ตอนที่19 พบกับคนเลว

ต๭นที่19 พบกับคนเลว ไม่มีความเยื่อใยใดๆ ไม่ได้หันหัวกลับมา เดินไปเสียแล้ว เวลานั้น ยศพลในใจมีความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างลึกๆ เขาที่เคยมีผู้หญิงมาเยอะจนนับไม่ถ้วน ตอนนี้กลับมีความรู้สึกที่อึดอัด ตกลงคือตรงไหนมีปัญหาแล้ว ทำไมเธอไม่ใส่ใจเขาเลยแม้แต่น้อย จารวีเพิ่งเดินออกประตูใหญ่ของวิลล่า ยศพลก็ขับเฟอร์รารีสีแดงตามหลังมาแล้ว เขากดแตรอยู่หลังเธอ จารวีหันกลับไปมองเขาอย่างเย็นชา“ตอนนี้นายเสียใจก็ไม่ทันแล้ว ฉันจะไม่ค้างคืนที่นี่เด็ดขาด” ยศพลหยุดรถ“จารวี เธอรู้ไหมจุดไหนคือจุดที่น่าเกลียดของเธอที่สุด”จารวีไม่ตอบ ยศพลโมโหขึ้น“ก็คือจุดที่ชอบแสร้งทำเป็นมีคุณธรรมสูงส่ง ดึกขนาดนี้แล้ว เธออยากจะถูกพวกนักเลงจับไปเล่นหรือไง”จารวีฟังรู้ความหมายที่เขาแฝงในคำพูด ก็ถูก ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว อีกทั้งที่นี่ก็ไกลโพ้นจากตัวเมือง อาจจะมีพวกนักเลงหัวไม้ก็เป็นได้ แต่ว่า เธอหยิ่งยโสแล้วทำไม เกี่ยวอะไรกับเขา “ยศพล ฉันยอมโดนพวกนักเลงเล่น ก็ไม่ยอมนอนกับนาย.....”ทิ้งประโยคนี้ไว้ จารวีก็กัดริมฝีปากล่างและวิ่งหนีไป “ไอ้ผู้หญิงโฉดเขลา.....”ยศพลไม่เคยโกรธเหมือนตอนนี้มาก่อน ถูกผู้หญิงคนนี้ทิ้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้สึกเสียหน้ามาก ดึกดื่นเที่ยงคืน จารวีกอดแขนเดินไปไวๆ ความโกรธในเมื่อกี้เพิ่มความกล้าหารให้ แต่พอตอนนี้ลมเย็นๆพัดมา กลิ่นอายร้อนๆหายไป ใจก็ค่อยๆสงบลง เธอมองไปรอบ ล้วนเป็นภูเขา ป่าไม้ที่ดำมืด จารวีเริ่มมีเหงื่อเย็นไหลออกมา หันหัวกลับไปมอง ไม่มีแสงไฟสักนิด ยศพลไม่ตามมาจริงๆ ข้างหน้ามีป้ายรถเมล์ปรากฏออกมา จารวีดีใจ รีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้น “สาวน้อย เธอก็รอรถอยู่หรอ” จู่ๆก็มีผู้ชายตัวเตี้ยใส่หมวกแก๊ปลิ้นเป็ดจากหลังป้ายรถเมล์โผล่ออกมา สายตาเปล่งประกายจ้องมองหน้าอกของเธอ...... “ฉัน ฉันไม่ได้รอรถ....”จารวีหันหัวก็วิ่งหนีไป ผู้ชายตัวเตี้ยนั้นก็กระโดดไป จับเสื้อของจารวีไว้ แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย“สาวน้อยสุดสวย อามีรถนะ จะขึ้นรถอาไหม” “ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ไอ้โรคจิต......”จารวีดิ้งรนอย่างรุนแรง ทันใดนั้น มีผู้ชายอีกคนหนึ่งโผล่ออกมาจากข้างหลัง กอดตัวจารวีให้แน่น “หิหิ สาวน้อยนี้สวยจัง คราวนี้เราสองคนต้องเล่นได้สนุกแน่ๆ......” จารวีตะโกนเรียก“ช่วยด้วยค่ะ” ผู้ชายสองคน คนหนึ่งอยู่ข้างหน้าจับขาของจารวี อีกคนหนึ่งอยู่ข้างหลังจับแขนเธอเอาไว้ หามเธอไปและยัดเข้ารถบรรทุก ขนาดเล็กที่จอดอยู่ข้างถนน “ฮาๆ ร้องสิ ร้องจนลำคอเสียก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ที่นี่มันไกลโพ้นจากตัวเมือง เป็นพื้นที่ไม่มีใครมาปกครอง.....เธอนี่ก็อย่าดื้นเลย จะได้ไม่ต้องรับบาดเจ็บเยอะขึ้น....”เสียงยิ้มชั่วร้ายวนเวียนอยู่ในหัวของจารวี คำพูดที่พูดต่อยศพลตอนอารมณ์เสีย ตอนนี้ก็เกิดผลแล้ว เธอรู้สึกเสียใจมาก “ปล่อยเธอ”เสียงเย็นชาดุดาลส่งมาจากความมืด ผู้ชายสองคนนั้นตื่นตระหนก แล้วรีบหนีบคอของจารวีเอาไว้ หันหัวมองไปรอบๆ“ไอ้มึงเป็นใคร” รูปร่างสูงใหญ่ดุดาลของยศพลปรากฏในสายตาของสองคนนั้น ในมือเขามีปืนเล่มหนึ่ง กำลังเล็งผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เสียงเย็นสาวไม่มีอุณหภูมิสักนิดดังขึ้นอีก“กูพูดแค่ครั้งเดียว ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกมึงรับผิดชอบผลเอง......” “เฮอะ นายคิดว่าเราจะกลัวหรอ สาวน้อยคนนี้เป็นของพวกเราสองคน....”ชายคนหนึ่งไม่เชื่อว่ายศพลจะกล้ายิงจริงๆ เลยเดินเข้าไปอย่างกล้าหาร