ตอนที่ 82 ไม่หลับทั้งคืน

ต๭นที่ 82 ไม่หลับทั้งคืน "ฉันกำลังตั้งท้องลูกของพี่อยู่นะ!" ประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้สมภพและนีรชาถึงกับตะลึงงันอยู่กับที่ “พี่สมภพ ฉัน ฉันต้องกลับแล้ว...” นีรชากล่าวอย่างเรียบชา ลดสายตาลง ขนตายาวสาดเงาหนาบนแก้มนวลขาว สมภพมองไม่ออกถึงอารมณ์ของเธอ .....เงียบไม่พูดไม่จา “ฉันต้องไปแล้ว”นีรชามองไปพูดกับสมภพ พยายามไม่ให้เสียงเปิดเผยอารมณ์ของตัวเองออกมา สมภพวางสายโทรศัพท์ มองกระแสน้ำขึ้นน้ำลงที่ระยะไกล ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เงียบไม่พูดไม่จา ธวัลท้องตั้งครรภ์แล้ว....แค่ครั้งหนึ่งที่เมาแล้ว เธอก็ท้องแล้ว เขายังมีอะไรที่จะเป็นจุดยืนเนี่ยวลังน้ำไว้ได้เหรอ เขาไม่มีเหตุผล ยิ่งไม่คู่ควรที่จะเนี่ยวลังน้ำไว้เลย น้ำ รู้อยู่แล้วว่าจะไม่เป็นของเขา เขาคิดว่านี่เป็นความโชคดีที่ได้สูญเสียไปแล้ว กลับไม่รู้ว่าสวรรค์ได้เล่นกับเขาได้โหดร้ายที่สุด ฝันที่สวยงามมักจะแตกสลายง่าย สายตาของสมภพไม่กล้าสบตากับนีรชา เขากลัวว่าจะควบคุมตัวไม่ได้ที่จะกอดเธอ อดไม่ได้ที่จะวิงวอนเธอให้อยู่ต่อ ธวัลตั้งครรภ์แล้ว แต่เขากลับไม่ปิติยินดีกับหน้าที่พ่อเลย ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาไม่พูดเพื่อขอให้น้ำอยู่กับเขาแล้ว ทั้งหมดล้านเป็นคำดูถูกของน้ำ เขามีอะไรคู่ควรกับน้ำที่จะทำให้เขาอยู่ไหม? ต้องสูญเสียน้ำไปตลอดชีวิตแล้ว หัวใจ ความเจ็บปวดที่ทื่อๆ พูดอย่างช้าๆว่า “โอเค พี่จะไปส่งเธอ” นีรชายิ้มให้กับสมภพ แต่ใบหน้ากลับทื่อๆเหมือนจะยิ้มไม่ออก นี่ไม่ใช่ข่าวดีเหรอ พี่สมภพกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ เธอควรจะยินดีกับเขาไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมจิตใจของเธอหดหู่ขนาดนี้ ทั้งสองคนเดินอย่างเงียบๆตรงไปที่คฤหัสถ์ แต่ละก้าวช่างฉื่อยมากๆ คล้ายกับอยากจะยืดเวลาที่อยุ่ด้วยกันให้ยาวไปอีก ยาวไปอีก แม้จะเพียงแค่หนึ่งนาที... อย่างไรก็ตามงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา ไม่ช้าก็เร็ว ทุกคนก็ต้องกล่าวลา หายไปจากสายตาของอีกฝ่าย เดินถึงหน้าประตูคฤหัสถ์ เจ้าหิมะก็เห่าและโผเข้ามาอย่างมีความสุข นีรชากอดเจ้าหิมะ เอาหน้าซบไปบนหน้าน้อยๆที่มีขนหนานุ่ม “เจ้าหิมะ ฉันต้องไปแล้วนะ แล้วเจอกันนะ!” สมภพที่ยืนอยู่ด้านข้าง ได้ยินที่นีรชาพูดแบบนี้ กล่าวเบาๆว่า “น้ำ เธอเอาเจ้าหิมะไปเถอะ! นี่เป็นของขวัญที่ฉันได้เตรียมมอบให้เธอ” “หะ? นี่......” นีรชางงนิดหน่อย ธวัลก็รักเจ้าหิมะมาก พี่สมภพเอาไปมอบให้เธอ เธอจะไม่ชอบเอานะ “น้ำ เอาเจ้าหิมะไปเถอะ เจ้าหิมะมันชอบเธอมากนะ” สมภพกล่าว หันตัวเดินไปที่ข้างโต๊ะ เปิดลิ้นชัก หยิบอะไรสักอย่าง “น้ำ หลับตาก่อน ผมยังมีของขวัญให้เธออีกหนึ่งชิ้น” สมภพกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ในดวงตาสีอัมพันเต็มไปด้วยความรู้สึกทุกข์ระทม นีรชายังไม่ทันได้คิดก็รีบปฏิเสธ “พี่สมภพ ฉันรับเจ้าหิมะไว้แล้ว แต่ฉันไม่สามารถรับของอย่างอื่นได้แล้วค่ะ ไม่ว่าพี่จะให้อะไร ฉันก็ไม่ต้องการ” ดวงตาสมภพเศร้าส้อย “น้ำ เธอกำลังโกรธพี่อยู่ใช่ไหม? โทษที่พี่ไม่ได้รอเธอ ถูกไหม?” ใจของนีรช้าจี๊ดขึ้นมาทันที เธอจะโกรธพี่สมภพได้ยังไง? เขาไม่มีทางโกรธพี่สมภพ เพราะว่าคนที่หนีหายไปก่อนคือเธอ คนที่ทอดทิ้งก่อนก็คือเธอ ถ้าจะต้องพูดขอโทษนั่นควรจะเป็นตัวเองที่จะต้องขอโทษพี่สมภพ สมภพคลายมือที่จับแน่นออก ปรากฎในตาของนีรชาเป็นกล่องเครื่องประดับที่ไม่เหมือนใคร สมภพเปิดกล่องเครื่องประดับ แสงที่แวววับลับตาจากในกล่องก็สว่างออกมา มันเป็นแหวนเพชรที่มีเอกลักษณ์ลักษณะเฉพาะตัว บนแหวนทองคำขาวเลี่ยมด้วยเพชรเจ็ดกลุ่ม ตรงกลางเป็นเพชรขนาดใหญ่สี่กะรัต ทั้งสองข้างเป็นใบไม้เล็กสามใบที่ทำมาด้วยเพชร ใบไม้เล็กๆละเอียดอ่อนและสวยงาม ขับให้เด่นด้วยเพชรขนาดใหญตรงกลางแปดหัวใจแปดลูกศร เปล่งแสงเจิดจ้า ไม่ว่าจะการออกแบบ หรือการตัดของเพชรก็ดูยอดเยี่ยม แน่นอนว่ามูลค่าก็ไม่เบา มันเป็นรูปแบบที่ไม่ซ้ำใคร มองก็รู้ว่าคนที่เอามาใช้ความคิดคัดสรรอย่างดี สมภพดึงมือของนีรชามา เอาแหวนสวมใส่เข้าไปที่นิ้วของเธอ “ความจริงแล้ว แหวนวงนี้ผมซื้อมันตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว เดิมทีฉันจะเอามาให้ในวันเกิดครบ18ปีของเธอวันนั้นแล้ว เอามันมาขอเธอแต่งงาน” นีรชาตามสัญชาตญาณรีบหดนี้เข้ามา ไม่ให้สมภพเอามันสวมไปที่นิ้วของเธอได้ “พี่สมภพ ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้จริงๆค่ะ พี่ งานแต่งของพี่กับคุณธวัลก็ใกล้ถึงแล้วใช่ไหม พี่เอาไปให้เธอเถอะ!” สมภพหันหน้ามองนีรชา ดวงตาสีอัมพันมีเส้นเลือดที่ซีดเซียวเยอะมาก “นี่เป็นแหวนที่ผมซื้อให้เธอ มันให้ได้แค่เธอ” “ไม่ ฉันไม่ต้องการมันจริงๆค่ะ พี่สมภพ ของขวัญชิ้นนี้ค่อยข้างมีราคาเกินไป!” สีหน้าของสมภพเริ่มซีดขาว บนใบหน้าที่หล่อเหล่ามีรอยยิ้มที่อ้างว้าง เขาไม่อยากบังคับนีรชาแล้ว รับกลับมาในมือของตน นีรชาถอนหายใจด้วยความโล่ง ถือว่าเขาโน้มน้าวตัวเองได้แล้ว กลับเห็นมือของสมภพออกแรงไปข้างหน้า เส้นโค้งพาราโบล่าที่ฟ้าแลบกระพริบสว่าง แหวนวงนั้นถูกสมภพโยนออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ลังเล! “พี่สมภพ!” หน้าของนีรชาเปลี่ยนเป็นขาวซีด ตาโตมองอย่างซาบซึ้งใจ แหวนที่ค่ามีราคาขนาดนี้ จู่ๆสมภพก็โยนทิ้งไปแล้ว รู้สึกผิดในใจ บางทีเธอควรจะแกล้งรับไว้ แล้วค่อยแอบเอากลับไปไว้ที่ลิ้นชัก “เธอไม่ต้องการมัน ในความคิดของผมมันก็กลายเป็นแค่สิ่งของที่ไม่มีประโยชน์ ไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว...” สมภพพูดเบาๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล่าและการสูญเสีย นีรชาซาบซึ้งใจจนน้ำตาจะไหล พี่สมภพ ความรู้สึกของเขาร้ายแรงมาก เดิมทีตัวเองก็จะไม่ไหว... “ขอโทษค่ะ...” นี่เป็นสิ่งเดียวที่นีรชาสามารถทำได้ตอนนี้ พูดได้แค่สามคำนี้ “ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องมาขอโทษพี่อีกต่อไป “ สมภพส่ายหัวเบาๆกับนีรชา และยื่นแขนสองข้างไปที่นีรชา “น้ำ กอดครั้งสุดท้ายหน่อยนะ!” กลั้นน้ำตา นีรชาเดินเข้าไปใกล้สมภพ แนบชิดเขา ใช้แขนโอบกอดไปที่เอ็วของเขา กลิ่นมินท์บางเบาที่สูดเข้าไปเต็มคอ กลิ่นท่ะอาดและอบอุ่นขนาดนี้ เหมือนกับเป็นการวางตัวของสมภพ อ่อนโยนเสมอ เจียมเนื้อเจียมตัวมาก เก่งในด้านคิดถึงคนอื่นมาก น้ำตาของนีรชาไหลรินออกมา.....พี่สมภพ ลาก่อนค่ะ เป็นเวลานานทั้งสองคนถึงแยกออกจากกัน ทั้งสองจ้องตากัน พบว่าในดวงตาของทั้งคู่ต่างมีน้ำตาที่ยังไม่แห้ง “เธออยู่ที่ไหน? ผมจะไปส่งเธอกลับ” สมภพหันไปหยิบกุญแจรถจากบนโซฟา “ไม่ ไม่ต้องค่ะ ฉันเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ” นีรชารีบพูดห้ามทันที ถ้าภัสกรณ์มาเห็นว่าสมภพมาส่งเธอกลับ มีหวังอารมณ์ที่โหดเหี้ยมของเขา ไม่เพียงแต่จะทำให้ตัวเองซวยแล้วนั้น มันยังจะทำให้สมภพเข้ามาพัวพันด้วยเป็นแน่ “ในบริเวณนี้ต่างมีบ้านพักต่างอากาศ ไม่มีรถแท็กซี่ ผมไปส่งเธอในเมือง จากนั้นเธอค่อยเรียกรถแท็กซี่กลับก็ได้ ดีไหม?” สมภพรู้สึกถึงความตื่นตระหนกของนีรชา ในใจมีความอ้างว้างเล็กน้อย แน่นอนว่าน้ำไม่อยากให้แฟนตัวเองเห็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกัน? หรือจะกลัวแฟนหึง? ดูดูแล้ว เธอน่าจะรักผู้ชายคนนั้นที่ชื่อว่าภัสกรณ์จริงๆ จู่ๆสมภพก็รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอิจฉาภัสกรณ์ อิจฉาจนเกือบจะคลั่งแล้ว แต่ เขาทำได้แค่พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แล้วแกล้งยิ้ม ขับรถพานีรชาไปส่งในเมืองอย่างเงียบๆ “น้ำ ลาก่อนนะ ติดต่อมา ให้ผมรู้ว่าเธอยังสบายดี” “อ่อ ลาก่อนค่ะ” น้ำมองไปรอบๆเหมือนขโมย กลัวภัสกรณ์มาเห็นว่าตัวเองอยู่ด้วยกันกับสมภพ รอจนประตูรถปิดลง ตอนที่สมภพต้องไปแล้ว นีรชาถึงอาการตอบสนองขึ้นมา รีบตะโกนที่ประตูหน้าต่างรถว่า “พี่สมภพ ดูแลตัวเองด้วย!สมภพที่อยุ่ในรถยิ้มให้นีรชาอย่างอบอุ่น รถคันสีดำเล่นออกไปอย่างรวดเร็ว มองตามเงาของรถที่ยิ่งไกลออกไป น้ำตาที่อดกลั้นมานานของนีรชาได้ไหลทะลักออกมา เหลือไว้แค่ความซีดขาวที่ไม่มีแรง ฟ้ามืดมิดแล้ว แต่เมืองCในกลางคืนกลับดึงดูดคนกว่าตอนกลางวันสะอีก ไฟนีออนส่องสะท้อนให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมือง ทุกที่เต็มไปด้วยคนวัยหนุ่มสาว รถแท็กซี่ขับเข้ามาใกล้ถึงบ้านหมื่นสา ในใจของเธอกลับยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น การต้อนรับของเธอจะเป็นไง? ด่าประจาน? ซ้อม? หรือว่าอย่างอื่น? ไม่ว่าจะเป็นอะไร เธอมั่นใจว่ามันจะเป็นคืนหนึ่งที่ยากที่จะทนได้ โคมไฟของคฤหัสถ์บ้านหมื่นสาล้วนเปิดอยู่ บรรยากาศดูกดดันและหดหู่ แม้จะอยู่ด้านนอกก็ยังรู้สึกได้ คนรับใช้พอเห็นนีรชาก็รีบไปเปิดประตู หันหน้ากลับอย่างตื่นเต้น “นายน้อย คุณน้ำกลับมาแล้วค่ะ!คุณน้ำกลับมาแล้วค่ะ! “ น้าแขก็รีบวิ่งมา ดึงที่มือของนีรชา “คุณน้ำ คุณกลับมาแล้ว!ไอ้พวกโจรเลว! พวกเราตกใจแทบแย่!คุณหนีออกมาได้ยังไงคะ?” นีรชามึนงงอยู่พัก ใช่อะ เธอควรไปสารภาพกับแทนว่าเธอหนีออกมาได้ยังไง แน่นอนว่าสมภพมาช่วยเธอไว้ เธอจำเป็นต้องปกป้องสมภพ ให้แทนทำร้ายสมภพไม่ได้! “คุณแทนล่ะ?” นีรชาถามน้าแข อาการบนหน้าของน้าแขเวลานั้นเริ่งสับสนขึ้นมา ชี้ไปที่ห้องรับแขก พูดกระซิบข้างๆหูนีรชาว่า “คุณชายอยู่ด้านในคนเดียว!เมื่อวานทั้งคืนแทบไม่ปิดตาลง แม้แต่ข้าวสักคำก็ไม่กิน ตามหาคุณจนทั่ว” ตามหาเธอจนทั่ว ไม่ได้นอนทั้งคืน ข้าวก็ไม่กินเหรอ? นีรชามองอย่างแปลกใจที่น้าแข เธอคนที่เธอกำลังสาธยายเป็นคุณแทนงั้นเหรอ? เธอก็เป็นแค่เมียเก็บ คุ้มค่าพอที่ท่านประธานจะเดือดเนื้อร้อนใจด้วยเหรอ? พร้อมด้วยร่องรอยความสงสัยและความน่ากลัว จิตใจของนีรชากังวลที่เดินไปห้องนั่งเล่นของคฤหัสถ์ บ้านตระกูลหมื่นสาแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นคนมากมายขนาดนี้เลย สองแถวเป็นตำรวจในเครื่องแบบที่ยืนอยุ่หน้าประตู อีกด้านหนึ่งเป็นกลุ่มของผู้ชายที่สวมเสื้อคลุมสีดำยาวพร้อมแว่นกันแดด ทุกๆคนดูจริงจัง และมันทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างมาก มองเห็นนีรชาเดินเข้ามา พวกเขาก็ต่างหันไปมองเธอ ในดวงตาแสดงออกถึงอารมณ์ดีใจ แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมา บรรยากาศเริ่มหดหู่ พริบตาแรกนีรชาก็มองเห็นภัสกรณ์แล้ว เขานั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก ปกคอเสื้อสีขาวต่างหลุดลุ่ย ดูไม่ถือเนื้อถือตัวแต่ดูอารมณ์ร้อน ผมสีดำสนิทมีบางเส้นยุ่งเหยิง ภายใต้ตาดำมือเงียบ มันเป็นดวงตากลมดำที่ชัดเจน ใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงออกถึงความเหนื่อยล้าและเหี่ยวแห้งอย่างมาก