ตอนที่ 81 คู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้

ต๭นที่ 81 คู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้ " น้ำ ในตู้เย็นมีผลไม้ที่เธอชอบด้วยนะ เธอกินสักหน่อย ผมทำเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วจะพาเธอไปชมห้องชั้นบน" ทานอาหารเสร็จ สมภพทำความสะอาดห้องครัว คฤหาสน์ใหญ่อย่างนี้ ไม่มีแม้แต่คนใช้หนึ่งคน นีรชาอยากจะล้างจานแต่กลับถูกสมภพดึงไว้ "น้ำ ปล่อยเดี๋ยวผมทำเอง เธอมาล้างจาน ผมทนไม่ได้จริงๆ" สายตาสีเหลืองอำพันของสมภพมองที่นีรชา ถ่ายทอดความรักอย่างอบอุ่นอย่างไม่สิ้นสุด ทำให้นีรชาหันหน้าไป แววตาของภัสกรณ์ ถ้าไม่ร้อนแรงเหมือนไฟ ก็เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง ไม่เหมือนกับสมภพเลย แววตาของเขาช่างอบอุ่นตลอดเวลาเหมือนดวงอาทิตย์ในฤดูหนาว อบอุ่นและไม่ร้อนแรงจนเกินไป ถึงตรงนี้ นีรชาถึงกับตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดีๆถึงได้เอาพี่สมภพมาเปรียบเทียบกับไอ้หมอนั่นด้วย ภัสกรณ์ ไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีอำนาจและอิทธิพลเท่านั้น แถมยังนิสัยไม่ดีชอบหยอกเย้าผู้หญิงไปทั่ว เขาจะมาเปรียบเทียบกับพี่สมภพที่แสนจะอบอุ่นและสง่างามได้ยังไง? นีรชาขมวดคิ้ว รีบขับไล่หน้าของภัสกรณ์ออกจากความคิดของเธอ บางทีภัสกรณ์อาจจะตามหาเธอไปทุกหนทุกแห่งหรือบางทีอาจจะโกรธมากแต่นั้นมันเรื่องของวันพรุ่งนี้เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ค่อยคิดก็แล้วกัน "น้ำ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?" สมภพล้างถ้วยเสร็จ เดินไปข้างๆนีรชา ยิ้มพร้อมพูดว่า "อ่อ ไม่ได้คิดอะไร คุณไม่ใช่จะพาฉันไปชมห้องด้านบนเหรอ ไปกัน!" นีรชามีสายตาละห้อยอย่างขาดความมั่นใจ สมภพยื่นมือให้กับนีรชา มือของเขาขาวและเรียวยาว แต่กลับเต็มไปด้วยพละกำลัง เป็นคู่ที่สุภาพเรียบร้อยมาก มือที่คุ้มค่าต่อการเชื่อใจ นีรชาลังเลอยู่สักพัก แล้วก็ยื่นมือออกไป เอามือของตัวเองไว้ในอุ้มมือของสมภพ สมภพยิ้ม ในดวงตาเต็มไปด้วยความสุขและความรัก ค่อยๆจูงมือของนีรชาอย่างเบาๆ เดินขึ้นไปชั้นบน "น้ำ นี่เป็นห้องที่ผมเตรียมไว้ให้เธอ" สมภพผลักประตูสีชมพูออก พูดกับนีรชาว่า สีชมพู เป็นสีของภาพความฝันที่ดีนะ! นีรชาพูดกับตัวเอง นี่เป็นสีที่เด็กนักเรียนหญิงถึงจะชอบถูกไหม? พี่สมภพ พี่ยังคิดว่าฉันเป็นเด็กอยู่จริงๆด้วย! รู้สึกมันแปลกๆดี และก็รู้สึกตลกดีด้วย นีรชาเดินเข้าไปในห้องที่ตกแต่งเต็มไปด้วยสไตล์สาวน้อย บนผนังต่างตกแต่งไปด้วยกรอบคริสตัลที่ฝังไปที่กำแพงห้อง เหมือนคริสตัลล่ำค่าที่แวววับพร่างพราว ส่องแสงสะท้อนสีชมพูเต็มห้อง ดูเหมือนภาพความฝันมากๆ ถึงแม้ลักษณะทั้งหมดทั้งมวลจะมีอายุไม่มาก แต่มองเข้าไปมันดูสง่างามและมีเสน่ห์มากๆ นีรชาไม่ทันสนใจ เดินไปที่หน้าต่าง อยู่ในนี้เกือบจะทั้งวันแล้ว เธอยังไม่ได้ออกไป และก็ไม่รู้ว่าข้างนอกจะเป็นอย่างไร "น้ำ เธอไม่มาดูตารางคริสตัลนี้สักหน่อยล่ะ " น้ำเสียงของสมภพเต็มไปด้วยความหวัง “ตารางคริสตัลเหรอ” นีรชาเดินไปตามที่นิ้วของสมภพชี้ไป แวบแรกยังมองไม่ออกว่าเป็นอะไร รอสักพักนีรชาก็ถึงกับนิ่งไปเลย! ในตารางคริสตัลนี้มีแต่รูปวาดของเธอ! ในทุกๆตารางล้วนมีแต่รูปวาดเธอ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนเป็นสาว! นีรชางงไปเลยชั่วพริบตา! “พี่สมภพ…..นี่คือ….รูปวาดของฉันเหรอ” ถึงแม้นีรชาจะรู้อย่างแจ่มแจ้งอยู่แล้วว่าในรูปวาดนั้นป็นตัวเอง แต่นีรชาก็ยังรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ! รอยยิ้มบนใบหน้าของสมภพมีร่องรอยของความขมขื่น “ใช่ น้ำ บนภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นเธอ สามปีก่อนที่คุณหายตัวไป ผมตามหาเธอทุกหนทุกแห่งก็หาไม่เจอ ด้วยเหตุนี้ ทุกๆครั้งที่ผมคิดถึงเธอ ผมก็จะวาดรูปเธอ ผมกลัวว่าวันใดที่ผมวาดรูปเธอไม่ได้ ผมก็จะค่อยๆลืมเธอไป…” นีรชายืนงงนิ่งที่เดิมน้ำตาก็ได้ไหลออกมา ในดวงตากลมใสของเธอหมุนไปรอบๆ “พี่สมภพ….” เธอได้ตะโกนเรียกประโยคนี้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอีกแล้ว นี่มันเป็นมิตรภาพที่ลึกซึ้งมาก เธอทำบุญด้วยอะไรมาเนี่ย พี่สมภพถึงได้ใส่ใจเธอขนาดนี้ “ตอนนั้นผมกลัวการเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ผมอาจจะค่อยๆลืมเธอ แต่ตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่าผมเป็นทุกข์มากไป ผมไม่มีทางที่จะลืมเธอได้หรอก” “พี่สมภพ! ” น้ำตาที่คลอที่เบ้าตา ในที่สุดก็หยดไหลลงมาที่ใบหน้าสวยของเธอ สมภพเดินไปข้างๆตัวเธอ โอบกอดที่ไหล่ของเธอเบาๆ… ฟ้าค่อยๆมืดลง วันที่มีความสุขมักจะผ่านไปเร็ว แต่ความทุกข์ก็มักจะอยู่กับเรานาน “ฉัน……ฉันต้องไปแล้ว……” เงยหน้าขึ้น นีรชายากที่จะกล่าวกับสมภพ “น้ำ อย่าเพิ่งไป คุณเลิกกับคุณแทนแล้วพวกเรามาอยู่ด้วยกัน ดีมั้ย” สมภพกรูเข้าไปหานีรชา ทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยผู้ชายในอ้อมแขนของเธอ นีรชากัดริมฝีปากแน่น พยายามอย่างหนักที่จะต่อสู้กับคำว่า “โอเค” ที่มาจ่อปากแล้ว เธอไม่สมควรที่จะรับปากกับสมภพ เธอไม่เหมาะสมกับการเป็นแฟนของสมภพ สมภพยังไม่รู้ว่าในท้องของเธอมีทารกที่ไม่รู้ว่าพ่อแม่เป็นใครอยู่ และยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอเป็นเมียเก็บในสัญญาของภัสกรณ์ ถ้า ถ้าพี่สมภพทราบเข้า เขาจะดูถูกเหยียดหยามเธอไหม จะหัวเราะเยาะดูถูกเธอเหมือนกับแทนไหม ไม่ ไม่ได้! เธอไม่มีทางให้ให้พี่สมภพรู้ความจริงนี้ได้! เธอยินยอมที่จะให้ความทรงจำของพี่สมภพอยู่แค่สามปีก่อน หวังว่าในใจของเขาเธอจะยังเป็นเด็กผู้หญิงที่สดใสในวันนั้น มีความภูมิใจดังเจ้าหญิง และรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ “ไม่ พี่สมภพ ไม่ได้ค่ะ!” “เธอจะไม่เลิกกับคุณแทนใช่ไหม น้ำ ฉันรู้ว่าในใจเธอมีผมอยู่ ผมสึกได้ พวกเราไปอยู่ด้วยกันเถอะ โอเคไหม” น้ำเสียงของสมภพเร่งรีบมาก “ฉัน ฉันรักเขา ฉันเลิกกับเขาไม่ได้ ” นีรชากัดริมฝีปากแน่น กล่าวอย่างเจ็บปวด สมภพกุมที่แขนของนีรชาทั้งสองข้างวางลงอย่างเศร้า ระหว่างเขากับภัสกรณ์ น้ำเธอก็ยังเลือกภัสกรณ์ ปล่อยเขาไปเถอะ ต้องสูญเสียไหม ใช่ สูญเสียมาก แต่สมภพก็ยังไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือนี้ เขาโหยหาผู้หญิงคนนี้มาหลายปี ตอนนี้อยู่หน้าเขาแท้ๆ ทำไมเขาถึงจะต้องยอมแพ้ง่ายๆด้วย! ทำใจไม่ได้ ทำใจไม่ได้จริงๆ “น้ำ เธอไม่ใช่อยากไปทะเลมาตลอดเหรอ ผมพาเธอไปทะเลดีไหม”สมภพพยายามกลืนความข่มขื่นในใจ พยายามบีบรอยยิ้มออกมา “ไปทะเลเหรอ”นีรชามีความแปลกใจเล็กน้อย สมภพดึงมือของนีรชาไปที่ประตูหน้าต่าง เปิดหน้าต่าง “ว้าว!”นีรชาตะลึงไปพักหนึ่ง เสียงร้องด้วยความประหลาดใจ นอกหน้าต่างนั่น มันคือทะเล! ที่แท้นี้ก็คือสถานพักต่างอากาศที่ใหญ่ใกล้วิวทะเล! หลังจากที่ธุรกิจของพ่อล้มละลาย เธอนานมากที่ไม่ได้เห็นทะเล มั่วแต่วุ่นวายแต่กับการดำเนินชีวิต จะมีเวลาที่ไหนไปทะเล ปรนเปรอตัวเองอีกสักครั้งเถอะ!ให้เวลาที่มีความสุขนี้ได้ยืดยาวอีกสักหน่อย!อาจจะเวลานี้เป็นต้นไป เท่าที่เธอทำได้ เหลือไว้เพียงความทรงจำกับพี่สมภพ รอให้ดูทะเลเสร็จ เธอก็จะไปแล้ว เธอต้องไปในชีวิตจริงของเธอ กลับไปน้อมรับโชคชะตาของเธอที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ ลมทะเลเย็นสบายมาก สูบเข้าร่างกายแสนสบาย บนหาดทรายที่สะอาด คิดไม่ถึงว่าจะมีแค่พี่สมภพและน้ำแค่สองคน “พี่สมภพ น่าแปลกจัง บริเวณนี้ทำไมถึงไม่มีคนอื่นเลย ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวเหรอคะ” “เด็กโง่เอ่ย นี่มันเป็นหาดส่วนตัวที่ผมซื้อมา แน่นอนอยู่แล้วที่จะไม่มีคนอื่น” นีรชาแบ่ลิ้นออกมา เธอเคยชินแต่กับความจน ลืมไปแล้วว่าสิทธิพิเศษส่วนตัวที่คนมีเงินเขามีกันมันเป็นยังไง “น้ำ เธอเคยไปทะเลกับแฟนด้วยกันไหม” “……ไม่เคย”เสียงของนีรชาได้หยุดลง ภัสกรณ์เป็นเพียงเจ้านายของเธอ คลื่นซัดเบาๆที่เท้าของพวกเขา นกนางนวลที่บินมาจากทางไกลบินอย่างร่าเริง นีรชาและสมภพเดินเคียงข้างกันบนชายหาด ฟังเสียงคลื่นทะเลอย่างเงียบๆ นี่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข เป็นความสุขที่ไม่สุขทั้งหมด นีรชาภาวนาในใจเงียบๆหวังว่าเวลาจะเดินช้าลงสักนิด สมภพหลุดปากออกมา :”น้ำ เธอทายสิว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่” “คิดอะไรเหรอ” “ผมกำลังภาวนาขอพระเจ้าว่าขอให้เวลาเดินไปช้าสักนิด”เสียงของสมภพช่างเย็นชา แต่กลับความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ นีรชาเบ่งตาด้วยความตกใจ เงยหน้ามองที่สมภพ เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ไพเราะก็ดังขึ้น สมภพทำเหมือนไม่ได้ยิน ไม่ไปรับโทรศัพท์ “พี่สมภพ โทรศัพท์ของพี่ดังค่ะ ”นีรชาเตือนเขาด้วยความหวังดี เกรงว่าจะเป็นที่บริษัทมีธุระสำคัญ สมภพมองนีรชา ถอนหายใจ และรับโทรศัพท์ “พี่สมภพ พี่อยู่ไหนคะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันเลย เลขาของคุณบอกว่าคุณไม่ได้เข้างาน คุณไปที่ไหนคะ” เสียงของผู้หญิงที่นุ่มนวลสะท้อนออกมาจากโทรศัพท์ “ธวิล พี่อยู่ทะเล” “อยู่ทะเลเหรอ คนเดียวไหมคะ” “ไม่” “พี่อยู่กับใครคะ อยู่กับน้ำเหรอ”เสียงอีกด้วยหนึ่งของโทรศัพท์เริ่มแหลมขึ้นมา “ใช่ ธวัล พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ...” สมภพกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่ ฉันไม่ฟัง!ฉันไม่ฟัง!พี่อย่าพูดนะ!ฉันไม่อยากฟัง!”คำพูดของสมภพยังไม่ทันพูดจบก็ถูกธวัลตัดบทไปแล้ว สมภพหายใจเข้าลึกๆ ไม่สนใจคำพูดของธวัล พูดโดยตรงว่า “ธวัล เราเลิกกันเถอะ!” นีรชาตกตะลึงตาค้างอีกรอบ เธอคิดไม่ถึงว่าสมภพจะเลิกกับธวัลจริงๆเพราะเธอ อย่างไรเสียธวัลก็เป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรี ด้วยแรงช่วยเหลือของพ่อเธอ ทำให้สมภพขยายธุรกิจในเมืองCได้อย่างง่ายดายขึ้น ความเงียบไม่พูดไม่จาที่ปลายสายนั้น สะท้อนเสียงสะอื้นของผู้หญิง “พี่สมภพ ฉันทำอะไรตรงไหนไม่ดีเหรอ พี่พูดมา ฉันแก้ได้หมด” ใบหน้าของสมภพปรากฏสีหน้าของความเจ็บปวด “ไม่ ธวัล เธอดีมาก เป็นที่พี่ไม่ดีพอ พี่รักคนอื่นไปแล้ว” “รักคนอื่นไปแล้ว? พี่ชัดเจนมาตลอดว่าไม่เคยลืมเธอ!”เสียงของธวัลฟังแล้วดูโกรธมาก “พี่อยู่คฤหัสถ์ที่ทะเล ทำไมไม่เห็นเคยพาฉันไปที่นั่น ในนั้นเก็บซ่อนอะไรไว้?” สมภพเงียบไม่พูดไม่จา เสียงสะอื้นไห้ของธวัลดังชัดขึ้น เหมือนจะร้องตะโกนถามว่า “พี่สมภพ พี่ไม่เคยรักฉันเลยเหรอ?” “ธวัล พี่ขอโทษนะ เราเลิกกันเถอะ!เธอคู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้”ดวงตาสีอำพันของสมภพเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน “พี่สมภพ!พี่ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย!ฉันกำลังตั้งท้องลูกของพี่อยู่นะ!”ธวัลซักถามอย่างโกรธ