ตอนที่21 ยาที่เขาให้

ต๭นที่21 ยาที่เขาให้ ยศพลใส่เสื้อคลุมยาวพอดีตัว รูปร่างที่สมบูรณ์แบบทำให้ความพาลยิ่งปรากฏออกมา แต่สิ่งที่ยังเหมือนเดิมคือ แว่นกันแดดสีดำที่บดบังสายตาอันเฉียบแหลม ถึงจะเป็นแบบนั้น จารวีก็ยังคงรู้สึกหนาวๆน่ากลัวเหมือนเดิม เธอหิ้วกระเป๋าเดินทางอยู่ ยืนอยู่ในสถาณการณ์นั้น ไม่ขยับตัวอยู่พักใหญ่ “ยัยวี ขึ้นรถสิ มัวเหม่ออะไรอยู่ละ…”ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พอขึ้นรถแล้วยุพินก็เร่งจารวี จารวีขยับมาหน้ารถสปอร์ตเหมือนเต่า วางสัมภาระไว้บนพื้น“พี่พิน ฉันคิดว่า ฉันไม่ต้องไปแล้วดีกว่า” รู้สึกยังเจ็บตรงส่วนไหนส่วนหนึ่งในร่างกายอยู่ ผิวหน้าของจารวีก็บาง ไม่มีวิธีที่จะสามารถเผชิญหน้ากับยศพลอย่างตรง ๆได้เลย พอได้เห็นเงาร่างกายของเขา เธอถึงรู้สึกว่า เธอกลัวเขาขนาดนี้ เงามืดที่เขาเคยทำไว้กับเธอนั้นช่างยากที่จะเลือนหายไป ทันใดนั้นยศพลก็ถอดแว่นกันแดดลง หันตัวมาพูดกับจารวีอย่างยั่วยุว่า“คำพูดที่เธอเคยพูดเอาไว้ คงจะน่าเชื่อถือไม่ได้แล้วสินะ”รสชาติของความยั่วยุนั้น ทำให้จารวีนึกถึงชายสองคนที่ถูกยศพลฆ่าตาย เธอรู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับผู้ชายประเภทไหน “ มาเถอะน่า ยัยวี วิวที่มัลดีฟส์มันสวยมากเลยนะ ทั้งชีวิตนี้พี่อาจจะมีโอกาสได้ไปแค่ครั้งเดี๋ยวก็ได้….”ยุพินไอเบาๆ ถ้อยคำบอกเป็นนัยอย่างลึกซึ้ง จารวีแค่รู้สึกอึดอัดในใจ เธอสะอึกสะอื้น“พี่ ฉันไป!” ในรถ ยศพลไม่ได้พูดอะไรเลย แค่ขับรถไปยังความเร็วที่สูงสุด ลมพัดแรงจนผมที่ยาวถึงไหล่ของจารวีลอยขึ้นมา จารวีจับที่จับไว้อย่างแน่น ตกใจจนทั้งตัวเหงื่อแตกมือเท้าเย็น เธอค้นพบอย่างน่าสะพรึงกลัวแล้วว่า แท้จริงแล้วการขับรถสปอร์ตคือการเอาชีวิตมาเป็นประกัน ณ สนามบินในห้องรอเครื่องบิน ยศพลไปทำการเช็คอิน ยุพินลูบผมจารวี ถามจารวีอย่างเอาใจใส่ว่า“วี ดูท่าทางเธอใจลอย ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า แววตาของจารวีเปล่งประกายระยิบระยับ“พี่พิน พี่ไม่รู้สึกว่ามันไม่ค่อยปกติหน่อยเหรอ พี่ดูคนเสื้อดำสองคนนั่นตามพวกเรามาตลอดเลย หันไปมอง ยิ้มแล้วพูดว่า“วางใจเถอะน่า พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดของพี่ยศพลเอง” ยุพินอ๋อด้วยเสียงเบา“พี่พิน ฉันต้องไปกับพวกพี่จริง ๆหรอ” “ทำไมละ หรือว่าเธอจะไม่รักษาคำพูดที่เธอเคยพูดกับพี่ไว้หรอ” “ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พี่พิน ฉันเมาเครื่องบินนิดหน่อย ฉันเกรงว่า ถ้าอยู่บนเครื่องบินแล้วฉันอ้วก จะต้องดูไม่ดีแน่ๆ “ไม่เป็นไรนา มีพี่อยู่ทั้งคน…” “พี่พิน พี่อยากจะอยู่กับพี่ยศพลจริง ๆ เหรอ? พี่ดูสิ เค้ายังเอาบอดี้การ์ดมาด้วย ฉันรู้สึกว่าเค้าอาจจะเป็นพวกมาเฟีย อยู่กับคนแบบนี้ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยหรอก…” “ใครบอกว่าไม่มีความรู้สึกปลอดภัยรึ?”เงาของร่างยศพลปรากฎข้างหลังของทั้งสองคนอย่าง ไม่ปกติ สายตาชำเลืองมองไปที่จารวีเป็นนัยอย่างแปลกประหลาด เหมือนดูออกว่าในใจจารวีหัวใจเต้นรัว เหมือนหาที่ตาย “ มาสิ สัมภาระให้พวกเขาถือ…”ยศพลเอากระเป๋าเดินทางมาจากมือจารวี บังเอิญไปบีบมือเล็ก ๆนุ่มนวลของจารวี “โอ้ย!”จารวีสะบัดมือออกแล้วร้องเสียงแหลมเหมือนโดนไฟดูด “เป็นอะไรรึเปล่า วี”ยุพินหันไปมองจารวีที่ใบหน้ากำลังซีดขาวและถามด้วยความสนิทสนม ในขณะนั้น ยศพลได้เอากระเป๋าเดินทางให้บอดี้การ์ดถือเรียบร้อยแล้ว หันมามองเธอ ในลูกตาดำที่ดำสนิทเหมือนกับมีแสงวูบวาบและความเสียดสี เป็นสายตาที่เฉียบแหลม และมีความเป็นอันธพาล “ไม่ ไม่มีอะไรจ่ะ มีตัวแก้วมาไต่บนมือฉันน่ะ…”จารวีเงยหน้าอ้าปากอย่างจนตรอก เห็นลูกตาดำที่แวววับของยศพลเข้าพอดี เธอหน้าแดงไปชั่วพริบตา “ตัวแก้วเหรอ?”ทำไมฉันมองไม่เห็นละ ไปกันเถอะวี อย่ามัวแต่เหลียวซ้ายแลขวาอยู่เลยที่นนี่ไม่ใช่โรงเรียนนะ เดินตามหลังพี่ดีดีซะ จารวีเดินตามหลังพี่สาวอย่างระมัดระวัง ข้างหลังรู้สึกว่าเหมือนมีสายตาอันเฉียบแหลมเหมือนเข็มยาวคอยแทงหลังอยู่ตลอดเวลา ซ้ายขวารู้สึกไม่สบายใจ ที่นั่งของยุพินอยู่หน้าจารวี เมื่อนั่งได้สักครูหนึ่ง ยาสีขาวหนึ่งเม็ดยื่นส่งมา อีกมือหนึ่งเป็นน้ำร้อนหนึ่งแก้ว เสียงต่ำของยศพลก็ดังขึ้นมา “กินเข้าไป…”จารวีกระวนกระวายขึ้นมา นี่คืออะไร ยาปลุกเซ็กส์? ยาทำให้มึน? ยศพลนายบ้ารึเปล่า บนเครื่องบินก็ยังจะล่วงเกินฉันใช่มั้ย… เมื่อเห็นสายตาของจารวีที่ตื่นกลัว มือใหญ่ก็หดกลับไป แล้วหันมาเอาให้ยุพินแทน ยุพินยื่นส่งยาเม็ดมา“วี นี่คือยาแก้เมาเครื่องบิน เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอเมาเครื่องหนิ รีบกินยาเข้าไปเถอะนา” จารวีส่ายหัว“ฉันไม่เมาแล้ว พี่พิน ฉันไม่เมาเลยแม้แต่นิดเดียว” ยุพินมองเธออย่างเป็นกังวล แล้วหดมือนำยากลับมา“เธอไม่กิน งั้นพี่กินแล้วนะ” “พี่พิน ไม่…”จารวียังพูดไม่ทันจบประโยค ยุพินก็กินยาเข้าไปเรียบร้อยแล้ว สีหน้าของจารวีขาวซีดไปครู่หนึ่ง“พี่พิน มันกินไม่ได้นะ ยาเม็ดนั่นมีพิษ กินเข้าไปแล้วอาจถูกล่วงเกินได้นะ” สายตาของยุพินเริ่มเกิดความไม่แน่ใจ“จะถูกคนมาล่วงเกิน?” มุมปากยศพลยิ้มแบบจืดๆ“พนักงานครับ…”แอร์โฮสเตสผู้เรียบร้อยก็เดินเข้ามา ยิ้มแล้วอธิบายอย่างอ่อนหวานว่า “คุณน้องวางใจได้เลยค่ะ นั่นคือยาแก้เมาเครื่องที่ทางเราแจกให้โดยเฉพาะค่ะ ไม่มีผลร้ายใดๆที่จะกระทบต่อร่างการของผู้โดยสารค่ะ” บนใบหน้าของจารวีปรากฎความอึดอัดลำบากใจมาชั่วขณะ “คุณน้อง เชิญนั่งลงก่อนนะคะ เดี๋ยวเครื่องกำลังจะขึ้นแล้วค่ะ…”พนักงานบนเครื่องบินเดินเข้ามาอย่างสุภาพ ช่วยจารวีรัดเข็มขัดนิรภัย “ ก็ได้ค่ะ พี่พิน เดี๋ยวถ้าพี่รู้สึกไม่สบายให้เรียกฉันเลยนะ!”จารวีกำชับอย่างไม่วางใจ ยุพินหันมาจับมือจารวี แล้วยิ้มอย่างบอกใบ้ว่าไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากที่จารวีอดทน กลั้นตอนเครื่องบินกำลังนำเครื่องขึ้น ประมาณไม่ถึงสิบนาทีก็เริ่มทนไม่ไหว รู้สึกตาลายเวียนศรีษระ ช่างทรมานยิ่งนัก เมาเครื่องแล้วจริง ๆ “พี่พิน…”จารวีเรียกเบาๆ แต่ยุพินไม่ได้ตอบกลับ แต่ใบหน้าของยศพลกลับหันมาอย่างเร็ว ในแววตานั้นมีความยั่วเย้า ตั้งใจพูดเสียงต่ำว่า“พี่สาวเธอกินยาหลง หลับไปแล้ว…” จารวีจ้องมองไปที่เขาอย่างโมโห“นายสารเลว นาย…”น้ำย่อยพุ่งออกมา “อุแหวะ” จารวีอ้วกออกมา ถึงจะที่นั่งกั้นอยู่ แต่สิ่งสกปรกไม่น้อยก็ยังสามารถพุ่งไปที่ใบหน้าอันรูปหล่อของยศพล สีหน้าของยศพลผิดไปจากปกติ เขาลุกขึ้นยืนอย่างโมโห ตะหวาดเสียงต่ำ“จารวี เธอคิดจะหาที่ตายใช่มั้ย” จารวีแค่รู้สึกเวียนหัวตาลาย มียศพลยืนอยู่ตรงหน้าสองคน ไม่ได้ยินเสียงที่เขาเรียกและตะหวาดเสียงดัง ยศพลเห็นท่าทางไม่ค่อยดี รีบก้าวเข้ามาอยู่ข้างจารวี มือใหญ่ประคองเธอ และพยุงไปที่ห้องน้ำบนเครื่องบิน ยัยโง่เขลานี่ เมาเครื่องแล้วจริง ๆ จารวีฟุบอ้วกบนชักโครกอย่างมึนๆอยู่นาน เมื่ออ้วกเสร็จก็รู้สึกดีขึ้นมาก พอลุกตัวขึ้นมา ก็มีเสียงต่ำดังขึ้นมา “บ้วนปาก แล้วดื่มนี่เข้าไปซะ…” มือข้างหนึ่งของเขาถือแก้วน้ำต้ม อีกข้างในฝ่ามือคือยาเม็ดหนึ่งเม็ด จารวีเอาน้ำต้มมาบ้วนปาก แล้วกินยาเม็ดเข้าไป “ช่างดื้อรั้นจริง ๆ” สายตาของยศพลไปหยุดอยู่ที่บนครึ่งลำคอขาวเนียนของจารวีที่โผล่ออกมา แขวนสร้อยคอที่มีจี้รูปหยดน้ำเล็ก ๆบาง ๆ ที่ซ่อนสีหยกสว่างไว้ มีความยาวจนถึงคอเสื้อ ภายใต้แสงไฟสอดส่องลงมานั้น สามารถทำให้สีของหยกกระทบสายตาที่มองอยู่ ผู้หญิงรนหาที่ตายคนนี้ มีผิวที่ดีงามยิ่งนัก จู่ๆในสมองของยศพลก็ปรากฎภาพที่จารวีงุนงงอยู่ภายใต้ร่างกายของเขา “นาย นายคิดจะทำอะไรน่ะ…”เมื่อจารวีเห็นสายตาของยศพลที่เต็มไปด้วยกามารมณ์ ก็รีบระวังตัวขึ้นมาทันที พร้อมกับก้าวถอยหลังไป “มานี่…”ในตาของยศพลแฝงไว้ด้วยรังสีที่อันตราย “ยศพล นายคิดจะทำอะไร นายนี่มัน ...อุ๊…”จูบของยศพลปะทะเข้ามาใกล้หน้าของจารวี ไม่มีพื้นที่เหลือให้จารวีถอยหนีเลย จารวีถูกยศพลกดไว้ที่กำแพงห้องน้ำ เธอต่อต้านอย่างถึงที่สุด เขาพยายามที่จะดูดริมฝีปากที่มีกลิ่นหอมของจารวี งัดริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอให้เปิดออก “อูว…”ยศพลร้องเสียงต่ำ เงยหน้าขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ในตาของพ่อรูปหล่อแฝงไปด้วยความจนตรอก มันช่างน่ามหัศจรรย์มากที่ผู้หญิงโง่เขลาคนนี้จะกล้ากัดเขา จารวีหอบหนัก ในแววตาที่ดำแววเต็มไปด้วยความตกใจ ช่วยไม่ได้จริง ๆ ในช่องปากยังมีร่องรอยกลิ่นจูบของเขา แววตาของยศพลมีรังสีแผ่ออกมาดังหมาป่าที่ชั่วร้าย เขายื่นมือมาบีบคอของจารวีไว้แน่น ข่มเสียงต่ำอย่างน่ากลัว“จารวี เธอกล้าไม่น้อยเลยนะ….” “อ๊ะ อุ๊…”จารวียังคงอยู่ไม่สุข ถูกเขาเขย่าแบบนี้ น้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปทั้งหมดก็อ้วกทะลักออกมาใส่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ใบหน้าของยศพลเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ดูแย่ไปกว่าเดิม เขาใช้ขาถีบประตูห้องน้ำ ตะโกนออกมาเสียงต่ำ“รีบไสหัวออกไปซะ…” จารวีนิ่งฉงนไปสักพัก แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไป จะดุอะไรขนาดนั้น คงเป็นผีถึงจะอยู่ร่วมโลกกับนายได้ ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ จารวีกลับเข้าที่นั่งของตัวเอง ยุพินยังคงหลับใหล พี่ยังหลับอยู่จริงเหรอเนี่ย? ตอนที่จารวีกำลังจะปลุกเธอ ยศพลก็ปรากฏกายขึ้นข้างหน้ายุพิน ใบหน้าอันหล่อเหลามีเงามืดบดบัง เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่มา บนตัวเขายังมีกลิ่นน้ำหอมที่อบอวลเข้มข้น “ไม่ต้องปลุกแล้ว เดี๋ยวตอนเครื่องบินลงจอดพี่สาวเธอก็ตื่น…” “อา นายคงไม่ได้ให้พี่กินยานอนหลับเข้าไปใช่มั้ย…” ยศพลมองเธอเหมือนเป็นละครตลก“ใช่ ยานอนหลับ ที่เอาไว้ใช้ล่วงเกินเธอไง….” “นาย...นายนี่มันสารเลว…”จารวีตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก มือที่ยื่นออกไปก็ถูกยศพลจับไว้แน่น “เป็นผู้หญิงที่โง่ซะจริง ถ้าเธออยากให้พี่เธอโรคหัวใจกำเริบ ก็ตะโกนปลุกเธอซะเลยสิ…” จารวีรีบเอามือมากุมปากตัวเองไว้ เธอรู้ว่าถ้าพี่เธอหลับแล้วตื่นมากระทันหัน อาจทำให้ตายอย่างเฉียบพลันได้ ต้องทรมานจนกว่าเครื่องบินจะลงจอด อาการเมาเครื่องของจารวีก็นับว่าดีขึ้นแล้ว พอออกจากสนามบินก็โล่งสบาย อาการเมาหายเป็นปลิดทิ้ง มัลดีฟส์คือสวรรค์ของการท่องเที่ยว สวนมะพร้าวเต้นระบำ ชาดหาดสีเงินที่ยาวเหยียดเป็นเส้น น้ำทะเลที่ใสแจ๋ว แสงอาทิตย์ที่สว่างและสวยงาม ท้องฟ้าสีฟ้าที่ใสสะอาด บรรยากาศที่ทำให้ผู้คนหลงใหล ใบหน้าของยุพินเต็มไปด้วยความดีอกดีใจและพึงพอใจ พวกเขาพักอยู่ที่คฤหาสน์ไม้ที่สร้างขึ้นกลางทะเล เป็นเอกลักษณ์เฉพาะแถมยังโรแมนติกมากอีกด้วย ยุพินสวมกระโปรงบาง ๆ ที่ยาวและมีลายดอกเล็ก ๆ สวมหมวกกันดแดดปีกกว้าง ยืนพิงเสาของบ้านไม้เหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่แสนไกล ในแววตามีความเศร้าอยู่ จารวีอยู่ในบ้านไม้เล็ก ๆอีกหลัง ภายในห้องสะอาดสะอ้าน มีหน้าต่างบานใหญ่อยู่ทั้งสี่มุมของห้อง สามารถมองเห็นไปได้ไกล น้ำทะเลที่ใสจนมองทะลุไปถึงปลาที่แหวกว่ายไปมาอยู่ใต้น้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้สารเลวยศพล เธอคงจะมีความสุขมากกว่านี้ พี่ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี?