已经是第一章了
ตอนที่ 145 ความโปรดปรานที่ยิ่งใหญ่ต่อเจ้า
ตนที่ 145 ความโปรดปรานที่ยิ่งใหญ่ต่อเจ้า
หลินซินเยียนมองหลี่ถิง บุตรสาวของตระกูลที่งามเฉิดฉายเช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะชนนางบาดเจ็บ แต่เมื่อท่านหมอมีข้อห้ามว่านางจะพบเจอสิ่งอัปมงคลนางกลับลุกขึ้นยืน นิสัยที่แท้จริงของนางคงจะเป็นคนที่ดีคนหนึ่งเลย
ดังนั้น หลินซินเยียนจึงส่ายหน้า พูดเบาๆว่า “ไม่ร้ายแรงหรอก”
หลี่ถิงได้ยินเช่นนั้น ถึงได้พรูลมหายใจด้วยความโล่งอก นางมองไปด้านหน้าของรถม้าโดยไม่รู้ตัว ด้านนอกรถม้า รูปเงาด้านหลังที่แข็งแกร่งและมีพลังอยู่บนยางล้อรถม้า นางอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมา
หลินซินเยียนเห็นท่าทางที่กระดากอายของนางก็ ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เวลานี้ นางไม่มีอารมณ์จะไปสนใจเรื่องของคนอื่นหรอก
เมื่อส่งหลินซินเยียนแล้ว หลี่ถิงก็ขอตัวกลับ ก่อนที่จะไปก็ยังถามชื่อแซ่กับอู๋อี้ และยังบอกว่าจะเอายาบำรุงมาให้หลินซินเยียนวันอื่นด้วย
นางชนหลินซินเยียนจนได้รับบาดเจ็บ ถึงแม้ว้าภายหลังก็ยังมาช่วยเหลือ แต่ว่าอู๋อี้ยังคงไม่ค่อยอยากพบหน้านาง ทำเพียงแค่ตอบรับนางไม่กี่ประโยคหลังจากนั้นก็ส่งนางกลับไป
อู๋อี้แบกหลินซินเยียนขึ้นหลัง ใช้เท้าเปิดประตูห้องโถงแล้วเตรียมจะเดินไปทางห้องของนาง
เท้ายังไม่ได้หยุดลงก็รู้สึกได้ถึง สายตาที่เยือกเย็นสาดมาทางเขา เขาตกใจจนเกือบลืมวางเท้าลง
ภายในห้องโถง โม่จื่อเฟิงมากับจินมู่และชายชราที่มีหนวดเคราขาวยืนอยู่ใต้ต้นมะเดื่อ เมื่ออู๋อี้อุ้มหลินซินเยียนเข้ามาตรงหน้าประตูทั้งสามคนก็มองมาทางนี้
สายตาของจินมู่กวาดมองมือของอู๋อี้ที่อุ้มหลินซินเยียนอยู่ ทำให้เขาเหมือนถูกบีบจนเหงื่อแตกอย่างดุร้าย แม้แต่เส้นเลือดตรงขมับยังเต้นตุบตุบ
โม่จื่อเฟิงเดินมาทางประตูอย่างสงบนิ่ง เมื่อเดินมาตรงหน้าของอู๋อี้ก็ยื่นมือออกมารับตัวหลินซินเยียนและหมุนตัวอุ้มหลินซินเยียนเดินไปที่ห้อง
การเคลื่อนไหวขณะส่งตัวนาง ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เวลาสองวินาทีเท่านั้น แต่เมื่อส่งตัวนางเสร็จ หลังของอู๋อี้ก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
รอบตัวของโม่จื่อเฟิง มีพลังอำนาจความกัดดันที่รุนแรงแผ่กระจายออกมา ไม่ถึงชั่วพริบตาเดียว ก็ทำให้อู๋อี้รู้สึกหายใจไม่ออก เมื่อเขาได้สติกลับมา โม่จื่อเฟิงก็อุ้มคนเดินเข้าห้องไปแล้ว
หลังจากผู้เฒ่าหนวดขาวนำผ้าแพรสีสวยวางบนข้อมือของหลินซินเยียน เขาถึงจะเริ่มจับชีพจรของนาง
ตั้งแต่เริ่มจนจบหลินซินเยียนคิ้วและตาตกลง ไม่ได้มองไปยังโม่จื่อเฟิง
“ท่านอ๋อง ลูกของแม่นางตอนนี้รักษาเอาไว้ได้แล้ว แต่ว่าสองสามวันนี้ต้องนอนอยู่บนเตียงรักษาตัวอย่างเดียว ร่างกายนี้ต้องได้รับการดูแลอย่างดี ไม่อย่างนั้นภายหลังอาจจะเกิดโรคเรื้อรังได้” ผู้เฒ่าเก็บผ้าแพรไปแล้วก็เขียนใบสั่งยาให้ที่โต๊ะ
“โรคเรื้อรัง ท่านหมอหลวงเฉิน แม้แต่ท่านก็ไม่สามารถรักษาร่างของนางได้หรือ” ราวกับว่าโม่จื่อเฟิงไม่พอใจกับคำตอบที่ได้
หมอหลวงเฉินลูบหนวด เงยหน้าขึ้นมองโม่จื่อเฟิงแล้วส่ายหัว “ท่านอ๋อง ท่านเป็นคนที่ข้าเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต ร่างกายของท่านนั้นข้าให้ความสนใจมาตั้งแต่ยังเด็ก ท่านไม่รู้ความสามารถของข้าหรือ การดูแลเรื่องนี้จะพึ่งพิงแค่เพียงเรื่องยาจะทำได้อย่างไร ยังต้องการการดูแลอีก ท่านรีบเร่งตามหาให้ข้ามา แถมยังไม่เชื่อคำพูดของข้า เช่นนั้นท่านมาตามหาข้าทำไม”
โม่จื่อเฟิงย่นคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร สำหรับหมอหลวงที่ตรวจร่างกายให้เขามาตั้งแต่เด็ก เขายังจะไว้หน้าที่ไหนอีก “เช่นนั้นก็ได้ เช่นนั้นสองสามวันนี้ก็ให้หมอหลวงเฉินดูแลนางอยู่ที่นี่แล้วกัน”
“อะไรนะ” หมอหลวงเฉินคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป “ท่านอ๋องเพิ่งจะบอกว่าว่าให้ข้าอยู่รักษานางที่นี่นะหรือ ทำไม ท่านต้องการให้ข้าอยู่ที่นี่เป็นเด็กต้มยารึ”
โม่จื่อเฟิงคำรามเสียงเบา “ทำไมหรือ คำสั่งของข้าไม่อยู่ในสายตาของหมอหลวงเฉินเลยหรือ”
หมอหลวงเฉินมีหรือจะกล้า ท่านอ๋องผู้นี้แม้แต่ฮองเต้ยังต้องยอมลดให้เขา เขาพูดอย่างอยากลำบากว่า “ไม่ใช่ว่าผู้เฒ่าไม่ยินยอม เพียงแต่ว่าข้ามีเรื่องมากมายที่ต้องทำให้โรงหมอใหญ่ ถ้าหากว่าข้าไม่อยู่ในวัง ยาที่ให้ท่านชายทั้งหลายในวังเกิดปัญหา ข้าต้องโดนบีบหัวแน่”
“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป ข้าสามารถรายงานสถานการณ์ให้พระองค์ท่านฟังได้” หลังจากโม่จื่อเฟิงพูดประโยคนี้แล้ว ก็โบกมือไปมา เป็นการบอกให้ผู้อื่นออกไป
จินมู่รู้งาน รีบเชิญหมอหลวงเฉินที่คับแค้นใจและไม่ค่อยพอใจออกจากห้องไป
ประตูห้องถูกปิดไปแล้ว โม่จื่อเฟิงถึงได้นั่งลงข้างเตียง เขาเห็นผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงหลับตา หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย ดึงมือนางเข้ามากุมไว้ ปลายนิ้วลูบหลังมือของนาง สักพักถึงจะพูดว่า “ยังงอนอยู่หรือ”
งอนหรือ นางมีสิทธิ์อะไรเล่า
ริมฝีปากของหลินซินเยียนกระตุกยิ้มเย็น ไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ลืมตา
โม่จื่อเฟิงใช้ปลายนิ้มลูบไล้แก้มของนาง บนแก้มของนางมีลายเส้นเลือนรางกลับมา เสียงที่ต่ำอ่อนโยนนุ่มนวลพูดออกมาอย่างยากลำบาก “ยามที่อู๋อี้มาตามหาข้า ท่านชายใหญ่ตระกูลเซียวอยู่ตรงนั้นด้วย ถ้าหากถูกเขารู้ว่าลูกของข้ากับเจ้ายังอยู่ เจ้าคิดว่า พวกเจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ราบรื่นได้อย่างไร”
หลินซินเยียนไม่ขยับตัวอยู่นาน เขาไม่ใช่ท่านอ๋องหรือ เขาไม่ใช่คนที่มีสิทธิ์ใหญ่ล้นฟ้าหรือ เหตุใดเขาถึงกลัวตระกูลเซียวนั้น จนสุดท้าย เพราะว่าในใจของเขานั้นนางไม่ได้สำคัญอะไรเลย ใช่สิ นางแค่เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ จะมีความสำคัญอะไรเล่า ก็เป็นแค่ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขาก็เท่านั้น
คำพูดเหล่านี้ ปรากฏขึ้นภายในใจของหลินซินเยียน นางแค่ไม่ได้พูดออกมาเพราะนางรู้ ผู้ชายสูงส่งที่อยู่ตรงหน้านาง นางไม่พูดไม่โวยวาย บางทีอาจจะได้รับความสงสารจากเขาบ้าง ถ้านางโวยวายแล้ว พูดแล้ว นางก็จะได้แค่เพียงความเบื่อหน่ายจากเขา
โม่จื่อเฟิงถอนใจยาว ถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปบนเตียง แล้วยกหัวนางขึ้นเบาๆ ให้นางหนุนอยู่บนตักเขา เขาพูดว่า “เจ้าก็รู้ ไม่มีใครให้เมียน้อยหรือทาสสืบสกุลหรอก มีเพียงแค่เมียที่ถูกต้องเท่านั้นที่จะสามารถคลอดลูกคนโตได้ ลูกทุกคนที่เกิดก่อนลูกคนโตนั้นจะต้องถูกจัดการจนหมด”
ทันใดนั้นหลินซินเยียนก็ลืมตาขึ้น พูดเสียงเย็นว่า “ความหมายของท่านอ๋องก็คือ ต้องการจะฆ่าลูกในท้องของข้าใช่หรือไม่”
โม่จื่อเฟิงลูบแก้มของนาง ส่ายหัวช้าๆ “ไม่ ข้ายินดีที่จะให้เจ้าคลอดเขาออกมา”
คำตอบนี้ทำให้หลินซินเยียนตะลึง นางมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่าบนใบหน้าของเขาจะมีคำอธิบาย
“หลินซินเยียน เจ้าจำให้ขึ้นใจนะ สำหรับข้าแล้ว เจ้านั้นแตกต่าง” เสียงพรรณนาของโม่จื่อเฟิงดังขึ้นมาจากบนหัวของนาง นางยังไม่ทันได้เข้าใจแจ่มแจ้งในความหมายของเขา เขาก็พูดอีกว่า “อย่างน้อยจนถึงขณะนี้ ข้าไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนอยู่ข้างกายข้านานขนาดนั้น ข้าชอบเจ้า แต่.......แค่ชอบ ข้าไม่สามารถให้เกียรติเจ้าได้ ให้ได้เพียงแค่ความโปรดปราน ก็คือให้เจ้าเก็บเด็กคนนี้ไว้ ”
“ความหมายของท่านก็คือ ให้ข้ากับเด็กคนนี้ ใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดนะหรือ ให้พวกข้าไม่ได้เห็นแสงสว่าง ให้ลูกข้าเป็นลูกนอกสมรสนะหรือ ไม่สามารถเข้าไปอยู่ในแผงผังวงศ์ตระกูลของท่านได้นะหรือ” หลินซินเยียนรู้สึกขำ เขาเอาความเชื่อมั่นนี้มาจากไหน ว่านี่คือความโปรดปรานที่ให้นาง
已经是最新一章了
加载中
