ตอนที่ 11 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น1

ตอนที่ 11 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น1 “ได้เพคะ เพียงแค่ท่านยอมสอนการสะกดจุดให้ข้า ข้าก็จะยอมแต่งกับท่าน”เย่เล่อจือตอบรับอย่างทันควัน มู่หรงเจิงชะงักไปทันที“เย่เล่อจือเจ้ากลายเป็นคนปลิ้นปล้อนตั้งแต่ตอนไหน？” “ข้า？เป็นคนปลิ้นปล้อนหรอ？”เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินคนอื่นว่านางแบบนี้ แม้ว่าตอนนั้นที่นางถูกเลือกให้ไปเป็นสายลับ พวกเขาก็พูดเพียงแค่ประโยคเดียว：“ดูแล้วเหมือนคนโง่ ไม่เหมือนกับตำรวจ” “เจ้าคิดอยากให้ข้าสอนเจ้าแล้วเจ้าก็จะได้ใช้มันเพื่อหนีไปละสิ” มู่หรงเจิงพูดขึ้น แผนนางถูกมองออกจนได้ นางจึงได้แต่ถอนหายใจออกมา“มู่หรงเจิง ท่านอ่านใจคนได้ด้วยหรอ？”ไม่อย่างนั้นจะรู้ความคิดข้าได้ไง？ “อ่านใจ？รู้ว่าคนอื่นคิดอะไรอย่างนั้นใช่มั้ย？ข้าไม่รู้ แต่ว่าเจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าคิดอะไรข้าก็รู้หมด” มู่หรงเจิง ยกมือขึ้นมารองบนหันแล้วนอนลงไปบนพื้นหญ้า“ไล่ตามมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว ตอนนี้รู้สึกอ่อนแรงมากแล้ว”พูดเสร็จเขาก็หลับตาลงทันที “ไล่ตาม？”เย่เล่อจือรู้สึกงุนงง และยังไม่ค่อยรู้สถานการณ์ในตอนนี้ พยายามเข้าใจคนในสมัยนี้ต่อไป ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร “ไม่ใช่ว่ามาช่วยเจ้าหรือ？” มู่หรงเจิงพูดแค่ประโยคเดียว แล้วไม่พูดต่อ เจ้าของร่างคนก่อนที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่？ทำไมอ๋องหวินถึงได้เป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้？เย่เล่อจือเริ่มรู้สึกสนใจ นางจึงหันไปเขย่าตัวมู่หรงเจิง ไม่ยอมให้เขาหลับไปง่ายๆ“บอกข้ามา？พวกเรามีความสัมพันธ์กันยังไง？” มู่หรงเจิงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็พลันแสดงแววตาออกมาอย่างลำบากใจ“เจ้าลืมไปหมดได้ก็ดีแล้ว บางที่ฝ่าบาทอาจจะเห็นอะไรอย่างอื่นบ้าง”เขาไม่ต้องการจะบอกนาง เย่เล่อจือเบี่ยงสายตาออกทันที พลันพูดขึ้นอย่างเสียงแข็ง“ข้าคงไม่ใช่สนมของฮ่องเต้หรอกใช่มั้ย？เพราะไปล่วงเกินฝ่าบาทเข้า ก็เลยถูกส่งมาขายที่หอนางโลมใช่มั้ย？” มู่หรงเจิงพูดตอบทีนึง “ถือว่าไม่ได้โง่ เดาเรื่องได้เกือบถูกหมด” “ถ้าหากว่าข้ายอมรับผิดกับฝ่าบาท ก็จะสามารถกลับไปได้ใช่มั้ย แล้วก็ไปเป็นสนมตามเดิมได้ใช่มั้ย？”ไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้ขนาดนี้ ในเมื่อย้อนอดีตมาที่นี่แล้ว งั้นก็ต้องได้ลองใช้ชีวิตอยู่ในวังหลังดูบ้าง ก็ถือว่ามาไม่เสียเปล่าแล้ว “ดูแล้วเจ้าอยากจะกลับเข้าวัง อยากกลับไปอยู่กับเขา” มู่หรงเจิงหลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ เย่เล่อจือกลับสัมผัสได้จากน้ำเสียงที่เขาพูดออกมาว่า เขาหึง พลันก้มหน้ามองเขา“เจ้าไม่ใช่ว่าแอบรักข้าหรอกนะ？” สีหน้าที่ดูนิ่งๆของมู่หรงเจิงก็พลันเปลี่ยนไปทันที มู่หรงเจิงลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สองคนมองตากันโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วก็พลันหันออกไปอย่างรวดเร็ว นางสัมผัสได้ว่าเขามีความลนลาน ในใจจึงรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย มีคนแอบชอบก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี และยิ่งหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ด้วย？ แต่ว่าคำพูดของเขานั้นช่างเหมือนกับน้ำแข็ง จนทำให้นางโมโหทุกครั้ง มู่หรงเจิงพูดขึ้น：“ถ้าเจ้ายอมเป็นคนของฮ่องเต้แล้ว ในโลกนี้ก็มีเพียงเขาที่สามารถดูแลเจ้าเพียงคนเดียว ข้าจะไปชอบเจ้าอีกทำไม？คิดเองเออเอง！” คิดเองเออเองหรอ？สี่คำนี้ช่างทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก พลันพูดขึ้นมาอย่างโมโห：“เกรงว่าคนที่คิดเองเออเองน่าจะเป็นท่านอ๋องมากกว่านะ ท่านเป็นแค่ท่านอ๋อง เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ตามจริงแล้วถ้าเป็นผู้หญิงที่ฉลาดหน่อยก็ต้องเลือกเขาไม่มีวันเลือกท่านอยู่แล้ว อีกอย่างอาการป่วยของท่านไม่รู้จะกำเริบขึ้นมาตอนไหน และก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นาเท่าไหร่！” “เย่!เล่อ!จือ!” มู่หรงเจิงลุกขึ้นมานั่งทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห ที่เก็บเอาไว้ ราวกับภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิด พลันจ้องเขม็งนางทันที แล้วกำหมัดแน่น จนได้ยินเสียงกระดูก สีหน้าของเขาเหมือนกำลังจะกินนางเข้าไป เย่เล่อจือตกใจจนถอยออกมา “มู่หรงเจิง ท่านคงไม่คิดน้อยแบบนี้ใช่มั้ย？แค่พูดล้อเล่นแค่นี้เอง？”ผ่านไปสักพัก นางถึงได้รู้ว่าอาการป่วยของเขาไม่ธรรมดา มันเป็นความเจ็บปวดอย่างมากของเขา ถ้าหากว่าเป็นคนอื่น ก็คงตายไปนานแล้ว สายตาของเขาที่ดูโมโหก็ค่อยๆหายไป แล้วเขาก็ลงไปนอนเหมือนเดิม “พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง ฝ่าบาทเป็นคนที่อารมณ์รุนแรง เจ้าลองหาวิธีทำให้เขาหายโมโหเถอะ” กลับเร็วจัง？นางยังไม่ได้เตรียมใจอะไรไว้เลย？ก็ต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้วหรอ？อย่างน้อยข้าก็เป็นถึงข้าราชการระดับเก้า ทำไมถึงบอกว่าเข้าเฝ้าก็ต้องเข้าเฝ้า？นางต้องการจะพูดออกมา แต่พอเห็นมู่หรงเจิงหลับตาอยู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา นางจึงปิดปากลง ที่บอกว่าฮ่องเต้เป็นคนอารมณ์ไม่ดี ข้าว่าคนที่ไม่ดีเป็นท่านเองไม่ใช่หรือ？ นางก้มลงกินพุทราที่มือต่อ วันต่อมา นางตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนกน้อย หลับไปครั้งนี้ช่างสบายจริงๆ หญ้าที่อ่อนนุ่ม และแสงแดดอ่อนๆยามเช้า ช่างทำให้รู้สึกสุขใจจริงๆ นางบิดตัวไปมาด้วยความเหนื่อยล้า แล้วถึงลืมตาขึ้น แต่ไม่รู้ว่ามู่หรงเจิงเอาเสื้อมาคลุมให้ตั้งแต่ตอนไหน พลันลุกขึ้นมาแล้วมองออกไปรอบๆ จึงมองเห็นมู่หรงเจิงกำลังให้หวีขนให้ม้าอยู่ไม่ไกลมาก ม้าขาวกับชายหนุ่มชุดขาว อย่างกับสาวงามในหนัง ที่เป็นเหมือนกลอนเหมือนภาพวาด งามทั้งคนและทิวทัศน์