บทที่ 5 ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่

บทที่ 5 ความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ “คุณเวธนี คนที่พักห้อง8018มีแค่คุณคนเดียว ถ้าเหตุการณ์ที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง อาจจะเป็นคุณเวธนีเองที่เรียกใช้บริการ” ผู้จัดการคนนี้ยังหนุ่ม มองแวบเดียวก็รู้ว่าน่าจะอายุ20กว่าต้น ๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาดูเป็นปกติ ใบหน้าที่แดงของเวธนีไม่รู้ว่าเธอกำลังโกรธหรือเธอกำลังอาย แต่จริงๆแล้วเขารู้อยู่แก่ใจ เวธนีกัดฟันพูดออกไป “อะไรคือที่เรียกว่าตัวเองเป็นเรียกใช้บริการเอง?” ผู้จัดการหนุ่มยิ้มเบาๆ และเหมือนเข้าใจกับเหตุการณ์แบบนี้เป็นอย่างดี “ก็พวกบริการนวดต่าง ๆ คืออาจจะเรียกใช้บริการจากโรงแรม ปกติต้องลงชื่อ แต่บางครั้งก็มีที่ติดต่อกับร้านที่รู้จักไว้แล้ว ไม่ต้องเรียกใช้บริการจากโรงแรมก็ได้ เชื่อว่าคุณเวธนีน่าจะรู้ ถ้าติดต่อจากทางโรงแรม ทางเราก็จะต้องให้ค่าบริการกับพนักงานนวด ส่วนมากลูกค้าเก่าของโรงแรมก็จะทำแบบนี้กัน คุณเวธนีคุณดื่มจนเมา อาจจะเป็นไปได้ว่าคุณเป็นคนเรียกใช้บริการเองแต่ลืม” “คุณจะบ้าเหรอ......”เวธนีรับรู้ได้ว่าทางโรงแรมไม่อยากจะรับผิดชอบกับเรื่องนี้ หยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะขว้างใส่หน้าผู้จัดการ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ มองดูเวธนีผลักประตูอย่างแรงแล้วเดินออกไป เลขาผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะด้านข้างเดิมเข้ามาที่โต๊ะผู้จัดการอย่างกังวล “ผู้จัดการคะ ท่านคิดว่าคุณเวธนีจะฟ้องโรงแรมของเราไหม เพราะโรงแรมของเราเป็นถึงโรงแรมห้าดาวที่ดีที่สุดในประเทศ เพราะเรื่องนี้...... “ทำได้เพียงแค่รอดูต่อไป คงยากที่จะไปพูดเรื่องนี้กับเจ้าของบริษัทบริษัทNG เรื่องนี้เป็นความผิดของทางโรงแรมโดยตรง คิดไม่ถึงว่าพนักงานต้อนรับผู้หญิงคนนั้นจะให้กุญแจห้องที่เตรียมให้เจ้าของบริษัทบริษัทNGให้กับลูกค้าคนอื่นแทน และคุณภัทธก็กินเธอ คงคิดว่าทางโรงแรมเป็นคนจัดเตรียมผู้หญิงไว้ให้ เรื่องนี้ต้องปิดไว้ไม่ให้ใครรู้ ถ้าคุณภัทธรู้ คงจะฉีกสัญญาที่ร่วมหุ้นทิ้ง คงจะต้องเอาเงินคืนทั้งหมด โรงแรมพวกเราคงมีปัญหาใหญ่แน่นอน “ใช่ค่ะ ผู้จัดการถ้าอย่างนั้นฉันจะไปไล่พนักงานต้อนรับเมื่อคืนออกให้หมด” “อืม ไปเถอะ!” ผู้จัดการพยักหน้าขนาดที่พูด ถอนลมหายใจออกมาแล้วใช้ฝ่ามือขยี้ผมอย่าหัวเสีย ปวดหัวจริงๆ ตัวเองพึ่งพูดโอ้อวดว่าจะเริ่มทำงานจากพนักปกติจนสามารถเลื่อนขั้นเป็นผู้บริหารสูงสุดด้วยความสามารถของตัวเอง ก็เกิดเรื่องนี้ขึ้น ถ้าพ่อรู้เรื่องนี้ คงต่อว่าเขาแน่นอน! วันนี้อากาศดี มีแสงแดดเบาๆ ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าไม่มีเมฆ เวธนีขับรถออกมาจากโรงแรม ในเวลานี้ไม่รู้จะไปที่ไหน ในใจว้าวุ่นไปหมด จอดรถด้านหน้าบริเวณที่จอดรถของโรงแรม ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถเพื่อตั้งสติ ในเวลานั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เวธนีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เมื่อมองบนหน้าจอก็เห็นชื่อของ “เปรม” หัวใจของเธอเต้นแรง ตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งถึงจะกดรับสายโทรศัพท์แล้วพูดฮัลโหลออกไป “นี ผมเอง!”คนในสายโทรศัพท์มีเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี น้ำตาของเวธนีเกือบไหลออกมา พูดออกมาเบาๆ “พี่เปรม......” “คุณอยู่ที่ไหน? ผมลงจากเครื่องแล้ว คนขับรถกำลังพาผมกลับบ้าน “เอ่อ ฉัน......ฉันอยู่ข้างนอก เมื่อคืนนอนหลับไปแล้ว เพิ่งจะโทรหาคุณแต่โทรไม่ติด ฉันกำลังจะไปรับคุณค่ะ” “ไม่ต้องแล้ว กำลังจะเที่ยงแล้วรถบนถนนเยอะ คุณอยู่ที่ไหน?เด็กดีรอผมนะ เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปรับคุณ” เปรมอดใจรอไม่ไหวตื่นเต้นอยากเจอเธอเร็ว ๆ รู้สึกตื่นเต้นดวงตาเป็นประกายด้วยความดีใจ ได้ยินว่าเขาจะมารับเธอ เวธนีก็อยากจะขับรถรีบออกจากโรงแรมอิงเฮาส์ รีบพูดออกไป “ตรงนี้ไม่สามารถจอดรถได้ค่ะ หรือว่าฉันไปหาคุณดีกว่า ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้......พวกเราไปเจอกันที่ไฟแดงกลับรถทางกลับบ้านคุณ คุณยังจำได้ไหม? ทะเลสาบนั้น......” “จำได้ค่ะ ทะเลสาบฟีนิกซ์ใช่ไหมคะ แต่ก่อนพวกเราชอบไปเล่นที่นั่น ฉันจะลืมได้ยังไงล่ะ งั้นพวกเราเจอกันที่นั่นแล้วกัน คิดถึงคุณ!” “ฉัน......ก็คิดถึงคุณ......”น้ำเสียงของเวธนีเหมือนอยากจะร้องไห้ ได้ยินเสียงเปรมก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ยัยโง่ ยังโง่เหมือนเดิม อีกเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”