ตอนที่ 5 รักแรกพบ

ต๭นที่ 5 รักแรกพบ จารวีรู้สึกร้อนรน ก้มหน้าก้มตาอย่างตื่นกลัวและงุนงง ไม่กล้ามองตายศพลตรงๆ ราวกับว่าคนที่เพิ่งจะทำอะไรบางอย่างที่ต่ำช้าป่าเถื่อนคือเธอ แต่จริง ๆ คือเขา เธอเกลียด เกลียด เกลียดที่สุดเลยจริงๆ “พี่ยศพล ทำไมพี่ไปนานจัง…” “ไปคุยธุระมาแป๊บนึงน่ะ….” ยศพลยื่นมือมาแตะหัวไหล่ของยุพินด้วยใบหน้าที่รักทะนุถนอม “ต้องกินของรองท้องก่อนแล้วถึงค่อยกินยานะ พวกเราไปกินเค้กกันสักหน่อยมั้ย….” ความเอาอกเอาใจเป็นอย่างมากของเขา เหมือนจะแสร้งทำขึ้นมาให้กับยพิน เขามองไปยังจารวีอย่างไม่ตั้งใจ สายตานั้นมีความหยอกล้อ “พี่พิน…” คำพูดที่อยากจะเปล่งออกมา ไปจุกอยู่ที่ลำคอหมดแล้ว “จารวี วันนี้เป็นวันที่พี่สาวเธอมีความสุขที่สุด เธอไม่มีคำอวยพรอะไรดีดีจะพูดหน่อยหรอ?” ยศพลมองเธออย่างไม่มีจิตใจที่หวังดี จารวีเงยหน้าขึ้นจ้องเขาด้วยความโกรธเกลียดเคียดแค้น เธอเคียดแค้นจนอยากใช้สายตาที่เกลียดชังนี้มองจิกไปที่ใบหน้าที่เพอร์เฟคหล่อเหลาของยศพลให้หน้าพรุนไปเลย “เอาล่ะ น้องวี วันนี้พี่มีความสุขมากเลยจริงๆ … พี่ไปก่อนนะ อีกสักพักค่อยเจอกันนะ…” ยุพินพิงข้อพับของยศพลเหมือนลูกนกน้อย ค่อยๆเดินห่างออกไป ยุพินมักจะผงกหัวอยู่บ่อยๆ พูดเสียงต่ำเล็กน้อย มักจะทำให้ยศพลยกรีมฝีปากยิ้ม จารวีเจ็บใจมาก จนเล็บจิกลึกลงไปที่กลางฝ่ามือของตน ในสายตาของคนอื่นๆ ร่างที่สูงใหญ่ของยศพล ชุดราตรีสีขาวสะอาดของยุพิน ช่างเป็นคู่ที่ดูมีความสุขมากๆ แต่ในสายตาของจารวีนั้น ทั้งหมดเป็นแค่ภาพลวงตา โกหกหลอกลวง เป็นการโกหกที่แย่มากๆ จะต้องทำยังไงให้พี่ดูสีหน้าท่าทางของไอนายนี้ออก โดยที่ไม่ทำร้ายพี่พิน จารวีกำลังเข้าสู่โหมดลังเล ในพิธีหมั้น แขกในงานทุกคนล้วนแต่ส่งคำอวยพรอย่างจริงใจที่สุด ดอกไม้สด เสียงปรบมือ ดื่มด่ำแชมเปญ พลุ.... ยศพลกับยุพินอยู่เคียงข้างกัน ร่วมกันตัดเค้ก แลกกันสวมแหวนหมั้น ตั้งแต่เริ่มจนจบพิธีลักษณะการยิ้มที่มุมปากของเขายิ้มกว้างตลอด ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยการลุ่มหลงในความสุข ตอนที่แลกแหวนหมั้น เธอก็น้ำตาไหลออกมาด้วยความตื่นเต้นหวั่นไหว กล่าวขอบคุณด้วยเสียงที่สั่นเครือและแหบพร่า “ขอขอบคุณแขกทุกคน และญาติๆ ทุกท่านที่มาร่วมฉลองกับเราสองคน คือฉัน….วันนี้มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ฉันกับยศพลจะรักกันไปตลอดชีวิต ถึงตอนนั้น เราจะเชิญทุกท่านเข้าร่วมงานแต่งของเรา มาเป็นพยานในความรักของพวกเราอีกครั้งด้วยนะคะ” จารวียืนอยู่ในมุมที่ไม่สะดุดตา ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกมองไปที่พิธีหมั้นในลานกว้างที่ลวงโลกไร้สาระที่สุด เธอยืนอยู่ตลอดจนเท้าชาทั้งสองข้าง สีหน้าท่าทางล้วนดูไร้ความรู้สึกและจิตวิญญาณ “จารวี หนูคิดอะไรอยู่ พิธีการทั้งหมดจบลงแล้ว ทำไมยังไม่ไปอีก?” “คุณลุง หนู เอ่อ หนูทราบแล้วค่ะ….” ตั้งแต่สิบปีก่อน แม่เสียไป และพ่อหายไป จารวีก็ถูกรับเลี้ยงดูในบ้านของคุณลุง ยุพินเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณลุง และก็เป็นพี่บุญธรรมของจารวี ตั้งแต่เล็กจนโต จารวีไม่เคยมีญาติคนสนิทที่ไหนมาก่อน แต่เอสนิทกับยพินมาก คุณลุงเฉลิมชัยเป็นเจ้าภาพในพิธีหมั้น หลังจบพิธี เขาก็เชื่อใจขึ้น ยศพลกลายเป็นคนมีชื่อเสียงกระฉล่อนโลกธุรกิจในตอนอายุยี่สิบปีกว่านิดๆ ธุรกิจของครอบครัวมีอำนาจมากมายมหาศาลที่จะแทรกซึมเข้าไปในทุกบริษัททั่วทั้งเอเชีย-แปซิฟิก ยุโรป อเมริกา เขาคิดว่ามันเป็นเกียรติอย่างมากในการที่จะได้มาแต่งงานกับเศรษฐีอย่างเขา บริษัทยาหวนที่ใกล้จะล้มละลายจะได้รับการช่วยเหลืออย่างแน่นอน “คุณลุงคะ พี่กับคุณยศพลรู้จักกันไม่ถึงเดือนก็หมั้นกันแล้ว คนที่บ้านโพธิสูง ไม่มาร่วมงานเลยสักคน พวกคุณว่ามันไม่แปลกหรอคะ?” บนใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเฉลิมชัย แดงก่ำไปทั้งหน้า “จารวีทำไมหนูถึงพูดจาแบบนี้ พวกวัยรุ่นอย่างพวกเธอไม่ใช่ชอบรักแรกพบกันเลยรึไง? พี่ของเธอกับคุณชายยศพลก็เป็นรักแรกพบ ที่จริงงานหมั้นก็เป็นความคิดของลุงเอง พี่สาวเธอไม่กล้าคิดแบบนี้หรอก ลุงก็แค่อยากจะช่วยกอบกู้บริษัทยาหวนก็เท่านั้น….”