ตอนที่ 13 ฮ่องเต้ ข้าสำนึกผิดแล้ว1

ตอนที่ 13 ฮ่องเต้ ข้าสำนึกผิดแล้ว1 ความเงียบปตลุมตลอดทางจนถึงประตูเข้าเมือง พบเข้ากับส้่งอี้ที่กำลังทำการสอบสวนพอดี เมื่อเห็นทั้งสอง เขารีดรุดเดินไปข้างหน้าพอดี “ อ๋องหวินฮ่องเต้โกรธเคืองเรื่องของเมื่อวานเป็นอย่างมาก มีคำสั่งให้แม่ทัพนำตัวท่านอ๋องกลับเข้าวัง” มู่หรงเจิงส่งเสียงตอบรับ “ข้าจะไปที่วังเพื่อพบฮ่องเต้ หากท่านไม่สบายใจ ก็เพียงตามมา” ส้่งอี้ตอบรับเสียงเบา：“กระหม่อมผิดไปแล้ว” และติดตามทั้งสองคนไปจริงๆ เย่เล่อจือกังวลใจ ในตอนนี้ฮ่องเต้กำลังโกรธ ถ้าเข้าวังตอนนี้จะไม่เจอปลายกระบอกปืนหรือ “เฮ้อ มู่หรงเจิงข้าว่าเราเปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้ดีไหม ให้ฮ่องเต้คลายความโกรธลงกว่านี้ก่อน” “ยังจะเลื่อนอีกหรือ”มู่หรงเจิงถามกลับเรื่องราวต่างๆ หากกล้าเผชิญหน้าตั้งแต่เนิ่นๆอาจจะดีกว่า ชายหญิงอยู่ด้วยกันภายนอกนานๆ ยิ่งนานยิ่งยากจะอธิบาย เมื่อมองไปยังส้่งอี้และทหารรักษาการณ์สองกองทัพที่ตามมาอย่างใกล้ชิดแล้ว เย่เล่อจือจึงทำได้เพียงปัดป่าความคิดนั้นออกไป คำนึงถึงความปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า แต่ถึงอย่างนั้นมู่หรงเจิงที่ยืนอยู่ตรงนี้คือคนพาตัวเธอออกมา เขาจะต้องมีปัญหาใหญ่ตามมาแน่ๆ ฮ่องเต้คงไม่ถึงกับฆ่าน้องชายตัวเองกระมัง ผู้คนในเมืองต่างพาก่อนหยุดและชี้นิ้ว ก็เพียงแค่อ๋องหวินลักพาตัวเจ้าสาวขอทานที่ท่านฮ่องเต้ กรุณามาแต่งงานด้วย เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องตลกขบขันของแคว้นจิ่นสวี้ แต่ในเรื่องตลกนี้ เย่เล่อจือกลับได้ยินสิ่งที่น่าสนใจ อย่างเช่นอ๋องหวินไม่สามารถมีลูกได้ ฝันว่าฆ่าผู้ที่นอนเคียงหมอน ไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้ทุกคนยังให้ความสนใจ เย่เล่อจือถามขึ้น “ท่านฆ่าคนในฝันหรือ” นั่นเกี่ยวกับอาการป่วยของท่านหรือไม่ “เจ้ากำลังเตือนสติฮ่องเต้ผู้ฆ่าเหล่าคนพูดมากเหล่านั้นหรือ” มู่หรงเจิงกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม เย่เล่อจือไม่คุ้นชินกับท่าทางเช่นนี้เอ่ยตอบ“ข้าแค่เพียงแต่ถามเท่านั้น” “เจ้าจะอยากรู้เรื่องของฮ่องเต้ผู้นั้นไปเพื่อสิ่งใด จึงถามเช่นนี้” มู่หรงเจิงถามอย่างไม่อยากจะสนใจ ใบหน้าเย็นชาเคร่งขรึมและการปิดปากเงียบของเขาเหมือนเป็นการยอมรับว่าเป็นฆาตกร ทำให้เย่เนี่ยนซีรู้สึกอึดอัด “มู่หรงเจิง เจ้าไม่ได้ป่วยใช่ไหม ” “เจ้าต่างหากที่ไม่ได้ป่วย”มู่หรงเจิงกล่าวขึ้นทันควัน เย่เล่อจือยิ้มเยาะ เมื่อเห็นสีหน้าของมู่หรงเจิง “ในที่สุดท่านก็ยอมรับว่าตนเองป่วย” สิ้นเสียงก็ถูกคว้าเอวไว้แน่น ข้างหูได้ยินเสียงออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจ “ไป!” ม้าสีขาวพลันออกตัวอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เล่อจือหุบลง “มู่หรงเจิงท่านทำอะไร นี่มันทางผู้คนเยอะนะ！” แต่ม้าของมู่หรงเจิงกลับไม่ได้วิ่งช้าลงเลย ผู้คนบนทางเดินพากันหลบเข้าข้างทาง เป็นเรื่องแปลกที่ตลอดที่ม้าวิ่งผ่านทางเส้นนี้กลับไม่ชนเข้ากับผู้คนเลย จนเมื่อมาถึงหน้าวัง มู่หรงเจิงยั่งไม่สั่งลดความเร็ว ม้าสีขาววิ่งแหวกอากาศ ผู้พิทักษ์หน้าประตูเข้าวังต่างหลบหลีกกันให้ควั่ก “ท่านอ๋อง” สิ้นเสียงม้าก็วิ่งเข้ามาถึงในวังพอดี มู่หรงเจิงเขาโกรธมากจริงๆ！ เย่เล่อจือลงจากม้าอย่างกล้าหาญไม่กลัว พอนึกถึงท่าทางของม้าขาวเมื่อครู่นี้ ที่ได้เตะทหารที่เฝ้าหน้าประตูนั้น อีกนิดเดียวก็จะเลือดสาดแล้ว ตอนที่นั่งม้ามาตามทาง เย่เล่อจือตกใจจนขาอ่อนไปหมด ทำได้แค่จับชายเสื้อมู่หรงเจิงถึงเดินได้ 　　ขนาดมู่หรงเจิงก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าที่เขาพูดว่าฮ่องเต้เป็นคนโมโหรุนแรงนั้นจะเป็นอย่างไร！ 　　แต่ว่าความกังวลนี้ก็ถูกคนในวังที่ส่งออกมาอย่างหน้าเข้มเข้ามาแทนที่ทันที 　　เย่เล่อจือมองเข้าไปในวังอย่างไม่กระพริบตา ในวังนั้นทำมาจากทองแท้ หลังคาที่ทำจากกระเบื้องก็กระทบกับแสงพระอาทิตย์แล้วเปล่งประกายออกมา เสาที่แกะสลักที่เป็นทองแท้ๆที่สองคนก็ไม่อาจจะกอดรอบได้ มุกมังกรเป็นของที่ทำมาจากผลึกสีแดง เป็นทองแท้ๆที่ไม่ผสมสารอื่นเลย ข้างบนคานั้นก็เป็นหยกที่แกะสลักเป็นรูปมังกรที่ไม่เหมือนกันสักตัว เป็นการแกะสลักที่เหมือนจริงมาก หยกสีเขียวเต็มทางเดิน และมีโคมไฟที่เป็นหยกแกะสลัก 　　"ฮ่องเต้ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ฝ่าบาทไปนั่งผ่อนที่สวนดอกไม้พ่ะย่ะค่ะ วันนี้ฝ่าบาททรงพอพระทัยกับอาหารการกินมาก แถมยังชมนางในที่เล่นดนตรีด้วยพ่ะย่ะค่ะ"ขันทีเล็กรีบวิ่งมารายงาน 　　มู่หรงเจิงพยักหน้ารับแล้วดึงเย่เล่อจือตรงไปที่สวนดอกไม้ทันที 　　ที่แท้ตำหนักนั้นเป็นเพียงที่อ่านหนังสือของฮ่องเต้ ถ้าอย่างนั้นพระตำหนักใหญ่กับตำหนักอื่นไม่รู้ว่าจะมโหฬารขนาดไหน？ 　　เย่เล่อจือถูกลากไปข้างหน้า ทิวทัศน์ที่เดินผ่านมาช่างงดงามยิ่งนัก มีศาลากลางน้ำ มีสะพานเล็กๆข้ามแม่น้ำ ดอกไม้หลากหลายชนิดและเต็มไปด้วยต้นไม้หายาก จนทำให้เย่เล่อจืออยากจะมองนานๆ