ตอนที่ 181 เพราะเธอเข้าใจ แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ

ตอนที่ 181 เพราะเธอเข้าใจ แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ ไม่ว่าจะเป็นท่าทางหรือการพูดจาก็ดูเหมือนเป็นลูกสุนัขตัวหนึ่ง นัชชาเอาหัวเอนหลบ แต่ถูกเขาดึงกลับมา เขาเอาเสื้อนอกห่อตัวเธอไว้แน่น แม้แต่คอก็มองไม่เห็น "ขึ้นรถเถอะ" นัชชามองไปที่ด้านข้างรถ แล้วมองไปที่ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน เธอลังเลอยู่เป็นพัก รู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างที่สุด มือเล็ก ๆ ของเธอจับไหล่เขา เขย่งเท้าจูบไปที่ริมฝีปากบาง ๆ ของชายผู้นั้น ริมฝีปากสัมผัสเพียงชั่วครู่เธอก็จากไป จูบนั้นอ่อนโยนราวกับหัวใจของเขาสัมผัสกับขนนก ปวีณยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น เขาเหลือบตาหลบอย่างสุภาพ แต่ใจเขาตกตะลึงอย่างยิ่ง หญิงผู้นั้นเงยหน้าขึ้นจุมพิตชายผู้นั้น เขาก็เชื่อฟังและจูบตอบอย่างอ่อนโยน แต่จูบนั้นจะสลักไว้ในใจของเขาตลอดไป ภาพความสุขทำให้เขานึกถึงทีนาร์ ผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องนอนอยู่ในห้องปลอดเชื้อตลอดเวลา ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะมีนิสัย สุดขั้วแบบนั้น ถ้าเธอมาเห็นฉากแบบนี้ต้องเจ็บปวดใจมากแน่นอน ปวีณกำลังคิดอยู่อย่างเพลิน ทันใดนั้นก็มีเงาปรากฏอยู่ข้างเขา เขาดึงสติกลับมาพบว่าเตชิตเดินมาหาเขาๆ ก้มคำนับ “คุณเตชิต！” ดวงตาอันเฉียบคมของเตชิตมองมาที่เขา“ คิดอะไรอยู่ เหม่อลอยเชียว” "ขอโทษครับ ผมสติหลุดไปพักหนึ่ง" ปวีณเหงื่อออกเต็มหน้าผาก แต่โชคดีที่ก้มคำนับอยู่เลยมองไม่เห็น เตชิตไม่ได้สนใจอะไรมากนัก มองรถที่ขับหายไปจากหน้าประตูวิลล่า เขาเดินตรงไปที่วิลล่า …… เมื่อเขากลับไปที่ห้องปลอดเชื้อ ทีนาร์ฟื้นขึ้นมาแล้ว และทีมแพทย์ของปรัณก็มาด้วยหลายคน ก่อนมาพวกเขาได้ลงนามในสัญญาการรักษาไว้ก่อนแล้ว เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในชุดสีขาวล้อมรอบเตียงเพื่อตรวจเช็คร่างกายของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ทีนาร์เหมือนปลาที่อยู่บนเขียงรอชำแหละ ดวงตาของเธอมองไปบนเพดาน มันราวกับว่าร่างนี้ไม่ใช่ของตัวเธอเองอีกต่อไป เมื่อเธอเปิดตา อุปกรณ์การแพทย์สอดเข้าไปในร่างกายเธอ ความรู้สึกแบบนี้ช่างคุ้นเคยนัก คุ้นเคยจนเธอชาชิน คุ้นเคยจนหมดความหวังกับร่างกายนี้ ครึ่งชั่วโมงต่อมา บรรดาแพทย์ทั้งหลายประชุมกัน เตชิตนั่งอยู่ด้านหลังสุดรอการฟังผล พร้อมทั้งดูจอมอร์นิเตอร์ด้วยที่ใช้ประชุมวิดีโอระยะไกล ปรัณพูดภาษาอังกฤษอย่างมืออาชีพ และคล่องแคล่ว เมื่อหมอจอร์จได้ฟัง ใบหน้าของฝั่งตรงข้ามเริ่มเคร่งเครียดขึ้น อาการของเธอรุนแรงกว่าที่ได้ประเมินไว้ "ตอนนี้สภาพจิตใจของเธอเป็นอย่างไรบ้าง?" "เธอเฉยๆ และค่อนข้างเป็นไปทางลบ แม้ว่าเธอจะให้ความร่วมมือในการรักษา แต่รู้สึกว่าเธอไม่ได้มีแรงจูงใจมากนัก" จอร์จเริ่มเคร่งเครียด "เธอเริ่มแสดงพฤติกรรมทำร้ายตนเอง ผมคิดว่าคุณทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น!" การที่เขาเป็นหมอที่เก่งกาจ นอกเหนือจากเงินแล้ว เขาหวังว่าผู้ป่วยทุกคนที่ได้รับการรักษาจากเขาจะต้องหาย แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ ที่เธอไปต่างประเทศ ทีนาร์ทำพฤติกรรมเช่นนี้ ทำให้จอร์จโมโหยิ่งนัก แม้ว่าเขาจะรู้ว่าไม่มีใครอยากให้เป็นเช่นนั้น แต่ก็ต้องมีใครบางคนรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น ปรัณขมวดคิ้ว "อาจมีสาเหตุอื่นก็เป็นได้" "จะมีสาเหตุอะไรอีก หรือว่าเธอทำร้ายตัวเองโดยไม่มีเหตุผล?" หลังจากจอร์จพูดจบรู้สึกไร้สาระมาก นิพิฑหัวเราะกับตัวเอง บรรยากาศของการประชุมเริ่มเคร่งเครียดหนักขึ้น ทันใดนั้นเตชิตที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดว่า "เธอเคยบอกว่าอยากที่จะอยู่กับพวกเรา ถ้าเธอมาอยู่ด้วยกันมันจะส่งผลกระทบต่อการรักษาของเธอไหม" “ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ไม่มีผลกระทบใดๆ” จอร์จพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ อารมณ์ของผู้ป่วยในระหว่างการรักษามีความสำคัญมาก ผมหวังว่าคุณจะสามารถทำตามคำขอของเธอได้ ถ้า -” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของจอร์จกวาดสายตาไปที่ทุกคนที่อยู่ในการประชุมนั้น"พวกคุณไม่ต้องการที่จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เกิดขึ้นซ้ำ" ปรัณมองไปที่เตชิต เขาไม่ได้แสดงออกว่าผิดปกติอะไร แต่ความรู้สึกวุ่นวายภายในใจของเขา เขาสามารถรู้สึกได้ การกลับมาของทีนาร์ พวกเขาคิดง่ายเกินไป เขาคิดว่าร่างกายของเธอน่าจะไม่มีปัญหาอะไรหากไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น แต่กลับไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ปรัณมีความรู้สึกแปลกๆ แต่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร และเขาก็ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันได้ มันช่างเหลือเชื่อเขายอมเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงสิ่งไม่คาดฝัน ไม่ใช่ทำไปโดยเจตนา "ผมขอกลับไปพิจารณาเรื่องนี้ก่อน" เตชิต พูดจบก็ออกไปจากห้องประชุม ปรัณถอนหายใจยาว หลังประชุมเสร็จก็วางสายวิดีโอลง ทีมแพทย์พักค้างคืนที่วิลล่า ปรัณมีการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ ซึ่งมีการนัดล่วงหน้าก่อนแล้ว 3 เดือน เขาจะกลับไปโรงพยาบาลเพื่อดูรายงานสภาพร่างกายของคนไข้ เดิมทีเขาอยากจะลาเตชิตก่อนออกไป แต่ตามหาทั้งวิลล่าแล้วก็ไม่เจอ โทรหาก็ไม่รับสาย เวลาค่อยข้างกระชั้นชิด เขาเลยฝากปวีณบอกลาเตชิตแทน ไม่คาดคิดว่าเขาเพิ่งออกจากประตูวิลล่า ก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ด้านนอกที่รั้วบ้าน ถึงแม้ว่าท้องฟ้ามืดมองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่เขาสามารถเห็นปลายนิ้วของเขาที่แดงราวถูกเผา ปรัณหยุดชะงัก และเดินไปหาเขา “ทำไมไม่อยู่ในบ้าน ข้างนอกหนาวขนาดนี้” ตอนนี้เป็นช่วงที่หนาวที่สุด เขาสวมเสื้อผ้าบาง ๆยืนอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ จนนิ้วมือของเขาเป็นสีแดง "คุณเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ทำไมไม่ดูแลสุขภาพ ถ้ากลับมามีไข้อีก จะทำให้นัชชาเป็นกังวล " เตชิตไม่ได้พูดอะไร เขาสูบอัดควันบุหรี่เข้าไป ร่างที่ความสูงเกือบเมตรเก้าสิบ แต่ไหล่กลับห่อๆ ดูเหมือนว่าบนไหล่แบกก้อนหินมหึมา ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าอยู่ ปรัณ ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ "ไม่รู้จะพูดกับ นัชชาอย่างไรใช่ไหมครับ" คำพูดของหมอจอร์จพูดถึงขนาดนี้ หากไม่ทำอะไร ก็เท่ากับว่าเอาชีวิตของทีนาร์เข้าพนัน หากเกิดอะไรขึ้นกับเธออีก ชีวิตนี้ เขาจะไม่สามารถให้อภัยกับตัวเองได้ “วันนี้เธอได้ยินแล้ว แต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรเลย” คำพูดที่ทีนาร์พูดในห้องปลอดเชื้อ นัชชาก็ได้ยิน เขารู้ เขาคิดว่าเธอไม่ได้พูดออกมาเป็นการยอมถอยออกมาก้าวหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรให้เธอยอมรับได้? เขาก็รู้สึกว่ามันเกินไป "หรือให้ผมไปพูดกับเธอดู?" ปรัณรู้ถึงความลำบากใจของเขา และมันเป็นวิธีเดียวที่สามารถผ่อนปรนสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอน นี้ได้ เตชิตยิ้ม "มันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าจะให้คุณบอกเธอ ให้ผมบอกเธอตรง ๆเองดีกว่า" นัชชาอาจดูเหมือนเป็นคนงงๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องใหญ่ๆเธอรู้ว่าอะไรคืออะไร เธอต้องเดาออกว่าเขายอมรับให้เป็นแบบนี้ สู้พูดตรง ๆกับเธอเลยจะดีกว่า "คุณเริ่มเปิดปากพูดกับเธอได้หรอ?" นี่เป็นปัญหาที่ทำให้ปรัณกังวลมากที่สุด "เดี๋ยวคุยกัน ก็ทะเลาะกันอีก" "ไม่หรอก" เตชิตปฏิเสธอย่างเชื่อมั่น "เธอรู้ว่ามีทีนาร์อยู่ก็จะไม่เข้าใจผิด แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ คุณเข้าใจไหมปรัณ? หัวใจของปรัณรู้สึกจุกชั่วขณะ เขาเข้าใจ เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร มองเข้าไปในแววตาของเตชิตก็รับรู้ได้ถึงความทุกข์ ทรมานและเจ็บปวดหัวใจ เตชิตรักนัชชา รักจนสละความหยิ่งทะนงของตนเพื่อหาเรื่องเซอร์ไพรส์เธอได้ตลอด รักจนเทบจะเด็ด ดาวบนฝากฟ้ามาให้เธอ เขาจะทำใจให้เธอต้องมานั่งช้ำใจเพราะเรื่องนี้ได้อย่างไร "มันเป็นทางเลือกสุดท้าย เธอเป็นคนดี เธอน่าจะเข้าใจได้" พูดถึงตรงนี้ เตชิตสูบอัดบุหรี่อีกรอบจนเปลวไฟไหม้จนถึงก้น เขาโยนก้นบุหรี่ทิ้ง แล้วใช้เท้าขยี้ไฟที่ก้นบุหรี่จนดับสนิท เขาเงย หน้าเผชิญกับลมหนาวที่พัดมา ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกหนาวจนขนลุก ใช่ เธอเข้าใจ ตอนนี้เขาก็กลายเป็นว่าเพราะเธอเข้าใจ แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ？