ตอนที่22 สิ่งที่ฉันต้องการ

ต๭นที่22 สิ่งที่ฉันต้องการ “มัลดีฟส์คือสวรรค์ของความรัก…” มีเสียงถากถางดังออกมาจากหน้าประตูห้อง เงาใหญ่ของยศพลยืนบดบังแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา ความรัก สิ่งนี้ไม่ได้เป็นเรื่องตลก สำหรับผู้ชายที่หน้าด้านไร้ยางอายคนนี้ ในสายตาของเขาเคยมีความรักอยู่บ้างไหม? “คืนนี้มาหาฉันนะ…” สายตาของยศพลบอกเป็นนัยว่าจะให้เธอมานอนด้วยกัน จารวีโกรธจนเลือดสูบขึ้นหน้า “นายนี่มัน นายมาที่นี่เพื่อมาเที่ยวกับพี่พินนะ” “อืม แล้วแต่เธอ อยากจะมาก็มา”ร่างที่หยิ่งผยองของยศพลเลี้ยวหายไปในมุมอย่างรวดเร็ว สารเลว ไอ้สารเลว….จารวีเตะโต๊ะด้วยความโมโห ตอนรับประทานมื้อเย็น ไม่มีใครเห็นเงาของยศพล จารวีรู้สึกประหลาดใจ“เขาไปไหนเหรอ?” “อ้อ พี่บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ เขายังมีธุระต้องไปคุยงาน บนเกาะนั้นคงมีกิจกรรมแหละ” “แล้วทำไมไม่พาพี่ไปด้วย?” ยุพินคีบกุ้งตัวหนึ่งลงไปในจานของจารวี“พี่เหนื่อยน่ะ พี่ไม่ชินที่จะไปทำกิจกรรมพวกนั้น อยากจะพักผ่อนสักหน่อยน่ะ” “แต่ว่า ในเมื่อพี่มาด้วยกันกับเขา ก็ควรจะรับผิดชอบพี่สักหน่อย…” ยุพินเงียบไปสักพัก หัวเราะพลางพูดว่า“วี เลิกอารมณ์เสียได้แล้ว ตอนนี้พี่น่ะพอใจมากแล้ว ให้คนสุขภาพร่างกายแข็งแรงอย่างเขาพาคนป่วยอย่างพี่ไปด้วยคงลำบากน่าดู” “ไม่เกี่ยวเลย ในเมื่อเขาหมั้นกับพี่แล้ว เขาก็ควรรับผิดชอบสิ” จารวีลุกขึ้นยืนพร้อมกับความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม แล้วหันไปมองเกาะเล็ก ๆเกาะนั้น เวลานี้ก็ค่ำแล้ว ทั้งเกาะถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทอง ทำให้ผู้คนน่าหลงใหลอย่างชัดเจน “คืนนี้…” ในสมองของจารวีก็มีคำพูดของยศพลปรากฎขึ้นมาในความทรงจำ เธอจับทั้งสองมือไว้แน่น ไม่ได้อยากไปหานาซะหน่อย นิ่งไปสักพัก เธอก็หันมามองพี่สาว“ช่างเถอะ พี่ ฉันไปพักผ่อนนะ…” ยุพินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา“ไปสิ！” จารวีไม่มีอารมณ์นอนเลยแม้แต่นิดเดียว เธอจึงสวมกระโปรงยาว เดินเลียบไปทางระเบียงไม้ยาวของบ้านพักตากอากาศ ค่อยๆเดินไปที่ข้างชายหาดอย่างช้า ๆ กึก กึก มีเสียงประหลาดออกมาจากใต้เท้า จารวีมองดูบนไม้กระดาน โค้งตัวลงไปดู เห็นขวดแก้วใสสีฟ้าถูกไม้ขังไว้ ถูกคลื่นทะเลซัดมากระแทกที่แผ่นไม้อย่างไม่หยุด ก็เลยมีประหลาดดังขึ้นมา จารวีหยิบขวดขึ้นมาอย่างง่ายดาย ขวดน้อยขนาดกลางฝ่ามือ เป็นรูปหัวใจ ด้านหลังมีรูปกามเทพคิวปิดอยู่ จารวีใจเต้น เอาขวดแก้วกลับไปที่ห้อง ขวดแก้วขวดนี้ทำให้เธอย้อนความคิดกลับไปสิบปี “พี่มนต์ ถ้าเราเขียนความปรารถนาของตัวเองลงไปบนกระดาษ ใส่ลงไปในขวดลอยตามน้ำ ทิ้งลงไปในทะเลที่กว้างใหญ่ จะสามารถทำให้ความปรารถนาสมหวังจริงเหรอคะ” “ใช่แล้ว ความปรารถนาของวีคืออะไรล่ะ?” “พี่มนต์ ถ้าฉันโตขึ้นมาฉันอยากจะเป็นเจ้าสาวของพี่ พี่คิดว่าได้มั้ย?” “เหอๆ วีสวยขนาดนี้ โตขึ้นแล้วจะมาแต่งงานกับพี่มนต์น่ะได้แน่นอนอยู่แล้ว！” “ดีล่ะ พี่มนต์เขียนเร็วสิ วีจะเป็นเจ้าสาวของพี่！” มนต์ตรีเขียนความปรารถนาของจารวีด้วยมือของเขา นำความปรารถนานั้นยัดใส่ในขวดแล้วลอยไปในทะเล ในตอนนั้นเธอมีอายุเพียงแค่หกขวบ มนต์ตรีอายุสิบสองปี พ่อกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ เธอยังคงเป็นเจ้าหญิงน้อยที่มีความสุข บ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านตระกูลซู่คบกันเป็นมิตรสหายมาหลายชั่วคน เธอกับเขาเติบโตมาด้วยกัน พวกเราเล่นด้วยกันอย่างไม่รู้ประสีประสา ตอนนี้เธอโตแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน พี่มนต์ พี่อยู่ที่ไหน? ใจลอยไปชั่วขณะ จารวีหวนความคิดกลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง เธอนึกถึงความคิดที่แปลกประหลาด เปิดจุกขวดออก และเอากลุ่มกระดาษที่ซ้อนๆทับๆกันออกมาเปิดดู บนกระดาษมีลายมือที่สวยงาม เวลาผ่านไปนานเท่านาน เธอยังคงดูลายมือของเขาออก วี พี่มนต์กลับมาแล้ว… ไม่มีชื่อผู้รับ ไม่มีลงนาม ไม่มีวันที่ เพียงแค่ตัวอักษรไม่กี่ตัวก็ทำให้หัวใจของจารวีเต้นแรงอย่างรุนแรง เธอค่อยๆดีใจเบิกบานเหมือนกระแสน้ำที่ไหลทะลักอย่างบ้าคลั่ง จับโน๊ตสั้นๆไว้แน่น เดินไปเดินมาในห้องอย่างตื่นเต้น พี่มนต์กลับมาแล้ว พี่มนต์ที่เธอชอบกลับมาแล้ว จะทำยังไงดี? โมเม้นตื่นเต้นแบบนี้มีอยู่นานมากแล้ว เดี๋ยวนะ ขวดใบนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ในตอนนั้น บนหน้าผาด้านหลังคฤหาสน์ไม้มีชายร่างที่หล่อเหลามาก ๆยืนอยู่ เขาใส่ชุดสูทสีขาว ดูมีสง่าราวกับเจ้าชายในเทพนิยาย แสงจันทร์อ่อนๆซ่อนเร้นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ความเศร้าแผ่ขจายออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลของเขา เขานั่งยอง ๆ นำสิ่งที่ปรารถนารูปหัวใจอันที่เก้าที่เขียนเสร็จแล้วไปใส่ในขวด แล้วปล่อยออกไปในทะเลอันกว้างใหญ่ วี วีอยู่ไหน? ทันใดนั้นที่ด้านหลังเขาก็มีหญิงสาววัยรุ่นวิ่งเข้ามาหา “มนต์ ที่แท้เธอก็มาหลบอยู่นี่นี่เอง เร็วเข้า ปาร์ตี้จะเริ่มแล้ว…” มนต์ตรีกระโดดลงมาจากหน้าผา หันกลับไปมองรอบ ๆทะเลลึกที่กว้างใหญ่ แล้วก็เดินจากไปด้วยจิตใจที่หดหู่ “มนต์ คิดถึงวีอีกแล้วใช่รึเปล่า?” สุรีย์วัลย์ถามอย่างระมัดระวัง ทุกครั้งที่ถึงคืนเดือนเพ็ญ มนต์ตรีก็จะมานั่งเศร้าเข้าหาทะเล “วัลย์ ขอบคุณนะที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่ทนรอต่อไปแล้วล่ะ…” สุรีย์วัลย์กอดมนต์ตรีแน่นด้วยความดีอกดีใจ เธอรอเขามาหกปีแล้ว แต่เขากลับตามหาจารวีมาหกปี สามปีก่อน เขาได้ข่าวว่าจารวีตาย แต่เขาก็ยังไม่ย่อท้อ ยังคงตามหาอย่างไม่ยอมแพ้ต่อไปจนถึงวันนี้ “มนต์ ฉันรู้ว่าในใจเธอมันทรมานมาก แต่ว่าคนตายน่ะเกิดใหม่ไม่ได้หรอก ถ้าจารวีอยู่บนสวรรค์ เธอก็ต้องยินดีกับพวกเราแน่นอน” “อืม！”มนต์ตอบรับด้วยเสียงที่แผ่วเบา มนต์ตรีเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่เหมือนกับจานบินวี เธอจะยินดีกับพี่มั้ยนะ? จารวีตื่นเต้นดีใจจนนอนไม่หลับเลยทั้งคืน รุ่งสางวันต่อมา เธอก็บุกเข้าไปในห้องของยุพิน “พี่ ฉันอยากกลับบ้าน...” ยุพินลูบหน้าผากของเธอ“เธอตัวร้อนรึเปล่า ทำไมเพิ่งจะมาเองก็อยากกลับแล้ว” “ถ้าไม่อย่างนั้นพี่อยู่นี่เที่ยวกับคุณยศพลก่อน ฉันกลับไปคนเดียวได้…” ยุพินมองจารวีอย่างงุนงงสงสัย“เธอมีเรื่องอะไรปิดบังพี่รึเปล่า?” จารวีส่ายหัวด้วยใบหน้าที่แดงแปร้ด“โอเค ไม่มีอะไรแล้ว พี่ เดี๋ยวฉันไปโทรศัพท์ก่อน/เดี๋ยวโทรกลับ” “อ๊ะ โทรทางไกลข้ามประเทศต้องใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะทางโน้น…” ยุพินชี้ไปที่ห้องเล็ก ๆสีเขียวบนชายฝั่ง จารวีวิ่งรวดเร็วปานสายลม พอไปยังตู้โทรศัพท์สาธารณะ เธอก็กดโทรออกหาคุณลุงทันที จารวีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเป็นลิงโลด “คุณลุง มีคนในบ้านคุณลุงพัชพงษ์มาตามหาคุณลุงบ้างมั้ยคะ…” พอเฉลิมชัยฟังถึงตรงนี้ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไป“ยัยวี เธอหมายความว่าอะไร?” “คุณลุง เมื่อก่อนคุณลุงพัชพงษ์กับพ่อของหนูสนิทกันมาก หลังจากที่พ่อหนูประสบอุบัติเหตุ พวกเขาก็ย้ายบ้านไปกันทั้งบ้านเลย นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว พวกเขาได้ติดต่อมาหาคุณลุงเพื่อถามไถ่ข่าวคราวของหนูบ้างมั้ยคะ?” ในใจเฉลิมชัยมีความลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย สามปีกว่าแล้วที่เขากังวลกับเรื่องนี้มาตลอด นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้จะถูกจารวีขุดขึ้นมาใหม่อย่างคาดไม่ถึง “ยัยวี คนในบ้านตระกูลซู่ไม่สำนึกในบุญคุณ พวกเขาไม่มีทางตามหาเธอแน่นอน จากนี้ไปเธอไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว…” เฉลิมชัยพูดจบก็วางสายโทรศัพท์อย่างรุนแรง จารวีงงสับสนแน่นิ่งไป ที่คุณลุงพูดหมายความว่ายังไงกันแน่? พี่มนต์ไม่เคยมาหาเธอเลยจริงหรือ? แต่ว่าขวดที่สวยงามพวกนี้ล่ะมาได้ยังไง? จารวีนั่งเหม่อมองไปในทะเล พระอาทิตย์ตกดินสะท้อนบางสิ่งที่เรียงเป็นแถวๆ เข้ามาในแววตาของเธอ เธอเบิกตากว้างจ้องเขม็ง แล้วเดินออกมาจากด้านในของตู้โทรศัพท์สาธารณะ หนึ่งอัน สองอัน สามอัน สี่อัน...มีทั้งหมดแปดอัน แล้วพอรวมกับเมื่อวานอีกอันหนึ่ง รวมกันแล้วก็มีขวดแก้วทั้งหมดเก้าอัน เห็นได้ชัดว่าเป็นรูปหัวใจ มี 4 สี คือ สีแดง สีเหลือง สีฟ้าและสีเขียว ทำออกมาได้น่ารักมาก จารวีนั่งแช่อยู่ในน้ำ งมขวดที่ล้ำค่าทั้งหมดขึ้นมา ปีนขึ้นไปนั่งลงบนหน้าผา ราวกับได้รับสมบัติล้ำค่า เธอค่อยๆคลี่ออกมาดูทีละอัน วี:วียังจำคำสัญญาเมื่อตอนเด็กได้มั้ย?พี่รอวีจะมาเป็นเจ้าสาวของพี่อยู่นะ วี:พี่คิดถึงวีแล้ว วีอยู่ที่ไหน วี เธอบอกว่าเธอชอบดวงจันทร์บนท้องฟ้า พี่เด็ดเอาดวงจันทร์ลงมาได้แล้ว เอามาไว้ที่โลกของพี่แล้ว รอให้วีมาเชยชม วี:ทำไมพี่ถึงหาวีไม่เจอเลย พี่กลัวจริง ๆว่าชาติหน้าจะไม่ได้เจอวีอีก วี:พี่ตามหาวีมาหกปีแล้วนะ ทำไมพระเจ้าถึงไม่ช่วยพี่เลย วี：พี่ต้องแย่แน่เลย！พี่หาทั่วทั้งโลกแล้วแต่ก็ยังไม่เจอวี วี:วีอยู่ที่ไหน? วี: วีไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันแน่ …… พออ่านจนถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลอาบหน้าจารวี ใช่แล้ว นี่มันลายมือของมนต์ตรี เขาไปทั่วทั้งโลกเพื่อตามหาเธอ แต่ว่า คุณลุงพูดอย่างชัดเจนเลยว่ามนต์ตรีไม่เคยมาหาเธอ หรือว่าบนโลกนี้จะมีคู่รักคู่อื่นที่ชื่อจารวีกับมนต์ตรีอีกนะ? ไม่ ไม่มีทางหรอก นี่ต้องเป็นพี่มนต์ของเธอแน่ ๆ เธอรับรู้กลิ่นอายของเขาจากตัวอักษรเหล่านี้ ทำไมขวดพวกนี้ถึงมาโผล่ตรงนี้ได้?หรือว่าเขาก็อยู่ที่เกาะนี้เหมือนกัน? อีกนิดจารวีก็จะตกใจกับสิ่งที่คาดเดาเอาเองแล้ว เธอเก็บขวดทั้งหมดมาได้หมดแล้ว กระดาษที่อยู่ในขวดก็หยิบออกมาเก็บไว้ในกระเป๋าแล้ว จารวีกอบโกยเอากองขวดแก้วนั้นกลับไปที่ห้อง ยุพินมองเธอด้วยความประหลาดใจ อยากรู้อยากเห็น“วี วีอยากจะกลับก่อนจริง ๆละก็ พี่ให้พี่ยศไปส่งเธอที่สนามบินดีป่ะ！” จารวีเรียงขวดพลาง ส่ายหัวอมยิ้มพลาง“พี่ ฉันล้อเล่นน่ะ มัลดีฟส์น่าสนุก/น่าเที่ยวขนาดนี้ ฉันจากไปไม่ลงหรอก ยุพินส่ายหน้าพลางยิ้มพลาง ยังไงซะจารวียังคงเป็นเด็กอยู่ “วีเก็บขวดมาทำอะไรน่ะ?” “เอากลับมาเป็นของฝากน่ะ！” ใบหน้าของยุพินมีรอยยิ้มที่กว้างมากกว่าเดิม นิสัยที่ขี้เล่นซุกซนแก้ไม่ได้สักนิดเลยจริงด้วย “พวกเธอคุยอะไรกันน่ะ ดูมีความสุขกันจริง ๆ…” ยศพลสวมเสื้อกล้ามสีดำ ท่อนล่างสวมกางเกงขาสั้นสไตล์ฮาวาย ใบหน้ามีแว่นตากันแดดอันใหญ่ที่ทันสมัย ดูโดดเด่นสง่างามอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งยังหล่อแบบหยิ่งๆ การยืนแบบนี้โดดเด่นจนทำให้หญิงสาวจ้องมองอย่างไม่ละสายตา ยุพินลุกขึ้นยืน พูดอย่างยิ้มๆว่า“คุณทานข้าวเช้าแล้วรึยังคะ?ฉันไปเรียกให้เด็กเสิร์ฟทำมาให้นะ” พอพูดจบยุพินเดินจากไป สายตาของยศพลจ้องไปที่กองขวดแก้วของจารวี “เจ้านี่มันสนุกยังไง บนหาดทรายมีของที่สวยกว่านี้ตั้งเยอะแยะ จารวีตาเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ทันทีที่เปลี่ยนสีหน้าและรอยยิ้ม เธอก็หันไปหายศพล“งั้นเหรอ? พาฉันไปดูหน่อยสิ…” สีหน้าของยศพลดูไม่ดีเป็นอย่างมาก พูดเสียงต่ำด้วยความโมโหว่า“เมื่อคืน…” จารวีเหมือนกับว่าเป็นไม่ได้ยิน “เมื่อคืนฉันหลับเป็นตายเลย…” มือใหญ่ทั้งสองข้างของยศพลที่ชั่วร้ายล้วงเข้าไปใต้เสื้อของเธอ แล้วจับคลึง...ไว้แน่น พ่นลมหายใจที่ร้อนผ่าวออกมาที่ข้างๆหูของเธอ “เธอรู้เหรอว่าที่ฉันต้องการคืออะไร?”