ตอนที่15 เพียงแค่แลกเปลี่ยน

ต๭นที่15 เพียงแค่แลกเปลี่ยน ภายใต้สายตาอันสัปดนของเขา จารวีถอดเสื้อของตนเองหมด เธอใช้มือสองข้างป้องหน้าอกที่สมบูรณ์ไว้ ร่างกายอันขาวเรียงสั่นไม่หยุด เดินเข้าหาเขาด้วยสีหน้าซีดเผือด “เข้ามา จูบฉัน.....”เขาออกคำสั่งเหมือนทรราช ศักดิ์ศรีของจารวีถูดสภาพความเป็นจริงเหยียดจนแตกเป็นจุณ เธอยื่นไปจูบปากเขาอย่างเบาๆ ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มเย็นยะเยือกมีน้ำตาชื้นอยู่ มีกลิ่นขมๆ....ยศพลได้ชิมกับกลิ่นขมๆนั้น ทันใดนั้นในใจรู้สึกโดนอะไรตำเข้า เขาผลักจารวีออกไป ด่าเธอด้วยความรังเกียจ“ทำเป็นเหมือนคนตาย ไม่มีรสนิยมสักนิด” “ช่างซวยจริงๆ ทำไมต้องเจอกับผู้หญิงที่โง่อย่างเธอขนาดนี้ ใส่เสื้อและออกไปเดี๋ยวนี้.....” ยศพลเป็นคนฉับพลัน คลุมชุดสูทแล้วก็ถีบประตูออกไป จารวีก็รีบใส่เสื้อของตอนเองให้เสร็จ เดินตามหลังเขา ตอนเดินผ่านห้องรับแขก ดาวรุ่งก็พัวพันเข้ามา ไปกอดยศพลไว้ “คุณชายยศพล ......นางเอกของหนังเรื่องนั้น ให้เค้าได้ไหมคะ เค้ารักเธอขนาดนี้”พูดไปพลางปล่อยเสน่ห์ไป ยศพลขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ ยื่นมือผลักเธอออกไป“ไปให้ไกลๆ อย่ามากวนฉัน....” จารวีมองไปยังดาวรุ่ง แววตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ เมื่อกี้ยังสนิทสนมอยู่ แค่พริบตาก็โดนเขาทิ้งไปแล้ว ไม่รู้คือผู้หญิงคนนี้โง่ หรือธาตุแท้ของยศพลเป็นคนที่เลือดเย็น ณ ห้องคุณไข้ของโรงพยาบาล หลังได้รับความช่วยเหลือของยศพล ยุพินก็ได้ฟื้นขึ้นมาจากอาการโคม่า คุณหมอเตือนว่า“อย่าให้คนไข้ได้รับความกระตุ้นใดๆอีก ไม่งั้นอาจจะปะทุขึ้นมาอีกได้ โรคแบบนี้ พวกคุณก็รู้กันดี คุณไข้ได้มีชีวิตถึงยี่สิบปีก็ถือว่าดีมากๆแล้ว ถ้าปะทุขึ้นมาอีก พวกเราก็คงไม่มีวิธีแล้ว.....”คำพูดนี้คือหมอบอกให้กับจารวีและเฉลิมชัยในห้องออฟฟิศ สีหน้าจารวีเต็มไปความกังวลใจ ณ ห้องคนไข้ ยุพินจับมือยศพล ดวงตามีรอยยิ้มที่เป็นสุข“พี่ยศพล ขอบใจค่ะ ถ้าไม่มีพี่ ฉันคงฟื้นไม่ได้จริงๆ” จารวีจ้องมองยศพลอย่างตื่นเต้น กลัวเขาจะมีท่าทางที่ร้ายแรงเกินไป ดวงตามืดครึมของยศพลเหลือบไปยังจารวี มุมปากยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “น้องพิน เธอรักษาป่วยให้ดีๆ อย่าไปคิดมาก.....” “พี่ยศพล ฉันฝันร้าย ฝันถึงตนเองโดนหมอกดำคลุมไว้ วิ่งยังไงก็วิ่งไม่ออกไป แล้วฉันก็ได้เจอรูปเงาของพี่อยู่ต่าหน้าฉัน ฉันวิ่งตามไป ๆ ถึงจะฟื้นขึ้นมาได้....” รอยยิ้มของยศพลแข็งทื่อไปนิด จารวีเห็นเข้าก็รีบนั่งยองลงมา จับมือของยุพิน ปลอบเธอว่า“พี่พิน พี่วางใจเถอะนะ ไม่มีใครจะทิ้งพี่ ฉัน และ...เขา พวกเราจะปกป้องพี่อยู่เสมอ” ยุพินพยักหน้าอย่างพอใจ มองไปยังยศพล หางตาเธอมีน้ำตาไหลออกมา พี่ยศพล คนที่อยู่ในสายตาของพี่คือฉันหรือเปล่า？ นอกโรงพยายบาล ตอนนี้ดึกมากแล้ว จารสีขวางอยู่หน้าเฟอร์รารีสีแดง ไม่ให้ยศพลไป “เธอเปลืองเวลาฉันไปสามชม.แล้ว ยังอยากจะทำอะไรอีก” “ยศพล การดูแลพี่พินคือหน้าที่ของนาย....” ยศพบเคาะพวงมะลัยรถ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ“หน้าที่เฮี่ยอะไร ดี งั้นฉันบอกความจริงกับเธอละกัน การหมั้นระหว่างฉันกับพี่สาวเธอ แค่เป็นการค้าของเฉลิมชัยเท่านั้น เธอเข้าใจหรือยัง” จารวีตกตะลึง งั้นคำพูดของยศพลที่เกี่ยวกับผู้หญิงของตระกูลพูลสวัสดิ์ในก่อนน่านี้ ก็เป็นเพราะนี่ใช่ไหม ยศพลมองสีหน้าเต็มไปด้วยความรับไม่ไหวของจารวี ยิ้มอย่างชั่วร้าย“แต่ว่า ถ้าเธอยอมเป็นหญิงชู้ของฉันละก็ ฉันจะไปดูแลพี่สาวเธอต่อได้ คนใกล้ตายอย่างเขา ก็เหลือชีวิตไม่กี่วันแล้วแหล่ะ”