ตอนที่20 อยู่ๆก็ใจดี

ต๭นที่20 อยู่ๆก็ใจดี ยศพล ยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายนิดๆ ลั่นไกปืนอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ปัง! เสียงปืนดังขึ้น ขาอ่อนของชายผู้นั้นโดนยิง แล้วล้มลงไปบนพื้นหญ้า เขาร้องไห้เสียงดังเหมือนหมูถูกฆ่า ส่วนชายอีกคนตกใจจนปล่อยตัวจารวี แล้วล้มคุกเข่าลงบนพื้นหญ้า “คุณชายไว้ชีวิตผมเถอะ คุณชายไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมจะไม่กล้าทำเช่นนี้อีกต่อไปแล้ว พวกเราแค่อยากจะชวนน้องเค้าคุยเฉยๆก็เท่านั้น พวกเราไม่ได้แตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ…” มีเสียงปืนดังขึ้นจากมือยศพลอีกครั้ง“อ้าา!!”ชายผู้นี้ก็ล้มทรุดตัวลงไปอยู่ในกองเลือด จารวีตกใจมาก เธอคิดไม่ถึงว่า ยศพลจะกล้าฆ่าคนจริง ๆ จารวีขาสั่น แม้ก้าวเดียวก็ขยับไม่ได้ บางที ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องทำความรู้จักกับผู้ชายคนนี้ใหม่แล้ว ยศพลโค้งตัวลง กอดจารวีขึ้นมา เมื่อเขาเห็นอารมณ์และสีหน้าของจารวีท่าทางเฉื่อยชา ไร้จิตวิญญาณ เขาก็หัวเราะเยาะออกมาจากมุมปากอันโค้งอย่างลำพองใจ “เธอชอบที่จะโดนพวกมันนอนจริงเหรอ”จารวีสติกลับมา พร้อมกับส่ายหัวอย่างสุดกำลัง “อย่านะ อย่าทิ้งฉันนะ!”ยศพลก้มตัวลงมาจูบจารวี แล้วพูดด้วยเสียงต่ำแผ่วเบา“คืนนี้อยากอยู่กับฉันมั้ย” “ฉันจะกลับบ้าน!” ผู้หญิงที่เกือบตายคนนี้เพิ่งถูกช่วยชีวิตเอาไว้ นึกไม่ถึงเลยว่าแม้แต่ความรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณแม้แต่นิดเดียวก็ยังไม่มี จะเอาแต่กลับบ้านกลับบ้านอย่างเดียว แต่ตอนนี้ยศพลยังไม่อยากปล่อยให้จารวีกลับบ้านไป แต่ยังไงก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะให้เธออยู่ต่อ ยศพลก็เลยยอมปล่อยจารวีกลับบ้าน จริง ๆแล้วคำพูดของยศพลก็น่าเชื่อถือได้อยู่ อีกไม่นานบริษัทยาหวนจำกัดก็จะกลับมาเป็นของคุณลุงเฉลิมชัยอีกครั้ง แต่ว่าอาการป่วยของยุพินก็รอให้อาการดีขึ้นต่อไป ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะจารวียอมเสียสละอันทรงเกียรติของตัวเองแลกมาทั้งหมด ตอนที่ยุพินออกจากโรงพยาบาลนั้น มีโน๊ตบุ้คเครื่องเล็กสีเงินเครื่องหนึ่งมาส่งให้จาวรี ซึ่งเป็นยี่ห้อแอปเปิ้ล จารวีตกใจ เพราะโน๊ตบุ้คเครื่องนี้ราคาห้าหมื่นกว่าบาท เมื่อก่อนยังนึกว่าพี่ยุพินจะซื้อโน๊ตบุ้คแบบธรรมดาๆให้ คาดไม่ถึงเลยว่าราคาจะแพงขนาดนี้ สองสามปีมานี้พี่ยุพินจ่ายเงิน ค่ารักษาพยาบาลไปแล้วไม่น้อย สำหรับพี่ยุพินแล้ว ค่าใช้จ่ายในครั้งนี้ถือว่าเยอะอยู่ “พี่พิน พี่น่ะ ทำไมถึงใช้จ่ายแบบนี้ละ ฉัน…” “จารวี นี่คือน้ำจิตน้ำใจของพี่ เธออย่าปฏิเสธเลยนา อ้อ เดี๋ยวไม่กี่วันฉันกับพี่ยศพลจะไปเที่ยวมัลดีฟส์กันหนึ่งสัปดาห์นะ” ยุพินขยับมาตรงขอบเตียง แล้วจับมือจารวี พูดอย่างสนิทสนมกัน “จารวี เธอก็รู้อยู่ว่าพี่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ต้องการมีคนมาเคียงข้างคอยดูแล เธอสามารถมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ได้มั้ย” สีหน้าของจารวีขาวซีดไปชั่วขณะ และปฏิเสธอย่างรีบร้อน“พี่พิน ในโลกของพวกพี่ที่มีพวกพี่สองคน ฉันจะสามารถเข้าไปทำลายบรรยากาศให้เสียได้อย่างไร อย่าเลย อย่าเลย ฉันไม่อยากไป” ยุพินหัวเราะอย่างนุ่มนวล“วี อาการป่วยของพี่ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ฉันเกรงว่าถ้าหากอาการป่วยกำเริบ แม้แต่ญาติสนิทสักคนก็ไม่มีอยู่ข้างกาย… สำหรับพี่แล้วทริปไปเที่ยวครั้งนี้มันมีความหมายอย่างยิ่ง คิดซะว่าในฐานะที่พี่ดีกับวีมาตลอด พี่ขอรบกวนวีแค่หนึ่งสัปดาห์ พี่รับประกันว่าแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ยุพินเป็นโรคหัวใจ ต้องพกยาติดตัวไว้ตลอดเวลา แต่ว่า.... จารวีรู้สึกตกใจแล้วมองไปที่พี่สาว ไม่รู้จะตอบอะไรดีไปชั่วขณะ ในใจของยุพินต่อสู้ดิ้นรนอย่างไม่หยุด แต่ที่จริงแล้ว ถึงพี่ยุพินไม่ได้ซื้อโน๊ตบุคให้ เธอก็สามารถยอมไปให้ได้ แต่เพื่อชีวิตของพี่สาว เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะต้องเจอยศพล “วี นี่ยังมีเงินสดอยู่บ้าง เธอเอาไปซื้อของที่ต้องการนะ พรุ่งนี้พวกเราออกเดินทาง…..” ไม่มีที่หลงเหลือไว้สำหรับให้จารวีปฏิเสธได้เลย อาการป่วยของพี่ยุพินเพิ่งจะดีขึ้น ต้องออกไป ผ่อนคลายจิตใจซะหน่อย แต่แค่ไม่เข้าใจว่า ทำไมยศพลถึงมีจิตใจดีขนาดนี้ แท้ที่จริงแล้วคือเพื่อพี่ยุพิน หรือว่าเพื่อฉัน หรือว่าเพื่อเอาแต่ใจตัวเอง ขับรถ สปอร์ตเฟอรารี่สีแดงคันนั้น พร้อมกับเปิดหลังคา มาจอดหน้าประตูใหญ่บ้านพูลสวัสดิ์