ตอนที่ 35 คิดถึงเธออย่างบ้าคลั่ง

ต๭นที่ 35 คิดถึงเธออย่างบ้าคลั่ง จารวีเรียกรถแท็กซี่ แล้วตรงไปยังสำนักงานบริษัท ST กรุ๊ปจำกัด บรรยากาศยามค่ำคืน แสงไฟนีออนที่ผสมผสานกันในเมือง ถึงจะดูสวยงามแต่ให้ความรู้สึกที่หนาวเหน็บ จารวียืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของสำนักงานบริษัท ST กรุ๊ปจำกัด แล้วมองไปยังด้านในที่เปิดไฟอยู่ “จารวี…” จารวีได้ยินเสียงก็หันกลับมา ยศพลนั่งอยู่ในรถโรสลอยด์สีดำ กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตามืดมน จารวีหันตัวกลับไป แล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว เดินเข้ามาใกล้ เมื่อเธอเข้ารถ ทางฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ก็เห็นผู้หญิงสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่งนั่งอยู่ มีหุ่นที่เซ็กซี่เร้าร้อน และแต่งหน้าได้เผ็ดมาก กำลังกอดรัดยศพลอย่างกับงู จารวีมองแวบเดียวก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้ที่ยศพลเพิ่งเอามา คือรุ่นพี่มีนา ในโทรทัศน์ก็ดูเป็นคนที่บริสุทธิ์ จำได้ว่าตอนที่ให้สัมภาษณ์ ยังแสร้งไร้เดียงสาตอบว่าไม่มีแฟน ในตอนนี้ กลับมาแต่งตัวแบบนี้ แล้วมาคลอเคลียอยู่ข้างๆยศพล ดูเหมือนว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงง่ายที่สุดในโลกนี้ ก็คือผู้หญิง “ท่านประธานคะ ผู้หญิงคนนี้คือใครเหรอคะ” มีนาถามด้วยน้ำเสียงดัดจริต ยศพลจ้องจารวีเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “คิดถึงฉันเหรอ?” “รหัสอะไร” จารวีวิ่งพลางหายใจหอบ ใบหน้าเล็กๆกลายเป็นสีแดงไปหมด “บัตรใบนั้นฉันอายัดไปแล้ว เธอรู้รหัสไปก็เปล่าประโยชน์” ยศพลมองจารวีที่กำลังสิ้นหวัง รู้สึกพอใจมาก ที่เธอมาอ้อนวอนเขา จารวี ถึงเธอจะแกล้งทำเป็นคนดีมีคุณธรรม จะโกรธยังไง พอถึงเวลาก็ต้องมาขอร้องฉันอยู่ดี “นายจะเอายังไง” จารวียังคงหอบอยู่ หน้าอกขนาดกำลังดีที่ขึ้นลง สายตาของยศพลมองไปที่เธออย่างร้อนแผดเผา กัดริมฝีปากล่าง ไม่ได้พูดอะไร “เธอยังมีของอะไรที่ขายให้ฉันได้อีกเหรอ?” “นาย นายนี่มันบ้าที่สุด…” จารวีเข้าใจความหมายเชิงลึกที่ยศพลพูดถึง ก็ด่าออกมา “ก็ได้ จารวี เธอน่ะมันเก่ง ไปซะ” สีหน้ายศพลมืดมน เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าสั่งสอนผู้หญิงคนดีได้ไม่ดี จารวีโกรธหนักมากก “ยศพล นายมันคนเลว ลุงของฉันนอนอยู่ในโรงพยาบาลใกล้จะตายอยู่แล้ว นึกไม่ถึงเลยว่านายจะไม่คิดยื่นมือเข้ามาช่วย นายมันไม่มีความเป็นคนอยู่เลยจริงๆ นายมันเป็นเศษสวะ คุณคือพี่มีนาใช่มั้ย ฉันรู้จักคุณ ถ้าคุณไม่อยากโดนเขาเอามาเป็นของเล่นแล้วทิ้งไป คุณก็ห่างกับเขาหน่อยก็ดีนะคะ” สีหน้าของยศพลยิ่งโกรธขึ้น เธอไม่ได้แค่ด่าเขา แต่ยังสนับสนุนให้ผู้หญิงคนอื่นมาด่าเขาด้วย เขาปิดประตูรถดังโครม พูดด้วยเสียงโกรธว่า “จารวี เธอฟังไว้ให้ดีนะ ถ้าเธอเก่งนักเธอก็อย่ามาขอร้องฉัน” จารวีถอนหายใจเบาๆ แล้วโยนบัตรทองในมือไปที่หน้าของยศพล “ ให้ฉันขอร้องผู้ชายเศษสวะอย่างนายเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ ไปตายซะ” ยศพลถูกจารวีทำให้โกรธอย่างสุดขีด เขาเหยียบคันเร่ง รถจากที่อยู่ตรงหน้าจารวี ก็พุ่งหายสาบสูญออกไป รถออกไปอย่างเร็วมากในพริบตา จารวีรีบถอยก้าวออกมา อีกนิดเดียวเกือบจะโดนหน้าเท้าเธออยู่แล้ว อีตาบ้านี่ เหอะ ไม่พึ่งนายก็ได้ ไม่พึ่งนายก็ได้ จารวีนิ่งไปสักพัก อยู่ดีๆก็คิดบางสิ่งขึ้นได้ จึงรีบเดินหายไปในความมืด หนึ่งวันหนึ่งคืนผ่านไป ยศพลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพลิกกลับไปกลับมา โทรศัพท์ยังเป็นรุ่นเดิม แต่เป็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ เขาก็ยังหาจารวีไม่เจอ ผู้หญิงคนนี้ จะคอยดูว่าจะดื้อรั้นหัวแข็งได้สักแค่ไหนกัน ยุพินนวดๆตรงคิ้ว มองไปที่ยศพลที่กำลังดูร้อนรนเหมือนมดที่อยู่บนหม้อร้อนด้วยสีหน้ากังวล แต่เธอก็ดูออกว่า เขากำลังร้อนใจเพราะจารวี ถ้าคิดจะเล่นเกมแบบนี้กับผู้หญิง กฏกติกาจะต้องกำหนดโดยเขาเท่านั้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจารวีจะหนีออกไปจากกำมือของเขาได้ สามวันผ่านไป จารวีก็ยังไม่มาหาเขา แม้แต่หนึ่งสายก็ยังไม่โทรมา ใช้ได้เลย นังตัวดีนี่ การประชุมใหญ่ในรอบปีของบริษัท ST กรุ๊ป จำกัด ในประชุมมีผู้บริหารระดับสูงอยู่เต็มห้อง แต่ละคนดูน่าเคารพ นั่งลงอย่างไม่เปะปะ นั่งฟังยศพกล่าวคำในที่ประชุมอย่างจดจ่อ “แผนกวางแผน สิ่งที่พวกคุณทำออกมาคืออะไร นี่ออกแบบบ้าบออะไรออกมากัน…” แฟ้มเอกสารถูกตีไปบนหัวของหัวหน้าแผนกวางแผน หัวหน้าแผนกวางแผนตกใจจนเหงื่อออกทั้งตัว โค้งตัวลงพยักหน้า ไม่กล้าพูดอะไรออกมา “แผนกการขาย พวกคุณทั้งแผนกกินขี้กันเหรอ เมื่อสามฤดูกาลก่อนทำไมถึงได้แค่สี่สิบห้าหมื่นล้านห้ะ ที่มันผลการทำงานระดับห่าอะไร…” แฟ้มเอกสารก็ลอยมาตกลงที่หัวของหัวหน้าแผนกการขาย เขาพูดด้วยเสียงเบาๆว่า “ยอดขายช่วงนี้ก็โตจากกว่าปีที่แล้วในช่วงเดือนเดียวกันตั้งยี่สิบเปอร์เซ็นนะครับ…” เสียงเบาๆนั่นลอยเข้ามาถึงหูของยศพล สายตาที่เฉียบเฉี่ยวของเขาก็มองมาที่หัวหน้าแผนกการขาย ยศพลคลี่เนคไทลง เตะโต๊ะทำงาน ชี้ไปยังหัวหน้าแผนกการขายอย่างดูรุนแรงโหดร้ายทารุณ หัวหน้าแผนกการขายตกใจจนตัวอ่อนไปทั้งตัว เดินออกไปอย่างเหงื่อออกทั้งตัว ยศพลวางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างแรง ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จับคางของหัวหน้าแผนกการขายแล้วจ้องมองเขา “เมื่อกี้แกพูดอะไรออกมา” “ผมพูดว่ายอดขายของพวกเราเพิ่มขึ้นกว่าปีที่แล้วยี่สิบกว่าเปอร์เซ็นครับ...” “ยี่สิบกว่าเปอร์เซ็นก็เก่งแล้วเหรอ? คุณรู้มั้ยตอนนี้ราคาสินค้ากำลังสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แค่นี้มันจะเทียบได้ยังไงละ ฟังให้ดีนะ ถ้าอีกครึ่งปียอดไม่เพิ่มเป็นสองเท่า คุณต้องออกไปให้พ้น…” “คะ ครับ …” หัวหน้าฝ่ายการขายโก้งโค้งพนักหน้า ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก สิบกว่าแผนก และยังมีอีกเก้าสำนักงานสาขา และผู้จัดการสามคนที่บริหารอยู่ข้างนอก และพนักงานอีกร้อยกว่าคน ทั้งหมดนี้คือบุคคลอัจฉริยะของบริษัท ST กรุ๊ป จำกัด ทุกฝ่ายโดนด่าไปหนึ่งรอบ ไม่มีใครไม่โดนเขาทุบตี ทัศนีย์ดูออกว่าวันนี้ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี พอจบการประชุม ก็เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานทันที ทัศนีย์กระซิบเบาๆ “ประธานยศพลคะ มีนัดของคุณมีนาค่ะ…” “ไล่เธอไปซะ…” “เราได้ตกลงไว้ว่าให้คุณมีนาเป็นพรีเซนเตอร์เสื้อผ้าแบรนด์นางเงือกของบริษัทเราไม่ใช่เหรอคะ” มันไม่ง่ายเลยที่จะต้องใช้งบเชิญเจ้าแม่แห่งเอเซียมา นึกไม่ถึงเลยว่าจะให้เธอกลับไปแบบนี้ “หูเธอหนวกหรือไง ให้เธอออกไป!” “ได้ค่ะ ดิฉันจะจัดการ ให้ผ่านไปสักสองสามวัน แล้วค่อยให้เธอมา…” ทัศนีย์เข้าใจอารมณ์โมโหของยศพลเป็นอย่างดี ณ เวลาที่เขาเป็นแบบนี้ ใครอย่าได้กล้ามายั่วโมโหเขา ยศพลลุกขึ้นอย่างโกรธหุนหัน “ไปเรียกนิรันมาเดี๋ยวนี้…” “ได้ค่ะ” ทัศนีย์อยู่หน้าประตูอย่างสุภาพ ในมือยศพลถือเสื้อสูท ก้าวเท้ายาวไปข้างนอก หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ยศพลก็เข้าไปที่โรงพยาบาลนั่นที่จารวีอยู่กับเฉลิมชัย นิรันเดินไปตรงที่เคาน์เตอร์ถามพยาบาล “คุณครับ คนไข้ที่ชื่อเฉลิมพลอยู่ห้องไหนครับ?” “รอสักครู่นะคะ” พยาบาลหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์ ใบหน้าอันหล่อเหลาของยศพลมีความมืดมนเข้ามาปกคลุม เขาอยากเจอจารวีตอนนี้จะเป็นบ้าอยู่แล้ว ในระยะเวลาสามวันนี้ เขาไม่ได้เจอเธอเลย เขาคิดถึงเธอจนจะเป็นบ้า ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักถึงปัญหาร้ายแรง นั่นคือ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาหวั่นไหวแล้ว นี่ดูเหมือนจะเป็นปัญหาที่เลวร้ายมาก นิรันเดินตรงไปหายศพลอย่างรวดเร็ว แล้วพูดเสียงต่ำว่า “คุณเฉลิมชัยออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่สามวันที่แล้วแล้วครับ…” “อะไรนะ?”ยศพบยื่นมือมากระชากคอเสื้อนิรัน แล้วตะโกนใส่เสียงต่ำว่า “มึงพูดว่าไงนะ?” นิรันทำสีหน้าไม่มีความผิด “ท่านประธานครับ พยาบาลบอกว่าญาติของคุณเฉลิมชัยพาเขาย้ายไปโรงพยาบาลอื่นแล้วครับ แต่ว่าไปที่โรงพยาบาลไหนก็ไม่ทราบครับ” “ไปสืบมาเดี๋ยวนี้ ไปสืบมาซะ…” ยศพลระเบิดอารมณ์โกรธ จารวี เธอกล้ามากเลยนะ ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพาเฉลิมชัยหนีไป สองมือของยศพลกุมขมับด้วยความเครียด คิ้วขมวดแน่น ทุกครั้ง ผู้หญิงคนนี้มักจะทำให้เขาโกรธจนจะบ้าตาย เอาตามตรง เธอไม่มีความสำนึกว่าตัวเองเป็นเมียเก็บเลย ที่เคาน์เตอร์ในโรงพยาบาล พยาบาลหลายคนมองไปที่ยศพลอย่างใจละลาย แล้วก้มหน้าแอบยิ้มกัน “ผู้ชายคนนั้นหล่อจังเลยอ่ะ” “ดูสิ ดูสิ เขามองฉันล่ะ…” ยศพลกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เห็นผู้หญิงกลุ่มนั้นที่หน้ารำคาญแล้ว ก็แผดสายตาที่เฉียบแหลมดูโหดออกไป ผู้หญิงสองสามคนตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา สายตาอำมหิตที่เหมือนฆ่าคนได้อย่างเย็นชาแผ่รังสีออกมา ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ยศพลก็เข้าไปนั่งในรถ นิรันรายงานข้อมูลที่หามาได้ทั้งหมดให้กับยศพล “ท่านประธานครับ โทรศัพท์รุ่นพิเศษที่คุณให้เธอ เธอเป็นคนขายออกในราคาห้าพันบาท ... " ยัยผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆ โทรศัพท์รุ่นนี้มีค่าอย่างน้อยห้าแสน แถมยังมีเพียงสิบเครื่องในโลกนี้ “ท่านประธานครับ เสื้อผ้ายี่ห้อชาแนลที่คุณให้เธอ เธอก็นำไปขายต่อในราคาต่ำครับ ..”. “ท่านประธานครับ รถเฟอร์รารี่สีขาวที่คุณให้เธอไป เธอก็ขายต่อในราคาที่ต่ำมาก ก็คือหนึ่งล้านห้าแสนบาทครับ…” ยศพลโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เฟอร์รารี่คันนี้เป็นรุ่นสั่งพิเศษที่มีมูลค่าสูงกว่าสิบล้านบาท ไร้สมองซะจริง จารวี เธอนี่มันโง่จริงๆ ยศพลโกรธจนทำโทรศัพท์พังไปอีกเครื่อง เขาไม่ได้รู้สึกแย่กับเงินเพียงเล็กน้อยนั้น แต่เพราะจารวีเห็นความหวังดีของเขาว่าเป็นเจตนาที่ร้าย เธอไม่เห็นเขาอยู่มนสายตาเลย ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอหลอกใช้เขา ยศพลผู้ที่เล่นกับผู้หญิงมาโดยตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาโดนผู้หญิงเล่น “หาเธอให้เจอเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่เจอเธอภายในสามวัน พวกนายไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปแน่” ยศพลยื่นคำขาดให้กับนิรัน นิรันเหงื่อท่วมไปทั้งหัว แบบนี้จะสืบยังไง ดูเหมือนว่าเราจะต้องใช้อำนาจของตระกูลโพธิสูง อย่างไรก็ตามทัศนคติของท่าน ประธานต่อผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะมากเกินไป สามวันต่อมา ในเมืองที่ห่างออกไปจากเมืองเอส จารวีหาตู้โทรศัพท์สาธารณะเพื่อโทรศัพท์ไปหายุพิน “พี่ คุณยศพลอยู่รึเปล่า?” ยุพินไม่ได้รู้เรื่องอะไร แค่รู้ว่าจารวีไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว “วี เธอไปไหนน่ะ พี่กังวลแทบแย่ โทรหาอังคณาก็บอกว่าเธอไม่ได้ไปเรียน เธอไปเที่ยวที่ไหนอยู่น่ะ?” “พี่บอกมาก่อนว่าคุณยศพลอยู่มั้ย” ยุพินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเดินวนไปรอบ ๆ จากนั้นก็หยุดที่ระเบียง “ยศพลไม่อยู่ในบ้าน แต่ว่าเขาดูเหมือนกำลังหาเธออยู่ แถมยังดูโกรธมากด้วย นี่ก็ไม่ได้คุยกับพี่มาสามวันแล้ว” “อือๆ งั้นก็ดี ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนนี้ฉันอยู่ในเมืองเล็กๆ ที่นี่โรงพยาบาลที่ไม่เลวอยู่แห่งหนึ่ง อาการของคุณลุงเฉลิมชัยก็คงที่แล้ว พี่อย่าบอกคุณยศพลนะว่าฉันอยู่ที่ไหน ถ้าคุณลุงหายป่วยแล้ว ฉันจะกลับมาหาพี่…” ยุพินยังคงกังวลและเป็นทุกข์ “วี มันจะดีเหรอ?” ยุพินยังพูดไม่จบ โทรศัพท์ในมือของเธอก็ถูกมือใหญ่คว้าเอาไป พอหันหลังไป ก็ปะทะกับสายตาที่เฉียบคมของยศพล เธอตกใจจนพูดไม่ออก “วีเหรอ?” ยศพลพูดเสียงต่ำ ยุพินพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว “ใช่...พี่ฟังพินอธิบายก่อน…”