ตอนที่65 ความคิดที่แข็งแกร่ง

๕อนที่65 ความคิดที่แข็งแกร่ง นีรชาพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเกือบห้าวันแล้ว ถึงแม้ว่านีรชาจะได้พักห้องที่สบายมีทุกอย่างครบครัน น้าแขก็ดูแลอย่างดีครบด้าน แต่นีรชาก็ยังคงรู้สึกทุกข์ใจ ใส่ผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์บางๆ นีรชาสวมใส่ชุดผู้ป่วยที่หลวมๆเดินเรื่อยเปื่อยในสวนดอกไม้ แสงแดดที่สดใสและไม่ร้อนมากของฤดูใบไม้ผลิ ส่องมาบนตัวเธออย่างอบอุ่นนุ่มนวล ทำให้สภาพจิตใจที่ไม่เบิกบานของน้ำที่มีมาเป็นเวลานานมีร่องรอยของความอบอุ่นขึ้น เดินไปอย่างช้าๆบนเส้นทางบนสนามหญ้า นีรชาหรี่ตาเพื่อเพลิดเพลินกับแสงแดดที่แสนอบอุ่น ทันใดนั้น ก็มีอะไรสักอย่างชนเข้าที่ขาของเธอ ทำให้นีรชากรี๊ดตกใจด้วยความกลัว จองมองสักพัก ที่แท้ก็หมาน้อยน่ารักพันธุ์ปักกิ่งนี่เอง ทั่วทั้งตัวขาวราวหิมะ ที่คอมีปลอกคอสีชมพูที่งดงามมากแขวนอยู่ ชนเข้าที่คน หมาน้อยก็ไม่มีความกลัว เงยหัวขึ้นมองน้ำด้วยความสงสัย ดูมันจะซุกซนและสดใสมาก นีรชาก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนตัวเองอยู่มัธยมปลายนั้น ก็อยากเลี้ยงหมาพันธุ์ปักกิ่งตัวสีขาวแบบนี้มากๆ น่าเสียดาย ยังไม่ทันที่ฝันจะเป็นจริงเลย บริษัทของพ่อเธอก็ล้มละลายเสียแล้ว จากนั้นเป็นต้นมา การเลี้ยงน้องหมาก็กลายเป็นการเพ้อฝันที่ไม่มีทางเป็นจริงตลอดกาล นีรชาถูกเจ้าหมาน้อยที่น่ารักตัวนี้ดึงดูดเข้าแล้ว นั่งยองๆและลูบที่หัวของเจ้าหมาน้อย “เด็กน้อย หนูชื่ออะไรคะ เจ้าของไปไหน หนูหลงกับเจ้าของรึเปล่า” เจ้าหมาน้อยก็ทำเหมือนเข้าใจคำพูดของเธอ เห่าเรียกออกมาสองครั้ง หางแกว่งดุ๊กดิ๊กอย่างมีความสุข เห็นท่าทางเจ้าหมาน้อยที่น่ารัก นีรชาก็เริ่มสนุกสนานขึ้นมายกใหญ่ หยิบลูกสนที่อยู่บนสนามหญ้าเอามาเล่นเกมส์โยนบอลกับเจ้าสุนัขน้อย “เจ้าหิมะ เจ้าหิมะ…..”เสียงของผู้หญิงที่กังวลใจจากระยะไกลถึงใกล้ น้ำเงยหน้าขึ้น เห็นเงาไกลๆว่าเป็นผู้หญิงเอวบางร่างน้อยเลี้ยวมาทางนี้ ตบเบาๆบนหัวของเจ้าหิมะ นีรชาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าหิมะ เจ้าของของเธอมาแล้วนะ รีบไปหาเธอซะ” แต่เจ้าหิมะไม่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้าของ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นลูกสนที่อยู่บนพื้น นีรชาหมดหนทาง จึงอุ้มเจ้าหิมะไปหาผู้หญิงคนนั้น เห็นเจ้าหมาน้อยในอ้อมแขนของนีรชา ผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งมาแต่ไกล ทั้งคู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนที่มองหน้าของผู้หญิงคนนั้นชัดๆ ใจของนีรชาเต้นระรัว มันบังเอิญมากๆ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ น้ำเคยอ่านข่าวซุบซิบบนหน้าหนังสือพิมพ์ เห็นรูปที่เธอโดนปาปารัสซี่แอบถ่าย ในรูป เธอควงแขนของสมภพอย่างแน่น รอยยิ้มบนใบหน้าเธอมันสามารถละลายน้ำแข็งที่แข็งได้ ธวัล ลูกสาวของนายกเทศมนตรีเหลียง คู่หมั้นหญิงของสมภพ หน้าของนีรชาเปลี่ยนเป็นซีดเผือกทันที ยังไม่ทันจะวางเจ้าหิมะลงและหลีกตัวออกไป ธวัลก็วิ่งหอบมาด้านหน้าของเธอแล้ว “โอ้ สาวน้อยคนนี้ ขอบคุณมากนะฉันนึกว่าจะหาเจ้าหิมะไม่เจอสะแล้ว มันเป็นแก้วตาดวงใจของแฟนฉันมากเลย ถ้ามันหายไป เขาจะต้องโกรธฉันตายแน่ๆ! ขอบคุณเธอมากจริงๆนะ” ธวิลกล่าวขอบคุณนีรชา พอเธอรับเจ้าหิมะไว้ที่อ้อมอกเธอก็กอดมันอย่างแน่น จุ๊บบนหัวของเจ้าหิมะอย่างเอาเป็นเอาตาย “เจ้าหิมะ เธอมันช่างร้ายกาจ แม่เผลอแป๊บเดียวก็วิ่งไปทั่ว กลับไปบ้านแม่จะอบรมเจ้า!” ธวิลใช้นิ้วบีบที่จมูกเล็กๆของเจ้าหิมะ นีรชามองที่ธวิล ไม่เถียงเลยว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างงดงาม ผิวที่ขาวผ่อง เพียบพร้อมด้วยคุณสมบัติที่ละเอียดอ่อน นิสัยเฉพาะตัวที่ล้ำค่า มองก็รู้ว่าเป็นบุตรสาวของครอบครัวมั่งมีที่คาบช้อนงอนช้อนทองมาเกิด เธอและพี่สมภพช่างเหมาะสมกันมากจริงๆ นีรชาเริ่มมีน้ำตาซึม เด็กผู้หญิงแบบนี้ที่ไม่เข้าใจความทุกข์ของมนุษย์ ในชีวิตมีแต่สีสัน เสียงปรบมือและคำสรรเสริญ ถึงเหมาะกับพี่สมภพ เมื่อเทียบกับธวิล น้ำเธอมันก็แค่ฝุ่นธรรมดา “เจ้าหิมะ พ่ออยู่โรงพยาบาลคนเดียว พวกเรารีบไปดูแลดีกว่ามั้ย?” เสียงของธวิลที่นุ่มนวลก็ดังขึ้นจากด้านหลัง กลับทำให้น้ำที่หันหลังกลับออกไปแล้วถึงกับแข็งทื่อ พ่อ—นี่ใช่พี่สมภพไหม? พี่สมภพ พี่ก็อยู่ที่นี่เหรอ พี่ป่วยเป็นอะไรเหรอ หนักไหม ความคิดนี้รุนแรงพรั่งพรูออกมาในใจของน้ำ ไปหาเขาสิ! ไปหาพี่สมภพ!