ตอนที่63 โง่จริงๆ

ต๭นที่63 โง่จริงๆ ภัสกรณ์จูบน้ำอย่างดุเดือด ดูเหมือนว่าต้องมนต์หญิงสาวในอ้อมแขนอย่างไม่อาจคาดเดาได้ มันเหมือนเปลวไฟที่กำลังมอดไหม้ที่ร่างกายเขาอย่างง่ายดาย ทันใดนั้น ภัสกรณ์ก็รับรสได้ถึงร่องรอยความขมขื่นบนลิ้นของนีรชา เขาเอื้อมมือไปสัมผัส ใบหน้าของนีรชาเปียกเปื้อนไปด้วยน้ำตาเต็มใบหน้า เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่มืดมนของภัสกรณ์มองนีรชาอย่างนิ่งๆ “ร้องทำไมอีก?” นีรชาไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอบอกภัสกรณ์ไม่ได้ว่าเธอกำลังคิดถึงผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ เธอกระพริบตาและโกหกว่า “ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี” เพราะว่าเพิ่งจะร้องไห้ไป หายใจไม่ออกนิดหน่อย ทำให้เสียงของเธอเหมือนมีกลิ่นของการเอาแต่ใจและออดอ้อน ภัสกรณ์รู้สึกดีขึ้นมาฉับพลัน เขาชอบให้นีรชาออดอ้อนเขา อยากให้เธอขี้อ้อนสักนิด ต้องการให้เธอไม่เกลียดเขาต่อต้านเขา และถึงแม้เธอจะอยากได้พระจันทร์บนท้องฟ้า เขาก็จะสอยมาให้เธอได้ คี่ผมของเธออย่างเอ็นดู ภัสกรณ์จูบอีกครั้งบนหน้าของเธออย่างอาลัยอาวรณ์ “ลืมไปเลยว่าเธอกำลังป่วยอยู่ งั้นเธอพักผ่อนให้สบายนะ หลับสักหน่อยเถอะ” นีรชาพยักหน้าอย่างขาดความมั่นใจ แกล้งทำเป็นหลับตาลงนอน พอในห้องเงียบสงบลง เงียบจนได้ยินแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน ร้องไห้จนเหนื่อย ความรู้สึกซาบซึ้งเมื่อสักครู่ทำให้เธอเหน็ดเหนื่อยมาก นีรชารู้สึกว่าหนังตาของเธอเริ่มหนักขึ้น เกือบจะเหมือนหลับไปแล้วจริงๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของภัสกรณ์ที่ข้างๆหูของเธอ “น้ำ…..” นีรชาไม่สนใจ ทำแกล้งหลับต่อไป เกรงว่าเขาจะมากวนใจเธออีก “หลับแล้วเหรอ”ภัสกรณ์ยื่นมือไปแหย่หน้าเธอ นีรชาอดทน ไม่ขยับตัว และแกล้งหลับต่อไป มองท่าทางที่หลับลึกของนีรชา ภัสกรณ์บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ “เหมือนหมูจริงๆ แป๊ปๆก็หลับสนิทแล้ว” ฝ่ามือใหญ่ที่เอวก็ยังถูกย้ายตำแหน่งแล้ว นีรชารู้สึกได้ว่าตัวเองเหมือนถูกพรากออกจากอ้อมกอดของแทน ถูกกอดเบาๆจาดด้านหนึ่งของเตียง ผ้าห่มถูกห่มอย่างดีบนไหล่ของเธอ ภัสกรณ์ค่อยๆลุกลงจากเตียง นีรชาประหลาดใจเล็กน้อย ภัสกรณ์มักจะหยิ่งและยโส ทำไมถึงได้ลงจากเตียงง่าย? นีรชายังคงปิดตาแกล้งทำเป็นหลับต่อไป ทันใดนั้น ห้องก็มืดลง ได้ยินเพียงเสียงคลิกของสวิตช์ไฟ และไฟก็มืดดับลง แสงสว่างที่เจิดจ้าบนหัวก็ค่อยๆหายไป จากนั้นภัสกรณ์ก็แย้มผ้าห่มเอาแขนของเธอเข้าไปในผ้าห่ม ผ้าห่มที่อยู่บนตัวก็กลับหนักขึ้น เหมือนมีอะไรสักอย่างอยู่บนนั้น ร่างกายที่มีความเย็นเล็กน้อยก็กลับค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ นีรชาได้แอบลืมตาขึ้นและมองผ่านรอยแตก แท้จริงแล้วภัสกรณ์ได้เอาผ้าห่มขนสัตว์ห่มให้น้ำอีกชั้นหนึ่ง ภัสกรณ์หันตัวมา นีรชารีบปิดตาสนิท แล้วเตียงด้านข้างก็ได้หนักแล้วยวบลงไป แทนกลับมานอนบนเตียงเข้าแล้ว ตัวของนีรชาก็ถูกกลับไปอยู่ในอ้อมอกของเขาอีกรอบ ภัสกรณ์กอดนีรชาอย่างแน่น สองมือของเขาขดอยู่ที่เอวของเธอ ราวกับเด็กที่กอดตุ๊กตาแกะที่รักที่สุดของเธอ… นีรชาหันหลังให้กับภัสกรณ์ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ พฤติกรรมของภัสกรณ์ช่วงนี้ทำให้เธอเหมือนถูกไฟช็อตติดต่อกันอย่างไม่ขาดสาย มันทำให้เธอนิ่งอึ้งไปเลยจริงๆ เธอพูดไม่ถูกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกอย่างไร รู้สึกทึ่งและประหลาดใจเหรอ ยากที่จะอธิบายได้อย่างแน่ชัด หรือว่าเพราะอย่างอื่นกันนะ มีความสับสนเป็นอย่างมาก ภัสกรณ์เนี่ยนะจะช่วยปิดไฟ ห่มผ้าให้กับเธอ กลัวแสงจ้าจะทำให้เธอนอนไม่หลับเหรอ กลัวว่าเธอจะเป็นหวัดอีกนะเหรอ ไม่! ไม่มีทาง ภัสกรณ์ไม่เคยมีความเคารพในการกระทำใดๆของเธอเลย จะมาทำเรื่องที่มีความละเอียดเล็กๆน้อยๆให้กับเธอเนี่ยนะ ไม่เข้าใจว่าทำไมภัสกรณ์ถึงทำแบบนี้ นีรชาส่ายหัวอย่างหมดปัญญา ตัดสินใจจะไม่คิดมากแล้ว ภัสกรณ์ที่อยู่ด้านหลังก็ได้หลับสนิทไปนั้น เสียงลมหายใจทั่วไป นีรชาได้แอบหัวเราะเยาะในใจ “บอกว่าฉันเป็นหมูขี้เกียจ ตัวเองก็เป็นเหมือนกันนะแหละ ดูสิ วินาทีเดียวก็หลับไปแล้ว!” ค่อยๆขยับเอามือของภัสกรณ์ออกไปจากตัวเธอ นีรชาพลิกตัวนอนราบ และก็เธอก็นอนหลับไป