ตอนที่17 ความอับอายขายหน้า

ต๭นที่17 ความอับอายขายหน้า จารวีพูดจบก็หันหลังจะไป ยศพลพูดอย่างชั่วร้าย“เมือคืนฉันพบพี่สาวเธอหนึ่งครั้งแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้ทำอะไรเลย....”ภาพเงาด้านหลังของจารวีแข็งทื่อ “เข้ามา......”คุณชายยศพลอดไม่ได้ที่จะกินเหยื่อของตัวเองแล้ว เมื่อคืนเธอยั่วยวนเขาตรงๆแบบนั้น เขาทนไม่ไหวมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ใช่สภาพที่น่าสงสารแบบนั้น ทำให้เขาไม่แข็งใจทำต่อไป.... ทำไมถึงไม่แข็งใจทำต่อไป เฮี่ย จู่ๆในใจยศพลก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีขึนมา ซึ่งเขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ต่อผู้หญิงคนอื่นมาก่อน ผู้หญิง ก็เพียงคือการค้าเกี่ยวกับเงินและตัว เขาไม่เคยเอาใจใส่มาตลอด “ที่นี่เป็นห้องรับแขก เราเปลี่ยนไปที่อื่น.....”จารวีแก้มแดงฉาน ที่จริงคำพูดแบบนั้นพูดมาก็ง่าย แต่ทว่าทำขึ้นมา ยังยากอยู่ พอคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในเวลาต่อไป เธอก็ยังอดรู้สึกหวาดผวาโศกเศร้าไม่ได้ เธอไม่สามารถหน้าด้านเหมือนกับยศพล “ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ไม่มีใครกล้าเข้ามา.....”น้ำเสียงของยศพลกลายเป็นแหบๆเพราะความกามารมร์ เขาเลียริมฝีปากตนเองอย่างเบาๆ มองดูบริเวณคอที่เปลือยโล่งอยู่ เลือดของเขาก็เริ่มคุโชนขึ้นมา จารวีเดินอย่างกลไกไปถึงข้างหน้าเขา หางตากระวนกระวายเหลือบไปข้องนอก ยศพลคว้าเอารีโมทอันหนึ่งออกมาจากใต้โซฟา ตี๊ตๆกดไปสองเสียง หน้าต่างกล๊าสก็มีม่านหนักหนาแบบสไตล์วังค่อยๆปิดลงมา โคมไฟตัวใหญ่ในตรงกลางโคมไฟคริสตัลก็ดับลง รอบๆเหลือแต่โคมไฟรูปดาวส่องแสงอ่อนเหลืองออกมา ขับให้บรรยากาศในห้องรับแขกยิ่งคลุมเครือขึ้น “จูบฉัน.....”เสียงแหบแห้งของยศพล ต่ำเบา แต่เต็มไปด้วยความยั่วยวน กลิ่นหอมผมของจารวีบุกเข้าไปยังเขา ปลายผมที่อ่อนช้อยแปรงผ่านคอของเขา ริมฝีปากของเธอ ราวกับผีเสื้อพักอยู่บนหน้าผาก ใบหน้า สุดท้ายคือริมฝีปาก..... แค่เป็นการปะทะเบาๆ ก็แตกร้าวประกายไฟที่รุนแรง ความปรารถนาของยศพลก็พองขึ้นมาทันที เขาอ้าปากอมริมฝีปากที่นุ่มสวยของเธอเอาไว้ จูบเลียไปครั้งแล้วครั้งเล่า จารวีมีเสียงครางเบาๆอย่างพึมพำ เหมือนว่าพึงพอใจมาก ทำให้ความปรารถนาของยศพลพองยิ่งขึ้น มือใหญ่ของเขาประคองด้านหลังของศีรษะของเธอ จูบให้รุนแรงขึ้น.... ความรู้สึกอันเป็นสุขราวกับฟ้าแลบ แวบเข้าผ่านสมองของเธอ แล้วไหลไปยังทั้งตัว.....เธอส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว มุมปากยศพลยิ้มยั่วยวนอย่างพอใจ มือใหญ่ของเขาจากคอเสือของเธอยื่นเข้าไป จับหน้าอกที่นุ่มนวลสมบูรณ์ไว้ คลึงอย่างเบา .....ร่างของเธอค่อยๆกลายเป็นน้ำ ล้มลงบนฝ่ามือของเขา “สบายไหม ถ้าสบายก็ตะโกนออกมา ฉันชอบสภาพที่เธอตะโกนมาก.....”ยศพลเลียติ่งหูของเธอ และพูดไปตรงๆ จารวีสติกลับมาทันที เธอขวยเขินจนหน้าแดงระเรือ อดทนไปไว้ไม่ยอมส่งเสียงออกมาอีก น่าอายเขาจริง เวลาที่โดนข่มขืน ยังส่งเสียงที่พึงพอใจออกมา มีเรื่องไหนเสียหน้ากว่าเรื่องนี้อีกไหม แววตาของยศพลมีความภาคภูมิใจแวบไป เขาตั้งใจกระตุ้นเธอมากกว่านี้ พลางคิดในใจว่า：นางหญิงน้อย ฉันจะดูว่าเธอแสแสร้งไปถึงเมื่อไหร ภายใต้การยั่วเย้าที่มีฝีมือของเขา จารวีแก้มแดงก่ำราวกับลูกพีชที่สุกมากเกินไป ผิวหนังทั้งตัวมีความมันวาวแดงก่ำ เสียงหอบพริศพริ้งไม่หยุด.....เธอไม่ได้ร้องออกมา แต่เขากลับทนไม่ไหวแล้ว สภาพที่หลงไหลของเธอทำให้เขาพองจนอดไม่ไหว นางปีศาจตัวดี เกิดมาก็มีใบหน่าที่ยั่งยวนคน