ตอนที่ 37 ตบอันมีค่า

ตอนที่ 37 ตบอันมีค่า สักพักหนึ่งประตูก็ถูกดึงออก ชนุตต์ยืนอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าหลุดรุ่ยพร้อมกับตะโกนด่าจรีภรณ์ว่า “ใครสั่งอนุญาตให้เธอเขามา” จรีภรณ์มองเห็นใบหน้าชนุตต์อันแดงก่ำพร้อมกับรอยลิปสติกทำให้เธอเกือบหลุดขำออกมา ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ด้านในเมื่อครู่ จะเป็นสงครามอันดุเดือดมาก แต่ทำไมผ่านไปไม่กี่นาที เป็นไปได้หรอที่ชนุตต์จะไม่คล้อยตามอารมณ์ ก่อนหน้านี้ก็โกรธตัวเอง คิดถึงตรงนี้จรีภรณ์ก็แอบเหลือบๆไปมองเหมือนความรู้สึกกำลังถูกจรีภรณ์จ้องมอง สีหน้าของชนุตต์ก็ เขียวทันที “มองอะไร ไม่ใช่ผู้ชายทำไม่ได้ ผู้ชายจะต้องนั่งนิ่งๆ” “ค่ะ ค่ะ ค่ะ” จรีภรณ์มองชนุตต์ด้วยอาการกลัวและก้มหัวทันที ชนุตต์เห็นท่าทีจรีภรณ์แอบยิ้มเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที “ไปเชิญเธอออกมาหาฉัน แล้วก็โทรหาเคาน์เตอร์ด้านหน้าว่าทำไมให้คนแบบนี้เข้ามาได้ ” “ค่ะ” จรีภรณ์ตอบกลับด้วยความนอบน้อม หลังจากที่สั่งเสร็จ ชนุตต์ก็มองตัวเองเหมือนกับเป็นคนบ้า พร้อมกับเดินออกมา จรีภรณ์ยืนอยู่หน้าประตูสักพักก็ผลักเข้าไป ในห้องก็เป็นระเบียบเรียบร้อยดีและยังคงเป็นเหมือนตอนแรก มีเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่เหมือนเดิมคือเจนนี่นั่งอยู่ที่โซฟาในสภาพที่เสื้อผ้ายับเยินและหลุดรุ่ย หลังจากที่เห็นจรีภรณ์เดินเข้ามาสีหน้าก็ดูเหมือนจะกินเธอได้ จรีภรณ์แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น สิ่งนี้ทำให้เจนนี่รู้สึกโมโหอย่างมาก เมื่อวานเธอจะมาหาเรื่องจรีภรณ์ที่บริษัท แต่เป็นเพราะพอเธอตื่นมาเธอก็ต้องแต่งตัวใหญ่ ในใจก็คิดว่าตนเองจะแพ้ผู้ช่วยได้อย่างไร แต่เธอผิดหวังมาก ตอนที่ชนุตต์ผลักประตูมาแล้วเจอเธอ รอยยิ้มของเขาก็หายไปทันทีจึงทำให้เขาโกรธและถามเธอว่าเธอมา ทำไม ทำให้เจนนี่รู็สึกทำตัวไม่ถูก แต่พอเห็นสถานการณ์เธอก็รีบยิ้มและรีบเข้าไปกอดคอจูบชนุตต์ ด้านหน้าของเจนนี่รู้สึกเหมือนกับไฟ เขารู้สึกมีอารมณ์ทางเพศขึ้นมาทันที แล้วไซ้เจนนี่ที่โซฟา ทั้งสองคนดูหิวโหยและต้องการกันมา เจนนี่ถูกชนุตต์จูบอย่างดูดดื่มและลูบไล้กันไปทั้งตัว เธอและชนุตต์ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ด้วยกันทำแบบนี้กันบ่อยมาก ตอนที่เพิ่งมาอยู่ด้วยกันแทบจะไม่เคยลงจากเตียง ตอนนี้ชนุตต์มีความรู้สึกหลงใหลอย่างบ้าคลั่งแล้วก็ยิ่งเพิ่มความป่าเถื่อนเข้าไปมากขึ้น โดยเฉพาะตอนที่มีอะไรกัน บนโซฟา ในน้ำ บนรถ ด้านนอกสถานที่ พวกเขาคิดแต่จะทำเรื่องนี้ด้วยกัน ตอนที่เจนนี่อยู่กับชนุตต์ เจนนี่ได้ลิ้มลองสัมผัสกับความพอใจที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตั้งแต่เธอเข้ามหาวิทยาลัย เธอก็ถูกเสี่ยเลี้ยงมาตลอด พอเข้าสู่วางการบันเทิงก็แหกกฎ แต่พูดก็พูดเถอะว่าเธอไปนอนกับใครก็เพื่อจุดประสงค์ทั้งนั้น เช่น การสานสัมพันธ์ การลงทุน ไม่เคยมีผู้ชายคนใดที่ทำให้เธอมีความสุขเอาเสียเลย จนพอมาเจอชนุตต์ ซึ่งมีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกับคนอื่น ชนุตต์คนนี้ไม่เพียงแต่ให้เรื่องเงินตามที่ต้องการแต่เธอยังชอบที่เขาชอบกดตัวเธอเวลามีอะไรกัน การใช้ความรุนแรงแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรู้สึก แต่เมื่อเขาหมกหมุ่นอยู่กับความหลงใหล เขาจึงหยุดมันทันที จึงทำให้เธอรู้สึกโมโห ตอนนี้ เมื่อชนุตต์อยู่บนร่างกายของเธอ เธอก็จะมีความสุข เธอพยายามที่จะจับเขามาโดยตลอด แต่ตอนที่เธอคิดอยากจะถาม เรื่องเขากับเธอในอนาคต ชนุตต์ก็หยุดทันที และรีบลุกออกจากตัวเธอพร้อมกับปล่อยให้เธอนอนอยู่แบบนั้น เธอไม่เคยรับรู้หรือรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน ได้แต่นอนมองเขาด้วยความสงสัยอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งหลงัจากที่ชนุตต์ออกไปเธอก็เริ่มมีปฏิกิริยาทันที ไม่ต้องคิดก็รู้ เขาไม่ได้สนใจเธอแล้ว เธอนั่งเจ็บใจอยู่ตรงนี้ เธอหวังว่าเขาจะกลับมาบอกเธอว่า เขาล้อเล่น แต่ตอนที่เธอเห็นจรีภรณ์เดินเข้ามา เขาก็ไม่แบกความหวังนั้นไว้แล้ว เมื่อจรีภรณ์แกล้งทำมาเก็บของในห้อง สีหน้าของเจนนี่ก็อดกลั้นไม่อยู่ เธอจึงจัดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเดินออกไป หลังจากที่ออกมา ชนุตต์ก็เห็นจรีภรณ์อยู่ตรงนั้นกำลังทำงาน ก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักพัก เขารู้สึกเก้ๆกังๆที่จะพูดออกมา ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักพัก จรีภรณ์จะโกรธไหม ถ้าเธอเข้าใจผิดบางสิ่งบางอย่าง ก็จะได้ไม่คุ้มเสีย พอเขาคิดถึงเรื่องนี้เขาก็อธิบายว่า “ คือว่า จรีภรณ์พวกเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆนะ” จรีภรณ์หันหลับมามองเขา แล้วพูดนิ่งๆว่า “อืม ฉันรู้” รู้ ชนุตต์ฟังคำตอบที่จรีภรณ์ตอบกลับมาก็ประหลาดใจ ดูเหมือนว่าเธอยังเชื่อใจเขาอยู่ แต่ดูเหมือนเขาจะมีความสุขไม่สุดเมื่อได้ยินเสียงของจรีภรณ์แบบนั้น “สรุปแล้วเข้าไปไม่กี่นาที ฉันก็คิดว่าท่านชนุตต์ไม่น่าจะทำเร็วขนาดนี้ แต่ถ้าอาการบาดเจ็บครั้งเมื่อกี๊ยังไม่ดี ก็ค่อยว่ากัน "” สีหน้าของชนุตต์ร้อนขึ้นมาทันที เมื่อเธอเอาเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมาพูด ความโมโหที่มีต่อเจนนี่ยังไม่ทันหาย ตอนนี้จะต้องมาพบเจอจรีภรณ์ที่เอาเรื่องเมื่อกี๊มาพูดล้อเล่นอีก ทันใดนั้นเขาก็พูดออกมาว่า “อะไรกัน เธอคิดอะไร” “ท่านประธานชนุตต์เข้าใจผิดแล้ว ฉันก็แค่คาดการณ์เรื่องราว” จรีภรณ์ตอบด้วยความกลัว “คาดการณ์เรื่องราว” ชนุตต์ยิ้มเยาะๆ และเดินไปด้านหน้ากดร่างกายจรีภรณ์ลงที่โต๊ะและเอนตัวลงไปพร้อมกับกระซิบข้างหูเธอว่า “คุณกำลังสงสัยแรงความสามารถของฉันหรอ” “มะ มะ ไม่ใช่ค่ะ” ชนุตต์ค่อยๆเอาหน้าเข้ามาใกล้ จรีภรณ์ก็รู้สึกลนทันที เธอยากที่จะวิ่งออกไป แต่กลับถูกชนุตต์กันไว้ “นั้นจะทำอะไร” ชนุตต์ยั่วยุจรีภรณ์อย่างต่อเนื่องพร้อมกับมองปากอันเล็กๆของเธอ แทบอยากที่จะกินเธอ แต่เขารู้ว่าเขาทำไม่ได้ ในช่วงวันเวลาแบบนี้ได้อยู่ด้วยกัน เขาก็รู้อารมณ์ของแมวน้อยตัวนี้แล้ว ความรู้สึกที่กักเก็บเอาไว้เริ่มแสดงออกมา ชนุตต์รู้สึกว่าตรงนั้นมันตั้งตรงขึ้นมา เมื่อเขามองผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆเขาอย่างบ้าคลั่ง มันยากที่จะอดทนต่อความใคร่ อาจจะตายได้ คนที่อยู่อ้อมกอดดูเหมือนจะไม่สบายใจ เธอดิ้นรนอยู่ตรงนั้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับการลูบไล้ ด้วยความอดทนของชนุตต์ก็มาถึงขีดจำกัด แล้วเขาก็แอบพูดประโยคหนึ่ง แล้วจู่ ๆ ก็โดนริมฝีปากของจรีภรณ์ จรีภรณ์ถูกบังคับให้ยอมการยั่วยุของชนุตต์ เธอใช้มือทั้งสองข้างผลักเขาออก แต่จูบของชนุตต์ไม่ใช่จูบธรรมดา จรีภรณ์ค่อยๆถูกจูบจนลืมว่าต้องต่อต้าน ตนที่อยู่ในอ้อมกอดดูเหมือนจะสงบลงแล้ว ชนุตต์ก็ยืดมือทั้งสองข้างออก อุณหภูมิในห้องทำงานค่อยๆเพิ่มมากขึ้น บรรยากาศเรื่องเต็มไปด้วยความใคร่ ชนุตต์จูบจรีภรณ์อย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ตอนนี้ไม่ใช่แค่การจูบที่สามารถดับความใคร่ได้ แต่เขายังต้องการมากขึ้นอีกด้วย ตอนที่ชนุตต์กล้าที่จะเพิ่มดีกรีเข้าไปอีกขึ้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “ท่านประธานครับ คุณเรียกหาผมหรอครับ” เมษายืนอยู่ หน้าประตูพร้อมกับถือใบเซ็นสัญญาในมือ เมื่อเขาต้องการที่จะเข้ามา เขาก็เห็นภาพของเหตุการณ์นี้และใบหน้าของเขาเป็นสี ขาวและทำสัญญาตกลงมาถึงพื้น เมื่อได้ยินเสียง ชนุตต์กับจรีภรณ์ก็หันไปเห็นเมษาที่ยืนตกใจอ้างปากค้างที่ประตู ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนชนุตต์จะไม่ค่อยเข้ามาทำงานที่ออฟฟิศ แต่เขากับจรีภรณ์ก็... เมษารู้สึกเก้อเขินพร้อมกับกลืนน้ำลายและพูดขอโทษไม่กี่ประโยคแล้วก็วิ่งออกไปทันที มุมปากของชนุตต์กระตุก ช่วงนี้เขารู้สึกเขาไม่ค่อยได้ออกไปดูข้อมูลสถิติ เขาจะคาดการณ์เหตุการ์วิกฤติได้อย่างไร สิ่งที่สำคัญที่สุดเขาก็พบกว่าตัวเขาเองเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆ เขาอยากจะร้อองไห้ออกมาตอนที่มองเห็นจรีภรณ์อยู่ในอ้อมกอดและพบกว่าเธอมองตัวเขาด้วยความโกรธ เขารู้สึกขึ้นมาทันทีว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีและยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกจรีภรณ์ตบหน้าไปหนึ่งฉาด ชนุตต์มองจรีภรณ์เดินออกไปและเขาก็ยืนอยู่อยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง และสุดท้ายเขาก็รู้สึกยิ้มให้กับใบหน้าที่โดนตบเพราะมันเป็นการตบที่คุ้มค่าเสียจริง ถ้าจิรภาสรู้ว่าเขชาเกือบทำเรื่องนี้สำเร็จไม่รู้ว่าจะโกรธขนาดไหน ตอนนี้เขารู้สึกมีคำพูดของจรีภรณ์ตอนที่อยู่โรงแรมเมื่อคืนเต็มไปหมด เขาคิดตลอดว่าจรีภรณ์ไม่ชอบชนุตต์ แต่ทั้งหมดนี้ทำให้ชนุตต์รู้สึกดีมากและคิดไม่ถึงว่าในสายตาของจรีภรณ์เขาเทียบไม่ได้กับชนุตต์ ทำไมเธอถึงชั่วช้าได้ขนาดนี้ มันง่ายมากที่จะลบตัวเองออกจากเธอ จรีภรณ์ทุบโต๊ะ เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที ในใจก็ว่างเปล่าเหมือนขาดอะไรไป ความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่หมดหวัง หลังจากที่คิดมาเกือบทั้งวัน เขาก็ได้แต่เพียงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา ตอนนี้เอง ปณัยก็มาเคาะประตู “ท่านครับ ซื้อของขวัญมาเรียบร้อยแล้วครับ” “ไปกันเถอะ” จิรภาสดูเวลาแล้ว เมื่อวานนี้ได้นัดไปกินข้าวที่บ้านจรีภรณ์ ดังนั้นวันนี้พอเช้าแล้วก็สั่งให้ปณัยไปซื้อของขวัญ