ตอนที่ 38 หลังจากนี้อย่าให้ฉันเจอเธออีก

ตอนที่ 38 หลังจากนี้อย่าให้ฉันเจอเธออีก เมื่อมาถึงชญาภาก็ยืนรออยู่ที่หน้าประตู “คิดว่าคุณจะไม่มาแล้วซะอีก” “ได้ยังไงกัน คุณพ่อคุณเชิญขนาดนี้ต้องมาอยู่แล้ว” จริภาสมองชญาภาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับหันตัวไปหยิบของขวัญออกมาจากรถ ชญาภารับมาด้วยอาการมีความสุข นพนาเห็นก็ยิ้มต้อนรับ “เด็กบ้านี่ มาทั้งทียังจะมีของติดไม้ติดมือมาอีก” “ควรมีนะครับคุณน้า ทั้งหมดนี้คือผลิตภัฑ์บำรุง ผมซื้อมาให้ทั้งคุณน้าและคุณลุงเลยครับ ” จิรภาสยิ้มอย่างมีมารยาท หลังจากที่เข้าไปในห้องรับแขก ตรีภพก็รีบลงมานั่งรอที่นั้น หลังจากที่เจอจิรภาสก็ให้น้าธยาห์เอาเหล้าที่เก็บไว้ออกมาต้อนรับ ช่วงเวลากินข้าว ชญาภาไม่หยุดที่จะแอบมองจิรภาส นพนาก็พูดถึงลูกสาวตัวเองไม่ขาด ชญาภาเองก็เขินจนก้มหน้าและ สายตาก็แอบมองไปที่จิรภาส แต่จิรภาสกลับยิ้มให้ตามมารยาท ไม่มีการแสดงออกอะไรเลยระหว่างสองคนนี้ จึงทำให้ชญาภารู้สึกผิดหวัง อยู่กับเขามาสามปี สิ่งที่ชญาภาเห็นมากที่สุดก็ตือการยิ้มตามมารยาทของเขา นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย เหมือนกับการรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขา เธอจำได้ว่า แต่ก่อนตอนที่เขากับจรีภรณ์อยู่ด้วยกัน เธอมักจะเห็นเขาจู๋จี๋กัน บางครั้งก็ยืนกอดกันอยู่ข้างล่างตึกแล้วก็จูบที่ใบหูขอเธอ แต่สำหรับชญาภา พอถึงทีขอตัวเอง เขากลับไม่เคยทำแบบนั้นกับชญาภาเลยแม้แต่มือก็ไม่เคยจูง ในใจของชญาภาก็รู้สึกเจ็บปวดกลัดกลุ้มใจและก้มหน้าก้มตาอยู่กับการกินอาหาร แต่นพนาคิดว่าเขาเขินอายเพราะนพนาชอบพูดหยอกเย้าอยู่บ่อยๆ ส่วนจิรภาสก็ได้แต่ยิ้มแบบเจื่อนๆ ตรีภพนั่งอยูู้หัวโต๊ะก็มองเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ถามเรื่องของบริษัทในช่วงนี้ จิรภาสก็ได้แต่ตอบๆไป หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ ตรีภพก็เรียกจิรภาสไปที่ห้องหนังสือ สำหรับเรื่องที่ดินผืนนั้นของเขตตะวันออกนครั้งก่อนนั้น ตรีภพก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับจิรภาสประจวบเหมาะที่กำลังจะมาคุยเรื่องแต่งงานพอดี ครั้งที่แล้วเขาเอาโครงการนี้ให้ตระกูลธนะปรีดากุล สำเร็จลุล่วงก็เพราะจรีภรณ์ แต่คนนั้นก็ลูก คนนี้ก็ลูก เขาก็รู้สึกยากที่จะตัดสินใจ ถ้ากลับมาอีกครั้ง เขาก็จะให้โครงการนี้แก่ตระกูลธนะปรีดากุล จริงๆแล้วจิรภาสก็ทนต่อการไม่เต็มใจจะให้และวันนี้หลังจากที่คำอธิบายตรีภพไม่มีการอธิบาย ก็ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวตอนที่ตรีภพไปเขตบ้านเก่าหาจรีภรณ์และตอนที่เขาให้ปณัยไปหาความสัมพันธ์ระหว่างจรีภรณ์กับตรีภพ เขาก็หาไม่พบ จึงทำให้เขารู้สึกกลัดกลุ้มใจมาก และมักจะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ระหว่างพวกเขา แต่ไม่กล้าคิดลึก เพราะเขากลัวว่าเขาจะรับไม่ได้และกลัวเป็นบ้า จิรภาสอดไม่ได้ที่ได้จะโกรธตรีภพสำหรับคำอธิบายเรื่องนี้ แต่ยิ่งอธิบาย เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจรีภรณ์มันบ้ามาก จนเขารู้สึกไปว่าจรีภรณ์เป็นคนที่ไม่มีความรู้สึก ไม่อย่างนั้นทำไมถึงเอาโครงการไปให้ตระกูลธนะปรีดากุล และความสัมพันธ์ระ หว่างจรีภรณ์กับชนุตต์ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะมากขึ้นเรื่อยๆ และตาชนุตต์นั่นเองก็อาจจะใช้ประโยชน์จจากจรีภรณ์ในการทำโครงการนี้ แต่พอคิดอีกที จรีภรณ์เองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น เขาเข้าใจเธอ เธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อแลกจุดประสงค์ แต่ถ้าเขาทั้งคู่ไม่ได้ทำเรื่องนั้นจริงๆ ทำไมตรีภพกับจรีภรณ์ถึงดูสนิทสนมกันขนาดนั้น เมื่อก่อนตอนที่อยู่เขตบ้านหลังเก่าเขาก็เห็นกับตาว่าตรีภพจับมือถือแขนกับจรีภรณ์ไม่ปล่อย หรือจริงๆแล้วตรีภพมองว่าจรีภรณ์สวยก็เลยเอาอกเอาใจเธอ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นโครงการใหญ่ขนาดนั้นในเขตตะวันออกจะมอบให้ตระกูลธนะปรีดาทำไมหรือว่าเพื่อจรีภรณ์ พอคิดถึงตรงนี้มือของจิรภาสก็เริ่มสั่น เขาไม่สามารถคิดได้ว่าจรีภรณ์จะทำงานร่วมกันกับชนุตต์และตรีภพผู้ซึ่งสามารถเป็นพ่อได้ เขาอดคิดไม่ได้ที่อยากจะฆ่าคนและหาข้ออ้างในการข่มขู่ ตรีภพเห็นจิรภาสดูเหมือนว่าจะไม่พอใจอะไรสักอย่างและเขาคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องโครงการของเขตตะวันออกนั้นแน่ๆ เพื่อความสุขของลูกสาว เขาจึงรู้สึกว่าเขาจะต้องชดเชยบางสิ่งบางอย่าง โครงการครั้งหน้าเขาจะต้องชนะและถ้าเขาจะต้องแต่งงานเขาจะไม่พูดถึงมันอีก จิรภาสมองดูตรีภพเหมือนกับว่ามีเรื่องตื่นตระหนกและในใจก็รู็สึกกลัดกลุ้มใจ จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่จริงๆก็คือเพื่อที่จะมายกเลิกงานแต่งงานระหว่างชญาภากับเขา แต่วันนี้เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องปล่อยไปก่อน เขาอยากที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับจรีภรณ์ชัดเจนก่อน ตอนที่ขับรถออกมาจากบ้านบ้านตระกูลเทพนอก จิรภาสก็ไปขับรถไปที่เขตบ้านเก่าทางทิศเหนือ ในขณะที่ขับรถเขาก็เร่งเครื่องอย่างเร็ว อดไม่ได้ที่อยากจะหาความชัดเจนของจรีภรณ์ ตอนนี้จรีภรณ์เพิ่งเลิกงานกลับมาที่บ้าน วันนี้เธอรู้สึกกลัดกลุ้มใจมาก โดยเฉพาะตอนหลังจากที่ถูกชนุตต์กดไปที่โต๊ะแล้วจูบอย่างรุนแรง สภาพจิตใจของเธอก็ย่ำแย่ ในใจก็รู้สึกเสียใจที่ตบหน้าเขาไป แต่อย่างไรก็ตาม ชนุตต์เองก็ยังคงหน้าด้านและมึนใส่เธอ จรีภรณ์มองเขาเหมือนว่าเขาเป็นพวกโรคประสาท แต่ผลจริงๆแล้ว เขามาบอกเธอว่าเขาเป็นพวกเสพติด ตอนที่เพิ่งเลิกงาน เขาก็ยังมารังควานเธอ จนเธอโมโหเขาจึงปล่อยให้เธอกลับบ้าน พอเดินถึงทางเข้าหมู่บ้าน จรีภรณ์เดินเข้ามาระยะหนึ่งก็รู้สึกว่ามีคนมองเธออยู่ เธอจึงแกล้งทำเป็นโทรศัพท์และตอนที่เธอรีบวิ่งไปหลบที่มุมตึก เธอก็ถูกคนหนึ่งๆอุ้มเธอขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างๆ กลิ่นอายที่คุ้นเคยนี่ได้พุ่งเข้าเส้นประสาทของจรีภรณ์ ไม่ต้องบอกหรือคิดเลยก็รู้ว่านี่คือใคร ในใจของจรีภรณ์อยากจะสบถออกไปว่า เป็นคนบ้าหรือไง ทุกครั้งที่เจอกันก็เจอแต่ในรถ เป็นโรคหรือไง แต่เธอไม่กล้าทีร่จะพูดคำพูดนี้ออกมา เธอกลัวว่าเขาคนนี้จะโกรธมากและทำร้ายร่างกายเธอ หลังจากที่เปิดประตูรถ จิรภาสก็เอาจรีภรณ์เข้าไปในรถ จรีภรณ์ก็รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย ทันใดนั้นเธอก็ถูกบีบคอแล้วถามว่า : “จรีภรณ์ บอกฉันสิ คุณกับตรีภพเป็นอะไรกัน” เสียงอันเย็นชาที่ไม่ได้มีความรู้สึกใด จรีภรณ์มองจิรภาสในความมืดราวกับเป็นหมาป่าตาดำๆ เธออดไม่ได้ที่จะตั่วสั่นคลอน นี่มันเรื่องอะไรกัน เขารู้สถานะฉันหรอ ใครเป็นคนบอกเขา จรีภรณ์รีบคิดขึ้นมาในใจทันที “พูด พวกคุณเป็นอะไรกัน” จิรภาสอดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้งพร้อมกับเพิ่มแรงในมือมากขึ้น จรีภรณ์มองจิรภาสด้วยความเจ็บปวด แต่กลับพบว่าในสายตาของเขานั้นโหดร้ายมาก ในตอนนี้เองเธอก็เชื่อแล้วว่าเขากำลังจะ ทำให้ตัวเองตาย แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเขา หลังจากที่พวกเขาทั้งคู่หย่าร้างกันไป ผู้ชายคนนี้ก็ยังมาหาเธออยู่สองถึงสาม ครั้ง เขาเป็นอะไรของเขา จรีภรณ์ค่อยๆเปิดปากตอบ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเกี่ยวอะไรด้วย ” จิรภาสมองจรีภรณ์ด้วยสายตาที่ดื้อรันในใจก็รู้สึกเจ็บปวดไปถึงด้านใน นี้มันคือการยอมรับเรื่องความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติระหว่างเธอกับตรีภพหรือเปล่า “ทำไมคุฯถึงเปลี่ยนไปเย็นชาได้ขนาดนี้ คุณรู้ไหมเขาเป็นพ่อคุณได้เลยนะ” จรีภรณ์รู้สึกงงขึ้นมาทันทีและคิดว่าจิรภาสกำลังเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับตรีภพ เธอมองจิรภาสแบบพูดไม่ ออกบอกไม่ถูก แบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณจิรภาส คุณออกมาข้างนอกนี่เอาสมองมาด้วยไหม ทำไมคุณนับวันยิ่งโง่ขนาดนี้” “อะไร ” จิรภาสมองการพูดคุยของจรีภรณ์อย่างนึกไม่ถึงและพูดคุยกับตัวเองในความคิดว่า ทำไมเธอถึงดูสิ่งนี้เหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย เธอกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากที่หย่ากันเหรอ? หรือเป็นเพราะเขาบังคับให้เธอออกมา เธอก็เลยทำแบบนี้ จิรภาสคิดด้วยความปวดใจ จรีภรณ์เองก็ไม่พูดอะไรและได้ใช้แรงผลักเขาออก เธอรู้สึกเธอไม่จำเป็นต้องมากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเขาแบบนี้ก็ได้ แต่จิรภาสกลับไม่เบามือ เขาใช้แรงทั้งหมดของเขารัดเธออย่างแน่น “จิรภาส คุณทำอะไร คุณทำฉันเจ็บนะ” จรีภรณ์สู้รัดฟัดเหวี่ยงอยู่ตรงนั้น “จรีภรณ์ จริงๆแล้วคุณเคยรักผมไหม ” จิรภาสคลายมืออกพร้อมกับมองจรีภรณ์ด้วยความเจ็บปวด จรีภรณ์ถูกปล่อยและเธอก็ไอประมาณสองสามทีและตอบอย่างยิ้มเย้ยว่า “คุณคิดว่าคุณมาพูดคำนี้ตอนนี้มันมีความหมายอะไร จิรภาส อย่าลืมตอนที่เธอเอาอีนั่นเข้ามาในบ้านสิ แล้วตอนนี้รักแบบไหนล่ะ” “ผมบอกไปแล้ว ว่านี้คือเรื่องเข้าใจผิด” จิรภาสตะโกนใส่จรีภรณ์ทันที “ฉันจะอยู่กับใครยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” จรีภรณ์ตอกกลับทันที “คุณจะเป็นอะไร ตอนนี้คุณมีอะไรต้องมาสนใจฉัน” พูดจบแล้วก็ไม่ได้สนใจว่าจิรภาสขวางตัวเองอยู่ด้านหน้าแล้วก้เปิดประตูด้วยความโมโห จิรภาสมองเหงาของจรีภรณ์ที่เดินออกไปอย่างงๆ เขาเต็มใจที่จะไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ต่อให้เป็นชนุตต์คนนั้น แต่เขาก็รับไม่ ได้ที่จะให้เธอไปอยู่กับตาแก่นั้น มองจรีภรณ์ที่กำลังวิ่งหนีจากรถ จิรภาสก็หลับตาลงและพูดด้วยความเจ็บปวดว่า “จรีภรณ์ หลังจากนี้อย่าได้เจอกันอีกเลย”