ตอนที่ 34 แต่งงานอีกรอดีไหม

ตอนที่ 34 แต่งงานอีกรอดีไหม “เธอบริสุทธิ์? เหอๆ” จรีภรณ์ยิ้มอย่างเย็นชา ถ้าชญาภาบริสุทธิ์ เธอจะไม่ตะเกียกตะกายขึ้นไปบนเตียง เธอรู้อยู่เต็มอกว่าจิร ภาสเป็นสามีของจรีภรณ์ แต่เธอก็กลับทำแบบนี้อีก ง่ายๆเลยชญาภาก็คือพวกที่ไม่รู้จักเจียมตัว จรีภรณ์เจ็บใจอย่างอดไม่ได้ เธอมองจิรภาสแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “จิรภาส ฉันไม่สนหรอกนะว่าคุณจะคิดว่าชญาภาเป็นคนยัง ไง เรื่องราวทั้งหมดตอนนี้ไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด และหลังจากนี้เลิกเข้ามาวุ่นวายในชีวิตฉันสักที เรื่องพวกนี้ฉันไม่ได้เป็นคน ทำอย่างแน่นอน ถ้าคุณลองคิดดีๆก็น่าจะมองออกนะ และฉันไม่ได้หวังให้คุณมาเชื่อฉัน ส่วนคุณจะอยู่กับใครมันก็ไม่ใช่เรื่อง ของฉัน ตอนนี้ฉันไม่อยากมายุ่งหรือวุ่นวายกับคุณอีก” จิรภาสมองเห็นใบหน้าอันเย็นชาของจรีภรณ์ได้อย่างชัดเจน เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะถูกทำกับตัวเองได้แคลนใจขนาดนี้ จิตใจโหดร้าย จิรภาสขยับไปข้างหน้าและจ้องมองรีภรณ์ จรีภรณ์รู็สึกกลัวกับการกระทำที่จิรภาสกำลังทำ เธอคิดถึงวันนี้ที่ฝนตกในคืนอันเลวร้ายก่อนหน้านี้ เธอกลัวและค่อยๆถอยหลังและจิรภาสก็เห็นสิ่งที่เธอกำลังทำ ทันใดนั้นเองเขาจับมือทั้งสองข้างของเธอกดลงบนเบาะหลัง แสงไฟอันเยือกเย็นและเงียบเหงาสาดส่องลงมาที่ใบหน้าของจรีภรณ์ ปากของจิรภาสแห้งกราน เขามองปากอันเล็กๆที่ค่อยๆเปิดขึ้นของ “จิรภาส คุณจะทำอะไร” จรีภรณ์มองด้วยสายตาที่กลัวในขณะที่เอนตัวและไม่กล้าขยับตัว “ผมจะทำอะไร เดี๋ยวคุณก็รู้” จริภาสยิ้มเยาะๆและกดร่างของจรีภรณ์ลงตรงนั้น ในเวลานี้เขาได้ลืมจุดประสงค์ของตัวเองไปแล้ว ตั้งแต่คืนนั้น เขาก็จะคิดถึงค่ำคืนนั้นอยู่ทุกๆวัน ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะทำแบบนี้กับเขา เขาต้องลงโทษเธอในวันนี้ จริภาสจูบเธออย่างดูดดื่ม ฝ่ามือก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอ จรีภรณ์ถูกจูบอย่างดูดดื่ม เธอเองก็พยายามใช้แรงที่มีดันออกมาจากเขา แต่จิรภาสกลับกอดเธอแน่น อวัยวะเพศก็แข็งตัวและถูไปรอบๆตัวเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียสติ จูบไปอย่างบ้าคลั่งและรวดเร็ว จรีภรณ์ถูกยกมือและมือทั้งสองก็ยืดออกไปกอดเขาไว้อย่างแน่น จิรภาสก็ถือโอกาสถอดเสื้อผ้าของเธอและในที่สุดทั้งสองก็เปลือยกายและโอบกอดกัน มือของเขาค่อยๆเลื่อนลงอย่างช้าๆ จรีภรณ์ก็ทนไม่ได้ที่จะร้องครางออกมา หลายปีมาแล้วที่เธอกับเขาทำแบบนี้ เธอรู้ดีว่าจริภาสนั้นบึกบึนแค่ไหน ถึงกับเคยทำให้เธอไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้ประมาณสองวันและแรงของเขาก็ดูเหมือนจะไม่เคยหมดด้วย ในขณะที่ทั้งสองจูบกันอยู่ในรถอย่างดูดดื่ม ฮอร์โมนก็พลุ่งพล่านออกมา จริภาสโก้งตัวและใช้แรงทั้งหมดสอดใส่เข้าไปในร่างกายของจรีภรณ์ ไม่ได้อยู่ในรถที่กว้าง เพราะการใกล้ชิดของทั้งสองคนจึงทำให้เกิดความแออัดเล็กน้อย จริภาสก็ใช้แรงทั้งหมด พุ่งแมงเข้าไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงช่วงกลางดึกเหงื่อของจิรภาสก็ไหลลงมาที่ร่างกายของจรีภรณ์ “จรีภรณ์ พวกเราแต่งงานกันอีกครั้งได้ไหม” “อย่าเลย” จรีภรณ์หันกลับอย่างไม่เต็มใจและแอบด่าตัวเองที่ยอมให้จริภาสทำแบบนี้ “ทำไม ผมกับชญาภาไม่ได้มีอะไรกับจริงๆ” จริภาสมองจรีภรณ์อย่างสงสาย บางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ “ไม่ได้มีอะไรกันแล้วจะอยู่บนเตียงได้ไง ถ้าไม่มีอะไรกันจริงๆ คุณจะหมั้นกับเธอทำไม อย่ามาบอกฉันว่าคุณต้องรับผิดชอบ ใน เมื่อถ้ารับผอดชอบแล้วฉันล่ะ คุณไม่ต้องรับผิดชอบหรอ แล้วคุณมาขอหย่ากับฉันเพื่อเธอหรอ ” จรีภรณ์ได้ยินว่าเขาพูดถึงชญา ภาก็โกรธมากจนอยากจะฆ่าเขา และถามคำถามหลายๆคำถาม จิรภาสกำลังจะอธิบายแต่จรีภรณ์ของแย่งพูดก่อนว่า “ได้ คุณภาส ฉันจรีภรณ์ไม่ได้เป็นคนที่ลืมความเจ็บปวดจากรอบแผล คุณพูดกับฉันสิว่าคุณเป็นแค่อดีตสามี และต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวอะไรกันอีก” พอพูดจบก็ไม่ได้สนใจว่าจิรภาสจะพูดอะไรต่อ เธอใส่เสื้อผ้าแล้วเดินลงไปจากรถ จิรภาสมองเงาของจรีภรณ์ที่ลับหายไปแล้วพูดว่า “จรีภรณ์ ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น” ตอนเข้างานในวัดถัดมา จรีภรณ์ไม่ได้คุยเล่นกับใคร ชนุตต์เห็นว่าจรีภรณ์ง่วงเหงาหาวนอนในใจก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา อยากให้เธอไปพักผ่อน แต่จรีภรณ์ก็ยืนยันที่จะทำงาน จนสุดท้ายชนุตต์ต้องจำใจยินดีให้เธอทำ กับจรีภรณ์ไม่เหมือนกันตรงที่ จิรภาสกำลังคิดวางแผนเรื่องนี้อยู่ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จริภาสยังคงจำได้ขึ้นใจ ครั้งนี้เขาอยากจะให้จรีภรณ์เข้าใจเขาสักที ทำให้เธอรู้ว่าในใจของเขามีแค่เธอเพียงคนเดียว พอคิดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกว่าเขาจะต้องไปคุยกับตรีภพเรื่องการแต่งงานกับชญาภาสักหน่อย ให้ยกเลิกงานแต่งนี้ซะ แต่อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าตรีภพไม่เคยชอบจิรภาสเลย เพียงแค่ไม่รู้จะบอกแม่ยังไง แต่ก็โอเค เขาเชื่อว่าเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะโน้มน้าวใจแม่ได้และจรีภรณ์ก็จะเป็นสะใภ้ที่ดีอย่าง แน่นอน จิรภาสกำลังคิดอะไรแปลกๆ ทันใดนั้นเอง โทรรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น จิรภาสหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นชญาภา พอรับโทรศัพท์ก็มีเสียงๆหวานของชญาภาพูดว่า “ฮัลโหล คุณจิรภาสคะ พรุ่งนี้ว่างไหมคะ คุณพ่ออยากจะเชิญชวนคุณมาทานข้าวที่บ้านอะค่ะ ” “โอเค” จิรภาสตอบกลับด้วยการยิ้ม ในใจก็คิดว่าพรุ่งนี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะไปพบเพื่อคุยกัน จิรภาสมีความสุขมากที่ใช้เวลาหนึ่งวันในการคิดเรื่องนี้ แม้แต่ปณัยเองก็สงสัยว่าท่านประธานมีความสุขอะไรขนาดนี้ เท่าที่เขาจำได้ สามปีก่อนหน้านี้หลังจากที่ท่านประธานเลิกกับภรรยาก็ไม่เคยมีความสุขขนาดนี้เลย วันนี้พระอาทิตย์ออกทางทิศตะวันตกหรอ ดูเหมือนท่านประธานจะมีเรื่องราวดีๆและน่าจะเป็นเรื่องดีๆที่เกี่ยวกับภรรยาแน่นอน พอปณัยนึกถึงก็แอบยิ้มในใจ ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะจบลงด้วยดี เป็นการยากที่จะถึงตอนเลิกงาน จิรภาสทนไม่ได้จึงรับขุับรถออกไปรับจรีภรณ์ หลังจากที่รอประมาณหนึ่งชั่วโมง เขาก็เห็นจรีภรณ์ถือกระเป๋าเดินออกมา เขาอยากจะไปวิ่งเข้าไปแต่ดันเห็นจรีภรณ์กำลังขึ้นรถของชนุตต์ เขาจึงรู้สึกโมโหมาก หลังจากที่รถคันนั้นจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งจรีภรณ์ก็ลงมาจากรถและมองพรมแดงที่ปูตั้งแต่ด้านนอกจนถึงด้านในแบบงงๆ รวมไปถึงดอกไม้สดที่เต็มห้อง ไม่รู้ว่าชนุตต์คนนี้ทำเรื่องอะไรอีก ความจริงแล้วเขาร้านอาหารนี้ไว้ก่อนที่เขาจะเลิกงาน หลังจากนั้นก็หาคนให้มาวางดอกไม้สดและลูกโป่ง แล้วก็เอาพรมแดงมาปูไว้ด้านหน้าประตู เพื่อที่จะได้สร้างความโรแมนติกให้แก่จรีภรณ์ ชนุตต์อยู่กับผู้หญิงเยอะก็เลยรู้ว่าผู้หญิงชอบดอกไม้อะไร ดังนั้นเขาจึงเตรียมแบบนี้เพื่อจะจีบจรีภรณ์ หลายๆปีที่ผ่านมานี้ จรีภรณ์จะรู้สึกประทับใจกับสิ่งนี้มาก แต่หลังจากที่เธอประสบกับการแต่งงานที่ล้มเหลว เธอก็ตายไปกับชายในความคิดของเธอ ในความคิดของเธออีกาทั่วโลกเป็นสีดำ ไม่มีแมวไม่ขโมยปลากิน จรีภรณ์มองชนุตต์ที่มีท่าทางมั่นใจในตัวเองมากและหัวเราะออกมา แต่ก่อนวิธีนี้จิรภาสไม่ใช่ไม่เคยทำให้ แต่ตอนนั้นตัวเองเด็กมาก เข้าใจผิดว่าเป็นคนดี ในมุมมองของเธอคำมั่นสัญญาของชายคนนี้เป็นเรื่องโกหกและไม่น่าไว้ใจเลย หลังจากที่นั่งลง ชนุตต์ก็ถ่ายภาพ กับข้าวกับปลาที่ทำเรียบร้อยแล้วก็เข้ามาเสิร์ฟ ไฟก็เป็นไฟสลัวๆและเปิดดนตรีคลอไปพร้อมกับแสงเทียนที่สั่วไหว ชนุตต์มองจรีภรณ์อย่างอ่อนโยน “จรีภรณ์ เป็นแฟนกันนะ” “วันนี้คุณทำอะไรเยอะแยะเพื่อที่จะมาขอฉันเป็นแฟนหรอ” จรีภรณ์เหลือบตามองพร้อมกับจิบไวน์แดง “จรีภรณ์ ฉันชอบเธอจริงๆนะ ฉัฉันจะไม่ทรยศคุณเหมือนสามีเก่าของคุณ” ชนุตต์มองจรีภรณ์ด้วยความซื่อสัตย์ “ได้ยังไงกัน คุณไม่รังเกียจที่ฉันเป็นหญิงหม้ายหรอ” “จรีภรณ์ ฉันเคยรังเกียจเธอหรอ ฉันแค่ปวดใจที่เธอต้องมาพบเจอกับคนแบบนี้ ฉันเกลียดตัวเองมากทำไมฉันไม่เจอเธอให้เร็วกว่านี้ ไม่งั้นเธอคงไม่ต้องทุกข์ใจขนาดนี้ ” “อ่อ ที่พูดแบบนี้กับฉันเพราะจะให้ฉันขอบคุณงั้นหรือ” จรีภรณ์มองไปที่ชนุตต์ “ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อฉันหรอก จรีภรณ์ให้โอกาสฉันสักครั้งนะ ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็น” ชนุตต์เป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่พูดออกมา เขาก็จับมือของจรีภรณ์ ซึ่งจิรภาสที่กำลังนั่งอยู่บนรถได้มองเห็นพอดี เขาอดไม่ได้ที่จะดูต่อไป เขาต้องการดูว่าชนุตต์จะเล่นอะไร “ครอบครัวของคุณล่ะ พวกเขาเห็นด้วยไหม” จรีภรณ์ถามขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าพอพูดถึงครอบครัว หน้าของชนุตต์ก็เปลี่ยนไปทันที เขาคิดถึงพ่อของเขาและพ่อของเขาก็เป็นหัวหน้าครอบครัวด้วย แม้ว่าพ่อจะรักเขามาก เขาจะไปทำเรื่องอะไรไว้และเกิดอะไรขึ้นพ่อเขาก็ไม่โกรธเลย หรือแม้แต่จะมีอคติต่อเขาก็ไม่เลยสักนิด แต่เขาก็เข้าใจดี นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ไม่เคยได้สัมผัสของเขา ถ้าพ่อรู้ว่าจรีภรณ์เป็นผู้หญิงที่หย่าร้าง เขาเชื่อว่าพ่อของเขาจะเป็นคนแรกที่ปิดกั้นและจนไปถึงขั้นทำลายมันด้วยทุกวิถีทาง พอนึกถึงตรงนี้สายตาของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นความทุกข์ใจ คำพูดนี้ไม่ผิดเลยสักนิด ถ้าเอามาใช้ในปัจจุบัน พวกเขาก็เหมือนเด็กที่เกิดในตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล จะมีสักกี่คนที่ตัวเองชอบจริงๆ สิ่งใดไม่เหมาะสำหรับครอบครัวที่จะต้องแต่งงาน แม้แต่พ่อของเขาก็ไม่สามารถหนีชะตากรรมนี้ได้ แต่อย่างไรก็ตามเขาจะไม่ใช่วิธีของคนรุ่นเก่าอย่างแน่นอน และจะไม่แต่งงานกับคนที่ไม่ได้ยินยอมด้วย พอนึกถึงตรงนี้ สายตาของชนุตต์ก็หนักแน่นมากขึ้น สายตาของเขามองไปที่จรีภรณ์พร้อมพูดว่า “คุณสบายใจเถอะ ฉันจะจัดการเอง ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถขัดขวางได้ ฉันสาบาน” จรีภรณ์เห็นถึงความตั้งใจจริงของชนุตต์และเธอเองก็รู้สึกได้และได้ตบปากรับคำว่า “ตกลง” หลังจากที่จรีภรณ์ตอบตกลง ชนุตต์ก็ดีใจมาก ไม่ว่าจะพูดอย่างไร จึงมีรอยยิ้มกลับมาอีกครั ข้าวมื้อนี้กินไปประมาณสองชั่วโมง ท้องของจิรภาสก็เริ่มร้องและหิวมากแล้วก็เหนฯชนุตต์กับจรีภรณ์เดินออกมาด้วยกัน เขาเห็นจรีภรณ์กับชนุตต์เดินยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เป็นความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ ผู้หญิงที่น่าจะตายๆไปซะคนนี้ เธอทั้งอยู่กับเขาและยังไปสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นอีก พอจิรภาสเห็นก้โกรธขึ้นมาทันทีและโทร ไปหาปณัยทันที “คุณช่วยไปหาสิ่งที่ชนุตต์เคยทำมาหน่อย ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่ามีเรื่องพัวพันอยู่กับดาราสาวคนหนึ่งอยู่หรอ คุณ หาวิธีที่ทำให้เธอกลับมาเมืองถ่ายโฆษณาที่เมืองซู” “ครับ” ปณัยตอบกลับแค่นั้นและไม่พูดอะไรต่อ เช้าตรู่ของวันถัดมา ขณะที่ชนุตต์กำลังฟังจรีภรณ์รายงานการเดินทาง เขาก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง “สวัสดี ที่รักนี่ฉันเอง วันนี้ ตอนบ่ายฉันจะกลับไปเมืองซู คนในครอบครัวคืดถึงคุณและคุณต้องมารับฉันด้วยนะ”