ตอนที่23 ฝันร้าย

ต๭นที่23 ฝันร้าย จารวีรับรู้ได้ถึงรอบเอวที่ถูกยศพลโอบด้วยความร้อนรนและหื่นกระหายอย่างชัดเจน เธอขัดขืนดิ้นรนอย่างอึดอัดเอามาก “ปล่อยนะ เดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว…” ยศพลกระซิบเสียงต่ำด้วยความชั่วร้าย“ตอนนี้ฉันต้องการเธอแล้ว…”ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ยศพลปล่อยจารวีออกไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดดุเดือด ยุพินปรากฏตัวอยู่หน้าสายตาของทั้งสองคน “มื้อเช้ามาแล้ว วีรีบไปล้างมือแล้วมาทานได้แล้ว” สายตาของเธอมองไปที่ยศพลด้วยน้ำใจที่อบอุ่น“พี่ยศ ทานข้าวเช้าค่ะ” ยศพลเดินออกไปอย่างหงุดหงิด “ไม่หิว…” จารวีมองพี่สาวที่สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง จึงตะโกนเรียกยศพลอย่างรีบร้อน “ถ้าทานข้าวเช้าแล้วพาฉันไปห้องทะเลทรายดูขวดแก้วได้รึเปล่า?” ยศพลหยุดอยู่ที่หน้าประตู หันกลับไปมองจารวี ในมุมที่ยุพินมองไม่เห็น เขาชำเลืองมองไปที่จารวีด้วยความโกรธเป็นค่าตอบแทนและชดใช้ เขาหันไปยิ้มให้กับยุพินด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน “วันนี้กระโปรงเธอสวยจัง！” จารวีจ้องเขา“ตาถั่วเหรอ พี่พินใส่กระโปรงตัวนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วย่ะ” “ยัยวี อย่ากวนพี่ยศสิ เมื่อวานพี่ใส่ได้แป๊บเดียวเอง ตอนนั้นเขาก็ไปแล้ว…” พอเห็นพี่พูดให้เป็นกลาง จารวีก็ยักไหล่แล้วนั่งทานข้าวเช้าโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ พอทานข้าวเช้าเสร็จ ยุพินก็ใช้ประโยชน์ที่ว่าตนเองร่างกายไม่สมบูรณ์พักผ่อนอยู่ในห้องต่อ ยังไงซะอยู่ในห้องนี้ก็มองเห็นวิวชายทะเลที่สวยงามทั้งหมดได้เช่นกัน ยศพลเดินบนชายฝั่งโดยมีจารวีเดินตาม ต้นมะพร้าวสูงใหญ่บนหาดทรายให้ร่มเงาเป็นอย่างดี จารวีสวมกระโปรงยาวสไตล์โบฮีเมียนที่ยาวไปถึงตาตุ่ม สวมแว่นกันแดดทับหมวกจักสานปีกกว้างบนหัว ลมพัดมากระทบใบหน้า “จารวี เธอรู้รึเปล่าว่ายิ้มแบบนี้มันน่าเกลียดมากน่ะ?” ในใจของยศพลเดือดพล่าน เขาไม่ชอบที่เธอยิ้มให้ผู้ชายคนอื่น จารวีทำตัวไม่ปกติ“นายอิจฉาฉันละสิ！ เพราะคนที่ถูกฟ้าสร้างมาให้มีใบหน้างดงามอย่างฉัน ตอนยิ้มถึงจะขี้เหร่น่ะ！” “จารวี เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำกับฉันละ เธออยากตายใช่มั้ย?ยศพลระเบิดอารมรณ์ออกมาอีกครั้ง จารวี พูดเสียงต่ำว่า“ปีศาจ！” “เมื่อกี้เธอว่าไงนะยศพลคำรามออกมา จารวีเงยหน้าไปมอง พูดอย่างยิ้มๆ ว่า“ฉันกำลังบอกว่า บ้านชายหาดอยู่ข้างหน้าแล้ว”ข้างหน้าเป็นถนนเส้นหนึ่งที่มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย สองข้างทางมีร้านกาแฟ ผับ และยังมีร้านขายของขวัญ ปกติยศพลไม่เดินดูของในร้านของขวัญอย่างน่าเบื่ออยู่แล้ว เขายืนข้างนอก เริ่มเอามือถือออกมาเปิด จารวีเข้าไปเลือกขวดคนเดียว เธอเดินตรงไปหาเถ้าแก่ของร้าน แล้วใช้ภาษาอังกฤษที่ไม่คุ้นเคยถาม“เถ้าแก่คะ ขวดแบบนี้ที่นี่มีขายใช่มั้ยคะ? เถ้าแก่ต่างชาติวัยชราที่มีเครายาวหยิบขวดจากมือของจารวีไปดู แล้วพูดด้วยความมั่นใจว่า “YES！ที่นี่มีขาย ขวดนี่เป็นขวดทำมือ มีคุณค่าต่อการนำไปเป็นของที่ระลึก คุณหนู หากว่าหนูมีความสนใจละก็ พวกเราผลิตได้ตามความต้องการที่หนูอยากให้สั่งทำได้เลยนะ...” ชาวต่างชาติเครายาวพูดมาซะยาว แต่จารวีฟังเข้าใจแค่ครึ่งหนึ่ง ทันใดนั้นต่างชาติเครายาวคนนี้ก็ชี้นิ้วไปที่ด้านนอก “เขา ใช่ เขานี่แหละที่สั่งทำ…” จารวีหันไปมองอย่างทันทีทันใด ในตอนนั้น เงาของมนต์ตรีอันหล่อเหลาก็สะท้อนเข้ามาในสายตาของเธอ เขาสวมชุดสูทสีขาว ดูสง่างามชวนผู้คนหลงใหล ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่อ่อนโยนละมุนละไมดั่งหยก ท่าทางตอนที่ขยับไปมาก็เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด คือเขาจริง ๆ ถึงจะไม่ได้พบเจอกันมาสิบปี หน้าตาของก็ยังเหมือนเดิม รูปร่างสูงใหญ่กว่าเมื่อก่อนเยอะเลย แต่ว่าถึงจะเห็นรูปร่างใบหน้าของเขาอย่างเลือนลาง แต่ก็ยังสามารถดูออก มีกระแสที่แข็งแรงแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของจารวี และมีช่องว่างสั้น ๆ ในใจ มันคือการรอคอยเขามานานแสนนาน! ดวงตาสั่นไหวและมองเขาอย่างไม่กระพริบตา เหมือนกับว่าเขาจะรู้สึกถึงแววตาของจารวี จึงหันกลับไปมองช้า ๆ เกือบจะมองเห็นเธอแล้ว ในตอนนั้นก็มีชายร่างใหญ่เดินเข้ามาจากข้างนอกมากั้นอยู่ตรงกลางสายตาของจารวี ยศพลพูดออกมาอย่างหมดความอดทนว่า“เลือกเสร็จรึยัง?”ทันใดนั้นจารวีก็ไม่ได้เลือกขวดที่ตนปรารถนาแล้ว “อ้อ ขวดพวกนี้ไม่สวยเลย พวกเราไปกันเถอะ！”การปรากฏตัวของยศพล กวนใจเธออย่างสิ้นเชิง หนึ่งนาทีก่อนหน้านั้น เธอยังตื่นเต้นดีใจอย่างมากที่จะเดินเข้าไปทักทายมนต์ตรีคนที่เธอคิดถึงและโหยหา แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีความคิดนั้นแล้วอย่างสิ้นเชิง เธอสำเหนียกสถานะของตนในตอนนี้อย่างชัดเจน เธอเป็นเพียงหญิงชู้ที่สกปรกพอๆกับผู้หญิงที่ขายตัวขายเรือนร่างที่ต่ำช้า เธอไม่คู่ควรที่จะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของมนต์ตรี เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็คือนิสัยที่หยิ่งยโสของยศพล ไม่แน่ว่าอาจจะพูดอะไรออกไป พี่มนต์ พี่พิน ล้วนแต่เป็นคนที่เธอแคร์ เธอทำร้ายจิตใจพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้เป็นอันขาด หลังจากเดินออกจากห้องชายหาด จารวีจงใจที่จะควงแขนของยศพล แล้วก้มหัวอย่างหวาดผวา ไม่ให้เขาดูออก บนถนนไหล่ของเธอได้สัมผัสกับเขาอย่างเบาๆ เฉียดไหล่ผ่านไป กลิ่นน้ำหอมทะเลสีฟ้าจาง ๆ บนร่างกายของเขาแทรกซึมเข้าไปในรูจมูกของเธอเบา ๆ และถูกตราตรึงลงไปในความทรงจำของเธอ ในเวลานี้เธอสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นรสนิยมของผู้ชาย พี่มนต์ของเธอในตอนนี้กลายเป็นชายร่างใหญ่ที่โตแล้วไม่ใช่เด็กผู้ชายละอ่อนในปีนั้นอีกต่อไป หัวใจของเธอเต้นแรงและพุ่งไปเขา ใบหน้าของจารวีทำให้เขาหลงใหล มนต์ตรีมองเห็นด้านหลังของจารวี แม้ว่าหมวกจะกดลงต่ำจนเห็นหน้าของเธอไม่ชัดเจน แต่กลับมีความรู้สึกที่คุ้นเคย เขาพูดด้วยเสียงต่ำที่อ่อนโยน “คุณครับ…” ร่างกายของจารวีหยุดชะงักไปเล็กน้อย เธอไม่กล้าหันมา แม้ว่าได้ยินเสียงฝีเท้าของมนต์ตรีที่เดินตามมาอยู่ ยศพลพูดถากถางเสียงต่ำ“เธอนี่ช่างมีเสน่ห์ล้นเหลือจริง ๆเลยนะ！” ทันทีที่พูดจาด้วยความหยิ่งยโสเขาก็มองไปที่มนต์ตรี แสดงสีหน้าที่ไม่รู้จักโอภาปราศรัยด้วยความไม่เกรงใจ“นี่นายเป็นคนยังไงกัน มาเดินตามผู้หญิงของฉันทำไม?” มนต์ตรียิ้มอ่อนๆอย่างเป็นมารยาท“ขอโทษที่รบกวนทั้งสองคนนะครับ คือผมแค่เห็นว่าหมวกของคุณคนนี้สวยมากเลย ผมอยากจะซื้อกลับไปให้เพื่อนผมน่ะครับ แต่ไม่รู้ว่าคุณไปซื้อมาจากไหน?”มนต์ตรีลองหยั่งเชิงดู เขาอยากจะเห็นใบหน้าที่อยู่ภายใต้หมวกใบนี้มาก จารวีกุมกำปั้นของตนที่เหงื่อท่วมไปหมดไว้แน่น ใจเต้นอย่างรุนแรง จะให้เขาเห็นไม่ได้ จะให้เขาเห็นไม่ได้...ทันใดนั้นเอง มีลมแรงพัดเข้ามา จารวีไม่มีที่ปกปิดใบหน้าแล้วโดยสิ้นเชิง หมวกใบนั้นเดิมทีก็อ่อนแอและบอบบางมาก แค่ถูกลมพัดไปทีหนึ่งก็ปลิวลอยไปไกล จารวียืนนิ่งฉงน….จารวีนึกไม่ถึงเลยว่าหมวกจะถูกลมพัดไปแล้ว เธอนิ่งไปเล็กน้อย มนต์ตรีก้มลงไปช่วยเธอเก็บหมวกขึ้นมา ใช่แล้ว เธอลืมไป ว่ามนต์ตรีเป็นคนที่มีมารยาทและอ่อนโยน เขาไม่มีทางที่จะรีบมองหน้าเธอโดยไม่อดทนรอ ในขณะที่มนต์ตรีกำลังก้มลงเก็บหมวกขึ้นมา จารวีก็ผลักยศพลออกทันที แล้วสาวเท้าก้าวใหญ่วิ่งไปที่ห้องน้ำสาธารณะที่อยู่ข้างถนน “ฉันไปเข้าห้องน้ำ ขอตัวนะ…”ยศพลมองจารวีที่วิ่งไปอย่างเลินเล่อไม่คิดหน้าคิดหลัง แววตาเปลี่ยนเป็นมีความลึกซึ้ง จารวีเหมือนสติหลุดลอยหายไปในวินาทีนั้น มนต์ตรีถือหมวกพลางมองไปที่จารวีซึ่งยืนนิ่งฉงนอยู่ในที่ไกล ๆ ยศพลคว้าหมวกไปจากมือของเขา แล้วชำเลืองตามองโดยไร้ซึ่งความเกรงใจ แม้แต่คำขอบคุณสักคำก็ไม่มี ยศพลเดินก้าวเท้ายาวจากไป จารวีอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานานมากจึงจะออกมา ในตอนนั้น มนต์ตรีได้หายตัวไปตั้งนานแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่ายศพล ชายที่หยิ่งยโสจะยังคงยืนรอเธออยู่ที่หน้าประตู ตอนที่เห็นจารวีเดินออกมาก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีตามที่คิดเอาไว้ เขาจ้องจารวีแล้วอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “มานี่…” “อะไร?”จารวีเคลื่อนตัวไปหาอย่างช้า ๆ โดยไม่คาดคิด ยศพลนั่งยอง ๆ ช่วยเธอผูกเชือกรองเท้า เพิ่งจะวิ่งหนีมาแบบไม่คิดชีวิตจึงทำให้เชือกรองเท้าหลุดลุ่ยหมด เธอไม่เคยตระหนัก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริง ๆ ว่าคนที่ดุร้ายโหดเหี้ยมราวกับปีศาจจะก้มหัวให้กับเธอ ในใจรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แปลกประหลาด บางทีเขาอาจจะไม่ได้ดุร้ายเลวทรามอย่างที่เห็นอยู่ก็ได้ ความคิดของจารวีผุดขึ้นมาในสมอง ยศพลผูกเชือกรองเท้าเสร็จก็ยืนขึ้นมาแล้วจับไหล่ที่อ่อนแอของเธอไว้แน่น “จำไว้ด้วย ทีหลังอย่าไปอ่อย ผู้ชายคนอื่นอีก ดูซะ ฉันจะลงโทษเธอยังไง…” จารวีโกรธจนชำเลืองมองเขาไปทีหนึ่ง “อ่อยตรงไหนยะ” ยศพลยื่นมีออกไปบีบคางที่เล็กจิ๋วของเธอ จ้องเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรงดั่งไฟลุก “ฉันบอกว่ามีก็มีสิ เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เถียง…” “นายพูดอะไรก็ตามนั้นแหละ นายคิดว่าตัวเองเป็นฮ่องเต้รึไง เป็นเด็กไร้ประสีประสาซะจริง…”จารวีต่อต้าน “จารวีเธอนี่เยี่ยมจริง ๆ นับวันก็ยิ่งกล้ามากขึ้นแล้วนะ ดูท่าฉันคงไม่ทำให้เธอฟินนานมากแล้วใช่มั้ย…” วิธีการลงโทษของยศพลคือโน้มตัวลงแล้วจุมพิตไปที่ริมฝีปากของเธอ “อุ๊….”จูบที่ยาวนานได้สูดลมหายใจของเธอไปจนหมด ในตอนที่เขาค่อยๆคลายจูบ ใบหน้าเล็ก ๆของเธอแดงฝาด ภายใต้หน้าม้าที่ยุ่งเหยิง เหมือนเป็นฤดูใบไม้ผลิและขี้อาย แววตาส่องประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า “ฉันต้องการเธอ...”น้ำเสียงเต็มไปด้วยกามารมณ์ที่ไร้เสียง จารวีตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ผู้ชายคนนี้เป็นคนยังไงกัน พอหมดวันอาทิตย์ตกดิน ไม่เพียงแค่จูบเธออย่างรุนแรง นึกไม่ถึงเลยว่ายังคิดถึงเรื่องพวกนี้อีก ไร้ยางอายเกินไปแล้วนะ“ยศพล นายมันไม่มีมารยาทจริง ๆ ที่นี่คนเยอะขนาดนี้…” “งั้นเหรอ งั้นพวกเราไปหาที่ที่ไม่มีคน….”ยศพลเดินหน้าไปก้าวหนึ่ง ดึงจารวีมาไว้ในอ้อมอกราวกับเหยี่ยวที่จับลูกเจี๊ยบ สายตาอันมีความต้องการทางเพศนั้นยิ่งเข้มข้นขึ้นทุกที จารวีรู้สึกเสียใจภายหลังไปชั่วขณะ มาเที่ยวมัลดีฟส์ครั้งนี้ต้องเจอแต่ฝันร้ายแน่เลย