ตอนที่ 47 แค่คนรับใช้

ต๭นที่ 47 แค่คนรับใช้ มือสั่นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดหมายเลขไป สายติดแล้ว แต่นิรชากลับพูดไม่ออก “…..” ฝ่ายภัสกรณ์ก็เงียบเหมือนกัน ทำให้บรรยากาศมันซึมจนทำให้คนหายใจไม่ออก พักใหญ่ ตอนที่นิรชาจะวางสาย แต่กลับได้ยินเสียงผู้หญิงแทรกอยู่ในสายพูดว่า : “คุณแทน รีบมานะ!เค้ารอไม่ไหวแล้ว! “ปั้ง!” ภัสกรณ์ตัดสายไป นิรชากัดริมฝีปากแน่น ในใจมีส่วนหนึ่งรู้สึกเจ็บปวดไปนิดๆ “น่าขันจริงๆ เธอคิดว่าเธอเป็นใครของเขา ถ้ามีปัญหาก็ควรไปหาตำรวจ ไม่ใช่ไปหาภัสกรณ์เป็นคนแรก นิรชา ทำไมเธอยังอ่อนต่อโลกแบบนี้”นิรชาส่ายหัวพร้อมหัวเราะเยาะตนเองไป ลมในกลางคืนเย็นเฉบ นิรชาไม่รู้ว่าเธอควรไปที่ไหน ที่ไหนต่างก็ไม่ใช่บ้านของเธอ….. เธอโอบไหล่ทั้งสองข้าง นั่งลงไปที่มุมกำแพง ผมที่ยาวๆปิดบังหน้าซีดๆของเธอไว้ เหนื่อยจัง....อยากจะนอนแบบนี้ต่อไปไม่ตื่นมาอีก.... “คุณนิรชา ฉันตามหาคุณไปทั่ว ตอนนี้คุณออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” เสียงของพยาบาลทำให้นิรชาที่นอนซบอยู่ในมุมตื่นขึ้นมา “เอ๊ะ? นิรชาสงสัยว่าตนเองจะฟังผิดไป “คุณนิรชา ท่านประธานให้ผมมารับเธอกลับบ้านครับ” ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังพยาบาลพูดขึ้น คือระพินทร์นั่นเอง นิรชายืนขึ้นอย่างเงียบ เธอจะปฏิเสธไม่ได้ ใช่ไหม? เธอไม่อาจจะวิ่งหนีจากภัสกรณ์ได้ นอกจากเขาจะตื่นในตัวเธอ และทิ้งเธอไป รถเมอร์เซแล่นไปเรื่อยๆ “ตี๊ดๆๆๆ…..” ทันใดนั้นโทรศัพท์ของนิรชาก็ดังขึ้น ใจเธอหวั่นไหวไปนิดๆ หรือเป็นSMSจากภัสกรณ์หรอ? พอเปิดหน้าจอดู เป็นSMSสภาพอากาศนั่นเอง นิรชาไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกผิดหวัง รถกำลังแล่นอยู่บนถนนที่เงียบสงบ นิรชามองไปทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย : “พี่พินทร์คุณเข้าทางไปผิดรึเปล่า? ระพินทร์หันหน้ามาพูดด้วยความแน่ใจ : “ไม่ผิดครับ ท่านประธานให้ผมส่งคุณไปวิลล่าวันพลัสครับ” มองเห็นนิรชายังคงงุนงงอยู่ ระพินทร์จึงอธิบายว่า : “คุณนิรชา คราวนี้คุณทำให้ท่านประธานโกรธมาก เกรงว่าท่นประธานจะไม่ให้คุณออกจากบ้านหมื่นสาแม้จะก้าวเดียวแล้ว” “ไม่ให้ฉันออกจากบ้านหมื่นสาแม้จะก้าวเดียวหรอ” นิรชาก้มหน้าหัวเราะเยาะตนเอง ใช่สิ นี่เป็นการลงโทษที่หนักๆของภัสกรณ์ที่ให้กับทาสอย่างเธอ ณห้องนั่งเล่นของวิลล่าที่ตกแต่งแบบธรรมดาแต่ก็ยังคงดูหรูหราอยู่ ภัสกรณ์วางขาสองข้างไว้โต๊ะน้ำชาคริสตัล ดวงตาที่มืดครึ้มกำลังหรีอยู่ ในนั้นเปร่งประกายแสงที่อันตรายอยู่ โมรีทับบนร่างกายของเขา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เบาๆของนิรชา กล้ามเนื้อในร่างของภัสกรณ์ตึงเครียดขึ้นมาทันที โมรีหันกลับไป กวาดสายตาไปที่นิรชาแวบเดียว ก็พูดกับภัสกรณ์อย่างอารมณ์ไม่ดี : “พี่แทน เธอเป็นใคร? ไม่ใช่บอกว่าคืนนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้น ไม่ใช่หรอ?” ภัสกรณ์แม้จะมองก็ไม่มองเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก“เธอหรอ เธอเป็นเพียงแม่บ้านเท่านั้น! เธอมารอปรนนิบัติรับใช้พวกเรา เธออย่าคิดมากเลย” นิรชากัดริมฝีปากแน่น ดวงตาก้มลง ขนตาที่หนาแน่นกปกปิดความรู้สึกทั้งหมดของเธอไว้ “อ๋อ ที่แท้เธอเป็นคนรับใช้ เค้าก็รู้นี่ สายตาของพี่จะไม่แย่ขนาดนี้หรอก” โมรีวางใจลวทันที