ตอนที่ 36 สมควรอย่างสมบูรณ์แบบ

ต๭นที่ 36 สมควรอย่างสมบูรณ์แบบ ยศพลผลักยุพินออกไป แล้วแย่งมือถือไปจากมือของเธอ จากนั้นก็ตะคอกเสียงต่ำว่า “จารวี ฟังฉันให้ดีนะ ถ้าฉันหาเธอในเมืองเอสแล้วไม่เจอ พี่สาวเธอจะได้เข้าโรงพยาบาลแน่…” ยุพินตะลึงจนตาถลน มองยศพลอย่างคาดไม่ถึง เธอรู้ว่ายศพลไม่ได้รักเธอ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าแม้แต่ความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยก็ไม่มี ทรมาน ความเศร้าทำให้หัวใจของเธอจมลงสู่จุดเยือกแข็ง จารวีได้ยินคำพูดที่เผด็จการและโหดร้ายของยศพล เธอก็นิ่งไป “นายอย่าทำอะไรพี่ฉันนะ ฉันจะกลับ ฉันจะกลับแล้ว…” “เหอะ รู้จักเอาตัวรอดดีหนิ...” น้ำเสียงของยศพลเต็มไปด้วยความถากถาง พอวางสาย ยศพลก็หันไปมองยุพินด้วยสายตาไร้ซึ่งความอบอุ่น “เกมระหว่างพวกเราจบลงแค่นี้เถอะ…” “อะไรนะคะ?” ยุพินยังรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ ยศพลพูดอย่างเย็นชา “ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ ฉันจะให้เธอเลือก เธอคิดให้ดีล่ะ ว่าจะปกป้องตัวเอง หรือปกป้องวี” ใบหน้าของยุพินขาวซีด เริ่มหายใจลำบาก “พ่อของฉัน…” “ชิ ตอนนี้เธอยังคิดจะปกป้องพ่อของเธออีกเรอะ”ยศพลมองเธออย่างเย็นชา “ถ้าฉันยินยอมจะปล่อยเขาไป ก็ไม่ใช่ฉันละสิ” “พี่ยศ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว พี่ยังเก็บมาคิดแค้นอีกเหรอ” ยุพินสั่นไปทั้งตัว “ผ่านไปหลายปีเหรอ”ยศพลหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันยังไม่ได้เป็นอดีตล่ะ ตลอดมาที่อยู่ที่นี่ แสดงละครกันทุกวัน ถ้าเธอเป็นฉัน เธอจะปล่อยเขาไปรึไง” ยศพลชี้ไปที่ขมับของตน สายตาเบื่อหน่ายและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดลึกๆ เหมือนกับราชสีห์ที่บาดเจ็บ “พี่ยศ ขอโทษ พินจะเอาชีวิตพินมาแลกกับชีวิตพ่อ พี่ลงโทษพินแทนเถอะ” “เหอะ พวกคนบ้านพูลสวัสดิ์น่ะตายกันไปแล้วทั้งตระกูล ยังไงก็ไม่เหลือใครหรอก เข้าใจมั้ย” น้ำเสียงเยือกเย็น ราวกับออกมาจากนรกเพื่อสาปแช่ง ยุพินล้มลงไป ดวงตาทั้งสองเลือนลาง ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกตัวเกร็ง หายใจไม่ออก หน้ามืด แล้วก็เป็นลมไปชั่วพริบตา น้าอามพูดอย่างลนลาน “คุณชาย เธอ เธอโรคหัวใจกำเริบค่ะ” ยศพลมองยุพินอย่างเย็นชา ก้าวเท้ายาวออกจากห้องไป ตอนอยู่หน้าประตูใหญ่เขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง จึงหยุดเดิน “พาเธอไปส่งโรงพยาบาล” บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่โหดร้าย คนบ้านพูลสวัสดิ์ตายเร็วขนาดนี้ดูถูกเขากันไปหน่อยละมั้ง คำพูดของยุพินเหมือนหมอกสีเทากลุ่มหนึ่งมาปกคลุมยศพล ไม่มีทางที่จะหลุดไปได้จริงๆ เป็นอดีตไปแล้วงั้นเหรอ ยังไม่ได้เป็นอดีตซะหน่อย ไม่มีทางเป็นอดีตไปตลอดกาล นอกซะจากว่าแก้วจะฟื้นมีชีวิตกลับมา ความเกลียดที่เขามีต่อบ้านพูลสวัสดิ์ถึงจะหายไปได้ ท้องฟ้าค่อยๆมือดลง จารวียืนอยูหน้าประตูใหญ่ของ Versailวิลล่า ผ่านบรรยายกาศค่ำคืน มองเห็นโคมไฟที่สวยงาม มีลำแสงออกมาจากห้องช่างสะดุดตา จารวีถูมือทั้งสองข้าง เดินไปมาหน้าประตูทางเข้า เธอกระวนกระวายมาก เธอรู้ว่าครั้งนี้ยศพลโกรธมากๆ ทำยังไงดี ทำยังไงดี “คุณชายคะ คุณจารวีกลับมาแล้วค่ะ” น้าอามเข้ามารายงาน ยศพลแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น นั่งลงบนโซฟาอย่างเยือกเย็น ในมือหมุนๆถือแก้วไวน์ ไวน์สีแดงในแก้วมวลขึ้นลง “ให้เธอเข้ามา…” “จารวีกอดแขน อยู่หลังหน้าอามอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆเนิบเข้าไป เมื่อเธอสบตากับยศพล บทที่เตรียมมาจะพูดกับเขาเธอก็ลืมไปหมดเลย ผู้ชายคนนี้ ทั้งใจดำ ทั้งโหดเหี้ยม ทั้งเป็นเศษสวะ เธอไม่อยากจะอยู่กับเขาแม้แต่วินาทีเดียว ยศพลใช้สายตาสั่งให้น้าอามออกไป น้าอามพยักหน้าแล้วเดินออกไป จากนั้นก็ปิดประตูใหญ่ “เธอนี่เยี่ยมจริงๆ จารวี ฉันคงดูถูกเธอไปหน่อย…”ยศพลพูดจาถากถาง “อ้อ ขอบคุณที่ชม แต่ถ้าเทียบกับที่นายคิด ยังไงก็ยังอ่อนกว่าเยอะ” จารวีตั้งใจฝืนยิ้มแห้งๆออกมา ยังไงก็ได้ยินมาว่าถ้ายิ้มก็จะไม่โดนตี ถึงเขาจะโกรธ เธอยิ้มแบบนี้ไว้ เขาคงไม่น่าจะลงไม้ลงมือ “ฉันแปลกใจจริงๆ เธอขายมือถือ ขายรถ ขายเสื้อผ้า แล้วต่อไปเธอจะขายอะไรอีกล่ะ?”ยศพลพูดจาถากถาง “อ้อ ฉันจะขายอะไร ก็ขึ้นกับว่านายจะให้อะไรฉัน…” “จารวี…” ดืมหนักไปอึกนึง แล้วเขาก็วางแก้วไวน์ไปบนโต๊ะอย่างแรง จนไวน์ในแก้วกระเด็นเลอะมือเขา ยัยนี่ ถึงตอนนี้แล้ว ก็ยังมีท่าทางที่ดูไม่รู้อะไร เขาล่ะปวดหัวจริงๆ “นายอย่าโกรธไปหน่อยเลยน่า ยังไงของพวกนั้นฉันก็ไม่ใช้อยู่ดี ไม่เห็นเป็นไร เดี๋ยววันหลังฉันค่อยซื้อของอะไรสักอย่างให้นายเพื่อเป็นการชดใช้โอเคมั้ย อีกอย่างนายน่ะมีเงินตั้งมากมาย ก็ไม่ได้แคร์จุดเล็กๆแบบนั้นหรอก...” จารวีพูดบอกปัดอย่างมั่นใจด้วยสีหน้าที่มั่นใจเช่นกัน “จารวี…”ยศพลโกรธจนเดือดพล่าน “มาค่ะ！！” จารวียังไงรักษารอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม ณ วินาทีนี้ยังไงก็ต้องหน้าด้านแบบนี้ต่อไป ตาบ้านี่จะเสียงดังไปถึงไหน กล่องเสียงมันใหญ่มานักรึไง เธอลูบหูของเธอเบาๆ “มานี่…” ยศพละกำลังดื่ม จารวีกำลังลูบหู ก็ค่อยๆเข้าใกล้กันอย่างช้าๆ ยศพลจับจารวีมาอยู่ในกำมือ ใบหน้าของยศพลเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย “จารวี ฉันเคยบอกไปแล้วไง เธออย่ามาคิดที่จะสู้กับฉัน เธอไม่มีทางสู้ชนะหรอก” “ฉัน ฉันไม่มี……” จารวียังพูดไม่จบ ก็ถูกยศพลปิดริมฝีปากไว้ด้วยจูบอันร้อนแรงเป็นการลงโทษ “ออกไป…”เสียงของจารวีถูกปิดกั้นอยู่ในลำคอ เพิ่งรู้ว่าชายผู้นี้เป็นเพียงสัตว์ร้ายสามารถเป็นสัดได้ทุกที่ทุกเวลา จารวีรับเงินมาเพื่อแลกกับการโดนขู่เข็ญด้วยการกระทำที่หยาบคายของยศพล แทบจะไม่ได้ทำให้เธอเคลิ้มก่อนเลยสักนิด เขาก็รุกล้ำ เสียบเข้าไปในช่องรักของเธออย่างลึก “เจ็บนะ นายมันไอ้สารเลว…” ถ้ารู้แต่แรกว่าเขาจะลงโทษเธอแบบนี้ เธอก็คงไม่กลับมาหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ จารวีถูกเขากดทับ กระแทกอยู่บนโซฟาซ้ำๆ อย่างรุนแรง ในใจของจารวีก็ต้องหลั่งน้ำตาอีกครั้ง เขาก้มหัวลงมากัดเข้าไปที่ไหล่อันขาวเนียนของเธอ เธอเจ็บมาก อีตาปีศาจ ไม่นึกเลยว่าจะกัดเธอ ยศพลกระซิบข้างหูของเธอ: "จารวี นี่เป็นการลงโทษสำหรับเธอ เธอรู้มั้ย ไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ที่กล้าที่จะขัดคำสั่งของฉัน ... " จารวีกัดริมฝีปากล่าง ตัวสั่นไม่หยุด เธอไม่มีทางจะแสร้งยิ้มออกมาได้เลย เธอมองไปที่ยศพลอย่างโกรธแค้น “ไอ้สารเลว ฉันไม่ยอมยกโทษให้นายไปตลอดชีวิตแน่” ยศพลหัวเราะอย่างเลือดเย็น แล้วเร่งความเร็วขึ้นอีก “จารวี เธอควรจะเข้าใจสถานะตอนนี้ของตัวเองด้วย…” ยศพลพูดจบ ก็ก้มลงไปงับไหล่ขวาของเธอ จนมีเลือดสดๆใหลท่วมปากของเขา เขาจึงหยุดทำ ผู้หญิงน่ะ ไม่ต้องทำตัวดีกับเธอมากไป ต้องใช้ความรุนแรงเพื่อทำให้เธอเชื่อง โดยเฉพาะเด็กสาวที่ไม่รู้กาละเทศะอย่างจารวี จารวีเจ็บปวดจนมึนหัวไปหมด เช้าวันต่อมา จารวีตื่นขึ้นมาด้วยความสับสน เตรียมตัวที่จะลุกขึ้น ก็รู้สึกเย็นๆเล็กน้อยที่แขน เมื่อฉันหันกลับมาฉันเห็นโซ่ล็อคที่แขนของฉันอย่างไม่คาดคิด มันเป็นห่วงโซ่ทองคำขาวที่สวยงามมาก ความหนาเท่านิ้วชี้ ฝังด้วยเพชรขนาดใหญ่เล็ก ส่องแสงระยิบระยับแพรวพราว ปลายด้านหนึ่งของโซ่ ล็อคแขนของเธอไว้และปลายโซ่อีกข้าง ล็อคที่ขอบเตียง ตาบ้า ไม่นึกเลยว่าจะเอาโซ่มาล่ามเธอไว้แบบนี้ เธอใช้แรงในการแก้มัดจนโซ่เกิดเสียงดัง แต่ก็หลุดพ้นออกจากมันไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ของยศพล เดินออกมาจากห้องน้ำ หุ่นงานดีท่อนบน มีกล้ามเป็นมัดๆดูมีกำลัง แล้วเขาก็เดินไปห้องเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุดใหม่ “ปล่อยฉันนะ ยศพล นายมันไอ้สารเลว…” “จารวี เธอรู้สึกมั้ยว่าฉันคงจะดีกับเธอมากเกินไปแล้วน่ะ” ยศพลมองจารวีผ่านกระจกด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความละเมิด “อีตาบ้า นายทำอะไรกับพี่สาวฉัน?” ยัยนี่หายใจเข้าก็พี่สาว หายใจออกก็พี่สาว ในสายตาเธอยังมีที่ให้เขาอยู่มั้ยนะ เขาดีกับเธอขนาดนี้ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำ “พี่สาวเธอไปแล้ว นับแต่นี้ไป เธอไม่ต้องแอบไปนอนกับฉัน ฉันได้ถอนสัญญาการแต่งงานของฉันกับหล่อนแล้ว ตอนนี้เธอ เป็นผู้หญิงของฉัน ยศพลคนนี้ โดยชอบธรรมแล้ว เข้าใจไหม? ยศพลพูดพลางยิ้มอย่างชั่วร้าย จารวีนิ่งไปชั่วขณะ เธอนึกไม่ถึงเลยว่ายศพลจะประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเขาให้พี่รู้ “ยศพล นายมันเศษสวะ นายมันปีศาจเลวระยำ ทำไมนายถึงทำเรื่องแบบนี้ได้” ยศพลถูกจารวีทำให้หงุดหงิดเข้าซะแล้ว เขาขว้างชุดสูทในมือออกไป แล้วกระโดดขึ้นมาคร่อมจารวีบนเตียง เขาคร่อมบนร่างของเธอ แล้วยื่นมือไปจับคอเธอ เขาพูดด้วยสายตาที่ชั่วร้ายว่า “อย่ามาตะโกนด่าใส่ฉันอีก ไม่งั้นฉันจะปล่อยให้พี่สาวของเธอตายทันที” จารวีมองเขาอย่างโกรธจัด “ยศพล นอกจากการขู่แล้วนายทำอย่างอื่นเป็นอีกมั้ย” “ที่ฉันทำได้มันมีอีกเยอะเลย เธอก็รอดูต่อไปละกัน…” “ก็ได้ ฉันจะบอกนายตอนนี้เลยนะ การเจรจาระหว่างเราเป็นอันยกเลิก ยกเลิกแล้ว ปล่อยฉันไป…” ในเมื่อเขาป่าวประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาออกไปแล้ว พี่ก็ต้องทรมานเจียนตายอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามมันก็เป็นแหที่ขาดแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องทนอีกต่อไป เธอจะไม่อยู่กับเขาอีกต่อไปแล้ว “ยกเลิก? จารวีเธอไร้เดียงสาจริงนะ แค่พูดยกเลิกก็ยกเลิกได้เหรอ เธอเห็นฉัน ยศพลคนนี้เป็นอะไรน่ะ” ยศพลโกรธจนสูญเสียความเป็นมนุษย์ ดูดุร้ายอย่างเห็นได้ชัด “ยศพล นายมันเศษสวะ นายเป็นโรคจิตรึเปล่า ฉันไปยั่วให้นายโกธตอนไหน ฉันไปทำอะไรให้นายไม่พอใจ ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้…” กำปั้นทั้งสองของจารวีทุบไปที่หน้าอกของยศพล ใช่ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ยศพลนิ่งไปเล็กน้อย แต่ไหนแต่ไรมามีแค่ผู้หญิงที่ร้องไห้ที่ด่าเขา ขอร้องให้ตัวเองตกเป็นของยศพล เขาก็ผ่านผู้หญิงแบบนั้นมามากมาย แต่ไม่เคยจำต้องบังคับใครมาก่อน ล้อเล่นรึไง เขา ยศพลคนนี้จะต้องขอร้องให้ผู้หญิงมาอยู่กับเขาเหรอ แต่ว่าทำไมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ถึงทำให้เขาหวั่นไหวได้แบบนี้ สายตาของยศพลเริ่มอึมครึม ท้ายที่สุดก็พูดอย่างเย็นชา “ก็เพราะเธอนามสกุลพูลสวัสดิ์ไง เพราะเธอเป็นคนของบ้านพูลสวัสดิ์” น้ำเสียงดูน่ากลัวมาก เหมือนกับให้จารวีเห็นสัตว์ที่น่ากลัว เธอนิ่งไปสักพัก “คนบ้านพูลสวัสดิ์แล้วยังไง นายแค้นอะไรกับคนในบ้านพูลสวัสดิ์เหรอ นายอธิบายให้ชัดเจนด้วยสิ…” ในใจของเขาเหมือนถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทง เจ็บปวดเหลือเกิน... เขาปล่อยมือ แล้วปล่อยจารวีไว้แบบนั้น จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป จารวีมองเห็นแผ่นหลักของเขา เธออยากจะตะโกนเรียก แต่กลับตะโกนออกมาไม่ได้ เธอได้รับบาดเจ็บไปทั้งร่าง เจ็บปวดเหลือเกิน... ยศพล นายมันเป็นขยะ จารวีนอนเอนลงบนเตียงนุ่มๆ ทันใดนั้นก็ปวดหัวอย่างหนัก เธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอก็เข้าใจในบางสิ่งบางอย่างทันที ฉันจำได้ว่าครั้งแรกที่ยศพลเคยบอกเธอ ว่าคนของบ้าน พูลสวัสดิ์ทุกคนสมควรตาย! ที่จริงแล้วเขาแค้นฝังลึกกับบ้านพูลสวัสดิ์อย่างจริงจังงั้นเหรอ