ตอนที่ 40 เด็กที่น่าสงสารคนนั้น

ตอนที่ 40 เด็กที่น่าสงสารคนนั้น ผู้ชายคนนั้นอายุประมาณสี่สิบ ลักษณะท่าทางดูดี สวมชุดนักพรต บุคลิกสง่าดังเทวดา ในมือของเขาถือแส้ปัดและมือขวาของเขาก็กำลังนับนิ้ว พอถึงตอนที่เริ่ม อย่างแรกเขาก็เดินไปมาในห้อง แล้วก็ถามสองสามประโยค พอเดินมาถึงห้องของจรีภรณ์ ก็ขมวดคิ้นทันที และมองจรีภรณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า เขามองจรีภรณ์ จนเธอรู้สึกกลัวและถอยหลังไปแต่กลับถูกสายตาของแม่สามีห้ามเอาไว้ และสุดท้าย ด้วยคำขอร้องขากแม่สามี เธอจึงถูกผู้ชายคนนั้นจับมือ จริงๆอยากสัมผัสถึงกระดูก แต่เมื่อมองสายตาอันเย็นเยือกของจรีภรณ์เขาจึงไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งผ่านไปสักพัก คนนั้นที่ถูกเรียกว่าครูหลิวก็ออกไป ในขณะนั้นสายตาของเขาก็มองจรีภรณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า จรีภรณ์มองที่เขาอย่างน่ากลัว แล้วรู้สึกกลัว แต่เธอไม่สามารถพูดได้ต่อหน้าแม่สามีของเธอและในที่สุดก็ต้องเก็บไว้ไม่พูดออกมา และมองนวิยาต้อนรับเขาอย่างดี จรีภรณ์รู็สึกไม่สบายใน สัญชาตญาณบอกเธอว่าคนนั้นอาจเป็นนักต้มตุ๋นก็ได้ ตอนที่เธอเอาความคิดของเธอมาบอกแม่สามี แม่สามีก็ปลอบจรีภรณ์ ไม่ให้จรีภรณ์คิดมาก เธอก็แค่เชิญครูปรมาจารย์มาดู หลานชายของตนเพื่อความปลอดภัยแค่เท่านั้น และยังบอกกับจรีภรณ์อีกว่าไม่ต้องบอกเรื่องนี้กับจิรภาส โดยจริงๆแล้ววัยรุ่น ส่วนใหญ่ไม่ชื่อเรื่องนี้ แต่ว่าเธออายุมากแล้วจะต้องเชื่อ แม้ว่าเธอจะใช้เงินเพียงเล็กน้อยเพื่อซื้อความสบายใจ แต่เธอก็รู้สึกว่า มันได้ผลจริง จรีภรณ์ฟังที่นวิยาเล่าก้เก็บเอาไว้และก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแต่งงานแม่สามีของเธอได้พูดคุยกับเธอเป็นครั้งแรก เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาตั้งแต่นวิยา เธอมีความเกรงใจถึง แม้ว่าเธอจะพูดไม่เก่งเหมือน แต่โดยเบื้องต้นแล้วนวิยาก็ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่เธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว จนทำให้เธอรู้สึกว่าแม่สามี เริ่มดีกับเธอแล้ว มองเห็นการเปลี่ยนของแม่สามีไม่กี่วัน จรีภรณ์ก็รู้สึกมีความสุขอย่างมาก แม้แต่จิรภาสก็มักจะชอบอยู่บ้าน ความอบอุ่นที่หายไปนานทำให้เขารู้สึกรักและทะนุถนอมมากขึ้น แต่บรรยากาศดีๆแบบนี้ก็อยู่ได้ไม่นาน ในวันนี้แม่ของสามียกยาจีนไปให้เธอดื่ม ดูเหมือนว่ายาจีนชามนี้จะมีกลิ่นแปลกๆ จนจรีภรณ์รู้สึกอยากจะอาเจียน แต่แม่สามีบอกเธอว่ายานี้จะไปช่วยเรื่องการคลอดก่อน กำหนด มันเป็นยาที่เธอได้จากผู้เชี่ยวชาญเป็นพิเศษและเธอจะต้องให้ดื่มกับเครื่องดื่ม ถึงจะมีประโยชน์สำหรับเด็กที่อยู่ในท้อง มองดูถ้ายยานี้ จรีภรณ์ก็รู้สึกลังเล แต่ก็คิดถึงเด็กที่อยู่ในท้อง และแม่สามีก็ต้มส่วนตัวเพื่อเอาไปดื่ม ในวันต่อมาแม่สามีของฉันจะให้ยาที่ตัวเองต้มทุกวันแล้วจึงส่งให้เขา แต่ต้องรอจนกว่าเธอจะดื่มเสร็จถึงจะไปได้ ดูเหมือนว่าแม่สามีจะพยายามให้จรีภรณ์กินยานี้ทุกวัน จรีภรณ์ก็รู้สึกน้ำตาตก เธอคิดว่าแม่สามีปฏิบัติต่อเธอดีแล้ว ดังนั้นจึงรู้สึกทะนุถนอมและรักมาก และกินยาทุกๆวันแต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งหลังจากที่ผ่านไปครั่งเดือน วันนั้น จรีภรณ์รู้สึกปวดท้องอย่างมาก ราวกับว่าจะมีบางอย่างไหลออกมา เธอเรียกแม่สามีอย่างกระวนกระวาย หลายวันก่อนหน้านี้ ถ้าเธอรู้สึกเจ็บปวดอะไร เธอก็จะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดู แต่แม่สามีบอกจรีภรณ์ว่านี้คือเรื่องปกติ เพราะแต่ก่อนตอนที่อุ้มท้องจิรภาสก็ปวดแบบนี้และบอกเธอว่ามันไม่ถึงขนาดนั้นหรอก มองไปที่สายตาอันแข็งท่อของนวิยา เธอก็ไม่สามาถยืนหยัดได้ ในใจคิดว่าไม่ว่าแม่สามีจะเป็นอย่างไรก็จะไม่ทำร้ายเธอ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมาก เธอรู้สึกว่าเธอกระอักกระอวนแปลกๆราวกับจะสูญเสียบบางอย่างไป จนกระทั่งเธอเห็นเลือดไหลออกมาและเธอก็สลบไป ตอนที่รอเธอตื่นมา เธอก็นอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล มีเพียงแม่สามีที่เฝ้าเธออยู่ หลังจากที่เห็นจรีภรณ์ตื่นนวิยาก็รู้สึกแย่ที่ต้องบอกว่าเธอเสียลูกไปแล้ว ในตอนนั้น จรีภรณ์รู้สึกใจสลาย อยากจะตาย เธอร้องไห้และถามหมอว่าทำไมถึงไม่มี ทำไมถึงเสียเด็กไป บอกจึงบอกเธอว่า เพราะเธอใช้ยาขับเลือดเกินขนาด จึงเป็นสาเหตุให้สูญเสียมดลูก ถ้าไม่เอาออก จะอันตรายถึงชีวิตของเธอ ในขณะที่เธอฟังคำแนะนำของหมอ ในหัวของปิดไม่ฟังอะไรคิดแต่ว่า ยาขับเลือดหรอ ตายในท้อง มันเกิดขึ้นได้อย่างไร เธอ ไม่ได้กินยาขับเลือด เธอจะกินของแบบนั้นได้อย่างไร ทันใดนั้นเองเธอก็จำได้ว่านวิยาให้ยาเธอกินทุกวัน เธอจึงโกรธแล้วถามนวิยาว่า เธอเป็นคนทำใช่ไหม นวิยาเห็นจรีภรณ์เป็นโกรธจนเป็นบ้า เธอก็ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจกับสิ่งที่เธอทำ พร้อมกับพูดในลำคออย่างเฉียบคมว่า เธอเอง เป็นคนทำ ทุกๆวันเอายาขับเลือดให้จรีภรณ์กิน เพราะนวิยาไม่ชอบเด็กผู้หญิงและก็ยิ่งไม่ชอบเด็กที่เกิดมาจากจรีภรณ์ จรีภรณ์ ไม่เหมาะสม ไม่คู่ควร แล้วก็ด่าเธอว่าเธอมีชีวิตที่ไม่ดี เงินก็ไม่มี จรีภรณ์มองนวิยาด้วยคววามโกรธอย่างบ้าคลั่ง และเข้าก็เข้าใจทันที คืนวันนั้น จรีภรณ์ร้องไห้ทั้งคืน เขาเกลียดความอ่อนโยนของตัวเอง เกลีียดที่เชื่อคนง่าย แต่ก็เกลียดนวิยายิ่งกว่าอะไร เธอคลุมตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่มพร้อมกับกัดปากตัวเองอย่างสุดแรง เด็กที่น่าสงสารคนนั้น เด็กที่อายุไม่ถึงสามเดือนเต็มคนนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกมีเพียงแค่เจ็ดสิบกว่าวัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นกระดูก น้ำตาที่ไหลออกด้วยความทุกข์ทรมาน ของจรีภรณ์จนสุดท้ายก็กลายเป็นการร้องไห้ที่เงียบงัน ต่อมา นวิยาก็เดินออกไป เอาเธอมาโรงพยาบาลแล้วก็ปล่อยเธอไม่สนใจไม่ดูแล หลังจากนั้น เธอก็อยู่เพียงคนเดียวอย่างนิ่งเฉยในโรงพยาบาลสามวันแล้วสามวันเล่า เธอก็เริ่มคิดมาก เธออยากจะย้ายออกมา เธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถอยู่กับคนประเภทนี้ได้ เธอไม่อยากเจอนวิยา เธอกลัวว่าเธอจะฆ่านวิยา ช่วงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับจรีภรณ์คือเป็นตอนที่เธอกลับมาอยู่บ้านหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลสองวัน เธอบอกเขาด้วยความอ่อนแอของร่างกาย เธออยากจะย้ายไปอยู่ที่อื่น หลังจากนี้ไม่สามารถอยู่ร่วมกับแม่ของเขาได้ เห็นว่าเธอขอตัดขาดแบบนี้ จิรภาสก็มองเธอด้วยความประหลาดใจ ในความคิดของเขา ก่อนหน้านี้พวกเขาก็อยู่ด้วยกันดีๆไม่ใช่หรอ ทำไมพอกลับมาจากการท่องเที่ยวด้วยกันก็เปลี่ยนไปแบบนี้ เป็นเพราะไปเที่ยวด้วยกันหรอ เธอพูดเรื่องนี้กับลูกชายของเธอไหม จรีภรณ์ก็อยากจะหัวเราะขึ้นมาทันที เพื่อที่จะทำตามความ ต้องการของเขา คุณนายนวิยาก็ได้วางแผนให้กับลูกของเขาแล้ว จรีภรณ์รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาทันที เธออดไม่ได้ที่จะบอกความจริงแก่เขา ผู้ชายที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ทำให้ฉันเจ็บปวด เธอรู้ว่า ถ้าบอกเขาไป เขาจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ เธอเองก็อดไม่ได้แต่ก็ไม่อยากที่จะเห็นเขาเจ็บปวดทรมาน แต่ในใจ เธอก็เกลียดนวิยาและจะต้องพูด นวิยาวางแผนไว้ดีมาก เธอรู้ว่าจรีภรณ์ไม่สามารถที่จะเจาะประเด็นนี้ได้ เพราะเธอรู้ว่า จิตใจของจรีภรณ์คนนี้มีแต่ลูกชายของตน เธอไม่ยอมที่จะให้เขากับเธอเจ็บปวดเหมือนกัน เธอจึงเก็บไว้ในใจเพื่อเขาและทำตัว เหมือนเมื่อก่อน ใช่แล้ว นวิยาชนะแล้ว ในท้ายที่สุดเธอไม่ได้บอกจิรภาส แม้ว่าเขาจะเข้าใจผิดตัวเอง เข้าใจผิดว่าจรีภรณ์ยังคงห่วงใยแม่ของเขาเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอไม่ได้สนใจแล้ว จิตใจของเธอได้ตายไปแล้ว ตอนที่ลูกชายได้จากเธอไปตัวเธอก็ได้ตายไปแล้ว จรีภรณ์บอกเขาอย่างชัดเจนว่าเธอไม่สามารถอยู่กับนวิยาได้อีกต่อไป หลังจากนี้จะไม่เรียกแม่ หลังจากนี้เธอจะไม่นับญาติด้วย จิรภาสถามเธอกลับด้วยความโกรธว่าทำไม นวิยาก็แกล้งทำเป็นว่าตัวเธอเองถูกกล่าวหา และร้องไห้ต่อหน้าลูกชายของตน บอกว่าทำไมตัวเธอเองต้องยากลำบากขนาดไหน ที่ต้องหายามาให้จรีภรณ์ จะต้องพาจรีภรณ์ไปเดินเที่ยวเล่น จรีภรณ์กำลังมองท่าทีทั้งหมดของเธอที่แกล้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าลูกชายของเธอ ดูจิรภาสถามเธอว่าทำไม?