已经是第一章了
ตอนที่ 51 เสพสุขให้ฉัน
ตนที่ 51 เสพสุขให้ฉัน
เห็นนีรชาก้มหน้าไม่พูดอะไรออกมา ภัสกรณ์ก็แน่ใจในการคาดเดาของตัวเอง หันกลับไปบิดคางของนีรชาให้หันมาอย่างรุนแรง“หญิงสารเลว เธอลืมแล้วหรือไงว่าฉันถึงจะเป็นคนที่คอยสนับสนุนด้านการเงินของเธอ? ชีวิตพ่อเธอก็ถูกบีบอยู่ในกำมือของฉัน! เพียงแค่ฉันพูดคำเดียวว่าไม่ได้ ก็ไม่มีโรงพยาบาลไหนกล้ารับรักษาพ่อของเธอ!”
นีรชาตกใจ ภัสกรณ์รู้ว่าจุดอ่อนของเธออยู่ที่ไหนมากเกินไปแล้ว ดวงตากลมโตที่ตื่นตระหนกแหงนมองขึ้นไป นีรชาเอ่ยปากขอร้องเขาเป็นครั้งแรก "ขอร้องนะคะ ช่วยพ่อของฉันด้วย!"
เสียงที่ทั้งเล็กและนุ่มนวล มีพลังที่ทำให้คนไม่อาจจะต่อต้านหรือปฏิเสธได้
ภัสกรณ์ค้นพบว่าตนเองไม่สามารถปฏิเสธคำขอร้องวิงวอนใดๆของนีรชาได้ ในใจเกิดความโมโหต่อความใจอ่อนของตัวเอง เขากระชากผมยาวของนีรชาอย่างแรง ดึงใบหน้าของเธอให้เข้ามาใกล้เกือบจะแนบลงบนใบหน้าของตนเอง เอ่ยปากขึ้นอย่างเลือดเย็นว่า “ช่วยพ่อของเธอน่ะได้ แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอก็คือสาวใช้ที่ต่ำต้อยที่สุด ตั้งใจเรียนรู้ว่าจะเอาใจฉันอย่างไรเถอะ!”
“ค่ะ ท่านประธาน” เสียงของนีรชาหมองหม่นราวกับถูกปกคลุมด้วยฝุ่นหนา
ริมฝีปากของภัสกรณ์โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยัน กวาดตามองศีรษะนีรชาที่ก้มต่ำลงจากนั้นก็ลุกยืนขึ้น ร่างอันสูงใหญ่นำพากลิ่นไอความหนาวเย็น ทำให้นีรชามีความรู้สึกอึดอัดและกดดันอย่างบอกไม่ถูก
ภัสกรณ์ไม่ได้มองนีรชาอีกแม้แต่แวบเดียว ก้าวเท้ายาวๆเดินไปทางห้องนอน ฝีก้าวที่หนักหน่วงเดินมาถึงหน้าประตูห้องนอน หันกลับมาเห็นนีรชายังยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิมจึงพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ยังมัวยืนอึ้งอะไรอยู่? ฉันหิวแล้ว! รีบไปทำอาหารมือดึกมาสักหน่อยสิ!”
กระทั่งภัสกรณ์ปิดประตูเสียงดังปัง นีรชาจึงได้ถอนหายใจยาวเหมือนยกภูเขาออกจากอกก็ไม่ปาน ทั่วทั้งร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังมีความรู้สึกพะอืดพะอมอยู่ลึกๆ คล้ายกับเริ่มมีอาการตอบสนองของการตั้งครรภ์แล้ว
ตอนนี้เธอกลัวภัสกรณ์เป็นอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าทำไมเห็นดวงตาที่กระหายเลือดของเขาแล้ว เธอรู้สึกใจไม่เป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก
เธอเคลื่อนไหวฝีเท้ารินน้ำให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ดื่มเข้าไปทีละนิด ทีละนิด ฝืนทนความพะอืดพะอมดื่มจนหมดแก้ว ในกระเพาะกลับส่งเสียงร้องจ๊อกๆออกมา ท้องเริ่มหิว ทั้งหิวทั้งพะอืดพะอม ความรู้สึกแบบนี้ช่างยอดแย่จริงๆ!
เธอหาขนมปังก้อนเล็กๆจากตู้ติดผนังออกมาก้อนหนึ่งรีบกินหมดภายในไม่กี่คำด้วยความรวดเร็ว ก็ยังรู้สึกไม่สบาย ปวดหัวเป็นอย่างมาก แต่พอนึกถึงคำสั่งของภัสกรณ์ ยังไงก็ฝืนไปทำอาหารที่ห้องครัวจะดีกว่า
ข้าวสารและข้าวเหนียวผสมเข้าด้วยกัน ต้มเป็นโจ๊กข้าวผสมที่เหนียวข้นทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ใบเซียงชุนที่เป็นสินค้ามาใหม่สับอย่างละเอียด โรยด้วยเกลือป่น ใส่จิ๊กโฉ่วเข้าไปอีกเล็กน้อย ทำเป็นยำผักที่ให้ความรู้สึกสดชื่นและเย็นสบาย เธอไม่รู้รสนิยมการทานอาหารของภัสกรณ์ จึงได้ทำแซนวิชขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้น ทอดไข่เจียวที่เหลืองอร่ามอีกสองฟอง
ทำอาหารมือดึกแบบง่ายๆชุดนี้เสร็จ นีรชากลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย แค่ได้กลิ่นไข่เจียวก็ยังอยากจะอาเจียนออกมา
เธอเคาะประตูห้องของภัสกรณ์ พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลโดยมีประตูห้องคั่นอยู่ว่า "อาหารทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว รีบออกมาทานเถอะค่ะ!"
ไม่มีใครสนใจเธอ เธอจึงได้แต่พูดซ้ำอีกรอบ จากนั้นถึงได้กลับไปเอนตัวลงยังห้องนอนอีกห้องหนึ่ง คุดคู้อยู่บนเตียงที่อ่อนนุ่ม ฟูกและผ้าห่มที่อบอุ่นนุ่มลื่นทำให้ความพะอืดพะอมที่พัดหวนอยู่ในกระเพาะของเธอจางหายไป ไฟเล็กๆบนหัวเตียงเปล่งแสงสว่างไสวสีเหลืองอบอุ่นอยู่บนวอลเปเปอร์ที่เรียบง่ายทำให้ทั้งห้องมีความรู้สึกเงียบและสงบสุข
บนโต๊ะอาหารได้หายไปแล้ว มีเพียงจานชามวางทิ้งกระจัดกระจาย เธอทำความสะอาดโต๊ะ ทำอาหารเช้าที่อุดมสมบูรณ์อุ่นเอาไว้ในหม้อ รอภัสกรณ์ตื่นขึ้นมา
อาหารเช้าอุ่นแล้วอุ่นอีก ภัสกรณ์ถึงได้เดินออกมาจากห้องนอน พอเห็นนีรชาก็เย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง
นีรชารีบนำอาหารเช้ายกขึ้นไปวางบนโต๊ะ ตักโจ๊กให้เขาเรียบร้อย แล้วลองยิ้มให้กับเขา รอยยิ้มกลับแข็งตึงเป็นอย่างยิ่ง “วันนี้ต้มโจ๊กหมูเห็ดหอมค่ะ”
ภัสกรณ์ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว นั่งลงด้านข้างโต๊ะอาหาร ยกโจ๊กบนโต๊ะขึ้นมาใช้ช้อนตักกินอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีสง่างามและสบายๆ ไม่ว่านีรชาจะอยู่ด้านข้างคอยตักน้ำแกงเติมกับข้าวให้เขา แต่เขากลับไม่มองเธอตรงๆเลยแม้แต่ครั้งเดียว
已经是最新一章了
加载中
