ตอนที่ 34 เสียใจจนจะตาย

ต๭นที่ 34 เสียใจจนจะตาย ยศพลหันหัวกลับอย่างเยือกเย็น “ปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้นมา ก็ต้องจัดการเองสิ ฉันไม่ได้เป็นมูลนิธิการกุศลนะ รีบไสหัวออกไปซะ” “คุณชาย คุณชาย ถ้าท่านไม่ให้เงินผม ผมคงต้องตายแน่ ๆ..” “นายตายก็ไปตายสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน ไสหัวไปไกล ๆ ซะ…” “ไม่นะ ประธานยศพล ผมไปไม่ได้ ช่วยผมด้วย ผมยกลูกสาวให้คุณไปหมดแล้ว…” “ไป ออกไป ถ้าอยากเอาลูกสาวกลับไปก็เอากลับไปซะ ฉันไม่ได้แตะต้องเธอเลยสักนิด” ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะจารวี เขาก็ไม่สนใจอะไรในตัวยุพิน เฉลิมชัยยังคงค้ำอยู่ที่หน้ารถไม่ยอมออกไป นิรันมองยศพล “เอาไงครับท่าน?” ก็คงต้องทำให้ขยะไม่มาเกะกะบนถนนไงละ “ไสหัวไป” ยศพลมองด้วยสายตาอย่างเย็นชาโหดเหี้ยม ในอีกที่หนึ่ง จารวีกำลังกับอังคณากำลังเล่นกันอยู่ วันนี้ในโรงเรียนมีการจัดการแข่งขันออกแบบ ทั้งสองคนเดินออกมาจากสนามแข่ง พลางหยอกล้อและวิ่งไล่จับกัน อังคณาหยุดเล่นอย่างกระทันหัน มองไปข้างหน้าอย่างตะลึงงัน แล้วเอามือปิดปาก ณ ตรงหน้าของเธอ มีรถโรลส์ลอยสีดำคันหนึ่งชนคนกระเด็น แล้วก็ขับรถหายไปอย่างรวดเร็ว “เร็ว มาดูเร็ว ยัยวี…” จารวีวิ่งมาดูอย่างช้าๆ เห็นผู้ชายคนหนึ่งล้มอยู่ในกองเลือด เธอมาช้ากว่าอังคณาไปครู่หนึ่ง ก็เลยไม่ได้เห็นเหตุการณ์ที่รถชนคน จารวีนิ่งไป แล้วรีบวิ่งก้าวยาวๆออกไป “คุณลุง…” เธอดูออกได้อย่างรวดเร็ว ว่าคนคนนี้คือลุงเฉลิมชัยที่เธอไม่เจอมานาน เธอตื่นตระหนกมือไม้อ่อนตะโกนเรียกอังคณา “เร็ว รีบแจ้งตำรวจ รีบเรียกรถพยาบาลมาก่อน…” “ลุง คุณลุง ตื่นขึ้นมาสิคะ…” จารวีร้องตะโกนเสียงดัง เฉลิมชัยล้มอยู่กลายกองเลือด เสียสติไปโดยสิ้นเชิง ครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉลิมชัยก็ถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล จารวีเดินไปมาในโรงพยาบาลอย่างกังวลใจ จะทำยังไงดีเนี่ย นั้นคือลุงของเธอ เธอไม่สามารถที่จะทนเห็นเขาบาดเจ็บได้ อีคนชั่วที่ไหนมันทำแบบนี้กัน ถ้าเธอรู้ว่าใครทำ เธอไม่ปล่อยไว้แน่ๆ “ติ๊งงงง…” มือถือของจารวีดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมา “สวัสดีค่ะ ฉันคือจารวี…” “จารวี เธอไปตายที่ไหนแล้วห้ะ ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ยังไม่รีบกลับมาอีก…” น้ำเสียงของยศพลก็ยังคงอันพาลบ้าอำนาจเช่นเดิม “ไม่รู้ลุงของฉันถูกไอ้เลวที่ไหนขับรถชน ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงพยาบาล ฉันจะกลับไปได้ยังไง..” จารวีไม่รู้เลยจริงๆ ว่าไอ้เลวที่เธอพูดออกมา ก็คือยศพลที่เธอคุยมือถือด้วย ยศพลถูกจารวียั่วโมโหสำเร็จอีกครั้ง เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เธอกลับมา ณ ตอนนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่อย่างงั้นเธอซวยแน่” “ยศพล นายบ้ารึเปล่า ลุงของฉันยังไม่ได้สติ ฉันจะออกไปได้ยังไงละ นังตัวดีนี่ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าต่อปากต่อคำกับเขาขนาดนี้ อีตาลุงที่เทียบไม่ได้แม้แต่กับสัตว์ ยังมีที่คุ้มค่าให้ปกป้องรักษาอีกรึ ยศพลเตรียมที่จะด่าไปอีกประโยค จารวีก็ตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว เธอกล้าตัดสายยศพล !!! นังตัวดี นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้าตัดสายเขา จารวีตัดสายไปอย่างกลุ้มใจ ไม่ถึงสิบวินาที เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “จารวี เธอตายแน่ๆ ทางที่ดีเธอไม่ต้องมาหาฉันอีก…” ยศพลด่าเสร็จ ก็ตัดสายไปเลย จารวีแบะปากมองบน ฉันไม่ไปหานายอยู่แล้ว นายคิดว่าเป็นอะไรห้ะ ยศพลโกรธจนโยนโทรศัพท์มือถือไปที่กำแพง เขาคลี่เน็คไทออก เดินไปมาอยู่ในห้อง เหมือนสิงโตไม่มีที่ระบายความโกรธ ยุพินอยู่ด้านล่างได้ยินเสียงตึงตัง เดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ เห็นท่าทางยศพลกำลังเดือด เธอยืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามด้วยเสียงเบาๆ “ทำไมจารวีถึงยังไม่กลับบ้าน” ยศพลมองเธออย่างเยือกเย็น เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันตัวเดินลงไปชั้นล่าง ยุพินเดินตามไล่หลังมาจนถึงชั้นล่าง “พี่ยศ บอกฉันได้มั้ย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับวีเหรอ?” ยศพลไม่แม้แต่จะหันหน้ามา พูดเสียงต่ำนิ่งๆ “อยู่ที่โรงพยาบาล…” ยุพินนิ่งไปสักพัก เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของตนเต้นเร็วขึ้นและรู้สึกวิงเวียน เธอยืนค้ำฝาผนังอยู่นาน เมื่อเธอเงยหน้า ยศพลกำลังมองมาที่เธออย่างอึมครึม “วีไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วงหรอก…” ยุพินเริ่มดีขึ้นเยอะ “งั้นวี?” “พี่ยศ ขอโทษ วียังเด็ก ยังไม่รู้เรื่องอะไร พี่ไม่ต้องไปคิดเล็กคิดน้อยจะได้มั้ย…” สายตาของยุพินกำลังอ้อนวอน แต่เธอไม่เห็นความอ่อนโยนในดวงตาของยศพลเลยสักนิด ยศพลเลยเงยหน้า “ยุพิน เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงหมั้นกับเธอน่ะ” ยุพินตกใจไปพักหนึ่ง เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆขนาดนี้ มีน้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอ ส่ายหัวด้วยความเศร้าสลด “พี่ยศ เราไม่พูดเรื่องแบบนี้กันดีกว่า ฉันรักพี่นะ พี่ยศ ไม่ว่าพี่จะทำเรื่องอะไรมา ฉันก็ยังรักพี่…” ใบหน้าของยศพลแสดงให้เห็นถึงความเหยียดหยาม “ยุพิน แม้แต่หนึ่งเปอร์เซ็นของจารวีเธอก็เทียบไม่ได้” คำคำนี้ มันโหดร้ายซะจนทำลายสิ่งที่ยุพินแสร้งทำออกมาทุกอย่าง เธอสามารถแกล้งทำไม่เห็นยศพลห่วงจารวีมากเกินไป เธอสามารถแกล้งทำเป็นไม่เห็นยศพลดูรักจารวี นั่นเพราะว่าเธอรู้ เธอหนีไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เธอรักเขา เธอรักเขามากๆ ไม่ขออะไร ขอแค่เป็นแบบนี้ก็พอใจแล้ว ไม่กลัวว่าจะต้องเสียสละทุกสิ่งหรอก “พี่ยศ พี่รู้ว่าชีวิตฉันจะไม่ค่อยยืน แต่จะไม่คิดอ่อนโยนกับฉันสักหน่อยเลยเหรอ ยศพลเสียดสี “ฉันยุ่งมาก ถ้าเธอไม่ชอบที่นี่ ก็ย้ายออกได้นะ พูดตรงๆเลยนะ พ่อเธอเข้าโรงพยาบาล นั่นคือสิ่งที่เขาควรได้รับ” ยุพินตกใจนิ่งไป ไม่ได้ขยับฝีก้าวใดใด มองยศพลเดินจากไปด้วยฝีก้าวใหญ่อย่างงุนงง เธอรู้ เธอก็รู้ว่า ตั้งแต่เห็นยศพลในชั่วพริบตาเดียวนั้น เธอก็รู้ว่า ฝันร้ายกำลังจะเริ่มขึ้น เรื่องมันก็เป็นวัฎจักร ยังไงสุดท้ายก็อาจจะเจอเรื่องดีหรือไม่ดี ในโรงพยาบาล ในที่สุดเฉลิมชัยก็ถูกพาออกมาจากห้องฉุกเฉิน “คุณลุง ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ” จารวีโผตัวเข้าไป หมอผลักตัวจารวีออกไป แล้วดึงจารวีไว้ข้างๆ “คุณครับ ผู้ป่วยไม่เป็นอะไรแล้ว ศีรษะของเขาได้รับแรงกระแทก อาจมีผลข้างเคียงได้ แขนข้างซ้ายของเขาติดเชื้อ หากไม่ตัดแขนทิ้งก็อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ครับ” “ทำไมอาการถึงได้สาหัสแบบนี้ละ” จารวีนิ่งไปสักพัก แบบนี้ต้องทำยังไงดีล่ะ “แล้วก็ คุณครับ คุณต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล 500,000 บาทก่อน! อาจจะต้องจ่ายมากกว่านี้ในภายหลัง กรุณาเตรียมให้พร้อมภายในสามวันด้วยนะครับ” พอเห็นหมอเดินจากไปอย่างช้าๆ จารวีก็แทบจะทรุดตัวลง เงิน เงิน เงิน เป็นครั้งแรกที่เธอตระหนักถึงความสำคัญของเงิน ใช่ เธอมีบัตรเครดิตพิเศษสีทองอยู่ใบหนึ่ง จารวีหาธนาคารอย่างตื่นตระหนก พอพนักงานธนาคารเห็นว่าเธอกำลังใช้บัตรทองพิเศษ ก็รีบเรียกผู้จัดการให้มาต้อนรับเธอทันที “ฉันอยากถอนเงิน 2,500,000 บาทค่ะ ช่วยหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ..” ในห้องรับรองลูกค้า ผู้จัดการฝ่ายดูแลลูกค้าสวมชุดสูท ช่วยจารวีรูดการ์ดอย่างสุภาพ “คุณลูกค้าครับ กรุณาบอกรหัสด้วยครับ” “รหัส?” งานเข้าแล้ว เขาลืมถามยศพล เลยรีบควักมือถืออกมา เงินตัวร้ายย ทำให้คนเป็นหนี้ไม่หยุดไม่หย่อนจริงๆ นี่ต้องโทรหาไอนายบ้าอีกแล้ว จารวีโทรศัพท์หายศพล แต่เขาก็ยังคงปิดเครื่อง ตาบ้า ทำไมมาปิดเครื่องเอาช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ จารวีรีบต่อสายไปที่พระราชวังแวร์ซายส์ ก็มีคนใช้มารับโทรศัพท์ “ขอสายประธานยศพลค่ะ…” “คุณชายออกไปแล้วค่ะ” “อ้อ งั้นขอสายคุณยุพินหน่อยค่ะ” “ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่” จารวีรอไม่นาน ยุพินก็รับสายโดยไว “พี่ นี่วีนะ…” ยุพินพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ “วี เธออยู่ไหน ดึกขนาดนี้แล้วทำไมไม่กลับมา” “ขอโทษนะ พี่ ตอนนี้ฉันกลับไปไม่ได้ ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาล” “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?” “เอ่อ พี่ คุณลุงป่วยน่ะ พี่อย่าพึ่งตกใจนะ ตอนนี้อาการป่วยของคุณลุงคงที่แล้ว ฉันอยากคุยกับคุณยศพลหน่อย เขาไม่อยู่เหรอ?” “อื้อ ตอนที่อยู่ชั้นบนเค้าโกรธอะไรมาก็ไม่รู้ แถมยังปาโทรศัพท์พังอีก…” “โอเค ไม่มีไรล้วค่ะ พี่ เดี๋ยวฉันหาวิธีก่อน…” จารวียิ้มแห้งๆให้พนักงาน “ขอโทษค่ะ ฉันลืมรหัสไปแล้ว ฉันขอกลับไปหาก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะ” จารวีหยิบบัตรเครดิตสีทองคืน แล้ววิ่งออกจากธนาคารแบบไม่ทิ้งฝุ่น ทำไงดี ทำไงดี แล้วจารวีก็โทรศัพท์ไปหาอังคณา “อังคณา ขอยืมเงินหน่อยได้มั้ย ตอนนี้ลุงของฉันต้องการใช้เงินด่วน” “อ่า เธอจะยืมกี่บาทละ” “ขะ...ขอยืมก่อนห้าแสน…” “หะ...ห้าแสน...ฉันไม่ได้ขายตัวนะยะ ฉันก็ไม่มีเงินอะ” “แล้วเธอมีเท่าไหร่” จารวีร้อนใจ ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น ยังไงก็ต้องรีบหาๆมาให้ได้ก่อน “อ่อ ฉันมีอยู่ 500 อ่ะ เธอเอาป่ะ?” “เธอ เธอกวนโมโหฉันอยู่เหรอ ไม่คุยด้วยแล้ว…” จารวีวางสาย เดินวนไปวนมาที่เดิม เงินแค่สตางค์เดียวก็ทำให้คนเดือดร้อนจริงๆ ใช่แล้ว พี่มนต์！ จารวีตาลุกวาว ต้องยืมพี่มนต์ เขาจะต้องให้แน่ แค่ยืมเอง แล้วค่อยใช้คืนทีหลัง จารวีล้วงเอาเบอร์ที่มนต์ตรีจดเอาไว้ให้คราวที่แล้วออกมา ตอนนี้เขาน่าจะอยู่บ้านนะ เธอต่อสายไปยังบ้านของมนต์ตรีโดยตรง โทรศัพท์อยู่ที่ข้างหู ได้ยินเสียงตื้ด จารวีก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา แค่คิดว่าจะได้ยินเสียงของพี่มนต์ เธอก็ตื่นเต้นจนจิตใจไม่สงบ “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ” พอต่อสายได้ คนรับสายกลับเป็นเสียงหวานของผู้หญิง จารวีนิ่งไป สุรีย์วัลย์แน่ๆ ในตอนนั้น เธอมารับโทรศัพท์ของเขา “อ่า เชิญพูดเลยค่ะ คุณคือใครคะ” จารวีใจเต้น “สวัสดีค่ะ ฉันคือคอลเซ็นเตอร์ของเครือข่ายมือถือเอไอเอช รหัส 089 ไม่ทราบว่าคุณมนต์ตรีเจ้าของเครื่องอยู่มั้ยคะ?” “อ๋อ ตอนนี้เขาอาบน้ำอยู่ค่ะ มีเรื่องอะไรพูดกับฉันก่อนก็ได้ค่ะ” “คุณสนใจจะซื้อแพ็คเกจ E899 ล่าสุดของเรามั้ยคะ! แพ็คเกจเป็นแพ็คเกจคู่ ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับคู่รักและไม่มีค่าใช้จ่ายสำหรับคู่รัก ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนในโลกคุณสามารถได้ยินเสียงของคนรักของคุณอย่างรวดเร็วที่สุด…” จารวียังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงของมนต์ตรีดังออกมาจากมือถือ “ใครโทรมาเหรอ” สุรีย์วัลย์ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เอไอเอชน่ะ เธออยากสั่งซื้อแพ็คเกจคู่มั้ย?” จารวีรีบวางสาย เธอไม่ใช่คนของเอไอเอชจริงๆซะหน่อย ถ้าพวกเขาจะสั่งซื้อขึ้นมาจริงๆ เธอก็แย่น่ะสิ เหมือนเป็นการกระทำที่ทำให้ตัวเองอับอายจริงๆ จารวีใจเต้นแรงอย่างไม่หยุด แต่ว่า ไม่ได้มีความสุขกับการทำให้ตัวเองอับอายเลย แต่กลับรู้สึกตบอับอย่างลึกๆ แค่นึกถึงตอนที่พี่มนต์กับสุรีย์วัลย์พลอดรักกัน เธอก็เจ็บปวดทรมานใจ ไม่มีใครแก้ปัญหานี้ได้เแล้ว คิดไปคิดมา ก็มีแค่ยศพลแล้ว อีตาบ้า อีตาบ้านั่น...