ตอนที่24 ผู้หญิงที่โง่ที่สุด

ต๭นที่24 ผู้หญิงที่โง่ที่สุด ไม่ง่ายเลยที่ยศพลผู้หิวกระหายจะหาสถานที่ที่ปลอดคน เขากดตัวของจารวีแล้วจูบอย่างบ้าคลั่งที่ใต้ร่มกันแดด ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเรียกหาที่นิ่มนวลกระจุ๋มกระจิ๋ม“ฮาย นั่นประธานยศพลรึเปล่านะ?” จารวีใจเต้นตุบๆ รีบผลักยศพลออกจากตัว“มีคนมาแล้ว” ยศพลรีบออกห่างจารวีอย่างไม่รอช้า แล้วลุกขึ้นมาจากชายหาด เบื้องหน้าเป็นผู้หญิงอายุยังน้อยที่มีลอนผมใหญ่สีน้ำตาลแดง สวมหมวกกันแดดที่มีลวดลาย มีหุ่นที่เซ็กซี่ดูอ่อนช้อย ใส่บิกินี่ที่มีลายดอกสีเดียวเล็ก ๆ เดินเท้าเปล่า ด้านหลังเธอมีชายแก่หัวล้านวัยกลางคนอยู่คนหนึ่ง จันทร์ทาพุ่งเข้าใส่อ้อมอกของยศพล แล้วกอดอย่างอบอุ่นแบบชาวตะวันตก ทำให้ร่างกายที่อวบอิ่มไปสัมผัสโดนกับกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งกล้าของยศพล จงใจที่จะถูไปถูมาเหมือนต้องการจะยั่วยวน ยศพลยื่นมือผลักผู้หญิงที่สำส่อน คนนี้ออกไป พูดออกมาด้วยน้ำเสียงโหดร้ายบ้าคลั่งเหมือนทุกที“แม่งเอ้ย แกเป็นใครน่ะ?” จันทร์ทาหัวเราะอย่างนุ่มนวล“ประธานยศพลเนี่ยเป็นคนรวยที่ลืมง่ายจังนะคะ ฉันจันทร์ทาไง เมื่อครึ่งปีก่อนพวกเราเคยมีซัมเมอร์ที่เร่าร้อนด้วยกัน แบบONENIGHT….”พอพูดถึงตรงนี้เธอก็เสียงต่ำลง จงใจที่จะเป่าลมที่ข้างหูของเขา“เค้าคิดถึงตัวเองแล้ว คืนนี้…” ในแววตาของยศพลแสดงอาการตลกออกมา ผู้หญิงของเขานั้นมีมากมาย เขาจะไปจำชื่อมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน “อ้อ จริงสิ นี่คือประพจน์ สามีของฉัน พจน์ คนนี้คือท่านประธานยศพล คนที่ฉันพูดให้เธอฟังบ่อย ๆ”ประพจน์พยักหน้าอย่างเคารพนับถือ ยื่นมือออกไปเตรียมตัวที่จะจับมือเช็คแฮนด์ ทั้งสองมือของยศพลล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นสำหรับเดินชายหาด เขาเพียงแค่ยิ้มมุมปากอย่างสมบูรณ์แบบ “ดูเหมือนว่าจะมีบริษัทเครื่องใช้ไฟฟ้าในซื่อห่ายแห่งหนึ่งอยากจะได้คนไปรักษาการแทนหนึ่งของบริษัทเรา ที่แท้ก็คือคุณ…” ประพจน์พยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ยิ้มจนหน้าบานเป็นกระด้ง “ใช่แล้วครับ ใช่แล้ว กระผมเองนี่แหละครับ...ขอให้คุณยศพลไว้หน้าด้วยเถอะครับ...” จันทร์ทาฉวยโอกาสมองไปในที่ที่ฝูงคนจะมองไม่เห็น มือเล็ก ๆของเธอไปหยุดอยู่ที่จุดที่อ่อนไหวของยศพลแล้ว รูดลงหลายครั้ง เธอยิ้มพลางพูดว่า“คืนนี้มีปาร์ตี คุณต้องมานะคะ…” ทั้งหาเงินได้ แถมยังมีผู้หญิงมาเสียตัวให้ถึงที่ ยศพลจึงตอบอย่างยินดีว่า“โอเค แต่เหมือนกับว่าเธอแต่งงานไปเมื่อครึ่งปีก่อนไม่ใช่เหรอ?” “อิๆ ใช่แล้วค่ะ เค้าอาลัยอาวรณ์ตัวเองมากเลย แต่ว่า ประธานยศพลมีวิสัยทัศน์ที่ก้าวไกล ฉันรอไม่ไหวแล้ว ใช่มั้ยล่ะ เนี่ยก็เพิ่งจะมาฮันนีมูนหลังงานแต่ง…”จันทร์ทามองไปที่จารวีซึ่งอยู่ด้านหลังยศพลด้วยสายตาที่สงสารและเห็นใจ ยัยเด็กคนนี้ รูปร่างหน้าตาก็ดีมาก แต่ดูๆแล้วน่าจะอ่อนแอ ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกตาหมาป่าร้ายตัวนี้จับกิน ช่างน่าเวทนาซะจริง หลังจากจันทร์ทาเดินจากไป จารวีก็... “นี่นายหน้าด้านเหรอไง สามีเขาก็อยู่ตรงนี้ ทำไมนายยังพูดจากำกวม…” ยศพลหันมา มองจารวีด้วยสายตาที่ชั่วร้าย ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างหยิ่งผยองแล้วพูดว่า“จารวี เธอหึงเหรอ?” “ฉันหึง? ขำตายละ ฉันจะไปหึงนายได้ยังไง….”จารวีพูดอย่างไม่แยแส ยศพลจับคางของจารวีไว้แน่น เข้าไปใกล้แล้วจูบเธอ จารวีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง“อย่ามาแตะตัวฉันนะ…”เมื่อกี้เพิ่งจะไปจูบกับผู้หญิงคนนั้น ไม่นึกเลยว่าจะมาจูบเธอ เธอก็เลยรู้สึกขยะแขยง ในดวงตาของยศพลแฝงไปด้วยรอยยิ้ม“ฮะฮะ เธอต้องยอมรับรึงยังว่าหึงฉันแล้วจริง ๆ ไม่งั้นคืนนี้ฉันไม่ไปแล้วก็ได้นะ” “นายอยากไปก็ไป เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย ฉันไม่ได้หึงฉันแค่กินของสกปรก…” อยู่ดี ๆแววตาของยศพลก็ดำมืด เขาตรงไปจับแขนของจารวีไว้แน่น แล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมอก จากนั้นการจูบที่ร้อนแรงก็เริ่มต้นขึ้น จารวีพยายามที่จะสูบลมเข้าปอด อย่าเป็นลม ห้ามสลบเด็ดขาด เจ้าบ้านี่มันคือปีศาจร้าย แผนการป้องกันตนเองเป็นลมของจารวีถูกพังทลายลงอย่างรวดเร็ว “จารวี พูดว่ารักฉันสิ…” ทันใดนั้นจารวีก็ตื่นจากพวัง ลืมตาขึ้นมา แล้วพูดด้วยความต่อต้านขัดขืนเป็นอย่างมาก“ฝันไปเถอะ นายฝันไปเถอะ” ไฟความโกรธของยศพลถูกจุดขึ้นแล้ว เขากระโจนตัวขึ้นมากดทับเธอ ในความสับสน จารวีถูก ทำให้ไปถึงจุดสุดยอดนับครั้งไม่ถ้วน... “พี่มนต์…” ใบหน้าที่ขาวและนุ่มของจารวีกลายเป็นสีแดงก่ำ ครางชื่อผู้ชายที่ตนรักออกมาด้วยความสับสน ร่างที่สั่นกระพือของยศพล หยุดลงอย่างรวดเร็ว “เพียะ..” ฝ่ามือหนึ่งตบลงไปที่ใบหน้าของจารวีอย่างแรง จารวีจึงตื่นขึ้นมาจากความสับสน เบิกตากว้าง แล้วก็มองเห็นเขา ยศพลถอดแกนออกจากร่างของจารวี ในตอนนั้น ใบหน้าของเขามีแต่ความมืดทะมึน ผู้หญิงคนนี้ ในตอนที่ฟินอยู่ใต้เรือนร่างของเขา กลับครางชื่อของผู้ชายคนอื่นออกมา สิ่งนี้ทำลายความภูมิใจและความมั่นใจในตนเองของเขาเป็นอย่างมาก ซึ่งกลายเป็นความอับอายที่ใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ที่เขาอยู่มา เขายื่นมือไปบีบคอของจารวีไว้แน่น แล้วตะโกนออกมาเสียงต่ำว่า“พี่มนต์！อย่าให้รู้นะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฉันจะฆ่ามันให้ตายเลย พอพูดจบ เขาก็โยนจารวีไปบนพื้นทรายอย่างแรง แล้วก็หันหลังเดินจากไปด้วยความโกรธ จารวีนั่งงงอยู่บนพื้นทรายของชายหาด เมื่อกี้เธอตะโกนชื่อพี่มนต์จริงเหรอ? ในใจของเธอโศกเศร้า ใช่ พี่มนต์ของเธออยู่ที่นี่ อยู่ตรงหน้าเธอ อยู่ใกล้ๆนี่เอง แต่เธอกลับไม่กล้าที่จะไปหาเขา ในโลกนี้ เรื่องที่ทรมานมากที่สุดก็คือ เขาอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันกลับแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา ทนมานจังง วี เธอจำสัญญาในตอนเด็กได้มั้ย? พี่รอให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของพี่นะ วี พี่คิดถึงวี วีอยู่ที่ไหน วี เธอพูดว่าเธอชอบพระจันทร์บนฟ้า พี่เด็ดพระจันทร์มาไว้ในโลกของพี่แล้ว รอวีมาดูอยู่นะ วี ทำไม่พี่ถึงหาวีไม่เจอ พี่กลัวว่าชาติหน้าเกิดมาก็จะไม่เจอวีอีก วี พี่หาวีมาหกปีแล้ว ทำไมพระผู้เป็นเจ้าไม่ช่วยเหลือเลย วี พี่ต้องแย่แน่เลย ！ทั้งโลกของพี่ไม่มีวี วี วีอยู่ที่ไหน? วี จริง ๆแล้วเธอไปซ่อนอยู่ที่ไหน? …… พี่มนต์ พี่แคร์ฉันขนาดนี้จริงรึเปล่า แต่ว่า ถ้าตอนนี้พี่เห็นวีในสภาพที่อัปยศอดสูแบบนี้ พี่จะยังคิดแบบเดิมอยู่มั้ย? ฟ้าค่อยๆมืดลง จารวีนั่งกอดแขนตัวเอง มองไปในที่ที่แสนไกล ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลังของเธอ “จารวี เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีสมองเลยจริง ๆ ฟ้าก็มืดแล้วก็ไม่รู้จักกลับบ้านช่อง เธอไม่รู้เหรอว่าตรงนี้มีนักเลงเยอะน่ะ…”ยศพลตะโกนแผดเสียงออกมาอย่างป่าเถื่อน แล้วเอาเสื้อตัวใหญ่ของ เขามาคลุมไว้บนไหล่ของเธอ เขาดึงเธอขึ้นมา แล้วก็เดินจากไป จารวีนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เธอไม่คิดว่ายศพลจะออกมาตามหาเธอ เพียงแต่ในใจเธอกลัดกลุ้มเป็นอย่างมาก ไม่อยากจะกลับไป ไม่อยากจะเจอเขา ทั้งสองคนเดินไปถึงหน้าห้องไม้ ยศพลยังคงมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายอย่างเก่า เขาจ้องมองจารวีที่แข็งเป็นท่อนไม้อย่างชั่วร้าย “เธอไม่เคยเจอฉันรึไง เธอคือผู้หญิงที่โง่ที่สุดในโลกเลย รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ อีกเดี๋ยวก็จะไปกินข้าวกันแล้ว” ที่จริงเธอน่าจะพูดว่าฉันไม่อยากไป ยศพลหยิบของอย่างหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้กับเธอ มันคือสร้อยที่ทำจากเปลือกห้อยเส้นนึงที่แสนจะธรรมดา จารวีมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ยศพลยิ้มมุมปาก“ให้พี่สาวเธอ ถามเธอว่าอยากจะไปงานเลี้ยงรึเปล่า” “อือ ได้…” จารวีอยากจะได้ยินว่าพี่จะไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน เธอก็ต้องดีใจอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นพี่คงมาเสียเที่ยวแน่ ๆ จารวีก้าวเท้าเล็ก ๆกลับมาที่ห้องไม้ “พี่ นี่คุณยศพลฝากมาให้…” ยุพินเฝ้ามองทะเลคนเดียวอย่างน่าเบื่อหน่าย พอเห็นจารวีมาหาด้วยความตื่นเต้น เธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจ สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่เสื้อสูทสีเข้มบนร่างของจารวี เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มแทงหัวใจ เจ็บเอามาก ๆ เธอไม่ใช่เด็ก ๆแล้ว เธอรู้ว่าจะปิดบังความรู้สึกของตัวเองยังไง เธอยิ้มพลางพูดว่า“ดีจัง สวยมากเลย พี่ชอบมากเลย” “ใช่แล้ว พี่ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ คุณยศพลจะพาพวกเราไปร่วมปาร์ตี้…” ครั้งนี้ ยุพินไม่ได้ปฏิเสธอีกแล้ว“ก็ได้ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อนะ…” จารวีดีใจมาก เธอไปเปลี่ยนชุดเดรสที่สบายๆ หวีผมยาวที่ยุ่งเหยิงให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เธอไม่ได้แตะเครื่องสำอางเลยแม้แต่น้อย เป็นเพราะยุพินเป็นโรคหัวใจ เลยมีสีหน้าไม่ค่อยดี ในตอนเย็นจะดูหน้าซีด ดังนั้นเธอจึงต้องแต่งหน้าให้ดูสดใดมากขึ้น ตอนที่เธอแต่งหน้าเสร็จ ก็หันไปเห็นริมฝีปากที่บวมแดงของจารวี รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูแข็งทื่อผิดปกติ“วี เธออยากจะทาลิปหน่อยมั้ย?” จารวีส่ายหัว“ไม่เอาค่ะ วีไม่ชอบแต่งหน้า ฉันไม่เหมือนพี่ซะหน่อยที่มีคนชื่อชอบ แต่งไปก็ไม่มีใครมองหรอก” “งั้นเหรอ?”ในใจยุพินมีความรู้สึกไม่มีชีวิตชีวา “ไปกันเถอะ พี่ เดี๋ยวฉันประคองพี่นะ…” เดิมทียศพลก็พูดไปงั้นๆ แต่ไม่นึกว่ายุพินจะมาด้วยจริง ๆ เขาเลยพูดโพล่งออกไปคำนึง“นานซะจริง...” ยุพินเดินหน้ามาก้าวหนึ่ง แล้วเปลี่ยนมาเกาะแขนยศพลแทน“ไปกันเถอะ！” จารวีเดินตามอยู่ด้านหลัง เลียวอีกโค้งบนชายหาด ก็มองเห็นวิวยามค่ำคืนถูกประดับตกแต่งด้วยโคมไฟหลากสีสันทีส่องสว่าง ผู้คนส่งเสียงดังอึกทึก ยศพลหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้า เขาปล่อยแขนของยุพิน แล้วหันไปมองจารวี “ดูแลพี่ของเธอดีๆล่ะ ฉันมีธุระต้องทำ…”พูดจบ เขาก็เดินตรงเข้าไปในฝูงคน ในแววตาของยุพินมีความผิดหวังเล็กน้อย จารวีจึงรีบพูดปลอย“พี่อย่าเสียใจไปนะ เขาคงต้องไปคุยธุระน่ะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ ปาร์ตี้เนี่ย ก็เป็นเพียงมีของให้กินมีเหล้าให้ดื่มก็เท่านั้น ฉันหิวแล้วเนี่ย…” ความไร้เดียงสาอันบริสุทธิ์ของจารวีทำให้จิตใจของยุพินเปิดกว้างขึ้น “อื้ม พวกเราเข้าไปกันเถอะ！” จารวีกับยุพินเข้าไปในสถานที่จัดปาร์ตี้ รามิสุ…… นี่เป็นปาร์ตี้กลางแจ้ง มีต้นไม้ปลอมประดับตกแต่ง มีไฟนีออนมากมายหลากสีพันรอบ ที่พื้นก็เป็นพื้นทราย โต๊ะถูกจัดเรียงเป็นแถวยาว บนโต๊ะจัดวางเหล้าแชมเปญ อาหารหลากรส เค้กช็อคโกแลต เค้กเทรมิสุ กลิ่นท่หอมหวานของอาหารลอยมาปะทะ จารวีหยิบเค้กไอศกรีมวนิลาก้อนโตมาทาน อร่อยจริง ๆเลย！ “พี่ พี่มาลองชิมดู…” พอหันกลับไป ก็พบว่ายุพินกำลังยืนอยู่ที่ข้างต้นไม้ปลอมอย่างโดดเดี่ยว เธอยืนพิงกิ่งต้นไม้ สายตากลับมองยศพลที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ยศพลสวมเสื้อเชิร์ทสีดำ ด่านล่างสวมกางเกงสไตล์ตะวันตกสีดำ ผมที่สั้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย ปล่อยรังสีชั่วร้ายในแววตาที่ดุร้ายราวกับสัตว์ป่าออกมา ลักษณะที่หล่อเหลาแบ๊ดบอยเป็นที่แข่งขันจับจองเป็นคู่ขาของสาวๆในปาร์ตี้ เข้ามาในปาร์ตี้ได้แค่ห้านาที รอบกายของยศพลก็เต็มไปด้วยหญิงงามหลากสีผิวที่เซ็กซี่