ตอนที่ 30 เขาจำเธอได้

ต๭นที่ 30 เขาจำเธอได้ ผู้หญิงคนนี้ มีเพียงยศพลเท่านั้นที่ครอบครอง ผ่านไปสักพัก เขายิ้มมุมปากแบบเสียดสี “ขี้เหร่มาก ไปเปลี่ยนซะ…” พนักงานยิ้มแล้วพูดอย่างไม่รู้สาว่า “คุณผู้ชายคะ คุณผู้หญิงใส่กระโปรงตัวนี้ดูสวยมากนะคะ” ยศพลขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยเกรงใจ “จะสวยหรือไม่สวย ฉันหรือเธอเป็นคนตัดสินมิทราบ” พนักงานที่ไหนกล้ามากระเดื่องกระด้างขนาดนี้ พนักงานรีบพูดขึ้นมาทันที “ต้องเป็นคุณชายตัดสินอย่างแน่นอนค่ะ แต่ว่า แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ ทางนี้ยังมีอีกหลายแบบให้เลือกค่ะ…” “เอากระโปรงที่ปิดสนิทมิดชิดมาสองตัว ที่เว้าเยอะเกินเหมือนตัวนี้ไม่ต้องเอาออกมาแล้ว” ผู้หญิงของยศพล จะให้ผู้ชายคนอื่นเห็นได้ยังไง ต้องอยู่ในที่มิดชิด ให้เขาชื่นชมและลิ้มลองได้เพียงแค่คนเดียว จารวียักไหล่ หล่อนไม่ได้สนใจ ลองเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นชุดสุภาพทางการสีชมพูอ่อนที่คอปกแบน และสวมรองเท้าคริสตัลอันสวยงามที่เข้ากับชุด ถึงแม้ว่าจะแต่งชุดแบบปกปิด แต่ใบหน้าเล็กๆที่สวยงามใบนี้ ยังคงเปล่งประกายมีออร่าดั่งแสงเงินแสงทองยามเช้า ดูมีความหวานความบริสุทธิ์ สามารถทำให้ผู้ชายใจเต้นได้เลยทีเดียว ยศพลจับคางจารวีขึ้นมา “จำไว้ล่ะ จากนี้ไปยิ้มให้ฉันได้แค่คนเดียว” “เหอะ ปีศาจ!” จารวีกระซิบกระซาบเสียงเบาๆ แต่ว่า ณ เวลานั้น ยศพลได้ไปชำระเงิน กระโปรงทุกตัวที่จารวีได้ลองไปนั้น เค้าก็ซื้อมาทุกหมดทุกตัว ไม่เว้นแม้แต่ตัวเดียว รวมถึงพวกรองเท้าและกระเป๋าถือผู้หญิง ตอนที่ออกมาจากในร้าน จารวีเปลี่ยนเป็นอีกคนไปโดยสิ้นเชิง ในความสวยสะอาดบริสุทธิ์ บวกกับความสวยของผู้หญิงนั้น ยิ่งทำให้ยศพลใจสั่น ยศพลหันกลับไปยัดบัตรสีทองใส่ในมือของจารวี "นี่ฉันให้เธอ วงเงินไม่จำกัด เอาไว้ไปซื้อของที่เธออยากได้ซะ" ว้อททท? ตาบ้านี่สมองมีปัญหารึไง นึกไม่ถึงเลยว่าจะให้เธอมากขนาดนี้ จารวียื่นมือไปกีด ด้วยสีหน้าที่มีความเด็ดเดี่ยว “ยศพล นายอย่าได้คิดเพ้อเจ้อใช้เงินมาซื้อฉัน” ยศพลได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ่งเริ่มรู้สึกอึดอัดใจ เขาคิดมาตลอดว่า ผู้หญิงเนี่ยนะ ไม่ว่าจะสวย บริสุทธิ์ เสแสร้งยังไง ขอแค่ใช้เงินเปย์ก็เอาอยู่ มีความแตกต่างอยู่ที่แค่ตัวเลขก็เท่านั้นเอง ในสายตาของเขา ผู้หญิงที่มาหาก็แค่ให้เงินใช้มากใช้น้อย แต่จารวีนั้นเป็นข้อยกเว้น ยศพลมีเกิดความรู้สึกพ่ายแพ้ขึ้นมาอีกครั้ง ความมั่นใจที่อยู่ตรงนี้ถูกจารวีเหยียบย่ำอย่างสำเร็จ “ไม่เอา?” “อืม ฉันไม่เอา ฉันไม่ได้ขาดเงิน…” จารวีพูดอย่างสีหน้ามีเหตุผล พี่พินให้เงินติดกระเป๋าฉันทุกเดือนอยู่แล้ว ทุกปีก็ได้ทุน จากโรงเรียนไม่น้อยเช่นกัน “รับไปซะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอฟิน ณ ตอนนี้…” น้ำเสียงของเขามีความอันธพาล และไม่ยออมให้เธอปฏิเสธง่ายๆ จารวีค่อยๆรับบัตรทองใบนั้นมาอย่างระมัดระวัง “นายพูดเองแล้วนะ นี่เป็นสิ่งที่นายยินยอมที่ให้ฉันเอง ดังนั้นจึงไม่มีข้อผูกมัดเงื่อนไขใดใดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และฉันก็จะไม่เป็นเพราะบัตรใบนี้ ขึ้นเตียงกับนาย!” “จารวี….” จารวียั่วยศพลโกรธสำเร็จอีกครั้ง ราวกับว่าการที่เขากับเธอมีอะไรกันนั้น เป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน ยศพลคนนี้จำเป็นต้องมาพ่ายแพ้ขนาดนี้มั้ย เขาทุบไปที่เบาะรถข้างหลังของจารวีหนึ่งหมัด กัดฟันพูดเสียงต่ำ “ยัยนี่ เธอมันช่างไม่รู้อะไรเสียจริง” จารวีมองตาเขาแวบหนึ่ง เตือนด้วยความหวังดีว่า “ซื้อเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว นายจะไปส่งฉันที่บ้านเลยใช่มั้ย” ยศพลเกือบจะโกรธจนสับสน และเพิ่งนึกถึงเรื่องที่ต้องทำวันนี้ขึ้นมาได้ “มือถือไว้ค่อยซื้อพรุ่งนี้ ตอนนี้มีเรื่องจริงจังที่ต้องทำ…” นายนี่ กลับไปกลับมาเอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆ ก็พูดชัดเจนแล้วว่าจะซื้อมือถือ แล้วพอออกมาก็พาไปซื้อเสื้อผ้าเป็นกองซะงั้น และยังไม่พาเธอไปส่งที่บ้านอีกต่างหาก “ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนนี้ฉันโดดเรียนหลายวิชาแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันต้องเรียนไม่ทันแน่ๆ” ยศพลมองเธอด้วยสายตาราวกับหมาป่า ยิ้มแสยะพลางหัวเราะ “เข้าเรียนน่ะเหรอ... พรุ่งนี้ฉันลักพาตัวอาจารย์มาให้ แล้วให้ เขามาสอนเธอแบบส่วนตัว แค่นี้ก็ไม่มีปัญหาแล้วมั้ยล่ะ” จารวีตกใจจนคางตก.. ที่จริงแล้วเธอนั้นดูถูกความอันธพาลของยศพลต่ำไปซะแล้ว ผู้ชายคนนี้ จริงๆแล้วแก่นแท้ของเขาคือนักเลง เป็นกากเดนมนุษย์ชั้นดีนี่เอง รถของยศพลค่อยๆเข้าไปในประตูใหญ่ของโรงแรมกุหลาบขาว โรงแรมกุหลาบขาวเป็นโรงแรงระดับห้าดาวที่หรูหราที่สุดในเมืองเอส น้ำพุดนตรีที่ใหญ่โต มีน้ำกระเซ็นตั้งอยู่ในที่จอดรถขอโรงแรม พอมองจากที่ไกลๆก็เห็นแขกทยอยเข้าไปให้ประตูของห้องจัดเลี้ยง อยู่ดีๆ จารวีก็รู้สึกมีลางไม่ค่อยดี วันนี้ยศพลซื้อเสื้อให้เธอกองโต ที่แท้ก็เพื่อจะพาเธอมางานเลี้ยงนี่เอง อา ไม่รู้เลยว่าเป็นงานเลี้ยงแบบไหน ตอนเด็กๆ แม่มักจะพาเธอไปร่วมงานเลี้ยงมากมายหลายรูปแบบ เธอเลยไม่รู้สึกว่าแปลกประหลาดและหวาดกลัวอะไร แต่ตอนนี้ ใจเธอยังไม่พร้อมจะรับมือกับอะไรทั้งสิ้น ยศพลยืนมองบรรยากาศงานอยู่ที่ประตู ผ่านไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งดูท่าทางเป็นคนมีความสามารถเดินออกมาจากมุมมืด“ท่านประธานยศพล…” จารวีมองผู้หญิงคนนั้น ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกเหมือนคุ้นเคยมาก่อน เหมือนกับว่าหล่อนจะเป็นเลขาที่ช่วยยศพลถ่ายรูปในครั้งนั้น ก่อนหน้านี้ คนที่เธอเจอตอนอยู่ในโรงพยาบาลก็คือหล่อนคนนี้ ผู้หญิงคนนี้อายุสามสิบกว่าปีแล้ว ดูเหมือนเป็นคนที่มีความสามารถ ดูเอาการเอางานพอสมควร เธอเดินตรงไปด้านหน้าของทั้งสองคน แล้วยิ้มให้กับจารวี “สวัสดีค่ะ คุณจารวี” จารวีไม่มีการตอบสนองกลับ เธอไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ ผู้ช่วยของคนชั่ว ก็คงไม่ได้ดีไปกว่ากันนักหรอก ทัศนีย์รู้ว่าจารวียังรู้สึกไม่แสลงใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นคราวก่อนอยู่ จึงขอโทษจารวีอย่างจริงใจ “ขอโทษค่ะ คุณจารวี ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนั้น แต่ว่า ประธานยศพลชอบคุณมากจริงๆนะคะ” พูดจบ หล่อนก็หยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า แล้วเปิดออกมา ซึ่งด้านในมีเครื่องเพชร “ประธานยศพล เครื่องเพชรที่เอามาเหล่านี้ ให้เอาให้คุณจารวีสวมตอนนี้เลยมั้ยคะ” ทัศนีย์รวบผมของจารวีขึ้นอย่างปราดเปรียวว่องไว แล้วใช้กิ๊บรัตนากรติดที่ผม หลังจากนั้นก็สวมสร้อยเพชรอันดูมีค่าและสร้อยข้อมือ ในไม่ช้า ทั้งตัวของจารวีนั้นเต็มไปด้วยแสงดั่งไข่มุก ยิ่งทำให้ดูมีความเปล่งประกายมากขึ้น ยศพลแสยะยิ้ม “ไม่ใส่ยังจะดีกว่า ถอดออกให้หมดเลย” ทัศนีย์แสดงความเห็นอย่างชื่นชม”คุณจารวีดูบริสุทธิ์อยู่แล้ว ถึงไม่ใส่อัญมณีก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในงานแล้ว” คำพูดของทัศนีย์ทำให้ยศพลรู้สึกสุขกายสบายใจ พูดอย่างโอ้อวดโอหังว่า “นั่นมันก็แน่อยู่แล้วล่ะ” จารวีแอบด่าอย่างเงียบๆ น่าไม่อายซะจริงๆ หล่อนไม่ได้ชมเขาซะหน่อย สุดท้าย ทัศนีย์ให้บนคอที่ขาวผุดผ่องของจารวี สวมแค่สร้อยที่ฝังเพชรไว้เต็มหนึ่งเส้น ตอนที่สวมสร้อยให้จารวี ทัศนีย์พูดเสียงต่ำว่า “คุณจารวีคะ ประธานยศพลน่ะ โปรดปรานคุณเป็นพิเศษเลยนะคะ เครื่องประดับชุดนี้ได้ยินว่าสืบทอดมาจากในวัง ประธานยศพลไม่เคยเอาออกมาแสดงให้ใครเห็นเลย” จารวีใจเต้นเบาๆ ยศพลสนใจเธอขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ก็ช่างเถอะ เขาก็แค่เป็นคนรวย ตั้งใจที่จะเอาออกมาบ้าเห่อ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้แคร์เธอ แต่เขาแคร์หน้าตาของตัวเอง เพราะในเวลานี้ เธอเป็นผู้หญิงควงแขนของเขา ก็เปรียบเสมือนเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ หรือไม่ก็เหมือนหมาตัวหนึ่งที่คอยเดินตามเขา หลังจากที่จารวีแต่งหน้าเรียบร้อยแล้ว ยศพลก็มองดูตรวจเช็คจารวีอยู่หลายครั้ง ถึงจะเดินเข้าสนามอย่างอลังการได้ ทัศนีย์เดินตามหลังพวกเขาช้าๆ เข้าไปในงานพร้อมกัน เธอเป็นเลขาของยศพล มีหน้าที่รับผิดชอบในการช่วยเขาดูแลจัดการงานต่างๆโดยเฉพาะ บนพรมแดงที่สง่างาม เต็มไปด้วยกลีบดอกกุหลาบแดง ในสถานที่นั้นถูกจัดแต่งไว้อย่างโรแมนติก ตรงมุมมีลูกโป่งและพร็อบ ต่างๆตกแต่งประดับไว้มากมาย ยศพลหยุดเดิน สายตามองไปยังคู่แต่งงานใหม่ที่อยู่บนเวทีในงานเลี้ยง มุมปากแฝงไว้รอยยิ้มที่ไม่ค่อยหวังดี “ดูสิ ผู้หญิงคนนั้นเธอน่าจะรู้จักนะ” ยศพลหัวเราะอย่างเยือกเย็น จารวีก็มองไปตามเสียงพูดของยศพล ในตอนนี้ บนเวทีในงานเลี้ยงนั้น มีเงาของคู่แต่งงานใหม่ ฝ่ายชายรูปร่างดีหน้าตาหล่อเหลา ท่าทางอบอุ่น สวมเสื้อสูทสีขาว ดูหล่อและสง่าราวกับเจ้าชายขี่ม้าขาว ข้างกายเขา คือสุรีย์วัลย์ที่สวมชุดแต่งงานสีชมพู เธอแต่งหน้าอย่างงดงาม มีเสน่ห์อย่างเห็นได้ชัดใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ความสุขที่หอมหวาน ในวินาทีนั้น หัวใจของจารวีเต้นเร็วอย่างหยุดไม่ได้ นั่นคือเขา เขาคือพี่มนต์ของเธอ เธอหาเขาเจออย่างยากเย็น แต่เขากลับหมั้นกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว? นี่คือพระเจ้ากำลังแกล้งเธออยู่งั้นเหรอ คำพูดของยศพลยังดังมาใกล้ๆหูของเธอไม่อย่างไม่ขาดสาย “เห็นรึยัง ผู้หญิงคนนั้นก็คือสุรีย์วัลย์ หล่อนเป็นคนที่จับเธอเข้าตารางไงล่ะ ที่รัก เธอว่าเราจะลงโทษเธอยังไงให้สาสมดีล่ะ?” ตอนนี้งานเลี้ยงเพิ่งจะเริ่มขึ้น แต่ภายในงานก็มีคนมาจากมากมายหลายที่ทยอยเข้ามาเพื่อแสดงความยินดี “ขอแสดงความยินดีสำหรับการแต่งงานของประธานมนต์ตรีกับคุณสุรีย์วัลย์…” ไม่ว่ายศพลจะถามไปกี่คำจารวีก็ไม่ตอบสนอง พอหันไปก็เห็นว่าจารวีหน้าซีดเผือก สีหน้าแววตาไร้ความรู้สึก ทำตัวเหมือนคนโดนผีเข้า เขาจึงยื่นมือไปแตะที่หน้าผากของเธอ “เธอป่วยรึเปล่า?” จารวีได้สติกลับคืนมา เธอส่ายหัวอย่างสับสนแล้วพยักหน้าอย่างรวดเร็วฉับไว “ฉัน ฉันปวดท้องมากเลย….” ยศพลขมวดคิ้วอันหล่อเหลา ยัยนี่ จะถึงจุดไคลแมกซ์แล้วเชียว ทำไมต้องหนีด้วยเนี่ย…. “พาเธอไปส่งที่ห้องน้ำ…”ยศพลพูดเสียงต่ำกำชับทัศนีย์ “ไม่ต้องๆ แค่เข้าห้องน้ำเอง เดี๋ยวฉันก็กลับมา…” จารวีหันไปยิ้มให้ยศพล แล้วหันตัวเดินไปทางห้องรับรอง ตอนที่เดินอยู่ฝีเท้าของเธอก็อ่อนปวกเปียกเหมือนกับเดินอยู่บนสำลี นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ไม่กี่วันก่อน พี่มนต์ยังเรียกหาเธอที่มัลดีฟส์อยู่เลย เขาบอกว่าเขากำลังตามหา เธอ เขาบอกว่าเขารักเธอ เขาบอกว่าเขาจะรอเธอ... แต่ว่า ในชั่วพริบตา เขาก็จูงมือกับผู้หญิงคนอื่น ในใจของจารวีทุกข์ทรมาน ภายในเวลาผ่านไปไม่นาน เธอรู้สึกเหมือนศตวรรษแห่งความโรแมนติกได้หายไป ตั้งแต่เล็กจนโต คนที่เธอเชื่อใจมากที่สุดก็คือเขา คนที่เธอรักมากที่สุดก็คือเขา คนที่คิดถึงตลอดเวลาก็คือเขา แต่ว่า เขาไม่ต้องการเธอแล้ว... ชีวิตของจารวีราวกับว่าตกอยู่ในภาวะสับสนมึนงงที่หาทางออกไม่ได้ ในห้องน้ำ เธอเปิดก๊อกน้ำให้แรงที่สุด แล้วล้างหน้าของตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย “คุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?” มีเสียงที่อบอุ่นดังมาจากทางด้านหลังของเธอ จารวีหันไปอย่างนิ่งๆ สายตาทั้งสองคู่จ้องมองกัน จารวีนิ่งไปราวกับโดนฟ้าผ่า อะไรมันจะบังเอิญได้ขนาดนี้ ยิ่งเป็นคนที่คิดถึง ก็ยิ่งหาไม่เจอ ยิ่งเป็นคนที่ไม่อยากจะเจอหน้า ก็ยิ่งปรากฏตัวให้เห็นตรงหน้า จารวีก้มหน้าด้วยความสับสน “ขอโทษค่ะ ฉัน…” มีมือใหญ่กอดเธอไว้แน่นจากข้างหลัง “วี วีของพี่ พี่รู้ว่าเป็นวี วีอย่าไปนะ…” มนต์ตรีคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะได้เจอจารวีที่นี่ ในวินาทีที่ได้เห็นหน้าของเธออย่างชัดเจน ในสมองของเขาก็ว่างเปล่าไปชั่วขณะ เขาจำเธอได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะไม่พบเจอกันมาสิบปี แต่เขาก็ยังจำโครงหน้าของเธอได้