ตอนที่ 182 คู่แข่งเข้ามาอยู่ด้วย

ตอนที่ 182 คู่แข่งเข้ามาอยู่ด้วย เมื่อเตชิตกลับมาถึงวิลล่าก็เกือบห้าทุ่ม เธอกำลังรอเขาอยู่ เธอทำเช่นนั้นเสมอ ประตูห้องนอนเปิดออก โคมไฟติดผนังสว่างอยู่ เธอนั่งอยู่บนเตียงถือข้อมูลเอกสารอยู่ในมือ เป็นโปรเจคที่เธอรับผิดชอบอยู่ แล็ปท็อปยังคงเปิดอยู่ บนหน้าจอเขียนว่า 'สรุป รายงาน' ตัวใหญ่สี่คำ ผู้หญิงตัวเล็กที่รอเขากลับมาค่อยนอน เธอหลับโดยไม่รู้ตัว ลำคอของเธอห้อยลงดูเป็นท่าหลับที่ไม่สบายเป็นอย่างมาก เตชิตเดินเข้าไปข้างเธอ หยิบของในมือเธอออก และค่อยๆโน้มตัวลงประคองลำคอของเธอแล้ววางลงบนเตียงอย่างช้า ๆ เขาไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของเธอ แต่กลับทำให้เธอตื่นจนได้ นัชชารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังขยับร่างของเธอ มึนๆงงๆลืมตาขึ้นมองเห็นคางของเขา เธอยืดแขนออกคล้องคอเขา พรางกระซิบถาม "ตอนนี้กี่โมงแล้ว?" "เกือบห้าทุ่มแล้ว"เตชิตดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ"ถ้าเธอง่วงก็หลับก่อนก็ได้ เธอปวดต้นคอหรือเปล่า?" "ฉันบอกว่าจะรอคุณนี่น่า ดีที่วันนี้กลับมาไม่ดึกมาก" นัชชายังไม่ปล่อยมือ เธอเอาหน้าไปซบที่ซอกคอของเขาเคลียคลอไปมาเหมือนลูกแมว "คุณหิวไหม？" เตชิตรู้สึกอบอุ่นใจ เป็นเวลานานเหลือเกินที่เขาหวังว่าจะมีใครบางคน รอให้เขากลับมาและถามเขาด้วยความอ่อนโยน "ไม่หิวหรอก เธอเพิ่งทำอาหารให้ฉันกินตอนเย็นนี่" "อ๋อใช่ ฉันลืมไปเลย" นัชชาขยี้ตา เหมือนกับว่าตอนนี้ห่วงเรื่องเขาทานข้าวหรือยัง จนกลายเป็นนิสัยโดยไม่ได้ตั้งใจไปเสียแล้ว “นอนเถอะ ฉันไปอาบน้ำก่อน” เตชิตเห็นเธอง่วงมาก จึงไม่อยากพูดกวนเธออีก เขาเป็นคนตัดสินใจอะไรโดยไม่ลังเล แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลังเล นัชชาดึงมือของเขาไว้ "คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะช่วยทำน้ำร้อนให้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แช่น้ำผ่อนคลายสักหน่อยจะดีกว่า" เธอกำลังจะเปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง เตชิตกดไหล่ของเธอไว้ แววตาแต้มด้วยสีแดง วันนี้เขาไม่ได้ไปที่บริษัท ผมของเขาก็ปล่อยสบาย ๆ ดีที่ผมหน้าม้าของเขายาวปิดหน้าผาก พอดีที่จะปิดแววตาอันอ่อนล้าของเขาได้ "ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันทำเอง" ปกตินัชชาจะไม่กระตือรือร้นขนาดนี้ แต่วันนี้ ... คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่วิลล่าเขตเหนือ เขารู้สึกสงสารเธอมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ เขามองไปที่เธอที่นั่งอยู่บนขอบเตียง ทำให้ใจของเธอแทบหยุดเต้น "เตชิต" นัชชาเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "คุณมีอะไรจะพูดกับฉันไหม？" ครึ่งปีที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ทำให้รู้นิสัยของฝ่ายตรงข้ามดี ปกติเขากลับมาถึงบ้านแววตาของเขาจะไม่เคร่งเครียดขนาดนี้ ท่าทีในวันนี้ของเขา มันฟ้องว่าจะต้องมีเรื่องอะไรที่เขาไม่สามารถรับได้เกิดขึ้นแน่นอน เตชิตไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกเร็วอย่างนี้ ตอนแรกไม่คิดว่าจะคุยกับเธอในคืนนี้ แต่เมื่อเธอพูดเปิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เขาก็ต้องพูดกับเธอ “นัชชา” เสียงของเขาขมขื่น ทุกคำที่เขาพูดออกมาปวดเหมือนถูกมีดกรีดไปที่เส้นเสียง เงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ปริปากพูด” หมอฝ่ายสหรัฐฯแนะนำให้ทีนาร์ย้ายเข้ามาที่บ้านเรา " ริมฝีปากของนัชชาแข็งทื่อ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ก็ใช่ว่าจะชอบ เพียงแต่ ... ไม่คาดคิด เธอคิดว่ามันน่าจะผ่านไปแล้ว ไม่คิดว่ายังจะมีต่อ นัชชารู้สึกตระหนกเล็กน้อย ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เขาหนักใจขนาดนี้ ดังนั้นตอนนี้เขาให้เธอตัดสินใจอย่างนั้นหรือ? เธอยังมีทางเลือกอีกหรือ? นัชชาไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไร แม้คำปลอบโยนก็เหมือนมันติดอยู่ที่คอ เตชิตเห็นความวุ่นวายใจและความลำบากใจในดวงตาของเธอ เขายกฝ่ามือแตะที่ใบหน้าบอบบางของเธอ“ นัชชา ถ้าเธอไม่เห็นด้วย ฉันจะหาทางออกวิธีอื่น” "มีทางออกอื่นอีกหรือ？" เธอมองเขาด้วยแววตาที่สดใส คำถามของเธอทำให้เตชิตไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร ยังมีวิธีไหน... ถ้ามันสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดายแบบนั้น ตอนนี้ก็คงจะไม่ตกอยู่ในสถานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ "หรือว่า... คุณต้องย้ายไปอยู่กับเธอ ปล่อยฉันไว้ที่นี่คนเดียวหรือ?" พูดจบนัชชายิ้มออกมาอย่างขมขื่น สถานการณ์แบบนั้นคิดๆแล้วก็ตลกสิ้นดี "ไม่หรอก" เตชิตประคองใบหน้าเล็ก ๆของเธอขึ้นมา ไม่อยากให้เธอคิดมาก "ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว" ฟังคำสัญญาของเขา นัชชาไม่ได้รู้สึกดีแต่อย่างใด ยิ่งเขาต้องการให้ดีทั้งสองฝ่าย เขายิ่งต้องทำตามความต้องการของทั้งสอง ฝ่าย คนที่อยู่ตรงกลางก็จะลำบากใจยิ่งกว่า เขาก็ต้องไปๆกลับๆ ตามสภาพของทีนาร์ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยอมประนีประนอมด้วย ดังนั้นเธอคนเดียวที่สามารถยอมประนีประนอมได้ นัชชาใจกว้าง และเข้าใจเพียงใด ก็ไม่ต้องการให้ผู้ชายของเธออาศัยอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอเชื่อในเตชิต แต่เธอยังไม่รู้จักทีนาร์มากพอ เธอมักรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น เมื่อทีนาร์ย้ายเข้ามามันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องมีเรื่องกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ในตอนนี้ถ้าไม่ยอมให้ทีนาร์ย้ายเข้ามา หากเกิดอะไรขึ้น เตชิตจะทำอย่างไร ต้องมีฝ่ายหนึ่งยอมถอย ต้องมีเสียสละกันบ้าง ถ้าเพื่อเขา ... นัชชาถอนหายใจ มองชายที่นั่งอยู่ข้างกาย เธอตัดสินใจเด็ดขาด พูดออกมาก่อนที่จะรู้สึกอยากกลับคำ "ถ้าจำเป็นในการรักษา ก็ให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี่เถอะ" พูดจบ ขนาดที่เตชิตไม่ค่อยชอบแสดงอารมณ์ออกมาทางใบหน้าเท่าไร เมื่อฟังแล้วยังแสดงความประหลาดใจออกมา "เธอรู้ว่าการที่เธอย้ายเข้ามา มันมีความหมายว่าอย่างไร?" "ฉันรู้" นัชชาเบ้ปาก“แม้ว่าจะไม่เต็มใจสักเท่าไร แต่นั่นคือคนที่คุณเอ็นดูในฐานะน้องสาวคนหนึ่ง และตอนนี้เขาก็กำลังไม่สบาย ฉันสามารถแยกแยะออกว่าอันไหนหนัก อันไหนเบา" “นัชชา……” ดวงตานัชชาเริ่มร้อนขึ้น เธอยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ "ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เดี๋ยวฉันจะกลับคำสะก่อน" เตชิตคว้ามือของเธอ แล้วประทับรอยจูบบนมือของเธอเบา ๆ "เธอกลับคำก็ได้นะ" "พูดออกมาได้ ฉันกลับคำได้หรอ" นัชชาจ้องไปที่แววตาของชายที่อยู่ตรงหน้า เหมือนว่ากำลังจะค้นหาความคิดในใจของเขา "เรามาพยายามด้วยกัน รอให้อาการป่วยของเธอหายดีแล้ว เราก็ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ อีกต่อไป " ประโยคนี้ของเธอเหมือนกำปั้นที่สลักบนหัวใจของเตชิต ความคิดแง่ลบของเตชิตหายไปในบันดลเธอบอกว่าพวกเรามาพยายามด้วยกัน รอทีนาร์หายป่วย เมื่อเธอก็พูดแบบนี้แล้ว เขายังจะมีอะไรต้องท้อใจอีก？ เตชิตรู้สึกตื้นตันใจมาก เอื้อมมือขึ้นโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก สามสิบสองปีที่ผ่านมาเตชิตไม่เคยรักหญิงคนใด แต่เขารู้ว่าตราบ ใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด …… ข่าวแพร่กระจายไปยังหูของทีนาร์ มันช่างรวดเร็วปานจรวด ในวันถัดมาเธอก็เก็บข้าวของย้ายไปที่ไวโรจน์วิลล่าทันที ปวีณเป็นผู้ไปรับเธอมาส่ง ก่อนจะขึ้นรถ ปวีณยกกระเป๋าสัมภาระของเธอจากวิลล่าเขตเหนือเพื่อจะไปส่งเธอ เมื่อถึงกระเป๋าใบสุดท้าย ทีนาร์จู่ ๆ ก็ขวางทางของเขา ปวีณหยุดชะงัก ไม่เข้าใจการกระทำของหญิงผู้นี้ ในวินาทีนี้ ทีนาร์กระทำในสิ่งที่ปวีณคิดไม่ถึง—— เธอ ... จูบ แก้ม ของเขา ! ปวีณก้าวถอยหลังไปก้าวใหญ่ ยกมือขึ้นกุมที่ที่เธอจูบไว้ "ทีนาร์……”