่หน้าตัวเองทันที ใบหน้าที่เล็กมากและคางที่แหลม โอ้โห ตอนนี้ยังเป็นฉันอยู่มั้ย？เธอจึงรีบลงออกไปจากเตียงทันที ผลักผู้คนที่รายล้อมอยู่ออกไป เพื่อจะไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ดูแล้วต้องหลอกตัวเองอย่างแน่นอน พอเห็นตัวเองในกระจกที่เหมือนจะอายุแค่สิบห้าสิบหก ใบหน้าที่ได้รูป ดวงตากลมโต ก็คือตัวเองที่พึ่งจะเข้าไปในโรงเรียนตำรวจตอนแรกๆ เพียงแต่ว่าตอนนี้เกล้าผมขึ้นเป็นมวย แล้วก็สวมชุดสมัยก่อน ดูแล้วหน้าตาตัวเองก็ดูจะสวยกว่าพวกนางที่รายล้อมนางอยู่ และนับได้ว่าเป็นคนที่งดงามอย่างมากเลยล่ะ แต่ว่าเสียอย่างเดียวคือ บนหน้าผากนั้นมีรอยแผลที่ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง นอกจากยาที่ทานั้นก็ยังมีรอยก้อนเลือดอยู่ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญ เย่เล่อจือมองมวยผมตัวเอง ข้างบนนั้นปักด้วยปิ่นรูปผีเสื้อ และประดับด้วยหยกรูปดอกไม้ที่เต็มไปด้วยไข่มุกประกายแวววาว ของพวกนี้น่าจะเป็นของแท้แน่เลย？เย่เล่อจือดึงปิ่นลงมากัดดู เป็นของแท้จริงๆด้วย！ หงฮัวรีบเดินเข้ามาข้างๆนาง“ข้ารู้ว่าเจ้าชื่อ เย่เล่อจือในแคว้นจิ่นสวี้ ใครบ้างจะไม่รู้ชื่อของเจ้า？แต่ว่าคนที่อยู่ที่นี่ใครบ้างละที่ใช้ชื่อจริงๆ？ หมู่ตันชื่อนี้ก็ไม่ใช่ว่าใครอยากจะเรียกก็เรียกได้ ชื่อนี่.....” พี่หงฮัวยังไม่ทันพูดจบนางก็พูดขัดขึ้นมาทันที“ฉันชื่อ เย่เล่อจือหรอ？” พี่หงฮัวพยักหน้า แล้วก็ส่ายหัวเล็กน้อย เหมือนกับพูดอะไรไม่ออก：“สมองเจ้าคงไม่ใช่ว่าเลอะเลือนจริงๆหรอกนะ？” ย้อนอดีตงั้นหรอ？เย่เล่อจือรู้สึกมึนงง แบบนี้มันไม่น่าเชื่อเลย ถึงจะย้อนกลับมาอดีต แต่ทำไมกลับมาอยู่แบบนี้ได้？มาอยู่ในหอนางโลมได้ยังไง？ฟังจากนางพูดแล้วฉันขายแค่ความสามารถไม่ได้ขายตัว งั้นร่างกายก็ยังบริสุทธิ์อยู่สินะ แล้วฏ้พลันหันไปจ้องตัวเองในกระจกที่สวมชุดแต่งงานอยู่ ก็คิดได้ว่าวันนี้คือวันแต่งงานของตัวเอง และหน้าตาตอนนี้ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ คนที่จะแต่งด้วยก็คงไม่เลว คิดแล้วก็อยากแต่งกับพวกท่านอ๋องหรือแม่ทัพพวกนั้นจริงๆ ถึงจะได้ไม่เสียเปล่าที่มาที่นี่ “ข้าต้องแต่งงานกับใคร？”เย่เล่อจือถามขึ้นมาอย่างสงสัย พี่หงฮัวเก็บผ้าเช็ดหน้าแล้วยิ้มขึ้นมาทันที พลันชี้ไปที่มุมนึงของห้อง “นั่นไม่ใช่ว่าที่สามีของเจ้าหรือ？เมื่อครู่เจ้าพยายามจะคิดสั้นเอาหัวโขกจนเลือดเต็มไปหมด จนเขาเองก็ตกใจอย่างมาก” ในห้องนี้มีคนที่ตัวเองมองข้ามอีกอย่างงั้นหรอ？แล้วนางก็พลันหันไปมองตามมือของพี่หงฮัว แล้วพลันกรีดร้องออกมา จนเกือบจะกระโดดออกไป ถึงแม้ว่าตัวเองจะใจแข็งขนาดไหน ก็ไม่สามารถรับได้！สวรรค์ต้องการจะเล่นตลกอะไรกันแน่！