已经是第一章了
ตอนที่ 39 วันแห่งความลำบาก
ตอนที่ 39 วันแห่งความลำบาก
พอถึงตอนเช้าตรู่ จิรภาสก็ขับรถกลับบ้านด้วยความเสียใจอย่างมาก
เขาไม่มีแรงที่จะพยุงตัวเองไปนอนบนเตียง ในจิตใจก็มีแต่จรีภรณ์ จนมาถึงวันนี้ที่เธอพูด จิรภาสสะบัดมือด้วยแรงของเขา เขากล้าที่จะเสี่ยงกับความทรงจำเหล่านั้น แต่เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอในอนาคต
แต่ยิ่งเป็นแบบนี้มากเท่าไหร่ ในจิตใจของเขาก็ถูกจรีภรณ์ครอบงำ
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้เขาก็ไม่อยากเชื่อว่าจรีภรณ์กับตรีภพมีความสัมพันธ์แบบนั้น พวกเขารู้สึกว่าพวกเขากำลังเข้าใจผิดเรื่อง ความสัมพันธ์ แต่ตอนที่เขาวิ่งไปถามเธอ เธอเองก็ยอมรับแล้วไม่ใช่หรอ
การเสียดสีคือ เธอทำทุกอย่างเพื่อชนุตต์คนสำมะเลเทเมา เธอยอมที่จะทำเรื่องสกปรกโสมมดีกว่าที่จะยอมทำเพื่อจะปล่อยให้แม่ของเธอทนกับเขา
เขาเกลียดมากเขาก็รู้สึกทันทีว่าเธอดูเหมือนไม่เคยรักเขามาก่อนเลย ตั้งแต่แรกมีแต่เขาที่วิ่งตามเธอ และเธอก็เป็นฝ่ายถูกกระทำ ถูกตามตลอด
จิรภาสรู้สึกว่าปวดร้าวไปทั้งหมด พอตกกลางคืนก็นอนหลับไม่สนิท
เขาจำครั้งแรกตอนที่เขาพาเธอมาที่บ้าน แม่ก็รู้สึกไม่ชอบเธอพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึ้งใส่ แม้แต่อาหารที่เธอทิ้งไว้ที่บ้านก็ยังแย่กว่าปกติเลย
ถ้าได้พูดก็จะพูดด้วยการเสียดสี ราวกับการเลือกสัตว์ในฟาร์มพร้อมกับวิจารณ์จรีภรณ์ตั้งหัวจรดเท้า
เขามองสายตาจรีภรณ์ที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่มีความขับค้องใจ รู้สึกเจ็บปวดกับการวิจารณ์แม่ของเขา แต่นี่คือนวิยาทุกคนรู้ว่าเธอ คนอย่างไร แล้วจะเป็นไปได้ไงที่จะให้เธอมาอยู่ด้วย ในตอนนั้นเองเธอก็ขว้างจานลงและพูดว่า จะเลือกเธอหรือเลือกฉันเธอทำไมถึงปล่อยตามอำเภอใจ
จิรภาสมองสายตาของแม่ที่แข็งกร้าวและไม่มีคำพูดใด พร้อมกับดึงตัวของจรีภรณ์ออกมา อีกคนคือผู้หญิงที่รักมากที่สุด อีกคนก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิดที่เลี้ยงดูมา เขาไม่รู้จะเลือกอย่างไร
จนท้ายที่สุด กับข้าวมื้อนี้ก็เป็นมื้อที่ไม่อร่อยเลย
ขณะที่กำลังไปส่งจรีภรณ์ จรีภรณ์ก็ถามจิรภาสอย่างเจ็บปวดใจว่าแม่เขาไม่ชอบเธอหรอ จิรภาสมองไปที่ใบหน้าอันสีขาวเล็กๆของจรีภรณ์ เขาสัมผัสมือของเธอและได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดพร้อมกับบอกว่า แม่ของเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ไม่ได้ใจร้าย
จรีภรณ์ไม่ได้พูดอะไร และค่อยหันกลับไป ไม่มองเขา จริงๆแล้วในใจของเธอก็เข้าใจใช่ไหม ทำไมถยังกล้าถามอีก
“จิรภาส พวกเราเลิกกันไหม”
ท้ายที่สุดแล้ว จรีภรณ์ก็ต้องจำใจพูดประโยคนี้ออกมา
“ไม่ ไม่นะ” จริภาสกอดเธอในอ้อมกอด และจับมือให้คำสาบานว่าไม่ว่าจะต้องทำวิธีใดเขาก็จะแต่งงานกับเธอจะทำให้เธอมีความสุข
จรีภรณ์มองสายตาที่ยินหยัดของจิรภาส ก็ส่ายหน้าไม่พูดอะไร เธอรู้ว่า ชีวิตเธอหลังจากนี้ต้องยากลำบากแน่ เธอจินตนาการไปถึงว่าเธอแต่งงานกับเขาแล้ว แม่ของเขาก็ไม่ต้อนรับเธอ
ตั้งแต่ตอนที่จิรภาสตามจรีภรณ์ เธอก็ปฏิเสธทุกวิถีทาง พวกเขาไม่ใช่คนที่อยู่ในโลกเพียงคนเดียว บนโลกนี้ไม่มีนิทานสำหรับเด็ก นิทานสำหรับเด็กซินเดอเรลล่าไม่ได้อยู่ในชีวิตจริง
แต่ใจของจิรภาสแกร่งดังเหล็ก ปฏิบัติต่อเธอไม่ไปไหน สุดท้ายเธอก็ตกเข้ามา
แต่ความรักในช่วงสี่ปีในมหาวิทยาลัยไม่เท่ากับความโหดร้ายในความเป็นจริง การที่ต้องเผชิญหน้ากับแม่ของเขาที่เป็นคนที่ชอบดุด่า ตำหนิคนอื่น เธอไม่มีทางที่จะถือสา จรีภรณ์เหมือนกับมะเขือยาวที่โดนลมกระทบ มองไปข้างหน้าด้วยสายตาอันโศกเศร้า ทำให้จิรภาสรู้สึกเจ็บปวดใจ
หลังจากที่เขาส่งจรีภรณ์กลับบ้าน เขาก็ทะเลาะกับแม่ของเขา เขาถามแม่ว่าทำไมแม่ต้องทำกับเธอแบบนี้ เจอเธอครั้งแรกก็ทำเรื่องไม่ดีเลยหรอ
แม่ยิ้มแบบเย้ยหยันพร้อมกับบอกเขาว่า เธอไม่ชอบเด็กผู้หญิง มองครั้งแรกก็ไม่ชอบ วงศ์ตระกูลก็ไม่ดี ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีอะไร นอกจากหน้าตาดีแล้ว เธอก็ไม่เหมาะกับลูกชายคนนี้
จิรภาสมองลักษณะท่าทีมีอำนาจบาตรใหญ่ของแม่เมา ใจก็ลอยไปมา เขาจ้องมองเธอราวกับว่าเขาไม่รู้จักเธอ นี่เป็นแม่ที่สอนมารยาทและศีลธรรมของเขาหรือ? หรือว่าเป็นสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์และเข้าถึงได้ง่าย?
คำพูดของแม่คมราวกับคมมีด มันทิ่มแทงเข้าไปในใจของเขา ทำลายทุกสิ่งที่ดีเกี่ยวกับความรัก
วันนั้นเขาทะเลาะกับแม่ของเขาจนไปถึงตอนกลางคืน จนแม่บอกกับเขาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า เธอไม่เห็นด้วยที่จะเอาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน จิรภาสเหมือนถูกพรากวิญญาณออกไปและนั่งลงบนโซฟาทันที
เขานั่งงงอยู่ที่โซฟาทั้งคืนและก็คิดทั้งคืนและเขายังคงนั่งอยู๋ตรงนั้นจนรุ่งเช้า
นวิยาเห็นลูกชายของตนไม่คิดว่าเพื่อผู้หญิงคนเดียวจะกล้าฝืนตัวเองขนาดนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน เธอจึงโกรธมากแล้วตามหาจรีภรณ์
ตอนที่เธอรู้ว่าจรีภรณ์ทำงานอยู่ร้านกาแฟ เธอก็รีบแต่งตัวดีๆไปนั้นในร้านกาแฟร้านนั้นและตรงข้ามก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ลูกสาวนายกเทศมนตรีนั้นคือชญาภา
ในตอนนั้นมันคือกาแฟของจรีภรณ์ เธออยู่ที่นั้น แม้กระทั่งสายเธอก็ไม่ได้มอง แต่เธอกำลังมีความสุขกับการที่ได้คุยกับชญาภา เธอบอกว่าบางคนก็ไม่รู้จักความตื้นลึกหนาบาง ไม่รู้จักเจียมตัวแล้วยังอยากจะใฝ่สูงมาอยู่บ้านคนรวย ไม่ยอมดูกำพืดตัวเอง ไก่ป่าก็คือไก่ป่า ก็คงเป็นได้แค่ของเล่นของผู้ชายเท่านั้นแหละ
คำพูดที่พูดออกมาเป็นสิ่งที่รุนแรงมาก จรีภรณ์อดทนได้ที่ถูกเธอฉีกหน้า หลังจากที่วางกาแฟลงก็เดินออกมา แต่ไม่คิดว่านวิยาจะเรียกเธอและวางทิปให้เธอห้าสิบหยวนลงบนถาดเพื่อเป็นการเหยียด
จรีภรณ์เห็นเงินนี้อยู่ด้านบน ในขณะนั้นเธอรู้สึกว่าการเคารพในศักดิ์ศรีของตนเอง ถูกนวิยาเหยียบลงจนจมดินด้วยเท้าของนวิยา แต่นวิยายังคงพูดล้อเล่นหัวเราะกับชญาภาราวกับว่าเธอมองไม่เห็น
ในตอนนั้นจรีภรณ์ก็ยิ้มเจื่อน
ตั้งแต่แรกจนจบ ชญาภาก็นั่งยิ้มอยู่ตรงนั้น คล้ายกับเป็นบุตรสาวของครอบครัวที่สูงส่ง และเมื่อเธอมองไปเห็นจรีภรณ์เธอก็ทำเป็นไม่รู้จัก
ในตอนนั้นเองเธอก็พยายามที่จะออกห่างจากจิรภาส
ไม่กี่วันหลังจากนั้น นวิยาก็มาหาจรีภรณ์ เธอไม่ชอบจรีภรณ์ เพราะสถานะเธอไม่ดี เธอดูถูกจรีภรณ์ เธอชื่นชญาภา เธออยากจะ ให้ชญาภาไปเป็นสะใภ้บ้านเธอ และพอพูดจบเธอก็หยิบเช็คออกมาให้จรีภรณ์ หลังจากนี้ให้จรีภรณ์ออกไปจากเมืองซู อย่ามา ให้เห็นอีก
จรีภรณ์มองเห็นความอำนาจบาตรใหญ่ของนวิยา ในใจก็กลัดกลุ้มมาก จรีภรณ์ถามเธอว่า ถ้าจรีภรณ์เป็นลูกสาวนายกเทศมนตรี เธอจะดูถูกจรีภรณ์ไหม
นวิยานิ่งไปสักพักกับคำถามที่จรีภรณ์ถามกลับ แล้วเธอก็อดไม่ได้ที่ยิ้มเยาะเย้ยออกมา เธอใช้มือชี้ที่จรีภรณ์แล้วบอกว่า ต่อให้เธอเป็นลูกสาวนายกรัฐมนตรี เธอก็ไม่สามารถชื่นชมเธอเลย เพราะเธอมองจรีภรณ์ครั้งแรกก็ไม่ชอบแล้ว
แต่อย่างไรก็ตาม จรีภรณ์ก็ใช้สายตาอันน่าสงสารของเธอมองไปที่นวิยา พอพูดจบก็หันหลังเดินจากไป
นวิยามองด้านหลังของจรีภรณ์เดินจากไปพร้อมกับขมวดคิ้ว ในความเป็นจริงแล้วมีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอที่พูดอย่างนี้เพราะเธอไม่สามารถเป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีได้ ผู้หญิงคนนี้ต้องบ้าคลั่งที่จะพูดแบบนี้
หลังจากที่จรีภรณ์กลับไป เธอก็บอกจิรภาสเป็นครั้งแรกว่าเธออยากจะเลิกกับเขา พวกเราทั้งคู่ไม่เหมาะกันหรอก
แต่จิรภาสืนยันที่จะพูดกับเธอว่า เขาเลิกเธอไม่ได้ เขาจะทำให้แม่ยอมรับให้ได้ แต่ลักษณะท่าทางของจรีภรณ์ก็ยืนหยัดอย่างมาก แม้ว่าจิรภาสจะขอร้องเธอขนาดไหน เธอก็ไม่ยอมใจอ่อน
ในตอนนั้นจิรภาสรู้สึกว่าท้องฟ้าถล่มทลาย เขารู้ดีว่าโชคชะตาทั้งหมดนี้เป็นเพราะแม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงเริ่มไปขอร้องแม่ เขาบอกแม่ว่าชีวิตนี้เขาจะแต่งงานกับเธอคนนี้เท่านั้นและรักเธอคนเดียว ถ้าเธอขัดค้าน เธอก็จะสูญเสียลูกชายคนนี้ไปตลอดกาล
นวิยามองสายตาอันเจ็บปวดทรมานของลูกชาย จนสุดท้าย เธอก็ต้องจำใจยอม
ปากบอกว่ายอม แต่ก็คือการจำใจ หลังจากที่แต่งงานกันแล้ว แม่ก็ไม่เคยยิ้มให้จรีภรณ์เลย ไม่ว่าเธอจะทำดีอย่างไร ปฏิบัติกับเธอดีขนาดไหน เธอก็ไม่เคยสนใจหรือมองจรีภรณ์เลย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำต่อจรีภรณ์นั้นเป็นการแสดง แม้แต่คำถากถางที่พูดอย่า
เยือกเย็นบ่อยครั้งว่าเป็นคนถ่อย คนต่ำและบางครั้งเธอก็ไม่อายที่จะเผชิญหน้ากับจิรภาสด้วย
จริภาสเห็นว่าแม่ทำท่าทางที่ไร้เหตไร้ผล ก็รู้สึกปวดหัว จรีภรณ์เห็นว่าจิรภาสรู้สึกลำบากใจ เธอพยายามทำดีที่สุด ไม่คิดเล็กคิดน้อยและอดทนให้มากที่สุด
แต่เมื่อสามเดือนหลังจากนั้น จรีภรณ์ก็พบว่านานมากแล้วที่ประจำเดือนไม่มา ดังนั้นเธอจึงไปซื้อที่ตรวจครรภ์มา เมื่อเธอตรวจ เธอก็พบว่าที่ตรวจครรภ์ขึ้นมาสองขีด เธอดีใจมาก แต่เธอกลัวว่าเธอจะดูผิด เพื่อความมั่นใจ เธอจึงแอบไปตรวจที่โรงพยาบาล ผลการตรวจคือเธอได้ตั้งท้องเป็นระยะเวลาสองเดือนแล้ว
เธอคิดว่าวันนั้นเป็นวันที่มีความสุขที่สุดตั้งแต่เธอแต้งงานมา เธออดไม่ได้ที่จะบอกแม่สามีด้วยความตื่นเต้น ในความคิดเธอ เธอคิดว่าถ้านวิยารู้ เธอก็จะมาดูเด็กคนนี้และเธอก็ถูกยอมรับจริงๆและเธอก็ไม่ต้องรู้สึกกลัดกลุ้มใจอีกต่อไป
มันเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ หลังจากที่นวิยารู้ เธอก็ดีใจมาก และมองที่ท้องของจรีภรณ์ตลอดและได้ลูบท้องด้วย
จนกระทั่งวันหนึ่ง นวิยาก็พาผู้ชายคนหนึ่งกลับบ้าน
已经是最新一章了
加载中
