ตอนที่ 33 มอบรถให้เธอ

ต๭นที่ 33 มอบรถให้เธอ “ ฉันยังไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวพี่สาวของเธอ…." ในสมองของเธอยังนึกถึงคำพูดของยศพล ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แบบนั้นพี่ก็น่าสงสารมากเลย จารวีอยากจะปลอบใจพี่สักหน่อย แต่กลับพูดออกมาไม่ออกสักคำ คิดไปคิดมาก็ยื่นแขนออกไปโอบที่เอวของพี่ แล้วกอดเธอไว้แน่น เอาหัวชนกับแผ่นหลังของเธอ ในตอนเช้า จารวียังคงสวมชุดนอน ยืนอยู่หน้าหน้าต่าง... สวนของคฤหาสน์มีถนนที่ยาวไปสู่ทะเล ยศพลกำลังวิ่งในตอนเช้า ภายใต้แสงของดวงอาทิตย์สาดผิวสีข้าวสาลีแบบผู้ชาย ดูหล่อและร้ายกาจมาก กางเกงวอร์มขายาวสีแดงถูกแสงอาทิตย์สาดส่องจนเหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ เค้าโครงหน้าที่หล่อวัวตายควายล้มแบบนี้ ส่วนล่างที่ต่อจากปลายผมปรกหน้าคือแววตาที่เฉียบคม ผู้ชายแบบนี้ ถ้าตัดเรื่องนิสัยแย่ๆออกไป เขาก็เป็นคนที่ดูมีเสน่ห์เอามาก ๆ เหงื่อที่ไหลลงมาตามลำตัวท่อนบนอันแข็งแกร่งของเขาส่องประกายราวกับเพชรเม็ดงาม อาจเป็นเพราะเขารู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาของจารวี เขาจึงหยุด แล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น กวาดตามองไปที่จารวีพร้อมแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย การยิ้มแบบนั้นเหมือนกับจะถามเป็นนัยว่าเมื่อคืนเธอฟินรึเปล่า จารวีรีบถอยหลังกลับไปก้าวหนึ่ง "วี เป็นอะไร" ยุพินเดินไปดูที่กระจกหน้าต่าง ตอนนั้นเงาของยศพลก็ได้วิ่งหายไปไกลแล้ว “ไม่มีอะไร เห็นเขามาวิ่งตอนเช้า…” “การออกกำลังกายดีต่อสุขภาพนะ วี เธออยากไปวิ่งสักหน่อยมั้ย?” “ไม่เอา ฉันต้องไปเรียนแล้ว…” จารวีเก็บของเสร็จ ก็สะพายกระเป๋าแล้ววิ่งลงมาจากบันได เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่น ยศพลก็เปลี่ยนเป็นชุดสูทสีดำ ทั้งที่หัวก็ยังเปียกอยู่ ดูเซ็กซี่มาก กลิ่นโคโลญบนร่างกายเขาลอยมา เขายืดแขนออกมาฉุดจารวีไว้ เขาดันเธอไปชิดกับกำแพงแล้วจูบโดยใช้ลิ้นอย่างยาวนาน จารวีทุบตีที่หน้าอกเขาอย่างสุดชีวิต ในเวลานี้ยังมีคนรับใช้บางคนในห้องนั่งเล่น เขาไม่แคร์สิ่งภายนอก จนสามารถติดสัดได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ จารวีไม่มีทางจะหายใจจนใบหน้าแดง เขาถึงค่อยๆคลายมือออก แล้วกระซิบเสียงต่ำที่ข้างหูของเธอ “วันนี้ดูสวยมากเลย เพราะว่าเมื่อคืนแฉะไปหมดรึเปล่า?” จารวีหน้าแดง จ้องไปที่เขาแล้วพูดว่า “ตาบ้า！” ยศพลยื่นมือออกไปดึงแขนจารวีไว้ แล้วลากเธอเข้าไปที่ห้องอาหาร “เห้ย อย่ายื้อฉันสิ ฉันจะไปแล้ว…” “กินข้าวเช้าก่อนค่อยไป…” จารวีคัดค้านเสียงแข็ง “ฉันไม่กินข้าวเช้า” “ถ้าไม่กินฉันก็ไม่อนุญาตให้ไป…” “นาย...ทำไมนายถึงร้ายได้ขนาดนี้” ยศพลเงยหน้ามามองเธอ “ฉันยังร้ายได้กว่านี้อีกนะ อยากลองมั้ยล่ะ?” “นาย…”จารวีทำได้เพียงนั่งลง มองไปที่เนื้อย่างกับไข่ดาวที่วางประณีตในจาน ก็เกิดความอยากอาหารขึ้นมา เธอดื่มนมพลางกินไข่ดาวพลาง... “เสร็จละ ฉันอิ่มละ ไปได้ยัง?” “ไม่ได้ ต้องกินขนมปังให้หมด…”ยศพลเหมือนกับปีศาจ จ้องมองเธออย่างดื้อรั้น “ฉันจะสายแล้ว！” “กินให้หมด！” น้ำเสียงของยศพลกังขา ก็เป็นแค่โรงเรียนชั้นต่ำ มีอะไรต้องรีบขนาดนั้น พอกินเสร็จ ยศพลก็พาจารวีไปที่โรงจอดรถ รถเฟอร์รารี่สาขาวจอดอยู่ในโรงจอดรถ ดูใหม่เอี่ยมอ่อง มันวาวเหมือนไข่มุก จารวีนิ่งเป็นท่อนไม้ มองรถแล้วหันไปมองยศพลอีกที “รถนี่นายซื้อมาใหม่เหรอ?” เท่าที่เธอรู้ยศพลมีรถอย่างน้อยสามคัน รถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดงหนึ่งคัน รถโรลส์รอยซ์สีดำหนึ่งคันและรถบ้านอันหรูหราอีกหนึ่งคัน แต่ว่า โรงจอดนี้ถึงจะดูใหญ่มาก ข้างในดูเหมือนจะมีรถอีก... ยศพลกอดแขนของจารวี มองเธออย่างหยิ่งยโส “ให้เธอไง ชอบมั้ย?” ยศพลยังมีความคิดนี้อยู่ ผู้หญิงน่ะ แค่เอาเงินฟาด ให้รถ ให้บัตร เขาไม่เชื่อว่าจารวีจะไม่รู้สึกใจเต้น จารวีแลบลิ้นออกมา “ให้ฉันเหรอ เท่าไหร่?” ยศพลขมวดคิ้ว “เธอสนว่ามันราคาเท่าไหร่รึ” “ก็ต้องถามให้ชัดเจนสิ ฉันไม่ต้องการที่จะยุ่งกับนายอีกในอนาคต อ้อ ช่างมัน ฉันไม่เอาละ นายเก็บไว้เถอะ! " “จารวี！！！”ยศพลถูกจารวีทำให้โมโหอีกครั้ง ยัยผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงพูดตรง ๆกับเขาได้ขนาดนี้ ไม่รับของจากเขา เพราะกลัวจะถูกเขาทำให้รำคาญใจเหรอ? “เหอะ จารวี เธอคิดว่าผู้หญิงบนโลกนี้ตายไปหมดแล้วรึไง ฉันจะตามตื้อเธอเหรอ? บอกไว้เลย ฉัน ยศพลคนนี้มีผู้หญิงเป็นของเล่น ของที่ให้ไปก็ไม่เคยเอามาคิดเงินคืนอยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้นไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะให้ฉันเล่นด้วยเกินหนึ่งเดือน วางใจเถอะ ไม่นานฉันก็เบื่อเธอแล้ว” “ก็ดี ทำตามที่พูดด้วยละกัน” จารวีไม่มีทางเลือก นอกจากจะรับรถคันหรูคันนี้ไว้ พอเห็นจารวีขับรถออกไปจากประตูใหญ่ ยศพลก็หรี่ตาลง จารวีค่อนข้างลนลาน เธอขับไปรอบ ๆ เพื่อหาที่จอดรถแล้วเอารถเข้าไปจอด จากนั้นออกมาขึ้นรถโดยสารประจำทางไปเรียน ขับรถดีขนาดนี้ไปเรียน เพื่อนจะสงสัยรึเปล่าว่าเธอมีเสี่ยเลี้ยง จารวียังไม่มีสมองพอที่จะคิดถึงเรื่องระดับนั้น “วี…”ร่างของอังคณาวิ่งมาหาเธอแต่ไกล “วี เธอหนีไปไหนมา ฉันห่วงแทบแย่” จารวีลูบๆหัวตัวเอง หัวเราะแหะๆ ยื่นมือมาแตะไหล่ของอังคนา “ขอโทษนะ ทำให้พี่อังตกใจเลยสิ…” “ยัยบ้า ยังจะตบมุขอีก บอกความจริงมาเลยนะ ว่าไปไหนมา” “ถูกตำรวจจับน่ะ เรื่องมันยาวมาก ตอนนั้นไม่คิดว่าจะมีชีวิตรอดกลับมาแล้ว...” อังคณาส่ายหัวรัวๆ ทำไมพอจารวีดูเอ๋อๆก็ไม่น่าเชื่อถือแล้ว “เอ้อ วี ฉันได้ยินมาว่าคุณมนต์ตรีหมั้นกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีชยินแล้ว เธอคงไม่ใช่เพราะเรื่องนี้แล้วปลงไม่ตกใช่มั้ย จารวีจ้องเธอทีหนึ่ง “จะใช่ได้ยังไง เธอเห็นฉันเหมือนคนที่ไม่มีใครเอาเหรอ?” “เออๆ ก็ได้” อังคณาขยับแว่น “ฉันได้ยินมาว่าในงานเลี้ยงฉลองงานหมั้นของคุณมนต์ตรีกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีชยิน มีคนฆ่าสุนัขแสนรักของคุณสุรีย์วัลย์แล้วเอาหัวสุนัขที่เลือดอาบมาส่งให้เป็นของขวัญ โชคร้ายมากเลยอ่ะ แบบนี้ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานรึเปล่านะ” ในใจของจารวีทรมานมาก นึกย้อนกลับไปถึงคำพูดที่มนต์ตรีพูดกับเธอ “อังคณา…”อยู่ดี ๆจารวีก็หันมามองอังคณาอย่างจริงจัง อังคนากระพริบตา ท่าทางจริงจัง จากนั้นก็มองไปที่จารวี จารวีพูดด้วยน้ำเสียหนักแน่น”เธอรู้รึเปล่าว่าเธอน่ะ...รู้มากกไปแล้ว” กลางดึก บ้านพูลสวัสดิ์ ในตอนกลางคืน บ้านหลังนี้ดูมืดมนมาก สิบปีก่อนที่ตรงนี้เคยเป็นศูนย์กลางของเมือง ตอนนี้ค่อยๆถูกล้อมรอบไปด้วยอาคารที่ถูกทิ้งร้าง โดยเฉพาะในตอนกลางคืนที่ไม่มีดาว ที่นี่ไม่มีแม้แต่คนเดินเท้า มีเงาดำของคนสิบกว่าคนออกมาจากตรอกซอกซอยและเดินไปที่ประตูบ้าน ใบหน้าที่บวมเป่งของเฉลิมเต็มไปด้วยความหวาดกลัว คร้งสุดท้ายที่เขาเล่นการพนัน เขาไม่เพียง แต่สูญเสียบริษัทยาหัว แต่ยังติดหนี้อีก 50 ล้านบาท เขาไปที่บริษัทของยศพลทุกวัน แต่ก็ถูกไล่ออกมาทุกครั้ง ตั้งแต่คืนนี้ไป เขาตัดสินใจจะไปที่บ้านของยศพล “แฮก แฮก！” แสงประกายวาบ และในที่สุดจางหายไป ใจเขาสั่นเหงื่อไหลท่วมกาย “ผลัก！”เกิดเสียงดังขึ้น ประตูใหญ่ถูกเตะจนเปิดออก แสงสปอตไลท์ส่องเข้ามาในดวงตาของเขาโดยตรง เขาก็วิ่งไปที่ประตูหลังด้วยตาทั้งสองที่มืดมิด บอดี้การ์ดคนหนึ่งยกขาขึ้น และเตะไปที่ส่วนหัวของเขา หัวของเฉลิมชัยกระแทกไปที่กำแพงอย่างแรง ชายผู้หนึ่งมีรอยแผลเป็นจากมีดเดินมาเหยียบบนหน้าอกเขา พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ยังคิดจะหนีอีกเหรอ เป็นหนี้เฮียดำแล้วยังจะคิดหนีอีก นายนี่คิดจะหาที่ตายใช่มั้ย” เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามหน้าผากของเขา เค้าร้องไห้ตะโกนพูดว่า “ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ รบกวนช่วยไปต่อรองกับเฮียดำให้หน่อย ฉันกำลังคิดวิธีหาเงินอยู่ พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันจะคืนเงินเขาแน่ๆ” ชายผู้มีรอยแผลเป็นจากมีดออกแรงเหยียบมากกว่าเดิม แล้วพูดเสียงต่ำ “พรุ่งนี้เหรอ แกพูดคำว่าพรุ่งนี้มากี่ครั้งแล้วล่ะ” “ครั้งนี้ ฉันจะไม่เลื่อนแล้วจริงๆ ฉันมีลูกสาวสองคน ลูกสาวคนโตเป็นแพงของคุณยศพล คุณยศพลน่ะ พวกนายรู้จักมั้ย เขาเป็นประธานบริษัทST กรุ๊ป พวกนายไม่เชื่อก็ไปสืบ…” “เพ้อเจ้อ แกคิดอะไรของแก คุณชายยศพลเค้าจะเอาลูกสาวแกเนี่ยนะ” “จริง ๆนะ” ชายผู้มีแผลเป็นรอยมีดชกเฉลิมชัยไปทีหนึ่ง จนตาเขาช้ำ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป มองไปที่เฉลิมชัยอย่างปลิ้นปล้อน “ก็ได้ ฉันให้เวลาแกอีกหนึ่งวัน ถ้าพรุ่งนี้แกไม่เอาเงินมาคืน ก็ ต้องให้ลูกสาวแกมาชดใช้ซะ” เฉลิมชัยตัวสั่น พยายามลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วกราบชายผู้มีแผลเป็นรอยมีด “ได้ ได้” “ปัง！”เสียงปืนดังขึ้น เลือดก็ทะลักออกมาจากแขนซ้ายของเฉลิมชัย “แก พวกแก…” เฉลิมชัยพยายามต่อสู้เพื่อที่จะพูดบางสิ่ง แต่ก็หมดแรงและล้มลงไปบนพื้น เงาของชายผู้มีแผลเป็นจากมีดที่ขยับตัวมาใกล้ขึ้น สะท้อนอยู่ในดวงตาของเฉลิมชัย “แกจำไว้ละ พรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่แกยังมีโอกาสยืดเวลา แกนับอวัยวะร่างกายแกไว้ว่ายังมีอยู่กี่ส่วนที่ยังสามารถให้แกยืดเวลาได้” ชายผู้มีแผลเป็นรอยมีดกำชับแล้วกำชับอีก หลังจากนั้นก็เดินออกไปจากข้างหลังของเขาและมีชายที่ดูแข็งแกร่งอีกสองสามคนเดินตามไปด้วย เมื่อเดินผ่านเฉลิม ทุกคนก็เตะเค้าคนละทีสองที น้ำตาและน้ำมูกที่ปะปนอยู่บนหน้าของเฉลิมชัยไหลลงมา วันที่สอง ณ ประตูใหญ่ของบริษัทSTกรุ๊ปจำกัด ยศพลนั่งอยู่ในรถรอลโรเช่สีดำ มีชายผู้หนึ่งรีบวิ่งหนีข้ามถนนมาอย่างจนตรอก วิ่งเข้ามาเกือบจะไม่รอดชีวิต แล้วก็มนอนคว่ำอยู่หน้ารถเขา “คุณชาย เขามาแล้ว….” นิรัน คนขับรถพูด เขาเป็นทั้งบอดี้การ์ดติดตามตลอดเวลาและคนขับรถส่วนตัว ยศพลยิ้มมุมปากอย่างสมบูรณ์แบบ “ดีมาก…” เฉลิมชัยค้ำหน้ารถแล้วค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมา ทั้งตัวเขาดูเหมือนแก่ไปอย่างน้อยสิบปี มือซ้ายพิการไปโดยสิ้นเชิง เฉลิมชัยผู้น่าสงสารมาตบที่หน้าต่างรถเบาๆ “ประธานยศพล ท่านประธานยศพล ช่วยผมที…” หน้าต่างกระจกของรถสีดำถูกเลื่อนลงอย่างช้า ๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาของยศพลแม้แต่ความอบอุ่นเมตตาสักนิดก็ไม่มี “ช่วยแก? ทำไมฉันต้องช่วยแก” เฉลิมชัยโอบกอดความหวังสุดท้ายไว้ พูดอ้อนวอน “ยุพิน คุณรักยุพินนิ ใช่มั้ย เห็นในฐานะของยุพินเถอะ ช่วยฉันอีกสักครั้งเถอะนะ” ยศพลยิ้มมุมปากและหัวเราะอย่างเลือดเย็น “เฉลิมชัย แกเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ตอนแรกสิ่งที่เราตกลงกันไว้คือให้ฉันซื้อบริษัทยาหวนมา แกเอายุพินมาให้ฉันถึงบนเตียง เพื่อที่จะบรรลุความต้องอันโรคจิตบ้าบอของแก แล้วฉันยังต้องเล่นเกมงานหมั้นกับแกอีก… นัยน์ตาของเฉลิมชัยแสดงถึงความสิ้นหวัง “คุณชาย ช่วยผมหน่อยเถอะ ถ้าผมยังไม่เอาเงินไปคืนพวกมัน พวกมันต้องเอาชีวิตผมไปแน่ๆ…” น้ำตาขุ่นคนแก่ของเขาหลั่งออกมาอย่างไม่หยุด เขาใช้มือขวาตบมือข้างซ้ายที่มีผ้าพันแผลอยู่ “ท่านดูสิครับ ตอนนี้มือด้วนไปแล้ว ขอร้องให้เห็นในใจฐานะของยุพินด้วยเถอะ”