ตอนที่ 32 อนาคตของเธอ

ต๭นที่ 32 อนาคตของเธอ “วี มานี่!” ยุพินดึงมือของจารวี ให้หล่อนมานั่งอยู่ข้างกายเธอ มองเธอด้วยสายตาที่แสนอบอุ่น เธอยื่นมือไปลูบที่หน้าผากของจารวี “วี วีโตขึ้นเยอะเลย ยิ่งโตยิ่งสวย เหมือนกับแม่ของเธอเลย…” ในใจจารวีรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่รู้ชัดเจน ว่าแม่ของเธอตายยังไง รู้แค่ว่าเป็นคืนที่มีพายุฝนกระหน่ำ เธอถูกโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของยุพิน แล้วเข้าไปในรถที่ขับออกมาไกลจากเมืองนั้น จนเธออายุสิบสอง ยุพินถึงบอกเธอว่าแม่ของเธอตายแล้ว พ่อของเธอก็ไม่ทราบเบาะแส ทุกสิ่งรอบตัวเธอเหมือนมีหมอกมากำบัง “พี่ พี่บอกฉันได้มั้ย ว่าแม่ของฉันตายยังไงน่ะ” มือของยุพินแข็งทื่อไปเล็กน้อย แล้วก้มลงไปอย่างรวดเร็ว สูดลมเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมา “วี เรื่องนี้น่ะมันผ่านไปนานแล้ว เธอยังไม่ปล่อยวางอีกเหรอ?” “พี่ ตอนนี้วีโตแล้ว วีโตพอจะรับรู้เรื่องร้ายๆได้แล้ว พี่บอกฉันเถอะ ว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น” ยุพินเปลี่ยนเรื่อง “วี เรียนจบแล้ววีอยากทำอะไร?” จารวีสลด ตอนยังเล็ก พ่อสนับสนุนเธอมาตลอด ให้เธอโตแล้วเรียนด้านธุรกิจ เพื่อสานต่อกิจการของเขา แต่เธอไม่ได้สนใจด้านธุรกิจเลยสักนิด กลับเลือกที่จะเรียนด้านออกแบบ แม้ว่าเธอจะสงสัยเกี่ยวกับเรื่องของแม่และการหายตัวไปของพ่อ แต่เธอรู้ว่าตนเองคงทำธุรกิจไม่ได้ เธอทำไม่ได้ เธอไม่สามารถทำตามความหวังของพ่อได้ ดังนั้นเธอจึงทำให้พ่อผิดหวัง เมื่อเห็นความเศร้าโศกของจารวี ยุพินก็จับไหล่ของเธอเพื่อเป็นกำลังใจให้ "อันที่จริงการออกแบบก็ดีนะ ในอนาคต พี่จะส่งวีไปเรียนต่างประเทศ จะส่งเธอไปโรงเรียนออกแบบที่ดีที่สุดเลย” “ฮะๆ ขอบคุณค่ะพี่…” ยุพินพูดอีกว่า “ปารีสเป็นสวรรค์ของสุนทรยศาสตร์ ซึ่งนักออกแบบที่โด่งดังหลายคนก็เกิดที่นี่ ถ้าเธออยากไปละก็ ตอนนี้พี่หาทางไปส่งเธอได้นะ" อยู่ดีๆจารวีก็รู้สึกขึ้นมา พี่คงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นใช่มั้ย ทำไมเหมือนว่าอยากให้เธอไปไกลๆขนาดนั้น ที่แท้รึว่าเป็นเพราะพี่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างยศพลกับเธอแล้วน่ะ จารวีนิ่งไปสักพักแล้วพูดพลางยิ้มพลาง “พี่ ความคิดของพี่ไม่เลวเลย แต่ว่าไปปารีสต้องใช้เงินเยอะ ตอนนี้คุณลุงก็ต้อพึ่งพาการสนับสนุนจากคุณยศพล ถ้าฉันไปปารีสละก็ ตอนนี้ยังไม่ค่อยโด่งดัง แต่ว่านะ ฉันปรึกษากับอังคณาแล้วว่าตอนปิดเทอมภาคฤดูร้อน พวกเราจะไปสอนหนังสือเด็กๆที่เขาปาสองเดือน” เขาปาคูภูเขาที่เงียบสงบและห่างไกลความเจริญ พอยุพินได้ยินก็ขมวดคิ้ว “ไม่ได้ ที่นั่นธรรมดาเกินไป พี่ไม่อนุญาตให้วีไป” “พี่ วีโตแล้วนะ ไม่ต้องหลบอยู่ใต้ปีกของพี่แล้ว “ไม่ได้ วี พี่ไม่ให้วีทำอะไรตามอำเภอใจบุ่มบ่ามแบบนี้นะ” “ก็ได้ๆ พี่อย่าเพิ่งโมโหนะ ฉันก็แค่พูดๆไป ตอนนี้กว่าจะถึงปิดเทอมฤดูร้อนก็อีกตั้งนาน พวกเราค่อยคุยกันก็ได้” จารวีพูดถอยออกมาก่อน แล้วเกลี้ยกล่อมให้ยุพินเย็นลง แต่ว่า ฟังจากน้ำเสียงของพี่แล้ว เธอไม่รู้สึกถึงว่ามีพี่มีความระแวงไม่ไว้วางใจ” ตอนกลางคืน จารวีกับยุพินนอนในห้องเดียวกัน ห้องอยู่ที่สามของคฤหาสน์และติดกับระเบียง จารวีนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยุ่บนเตียงขนาดใหญ่ ในความมืด เธอมองไปที่เพดาน แล้วหวนนึกถึงเรื่องในวัยเยาว์ แต่ว่าในความทรงจำของเธอนั้น ก็มีเพียงท้องฟ้ามืดมิดที่มีพายุฝนกระหน่ำ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จารวียื่นมีไปหยิบมือถือที่หัวเตียง บนหน้าจอปรากฏข้อความจากยศพล “มานี่!” จารวีปิดหน้าจอมือถืออย่างรวดเร็ว ในใจเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เธอหันไปมาแล้วมอง เหมือนกับว่ายุพินจะหลับไปแล้ว เธอรีบปิดมือถือทันที ตาบ้านี่มันบ้ารึไง ดึกป่านนี้ยังส่งข้อความมาอีก จารวีเพิ่งปิดเครื่อง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู จารวีกลัวว่าเสียงจะดังจนปลุกยุพินเข้า จึงก้าวเท้าเบาๆ เพื่อเดินไปเปิดประตู น้าอามยื่นหน้าเข้ามา แล้วพูดเสียงเบาๆว่า “คุณคะ คุณลืมกินยาของคุณค่ะ…” เสียงของน้าอามเบามาก แต่ไม่นึกเลยว่าจะไปถึงหูของยุพิน เธอลุกขึ้นนั่งแล้วพูดออกมาเบาๆว่า “วี ไปกินยาซะสิ” “อื้อ ได้ พี่ พี่นอนก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับมา…” ตอนที่จารวีเปิดประตูออกไป ก็มีแสงลอดเข้ามา พอประตูถูกปิด ห้องก็อยู่ในความมืดมิดอีกครั้ง ใจของยุพินเจ็บปวดราวกับถูกออะไรบางอย่างกัดกิน จารวีเดินตามน้าอามไปที่ชั้นสอง น้าอามหันมายิ้มพลางพูดว่า “คุณคะ ยาอยู่ในห้องของท่านประธาน เขาเพิ่งจะถือเข้าไปเองค่ะ” รู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นเขา！จารวีกระซุบกระซิบเบาๆ แล้วเดินตรงไปที่ห้องของยศพล ผลักประตูเข้าไป สายตาของยศพลมองมาที่เธอ จารวีรู้สึกทำอะไรไม่ถูก “ปิดเครื่องรึ”ยศพลถากถาง “อืม ก็อยู่ในบ้านนายนี่ ถึงปิดเครื่องก็หาฉันเจอได้อยู่แล้วนี่” ยศพลโกรธมาก จารวีทำให้เขาโกรธทุกครั้ง ผู้หญิงคนนี้มีสิทธิพิเศษมาจากไหนกัน พอเห็นจารวีนิ่งอยู่ที่ประตูไม่ขยับไปไหน เขาเลยสั่งด้วยเสียงทุ้มต่ำ “มานี่ดิ ยืนบื้อไรห้ะ” “อื้อ！”จารวีเคลื่อนตัวไปหาทีละน้อย “แล้ว ยาของฉันล่ะ…” จริงสิ มียาต้องกินด้วยเหรอ? เหมือนกับว่าหมอไม่ได้บอกอะไรหนิ！ เธอก็ดูแข็งแรงดี เหมือนว่าไม่จำเป็นต้องกินยา แต่เพราะสายตาที่ดุดันของยศพล จารวีจึงถอยกลับไปก้าวหนึ่ง “ช่างเหอะ ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องกินยาแล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยกิน…” จารวีกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก ทันใดนั้นประตูก็ถูกปิดลง นึกไม่ถึงเลยว่าประตูนี้จะเป็นประตูอัตโนมัติ จารวีหันกลับมาอย่างช้าๆ “โอเค ฉันกินยา…” ท่าทางการประนีประนอมของเธอนั้น ทำให้ยศพลพึงพอใจ ยศพลชันกายขึ้นมา หยิบขวดบนโต๊ะขึ้นมาแล้วออกคำสั่งอย่างบ้าอำนาจ "รีบมานี่สิ" จารวีขยับเข้าไปหาอย่างไม่เต็มใจและเธอก็กลัวมากขึ้นทุกครั้งทีเมื่อเริ่มอยู่ใกล้เขากว่าเก่า บนขวดยาขวดนี้เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด หากแยกอ่านทีละคำ จารวีก็อ่านออกหมด แต่น่าเสียดาย พอเอามารวมกันแล้วกลับไม่รู้ความหมายที่ชัดเจน ยศพลถือแก้วที่ใส่น้ำ มือที่ถือยาอยู่ก็ยื่นไปที่ปากของเธอ “กินเข้าไป…” จารวีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความขัดขืน “นี่ไม่ใช่ยานอนหลับใช่ป่ะ！” ยศพลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองเยลยรึไง ตอนนี้อยู่ในบ้านของเขา เขาจะใช้ยาไปทำไม เขาอยากจะทำอะไรก็ทำได้อยู่แล้ว…. คิ้วถูกขมวดเข้ามา พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “ใช่ นี่คือยานอนหลับ เธอกล้ากินรึเปล่าล่ะ” จารวีส่าวหัวอย่างรุนแรง “ฉันไม่กิน….” “จารวี นี่เธอไม่มีสมองเลยจริงๆเหรอ ฉันจะให้เธอกินยานอนหลับทำไม? เธอนี่มโนเก่งไปป่ะ” พอเห็นว่าไม่น่าจะใช่ยานอนหลับ เธอก็ดื่มน้ำไปแก้วหนึ่งแล้วค่อยๆกลืนยาลงไป อา ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติ ก็ได้！จารีส่ายหน้า แล้วเดินไปที่ประตู “โอเค ฉันกินยาแล้ว ฉันกลับไปนอนก่อนนะ” ยศพลปรากฏกายขึ้นขวางเธอเอาไว้ “ตอนนี้ยังไปไม่ได้ เธอยังมีธุระต้องทำอีก…” “อะไรอ่ะ?” “เธอเคยพูดไว้นี่ อยู่กับพี่เธอครั้งนึง ก็จะทำครั้งนึง วันนี้ฉันอยู่กับพี่เธอตลอดทั้งวัน พวกเราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งคืนไม่ใช่เหรอ?”ยศพลพูดพลาง ถอดเสื้อสูทโยนไปบนโซฟาแล้วค่อยๆดึงเนคไทออก แววตาที่ดุร้ายของเขามองไปที่จารวีราวกับว่ากำลังจะกลืนกินเธอ “ไม่ใช่ป่ะ เห็นชัดอยู่ว่านายอยู่กับฉันทั้งวัน พี่ก็เพิ่งมาเอง…”จารวีค้านเสียงดัง เห็นๆอยู่ว่าอยู่ว่าสำหรับยศพล คำพูดอะไรก็ไร้สาระทั้งสิ้น แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็มีแค่นี้ ยศพลก้มตัวลงมาแบกเธอแล้วโยนลงบนเตียง แล้วคร่อมเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “เธอลองตะโกนดังๆสิ บางทีพี่เธออาจจะได้ยินแล้วจะตกใจนะ…” เขาจุมพิตไปที่ปากที่อ่อนนุ่มของเธอ มือใหญ่ก็ปลดเสื้อผ้าเธอออก “อย่านะ…”จารวีขัดขืนเสียงเบาๆ จูบร้อนแรงของเขา พร้อมกับเสียงหายใจที่หอบหนัก ค่อยๆลงมาที่คางของเธอทีละน้อย มือใหญ่กระชากชุดนอนบางๆออก แล้วเลียส่วนที่ไวต่อความรู้สึกของเธอเบาๆ ร่างกายของจารวีที่อยู่ภายใต้ร่างของเขา ถูกรุกล้ำเข้าไปอย่างรวดเร็ว ผิวหนังที่บอบบางไวต่อความรู้สึกนั้นก็ถูกรดด้วยลมหายใจของเขาแล้วเธอก็หายใจเร็วขึ้น ของเธอนั้นเร็วขึ้นและเสียงกรีดร้องก็ดังออกมาจากปากของเธอตามจังหวะที่ถูกกระแทก “อ๊ะ อุ๊ อุ๊” อารมณ์ที่ถูกกระแทกเข้าไปนั้นรู้สึกเป็นสุขดั่งฟ้าแลบ เธออยู่ภายในจูบของเขา กลายเป็นน้ำกามารมณ์ ยศพลพึงพอใจจนยิ้มมุมปาก จารวี เธอนี่เสแสร้งซะจริง ทั้งกายและใจของเธอเป็นของฉันตั้งนานแล้ว ร่างที่สูงใหญ่ทรงพลังของเขา อยู่บนร่างกายอันบอบบางของจารวี จารวียื่นแขนที่ขาวซีดออกมา เพื่อต้องการที่ตจะจับอะไรบางอย่าง ยศพลประสานมือเธอ และดูดปากเธออย่างเร้าร้อน และมีกำลังที่เพิ่มมากขึ้น จารวีเริ่มค่อยๆเหมือนเรือลำเล็กที่สูญเสียทิศทางการเดินเรือ อยู่ในทะเลที่กว้างใหญ่คลื่นขึ้นๆลงๆ ปะทะและวนอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยหมอก ลอยขึ้นไปบนสวรรค์ซ้ำไปซ้ำมา “ฟินมั้ยละ?จารวี！” เขาเลียหูเธออย่างเต็มคำนุ่มนวล ดั่งเป็นเหมือนกับเม็ดไข่มุกกลมๆที่ชุ่มชื่น เมื่อเข้าไปอยู่ในปากเขาก็เปลี่ยนรูปทรงไป เสียงหยาบๆ เต็มไปด้วยอารมณ์อันเร้าร้อนและความยั่วยวน จารวีลืมตาครึ่งหนึ่งอย่างมึนงง พนักหน้าอย่างเขินอาย ยศพลหยุดไป “อยากมั้ย” เขาตั้งใจหว่านเสน่ห์เธอ แก้มจารวีมีกลิ่นของความกระดากอาย และเป็นสีแดงกลมๆ พยักหน้าอย่างเบาๆ แสดงให้เห็นว่ายังต้องการเพิ่มอีก ยศพลหอบ เลียใบหูของเธอที่ไวต่อความรู้สึก “ถ้าอยากก็พูดออกมาดังๆ…" "ฉัน...อยาก...ต้องการ…." จารวีอยู่ภายใต้เสน่ห์ของเขาโดยสิ้นเชิง ไม่มีสติ ยศพลได้แรงกำลังใจจากเสียงนี้ แล้วเขาก็กระแทกเข้ามาอย่างเมามันกว่าเดิม จารวียึดผ้าปูที่นอนไว้แน่น ใบหน้าที่แดงก่ำเต็มไปด้วยเหงื่อ ในอีกห้องหนึ่ง ยุพินยังไม่หลับ ในความสะลึมสะลือ เธอได้ยินเสียงกระแทกดังเป็นจังหวะ ดังเป็นพักๆจากข้างห้อง เธอลืมตาขึ้น ในค่ำคืนที่มืดมิดที่ยาวนานเป็นพิเศษ เสียงฝีเท้าที่เบาเริ่มเข้ามา จากนั้นประตูก็เปิดออก เงาของจารวีค่อยๆปรากฏเข้ามาในห้อง “วี…” “อ๊ะ ฉันเอง พี่ยังไม่นอนเหรอ” “ยัง พี่รอเธอกลับมาอยู่” บนใบหน้าของจารวีแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น เธอไม่กล้าที่เปิดไฟ หลังจากเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ ผมก็ยังเปียก เธอออกมานานเกินไป กลัวว่าน้องสาวของเธอจะรู้ว่าเธอจะกังวลใจ ดังนั้นเธอจึงรีบทำให้ผมแห้งและเข้ามา ในอากาศ เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเจลอาบน้ำกลิ่นกุหลาบจากร่างกายของเธอ “ฉันเพิ่งดูทีวีอยู่พักหนึ่งในห้องนั่งเล่น สนุกมาก เป็นหนังฝรั่ง เรื่อง จำนองตึกผีสิง…” “อืม นอนเถอะ ดึกแล้ว” จารวีเอนตัวลงไปบนเตียงเบาๆ เธอยังอยากจะพูดอีก แต่ยุพินก็พลิกตัวหันไปอีกด้านแล้ว