ตอนที่ 29 ไม่มีใครอื่นนอกจากเขา

ต๭นที่ 29 ไม่มีใครอื่นนอกจากเขา ต้มแก่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างกับหมูถูกฆ่า ปอถูกกลุ่มบอดี้การ์ดจับตัวไว้ เมื่อเห็นสถานการณ์กำลังแย่ เขาจึงรีบพูดออกมา “ยะ..อยู่ในห้องขัง…” ยศพลเตะต้มแก่ไปทีนึงจนกระเด็น หันไปหาปอแล้วพูดว่า “แก มากับฉัน” นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีใครกล้าแตะต้องผู้หญิงของยศพล พวกมันไม้อยากจะมีชีวิตอยู่แล้วรึยังไงน่ะ? ปอสั่นสะท้านด้วยความกลัวพลางเปิดประตูห้องที่กักขังจารวี จารวีที่น่าสงสารนอนอยู่บนเตียงเหล็ก ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสติ ยศพลอุ้มจารวีขึ้นมา จารวีผู้น่าสงสารถมีผมยาวที่ยุ่งเหยิงและใบหน้าที่ซีดเผือกเหมือนกับตอนที่อยู่เกาะมัลดีฟส์ในครั้งนั้นไม่มีผิด ใบหน้าทางด้านซ้ายมีรอยเขียวช้ำ เธอลืมตาขึ้นมาจ้องมองเขาแล้ว เธอไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว ยศพลเตะไปที่ปอทีนึง แล้วเตะปอพลิกไปพลิกมาบนพื้น จากนั้นก็คำรามออกมาดั่งราชสีห์ “ใครเป็นคนทำ” ปอไปหลบที่กมุมกำแพง “คือ คือสารวัตรต้มแก่ให้ผมทำครับ” ยศพลเตะปอซ้ำอีก จนปอมึน ตอนที่ยศพลอุ้มจารวีออกมา ก็มีตำรวจจำนวนมากบุกเข้ามาในสถานีตำรวจ คนที่นำมาคือผู้ชายวัยกลางคนที่ดูมีเกียรติน่าเคารพ พอเห็นยศพลเดินออกมา เขาก็รีบฉีกยิ้มต้อนรับทันที “ประธานยศพล นี่เป็นการเข้าใจผิดครับ เป็นความผิดขอคนใต้บังคับบัญชาของผมเอง” ยศพลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“หัวหน้าตำรวจโจว เรื่องนี้จบลงแค่นี้ไม่ได้หรอกนะครับ ตำรวจสองนายนี้ อย่าให้ผมเห็นพวกเขาในเมืองเอสนี้อีกนะครับ” หัวหน้าตำรวจโจวโค้งคำนับอย่างประจบสอพลอ พลางพูดว่า “ประธานยศพลคงไม่รู้ในบางเรื่องน่ะครับ เรื่องนี้เบื้องบนบอกว่าให้จบแค่นี้แหละครับ พวกเขาก็เเค่ทำพลาดไปก็แค่นั้น คิดซะวาไม่ร้ายแรงขนาดมีใครตายละกันนะครับ พวกเราก็จะ…” ยศพลทำหน้าขรึม เตะโต๊ะคว่ำไปทีนึง “ใคร?” “นั่นน่ะมัน….”หัวหน้าตำรวจโจวปาดเหงื่อไปทีนึง ถึงเขาจะเป็นหัวหน้าตำรวจ แต่ก็เป็นหัวหน้าได้ก็เพราะบ้านโพธิสูง ผู้บังคับบัญชาของเขาก็ไม่อยู่มาสักพักแล้ว จึงต้องเผชิญหน้ากับยศพลโดยตรง เขาพูดด้วยเสียงที่ต่ำว่า“คือว่าลูกสาวของนายกเทศมนตรีชยิน...คือว่าคุณจารวีชนคุณสุรีย์วัลย์โดยไม่ทันระวัง เธอเลยให้ยามพามาส่งที่นี่ เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดโดยแท้ครับ ถ้าเกิดรู้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงของประธานยศพล พวกเราก็คงไม่มีความกล้าที่จะกล้าทำแบบนี้หรอกครับ” นัยน์ตาของยศพลมีประกายที่เย็นชาและเฉียบคม นายกเทศมนตรีชยิน！ หลังจากยศพลเดินจากไป สารวัตรต้มแก่ก็ปีนขึ้นมาจากพื้น หน้าบวมเป่งราวกับหัวหมู ดั่งอ้วกเลือดสดๆออกมา ใบหน้าที่เจ็บ ปวดทรมานมองไปที่หัวหน้าตำรวจโจวอยากลำบากใจ “หัวหน้าโจว นี่มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าพวกเราเพิ่งจะทำให้นายกเทศมนตรีชยินไม่พอใจเหรอ…” หัวหน้าตำรวจโจวหน้านิ่ง เตะที่ก้นของต้มแก่ไปทีนึง “แกนี่มันเข้าใจยากจริง ทำอะไรก็ไม่แยกแยะถูกผิด นายกเทศมนตรีชยินนะ แกทำให้ท่านหงุดหงิด/วุ่นแล้ว ที่เป็นไปได้มากที่สุดคือไม่มีงานทำ แกไปทำให้เขาโกรธแบบนี้คงไม่มีชีวิตรอดแล้วล่ะ！” ต้มแก่ตกใจกลัวจนตัวสั่น ถามออกไปด้วยความกังวล “เขาคือใครเหรอครับ?” “ประธานยศพลแห่งบริษัทSTกรุ๊ปจำกัด คุณยศพลลูกชายคนที่สามของตระกูลโพธิสูง พ่อของเขาคือคนที่มีอิทธิพาลมหาศาลในละแวกยูเรเชีย แค่ขยับตัวก็ทำให้เศรษฐกิจทั้งโลกต้องสะเทือน…” ต้มแก่ร้อง อ๊า ออกมา ทั้งตัวแข็งเย็นเฉียบดังน้ำแข็ง ครั้งนี้เขาทำอะไรลงไป “ดีแล้ว แกกับปอรีบเก็บข้าวของแล้วออกจากที่นี่ซะ รีบหนีไปจากเมืองเอสแห่งนี้ ทางที่ดีก็ปิดบังชื่อจริงแล้วเปลี่ยนนามสกุลซะ เพื่อรักษาชีวิตพวกแกไว้…” ต้มแก่ตกใจจนหน้าซีด แทบจะปัสสาวะราดกางเกง ในโรงพยาบาล จารวีได้รับการตรวจเช็คร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่จริงแล้วเพียงแค่โดนตำรวจสองนายฟาดไม่ได้ทำให้บาดเจ็บหนักมาก แต่เพราะไม่ได้ทานอะไรมาสามวันจนเป็นลมต่างหาก ที่ทำให้เธอออยู่ในขีดอันตราย “คุณยศพลครับ สภาพร่างกายของคุณจารวีไม่ได้นับว่าแย่มากนัก แต่ทว่าการที่ไม่ได้รับอาหารมาสามวัน อวัยวะและระบบต่าง ๆในร่างกายก็อ่อนแอลง จำเป็นที่จะต้องให้น้ำเกลือเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งของร่างกาย ในระยะนี้ก็ต้องทานอาหารที่มีโภชนาการสูงเพื่อเสริมสร้างให้มีภูมิคุ้มกันโรค” ยศพลพยักหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “อืม ขอยาที่ดีที่สุดด้วยนะ” หมอยิ้มแหยๆ ไม่กล้าที่จะโต้แย้ง ได้แต่พยักหน้าแล้วจากไป ในห้องคนไข้ จารวียังคงนอนให้น้ำเกลืออยู่ แต่สภาพจิตใจของเธอนั้นดีขึ้นมากแล้ว ยศพลมองแล้วตำหนิเสียงดังเธอ“จารวี เธอนี่เยี่ยมจริง ๆ！ ไม่ได้เจอมาสามวัน เธอก็ไปเป็นลมอยู่ในคุกซะแล้ว” จารวียิ้มแห้งๆ หลังจากการเข้าห้องสอบสวน พวกเขาก็ค้นตัวแล้วยึดโทรศัพท์ของเธอไป ไม่ยอมให้เธอติดต่อกับคนที่บ้านเลย โลกใบนี้ช่างตลกยิ่งนัก คนที่เธอเกลียดที่สุดก็คือยศพล นึกไม่ถึงเลยว่าในตอนที่เธอตกอยู่ในอันตราย คนที่ช่วยเหลือเธอได้ก็มีแค่ยศพลเพียงคนเดียว “ขอบคุณน้า… ” ยศพลชอบท่าทางที่จารวียอมแพ้ เขาก้มหัวไปแล้วยื่นมือมาสัมผัสที่คางของเธอ ยัยนี่ ผอมลงไปเยอะเลย เดิมทีเขาโกรธมากเพราะครั้งก่อนเธอไม่ยอมรับสายเขา แต่ตอนนี้ ความโมโหโกรธาของเขาได้หายไปหมดสิ้น ดูเหมือนมีอะไรผิดปกติไป ตั้งแต่มีจารวี เขาก็ไม่ค่อยได้สนใจในผู้หญิงคนอื่นอีกเลย เพียงแค่ได้มีสัมพันธ์สวาทกับผู้หญิงคนอื่น เขาก็เอาพวกหล่อนมาเปรียบเทียบกับจารวีโดยไม่รู้ตัว แม้แต่จูบก็ยังทำให้รู้สึกสบายใจเท่าจูบกับจารวีไม่ได้ ยศพลก้มหัวลง จุมพิตไปที่ริมฝีปากเล็ก ๆของจารวี การดูดปากอย่างดุร้าย รสชาติหอมหวานเกลื่อนกลาดในทุกโสตประสาท ของเขา นังตัวดีนี่ช่างทำให้คนยับยั้งชั่งใจไม่ได้จริง ๆ ยศพลหอบหายใจรุนแรงมากขึ้น จารวีก็ครางเสียงต่ำออกมาเบาๆ ยศพลผละออกจากริมฝีปากของเธอสายตาของเขามองไปที่เธอ แล้วออกคำสั่งด้วยความหยิ่งยโส “จากนี้ไป ฉันไม่อนุญาตให้เธอวางสายฉัน ไม่อนุญาตให้ปิดเครื่อง เข้าใจมั้ย?” จารวีกระซิบซุบซิบเบาๆว่า “เผด็จการจริง ๆ” “มีอะไร?” ยศพลโกรธจนขึ้นเสียง จารวียิ้มแหยๆ“เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่บอกว่ามือถือไม่มีแบตแล้ว” “อืม งั้นก็เปลี่ยนเครื่องใหม่ ถ้าเธอหายดีแล้ว ฉันจะพาไปซื้อ…” “อ่า ก็ได้ ฉันอยากจะโทรหาพี่สาวฉันสักหน่อยน่ะ…”จารวีกระพริบตารัวๆอย่างจงใจ แสร้งทำเหมือนว่าตนไร้เดียงสา เธอค่อยๆค้นพบว่าการอยู่กับยศพลที่ดุร้าย เธอเล่นตามน้ำ ก็จะอยู่ด้วยกันได้อย่างง่ายดาย ยศพลต่อสายโทรศัพท์มือถือ แล้วโยนให้จารวี “พี่ นี่วีเองนะ…” ยุพินที่อยู่ปลายสายโต้ตอบด้วยเสียงที่รีบร้อน“วี เธอเป็นยังไงบ้าง? เกิดเรื่องอะไรขึ้น? โตป่านนี้แล้วยังทำให้พี่เป็นห่วงอีกนะ” “อ่า ไม่เป็นไรสักหน่อย เป็นเพราะฉันไม่ระวังเองเลยโดนตำรวจกักตัวไว้สามวัน ตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว” “อืม ก็ดีแล้ว พี่ไปหาเธอที่โรงพยาบาลนะ” “ไม่ต้องหรอก พี่ วันนี้ฉันต้องอยู่ให้น้ำเกลือ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว พี่ไม่ต้องมาโรงพยาบาลหรอก ในโรงพยาบาลมีเชื้อโรคเยอะ พี่อย่ามาเลย เดี๋ยวจะติดเชื้อเข้า” พอฟังคำเตือนของจารวี ยุพินก็ล้มเลิกความคิดที่จะไปโรงพยาบาล ข้างนอกโรงพาบาล ยศพลกำลังคุยกับผู้หญิงสวมชุดพนักงานออฟฟิศสีดำ “ประธานยศพล พวกเราค้นเจอแล้วค่ะ บ่ายวันพรุ่งนี้คุณสุรีย์วัลย์จะไปจัดพิธีหมั้นที่โรงแรมกุหลาบขาวค่ะ คู่หมั้นของเธอคือคุณสุพจน์ ลูกชายคนเดียวของบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัด ที่อยู่ดี ๆก็มีชื่อเสียงโด่งดังในประเทศอเมริกาในช่วงปี 2-3ปีมานี้” ยศพลยิ่มมุมปากด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย บริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดคิดจะเป็นคู่แข่งของเขา เป็นการรนหาที่ตายเอามาก ๆ จารวีเอียงตัวมา มองเห็นแผ่นหลังที่องอาจออกไปที่ด้านนอกโรงพยาบาล ยศพลยืนขึ้นอยู่ข้างนอก แล้วหันไปมองเขาทันที จารวีเหมือนกับว่ารู้สึกผิด รีบร้อนหันหัวกลับมา มุมปากของยศพลเผยรอยยิ้ม? ก้าวเท้ากว้างราวกับผีพุ่งใต้มุ่งไปที่ด้านนอกโรงพยาบาล ยัยบ้านี่ ยังจงใจแสร้งเป็นไม่เดือดเนื้อร้อนใจอีกนะ บ่ายวันต่อมา ยศพลมารับจารวีออกจากโรงพยาบาล คนที่มากับเขาก็ยังมียุพินพี่ของจารวี จารวีดีใจมาก ๆ “พี่ ไหนบอกว่าจะไม่มารับฉันนี่นา?” ยุพินตรงไปประคองจารวี แล้วพูดอย่างหงุดหงิด??ว่า”เมื่อคืนพี่ห่วงจนนอนไม่หลับ ถ้าวันนี้พี่ไม่ได้เจอเธอ พี่คงไม่สบายใจ” บนใบหน้าของยศพลไร้ความรู้สึกใด ๆ จารวีรู้สึกว่าแปลกมาก ก่อนหน้านี้ที่งานเลี้ยงฉลองการหมั้นนของพี่ยังเห็นยศพลดูอบอุ่นกับพี่มากกว่านี้ ทำไมตอนนี้ แม้แต่ยิ้มอย่างขี้เกียจแบบของไปทีก็ยังไม่ทำให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ? พอขึ้นรถของยศพลแล้ว ก็ส่งยุพินไปที่บ้านก่อน “ฉันจะพาจารวีไปซื้อมือถือเครื่องใหม่ก่อน จะได้ไม่ทำหายอีกรอบ” ยุพินยิ้มอย่างอ่อนโยนตามเคย “ได้ อย่าลืมนะ ว่าต้องกลับมาเร็วๆน่ะ” จารวีพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม “อื้ม ได้เลย！” รถออกจากบ้านพูลสวัสดิ์ แล่นไปในย่านการค้าที่เจริญคึกคัก “ จริง ๆก็ไม่จำเป็นต้องซื้อเครื่องใหม่เลยนี่นา ฉันไม่ได้ต้องการหรอก…” ยศพลหยุดรถอย่างรุนแรงและรวดเร็วฉับพลัน มองเธอแล้วพูดหยอกล้อว่า “คราวหน้า เธออาจจะไม่โชคดีแบบนี้ เธอคงไม่รู้ว่ามีเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอมากมายที่ถูกขายไปให้ประเทศที่สามเพื่อเป็นโสเภณีที่น่าเวทนาน่าสงสารเป็นอย่างมาก ยับบื้อนี่โง่เขลาซะจริง ถ้าฉันไม่ใช้เส้นสายที่มีอยู่ ไม่เอาเงินที่มหาศาลมาซื้อเธอคืนก็คงช่วยเธอออกมาจากคุกไม่ได้ ไม่แน่ว่าจากนี้ไปเธอจะต้องหลบซ่อนตัวอยู่เงียบ ๆซะแล้ว อิทธิพลของตระกูลเหลียงในเมืองเอสนี้มีอยู่มหาศาลมาก นายกเทศมนตรีชยินมีเส้นสายมากมายในรัฐบาลกลาง ยิ่งเป็นในเมืองเอสแล้วก็ยิ่งมีเส้นสายโยงใยที่มากกว่าเดิม ไม่เช่นนั้นแล้วตระกูลซู่คงไม่มาสมรสเกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันเช่นนี้ พอฟังยศพลพูดแบบนี้ตกใจกลัว ใบหน้าของจารวีซีดเซียวไปหมด “โอเค！” ยศพลหมุนตัวมาหยุดอยู่ที่ร้านขนาดใหญ่ในย่านเศรษฐกิจ “ไป ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ทั้งชุดก่อน…” ยศพลจ้องมองจารวีที่สวยเสื้อลายตารางสีฟ้า กางเกงยีน และรองเท้าลำลอง เขาก็ยิ้มมุมปาก ยังคิดว่าตัวเองอยู่โรงเรียนรึไงน่ะ！ “คือว่า ฉันไม่ต้องการจะซื้อเสื้อผ้าใหม่จริง ๆ ฉันมี…” “ให้เธอซื้อเธอก็ซื้อสิ เธอจะพูดมากไปเพื่ออะไรห้ะ?” ยศพลลากจารวีเข้าร้านยี่ห้อชาแนลที่ขายเสื้อผ้าโดยเฉพาะอย่างเผด็จการ จารวีมองไปที่ชุดเดรสคุณภาพดีเยี่ยม ทำให้ตกใจเพราะป้ายราคา... จารวีสวมใส่ชุดเดรสที่แพงหูฉี่อย่างไม่คุ้นชิน ตอนเด็ก ๆ ตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่จับเธอแต่งหน้าให้สวยเหมือนกับเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ตอนนั้นธุรกิจของบริษัทของพ่อกำลังเติบโตเจริญรุ่งเรือง ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ แต่น่าเสียดาย ในปีที่เธออายุได้เก้าขวบ เธอก็สูญเสียไปหมดทุกอย่าง ฝันร้ายเริ่มต้นขึ้น ณ ตรงนี้ พอเห็นจารวีนิ่งงงงัน ยศพลก็ทนไม่ได้ที่จะหรี่ตาจ้องมอง แล้วเรียกพนักงานขายในร้าน “เอาเสื้อที่หุ่นโชว์นั่นสวมอยู่ไปให้เธอด้วย…” ชุดนั้นเป็นชุดราตรีคอวีลายครามที่ตัวสั้นพอดีตัว ด้านล่างออกแบบให้เป็นสไตล์แบบชุดกี่เพ้าของจีน ช่างฝีมือทำได้ประณีตงดงามมาก ลวดลายที่เอวล้วนแต่มีลายปักด้วยมือ จารวีรับเสื้อชุดนั้นมา แล้วเดินเข้าไปในห้องลองชุด ยื่นมือไปพลิกป้ายราคา เลขหกหลัก พระเจ้า！ชุดกระโปรงตัวเล็ก ๆแค่นี้ ต้องแพงขนาดนี้เลยเหรอ? พอจารวีสวมกระโปรงตัวนั้นแล้ว ก็เดินออกมาด้วยความกังวลและไม่สบายใจ จารวีไม่ได้เกิดมาสวยเลิศเลอ แต่ถ้ามองแบบละเอียดก็จะเห็นผิวที่ขาวเนียน ใบหน้าสะอาดสะอ้าน มีดวงตาที่ใสราวกับ แม่น้ำในฤดูใบไม้ร่วง ริมฝีปากสีแดงเปล่งปลั่ง นอกเหนือจากนั้นยังมีลักยิ้มทีดูหอมหวานเหมือนลูกสาลี่สองลูก ชุดราตรีชุดนี้ ราวกับว่าตัดมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ พออยู่บนเรือนร่างของเธอ ก็ทำให้รูปร่างเธอดูสวยสะดุดตายิ่งกว่าเก่า แววตาของยศพลมองอย่างตะลึง ชะงักงันราวกับถูกสะกดไว้ เขาผ่านผู้หญิงมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงชั้นดีแบบนี้ โดยเฉพาะแขนสองข้างที่กลมกลึงขาวเนียน ปลุกให้ความปรารถนาในใจของเขาตื่นขึ้นมา