ตอนที่ 48 เธอจะตายไหม

ต๭นที่ 48 เธอจะตายไหม “สวัสดีครับ คุณจารวี ขั้นตอนการตรวจไม่เจ็บแน่นอน แค่แปปเดียวก็เสร็จครับ” หมอกรีนวางกระเป๋ายาลง แล้วก็หยิบหลอดทดลองออกมา “ขอเจาะเลือดหน่อยนะครับ แค่นิดเดียวก็พอ” ท่าทีของหมอกรีนอ่อนโยนมาก จริงๆแล้วจารวีไม่ได้กลัว เพียงแค่คิดว่าตัวเองไม่ได้ป่วยเท่านั้นเอง ขั้นตอนการตรวจเสร็จเร็วมาก น้าอามยืนเฝ้าอยู่ข้างๆโดยตลอด “คุณจารวี ร่างกายของคุณอ่อนแอมาก โลหิตจางนิดหน่อย คุณจะต้องออกกำลังกายให้มากกว่านี้ แต่ก็ห้ามหักโหมจนเกินไป ผมจะจัดตารางการดูแลรักษาให้คุณเอง” หมอกรีนพูดภาษาจีนได้คล่องแคล่วมาก “อ๋อ โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะหมอกรีน” “ตัวอย่างเลือดนี่ ต้องส่งไปตรวจสอบที่โรงพยาบาล รอสามวันถึงจะรู้ผล แล้วผมจะแจ้งให้คุณจารวีทราบทีหลังนะครับ” “อ๋อ โอเคค่ะ” หลังจากส่งหมอกรีนกลับไปแล้ว น้าอามก็พูดอย่างหน้าตาตื่น “คุณจารวี อีกเดี๋ยวคุณชายกลับมาต้องหาว่าน้าดูแลคุณจารวีไม่ดีแน่ๆเลยค่ะ “ฮ่ะๆ ไม่หรอกค่ะน้าอาม” จารวียิ้มปลอบใจน้าอาม “แต่ถึงยังไง หลังจากนี้คุณจารวีต้องทานข้าวเยอะๆ ต้องกินให้ขาวๆอ้วนๆเลยนะคะ” ตอนบ่าย จารวีกลับไปที่บ้านหลังเก่าของพูลสวัสดิ์ หลังจากที่เธอออกมาจากบ้านนั้น เวลาผ่านไปแค่สิบกว่าวัน แต่ที่นี่กลับดูมืดมนลงไปมาก หนึ่งเดือนกว่าๆก่อนหน้านั้น ในงานเลี้ยงงานแต่งงานของพี่ ที่นี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่ตอนนี้กลับมีแต่ความว่างเปล่า ภายในใจของจารวีเต็มไปด้วยความหนักหน่วงและความอึดอัดใจ เธอก้าวเดินไปอย่างลำบาก ล้วงกุญแจออกมาไขที่ประตู กลิ่นคาวเลือดที่ปะปนกับกลิ่นเหม็นเน่าลอยมาปะทะหน้า แสงจากภายนอกทะลุเข้ามา ไล่ความมืดมิดออกไป สิ่งของในห้องรับแขกก็สว่างขึ้นมา บนพื้นยังมีรอยเลือดหลงเหลืออยู่ แต่ก็ถูกเวลากรัดกร่อนไป จนทำให้กลายเป็นสีดำ ด่างพร้อยอยู่บนพื้น หัวใจของเธอบีบตัวขึ้นอย่างแรง เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่? บนโต๊ะห้องรับแขก ยังเหลือรอยมีดที่ถูกฟันลงมา เป็นรอยแยกลึกลงไป ทำให้เธอรับรู้ว่าที่นี่เคยเกิดการต่อสู้ปะทะกันอย่างรุนแรงมาก่อน หัวใจของจารวีเต้นแรงมาก เธอไม่เคยใส่ใจกับมัน เพราะเธอไม่ได้มาที่นี่เลย จึงคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอยื่นมือผลักประตูเข้าไปที่ห้องนอนชั้นล่าง ที่นั่นเคยเป็นห้องของคุณลุงคุณป้า ด้านในสภาพเละเทะ ตู้เสื้อผ้ากับเตียงล้มระเนระนาด เอกสารต่างๆถูกโยนกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น เหมือนกับว่ามีใครบางคนพยายามที่จะหาอะไรบางอย่าง เธอหยิบเอกสารใบหนึ่งขึ้นมาดู มันคือสัญญาการกู้ยืมเงินแทบจะทุกใบ ปลิวว่อนอยู่เต็มห้องนอน ชื่อของคนที่ให้ยืมล้วนไม่เหมือนกัน แต่ชื่อของคนที่กู้ยืมเงินที่เขียนอยู่ด้านล่างล้วนเหมือนกัน ซึ่งก็คือชื่อของลุงเธอ เฉลิมชัย ทำไมคุณลุงถึงต้องกู้เงินมาเยอะขนาดนี้กันล่ะ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมยศพลถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอเลย? จารวีค้นทุกซอกทุกมุม ก็ไม่เจอเบาะแสอะไร จึงเดินออกมา และปิดประตูไว้อย่างเดิม เธอถือโอกาสเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสอง ผลักประตูเข้าไปที่ห้องนอนห้องแรกของชั้นสอง สิ่งแรกที่เธอเห็น ก็คือโซฟาตัวใหญ่สีดำ เรื่องในอดีตที่เป็นเหมือนกับฝันร้ายก็กลับเข้ามาในสมองของเธอ วันนั้น ยศพลข่มขืนเธอที่นี่ ในใจรู้สึกข่มขื่นมาก วันนั้น พี่ของเธอก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูฉากนั้นของพวกเรา พี่คงจะเสียใจมาก ความเจ็บปวดแบบนั้นคงไม่มีใครทนได้หรอก! จารวีปิดประตูลง หยุดการมองทุกสิ่ง เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะทนดูต่อไป “นังสารเลว แกมันคือนังสารเลว แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ” คำด่าทอทิ่มแทงดังมาจากทางด้านหลังของเธอ จารวีหันกลับไปมองอย่างตกตะลึง ไม่รู้ว่าคุณป้ามายืนอยู่ที่บันไดตั้งแต่ตอนไหน มองมาที่เธอด้วยสายตาเกลียดชัง “คุณป้า.....” จารวีตะโกนออกไปอย่างอ่อนแรง “แกมันคือนังสารเลว ฉันไม่ใช่ป้าแก แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ ไปให้พ้นเลยนะ” คุณป้าดูแก่ขึ้นมาก เส้นผมก็เปลี่ยนเป็นสีขาว ใบหน้าก็ซูบผอมลงไปเยอะ ในความทรงจำของจารวี คุณป้าเป็นคนที่ชอบแต่งตัวมาก ท่านจะแต่งตัวสวยเหมือนกับกลุ่มผู้หญิงที่เต้นรำ แต่คุณป้าในตอนนี้ กับดูเหมือนคุณยายแก่ๆท่านหนึ่ง “คุณป้าคะ วี.... วีกลับมาหาคุณลุงค่ะ อย่าไล่วีออกไปเลยนะคะ” คุณป้าพุ่งตัวเข้ามา กระชากแขนเสื้อของเธอ และพยายามดึงเธอออกไป “แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรือไง? แกแย่งผู้ชายของยุพินไป ทำให้ลุงแกต้องตาย แล้วตอนนี้ก็ทำให้ยุพินต้องตาย แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ!! ผู้หญิงใจดำอำมหิตแบบแก ทำไมไม่ตายๆไป ไปให้พ้นหน้าฉันสะ!” คุณป้าดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว สองมือทุบตีมาที่เธอไม่หยุด จารวีถอยออกมา พยายามหลบจากการทุบตีและพยายามอธิบาย “ คุณป้าคะ ฟังที่วีพูดก่อน วีไม่ได้.. จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น พี่เขา... วี....” “นังสารเลว แกคิดว่าฉันไม่เห็นที่แกกับยศพลแอบคบชู้กันหรือไง? แกคิดว่าตอนนี้แกขายเนื้อขายตัวอาศัยพึ่งพาบารมีเขา ก็คิดว่าตัวเองสูงส่งมากอย่างงั้นหรอ? จู่ๆในใจของจารวีก็รู้สึกเสียใจ และรู้สึกผิดบาปขึ้นมา คุณป้าพูดถูก เธอแย่งแฟนของพี่ ก็เหมือนกับว่าเธอทำให้พี่ต้องตาย แต่ว่า เรื่องราวมันไม่ได้เป็นแบบนั้น “ป้าคะ พี่เขา.... ขอโทษค่ะ.... ทั้งหมดเป็นความผิดของวีเอง วีทำให้ทุกผิดต่อทุกคน” จารวีค่อยๆเดินกลับลงมา หมดเรี่ยวแรงอธิบาย ท่าทีของคุณป้าเหมือนกับคนที่เสียสติไปแล้ว เธอเกลียดจารวี เธอเกลียดที่จารวีทำให้บ้านนี้ต้องแตกแยก “จารวี แกมันตัวกาลกิณี ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้สักนิดนึงก็คงไม่เอาแกออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า แม่แกมันก็ส่ำส่อน ลูกที่เกิดมาจากผู้หญิงส่ำส่อนแบบนั้น มันก็เหมือนกันหมด ฉันไม่น่าตาบอดเลยจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ายุพินเอาแต่ขอร้องฉัน ฉันก็คงไม่มีวันเอาแกออกมาจากที่นั่น แล้วดูตอนนี้สิ โถ่ ลูกสาวที่น่าสงสารของฉัน ” คุณป้าปล่อยโฮออกมา ร้องจนเสียงแหบแห้ง เหมือนใจจะขาด จารวีมองดูคุณป้า น้ำตาก็ไหลพรากลงมา ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะยุพินพาเธอกลับมาด้วย เธอก็คงจะตายอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าไปตั้งนานแล้ว แต่ว่า เธอกลับทำให้พี่ต้องตาย เธอนี่มันแย่จริงๆ ณ บริษัท ST กรุ๊ปจำกัด ยศพลกำลังประชุมอยู่ โต๊ะตรงข้ามมีผู้บริหารระดับสูงท่านหนึ่งกำลังทำการรายงานเกี่ยวกับการเงิน จู่ๆยศพลก็นึกขึ้นได้ ล้วงโทรศัพท์ออกมา หยิบหูฟังขึ้นมาใส่ และกดโทรไปที่คฤหาสน์ “น้าอาม ผลตรวจวันนี้เป็นไงบ้าง?” “คุณชายคะ คุณหมอกรีนกลับไปตั้งนานแล้วค่ะ เขาบอกว่าร่างกายคุณจารวีอ่อนแอมาก โลหิตจางค่ะ” รายงานของผู้บริหารที่กำลังอ่านอย่างราบรื่น จู่ๆก็เห็นว่าท่านประธานใหญ่ของพวกเขากำลังโทรศัพท์โดยไม่แคร์สายตาของผู้อื่น เขามองไปรอบๆด้าน ทุกคนก้มหน้าลงอย่างเกรงกลัว ไม่มีใครกล้ามอง เขาใช้สายมองไปที่เลขาทัศนีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆท่านประธาน ทัศนีย์ทำสัญญาณมือเป็นการบอกให้เขาหยุด เขาหยุดพูด และเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ยศพลส่งเสียงอืม และวางสายลง คิดอยู่แปปนึง ก็กดโทรไปที่โทรศัพท์ของจารวี ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดถึงเธอบ่อยเหลือเกิน บางครั้งตอนที่อ่านเอกสารอยู่ก็จะคิดถึงลักยิ้มของเธอ แม้กระทั่งตอนนี้ที่กำลังประชุมอยู่ ก็คิดถึงท่าทางน่ารักของเธออย่างห้ามตัวเองไม่อยู่ ทัศนีย์ชำเลืองมองไปที่ยศพล ท่านประธานกำลังกดเบอร์เตรียมโทรออก การประชุมที่สำคัญขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะโทรศัพท์เหมือนทองไม่รู้ร้อนขนาดนี้ นี่มันเป็นอะไรที่แปลกมากจริงๆ ยิ่งแปลกไปกว่านั้นก็คือ เขาโทรศัพท์ไปยิ้มไปกับตัวเอง นี่... นี่มันไม่ใช่ท่านประธานที่แสนจะเยือกเย็นของพวกเธอ? ทัศนีย์ชำเลืองดูหน้าจอโทรศัพท์ของยศพล บนหน้าจอปรากฏรูปถ่ายเด้งขึ้นมา คือรูปคู่ของท่านประธานกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ถ่ายรูปโอบกอดกันอย่างใกล้ชิด ดูไร้เดียงสามาก ท่านประธานไม่เคยถ่ายรูปกับผู้หญิงคนไหน แต่ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น แค่เห็นเธอก็เข้าใจในทันที ผู้หญิงคนนั้นคือคุณจารวี จารวีที่กำลังมองไปที่คุณป้าที่หมดอาลัยตายอยากอย่างกลัดกลุ้มใจ จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ขึ้นชื่อของยศพล เธอรีบกดรับโทรศัพท์ทันที “ยศพล ตอนนี้ฉันกำลัง....” ยศพล!! เมื่อคุณป้าได้ยินชื่อนี้ ก็มีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างไว นังสารเลว! แก! แกทำให้ยุพินต้องตาย ยังกล้าโทรคุยกับผู้ชายคนนั้นอย่างไม่สำนึกอีก คุณป้าที่โมโหสุดขีด เหมือนกับสิงโตที่บ้าคลั่ง โผเข้าหาจารวี “นังสารเลว!! คืนยุพินของฉันมา!!” จารวีที่กำลังรับโทรศัพท์ของยศพลอยู่ ไม่ทันเห็นท่าทางของคุณป้า ตอนที่คุณป้าโผตัวเข้ามาหา ก็ผลักจารวีตกลงมาจากบันไดอย่างรุนแรง... จารวีไม่ทันระวังตัว กลิ้งตกบันไดลงมา จนสลบไป ทางด้านโทรศัพท์ ยศพลได้ยินเสียงปังผ่านโทรศัพท์ หลังจากนั้นสายก็หลุดไป “จารวี จารวี!!” ในใจยศพลรู้สึกหนักอึ้ง เสียงตื้ด ตื้ด ตื้ด ในโทรศัพท์ที่ส่งผ่านมา ทำเขาโกรธจนตะโกนโวยวายออกมา ผู้หญิงคนนี้กล้าวางสายเขาหรอ? โทรไปอีกรอบ ในสายก็ได้ยินแค่เสียงที่บอกว่าเธอปิดเครื่องไปแล้ว จารวีนี่เธอกำลังทำอะไร? กล้าดียังไงถึงปิดเครื่อง ต่อต้านงั้นหรือ ยิ่งนับวันยิ่งกล้าหาญมากขึ้นแล้วสินะ ยศพลถีบไปที่โต๊ะประชุมอย่างแรง ผู้คนที่อยู่ในที่ประชุมต่างพากันหวาดกลัว เหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ขาดผู้นำ “ออกไป!! ออกไปให้หมดทุกคน!!” ทุกคนยืนขึ้นทันที เหมือนกับปลาที่ว่ายน้ำข้ามมาและรีบเร่งว่ายกลับไปอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัด ว่าท่านประธานใกล้จะระเบิดแล้ว ทัศนีย์ยืนอยู่ข้างๆยศพล “ท่านประธานคะ มีอะไรจะสั่งให้ฉันทำไหมคะ?” ยศพลที่กำลังโมโหจัด พูดอย่างเดือดดาล “รีบไปหามาเดี๋ยวนี้ว่าจารวีอยู่ที่ไหน!!” “ค่ะ!!” ทัศนีย์กลับออกมาอย่างรู้สึกกังวล โทรศัพท์ของจารวีถูกติดตั้ง GPS เอาไว้ ไม่นานก็คงรู้สถานที่ที่จารวีอยู่ ผ่านไปครู่เดียว ทัศนีย์ก็รีบมารายงาน พร้อมกับพูดอย่างร้อนใจ “ท่านประธานคะ คุณจารวีอยู่ในบ้านคุณเฉลิมชัยค่ะ!!” ยศพลดีดตัวยืนขึ้นทันที ดวงตาฉายแววดุดันอย่างน่ากลัว รีบหันหลังเดินออกไป “เตรียมรถเดี๋ยวนี้!” ยศพลรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของเฉลิมชัย ตอนที่เขาเห็นจารวีนอนจมกองเลือดไม่ขยับอยู่นั้น ในหัวสมองก็ขาวโพลนทันที หับใจบีบตัวขึ้นอย่างรุนแรง เธอตายแล้ว!!! คนที่ชอบทำตัวเป็นอริกับเขา ต่อล้อต่อเถียงกับเขา ผู้หญิงที่ทั้งซื่อบื้อทั้งหัวแข็ง ตายแล้ว!! ต่อมา ทัศนีย์ก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าทึ่งที่สุดในชั่วชีวิตของเธอ ท่านประธานที่สงบเยือกเย็น สะดุดล้มลง ตอนที่เดินผ่านประตู ดันสะดุดเข้ากับขั้นประตูจนล้มลง ขั้นประตูที่เตี้ยขนาดนี้แม้กระทั่งเด็กสามขวบยังไม่สะดุดเลยมั้ง ไม่นึกเลยว่าประธานบริษัท ST กรุ๊ปจำกัดที่ดูสุขุม ผู้ชายวัยรุ่นร่างกายกำยำ เหมือนกับปีศาจร้ายจะสะล้มลงได้ เขาสะดุดล้มอย่างน่าสงสาร ที่ขมับชนเข้ากับมุมโต๊ะอย่างจัง ล้มลุกคลุกคลานขึ้นมา พร้อมกับโผเข้าหาจารวี “เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาล.....” เสียงตะโกนที่ออกจากปากเขา สลับมั่วไปมา ทัศนีย์ได้สติ ก็รีบโทรขอความช่วยเหลือทันที