ตอนที่10 ของนี้แพงไปหน่อย

ตอนที่10 ของนี้แพงไปหน่อย เพ็ญจิตพอได้เห็นราคาแล้วก็ครุ่นคริด แหวนคู่นี้ถ้าซื้อ คาดว่าเงินที่มีติดตัวก็จะไม่เหลือแล้ว พอถึงเวลาอยากไปไหนก็ไม่ได้ แต่ถ้าไม่ซื้อ สุวิทย์ก็ไม่ยอมปล่อยเธอกลับไปง่ายๆแน่ๆ อีกประการหนึ่ง แหวนนี้ซื้อมาแล้ว ก็คงจะคืนสินค้าได้มั้ง “วงนี้จะไม่……จะไม่ใหญ่ไปหน่อยหรอ”เพ็ญ มองดูเพชรสองกลัดข้างบนนั้น เกือบจะเป็นลมแล้ว ในตัวมีเงินแค่นี้คงจะจ่ายไม่พอหรอก “ไม่หรอก คุณสวมดูก่อน”สุวิทย์พูดแล้วก็ลากมือข้างขวาของเพ็ญจิตขึ้นมา สวมให้เธออย่างตั้งใจ “คุณผู้ชายสายตาดีจริงๆ มือของคุณผู้หญิงทั้งขาวและยาวบาง แบบนี้เหมาะสมมากอย่างยิ่ง”พนักงานหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสพูดขึ้นทันที “ไม่ว่าใครซื้อ คุณก็คงพูดแบบนี้”เพ็ญพูดเสียงเบาๆ “ภรรยา มันสวยจริงนะ อย่างนั้นก็เอาคู่นี้แหละครับ”สุวิทย์ ได้ยินเพ็ญจิตพูดอยู่คนเดียว ก้รีบพูขึ้นมาทันที “แต่มันแพงมากเลย ฉันไม่ได้มีเงินติดตัวมากขนาดนั้น”ตอนนี้เพ็ญจิตเหมือนขี่บนหลังเสือ จะลงก็ไม้ได้แล้ว ถึงแม้ว่าเธอบัตรเคดิตรที่คุณพ่อให้มา แต่แหวนคู่นี้เกินห้าแสน เธอไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นจริง สุวิทย์มองดูสีหน้าของเพ็ญจิต เขาเองก็ลังเลอยู่หน่อย ถ้าตอนนี้เขาเอาเงินออกมาเยอะขนาดนี้ทีเดียว ผู้หญิงคนนี้จะมีความคิดอะไรหรือเปล่า “แต่คุณภรรยาครับ คุณยอมแต่งงานกับผู้ชายผม ผมรู้สึกซึ้งใจแล้ว งั้นเอานี่ละกัน รอผมมีเงินก่อน เราจะต้องซื้อแหวนคู่นี้อย่างแน่นอน”สุวิทย์ เปลี่ยนความคิด อย่างน้อยต้องไม่ให้เพ็ญจิตไม่รู้ว่าเขานั้นเป็น‘ผู้ชายมีเงินแต่โง่’ “ได้ งั้นค่อยซื้อในภายหลังเถอะ วันนี้เราซื้อแบบง่ายๆไปก่อน”เพ็ญจิตพูดแล้วก็ชี้ไปที่แหวนไม่มีเพชร บอกให้พนักงานหยิบลงมาให้ “คุณภรรยา ทำให้คุณไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้ว”สุวิทย์พูดอย่างรู้สึกสำนึกผิด “ไม่หรอก คุณยอมแต่งงานกับฉัน ฉันก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว มิเช่นนั้นวันนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี”เพ็ญจิตมองแหวนที่เธอสวมใส่ ข้างหูกลับมีคำพูดของแม่ดังขึ้นมา ในเมื่อต้องแต่งงานอยู่ดี งั้นเธอก็แต่ง เพียงแต่ว่าไม่ใช่แต่งงานกับอัครพล มองดูรูปหลังของสุวิทย์ เพ็ญตัดสินใจจะพาสุวิทย์กลับไป ยี่สิบกว่าปีนี้ เธอไม่เคยจะขัดขืนคำสั่งของแม่ แต่ครั้งนี้ เธอจะยอมไม่ได้จริงๆ นี่มันสามครั้งแล้ว เธอจะไม่ไปดูคู่ครองอีก ถ้าหากการเป็นลูกสาวที่เชื่อฟังต้องเสียความสุขของตนเองไป งั้นเธอจะยอมที่จะเป็นลูกสาวที่เชื่อฟังอีกต่อไป เธอไม่อยากเป็นเด็กดีที่รู้แต่เชื่อฟังเท่านั้น เธออยากกลับมาเป็นตัวของเธอเอง ถึงแม้ว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านก็ไม่กลัว “สามีคะ พวกเรากลับไปพบพ่อแม่ด้วยกันเถอะ”เธอมองแหวนที่สวนนิ้มนาง เพ็ญจิตตัดสินใจให้แม่สมดั่งความปรารถนา แค่แต่งงาน สำหรับแม่ แต่งงานกับใครก็คงไม่สำคัญสินะ ขอเพียงแต่ให้เธอได้ต่งงาน “ไปที่บ้านคุณหรอ”สุวิทย์ประหลาดใจมาก ไม่เข้าใจว่าเพ็ญจิตตอนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่“ไปในสภาพนี้หรือ” เขาก้มหัวมองตัวเอง นอกจากหนวดเคราแล้ว อย่างอื่นก็ดูสะอาดดี ไม่มีอะไรที่จะต้องขายหน้า เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ ก่อนหน้านั้นดูเหมือนไม่ยอมพาเขากลับไป “ใช่ค่ะ แบบนี้แหละ”เพ็ญพยักหน้าอย่างแน่ใจ “ช่วยบอกเหตุผลกับผมหน่อยได้ไหม”สุวิทย์จับมือเพ็ญจิตออกจากห้างสรรพสินค้า เขาไม่ชอบให้ผู้หญิงนำเขาเป็นหมากรุก โดยเฉพาะความไม่ชัดเจน “เราขึ้นรถกันก่อน แล้วฉันจะบอกกับคุณเอง”เพ็ญมอง‘สามี’ที่ยังแปลกหน้าอยู้ข้างหน้าของเธอ ตัดสินใจจะล่าวเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเธอเองให้เขาฟัง เพราะมันทำให้เธอไม่สบายใจจริงๆ