ตอนที่54 พูดเกี่ยวกับความรัก

ต๭นที่54 พูดเกี่ยวกับความรัก ถ้ามีความแค้นต่อกันจริง แล้วทำไมเขาถึงต้องมาทำดีกับเธอด้วยล่ะ ไม่สิ ไม่ได้ดีขนาดนั้น คงจะเป็นไปได้ว่า ในใจของเขานั้นเกลียดคนบ้านพูลสวัสดิ์ จึงเอาลูกสาวของคนบ้านพูลสวัสดิ์มาเป็นของเล่นให้ตนเอง เพราะฉะนั้น เขาไม่ได้มีความรักต่อเธอ จะมีก็เพียงความใคร่.. จารวีค่อยๆกลับไปไร้ชีวิตชีวาอีกครั้ง ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ลมหนาวพัดมากระทบผิวกาย พลันจารวีรู้สึกวังเวงอย่างไรชอบกล เธอพบว่าตัวเองอยู่บนทุ่งหญ้าแห่งนี้คนเดียว มันเป็นอะไรที่น่ากลัวอย่างถึงที่สุด ถ้าหากว่ายศพลไม่มารับเธอล่ะ เธอจะทำอย่างไร จารวีรวบรวมความกล้าพลางลุกขึ้นยืน เธอค่อยๆเดินกะเผลกๆมุ่งหน้ากลับไปยังทางเดิม เดินไปได้สักครู่ก็หยุดพัก ยศพลไอ้คนบ้า ดีได้เดี๋ยวเดียวก็กลับไปร้ายกาจอีกแล้ว ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่เคยนึกถึงจิตใจคนอื่น เมื่อสักครู่ที่อยู่บนหลังม้า เธอรู้สึกว่าระยะทางไม่ได้ไกลขนาดนี้ แต่พอมาใช้สองขาเดิน ไม่ใช่สิ.. ใช้หนึ่งขาเดิน ทำไม่มันไกลขนาดนี้นะ จารวีเดินไปสักพัก ท้องฟ้าก็พลันมืดสนิท เธอล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์ แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า คงร่วงลงไปตอนที่เธอขี่ม้าเป็นแน่ จารวีสติแตก ยศพล! ไอ้คนบ้า! ไอ้คนเลว คุณมันเลวจริงๆ! ครั้งที่แล้วที่จารวีเคยโดนคนเร่ร่อนลวมลาม เธอก็เป็นโรคกลัวความมืดเมื่ออยู่ในที่เปลี่ยว เมื่อมีความมืดที่ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ ก็มักจะมีสิ่งแปลกประหลาดพุ่งออกมาด้วยเสมอ กา กา กา! อีกทั้งความมืดยังชอบทำให้เกิดจินตนาการที่น่ากลัว จารวีรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เธอไม่กังวลสักนิดว่าเท้าอีกข้างยังไม่หายดี การวิ่งแบบนี้ทำให้ความเจ็ปวดวกกลับมาอีกครั้ง เธอเจ็บจนเหงื่อไหลท่วมตัว พลันเท้าของเธอก็ไปเกี่ยวกับบางอย่างเข้า ร่างเล็กของเธอเอนไปด้านหน้า ทันใดนั้นก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาคว้าเธอไว้จากด้านหลัง “เดินไม่ได้ก็อย่าวิ่งไปทั่ว” น้ำเสียงเย้ยหยันของยศพลดังลอดเข้ามา ชั่วพริบตาเดียว จารวีก็ถูกดึงเข้ากับอกแกร่งที่อบอุ่นของเขา จารวีหันกลับไป พลางยกกำปั้นทุบเข้าที่อกยศพลอย่างเต็มแรง เธอทั้งร้องทั้งตีเขา “ยศพล คุณมันเลว คุณทิ้งฉันไว้เพราะคุณอยากให้ฉันตายใช่ไหม ไอ้คนเลว!!” ยศพลพลันออกแรงโอบกอดจารวีไว้อย่างแนบแน่น ไม่มีการจูบ ไม่มีการขยับตัวใดๆ เขาเพียงกอดเธอไว้อย่างสุดแรง ใบหน้าของเขาแนบชิดกับขมับของเธอ คืนมืดที่มีลมพัดโชยมา ดวงดาวพราวระยับอยู่เต็มทองฟ้า ขณะนั้น จารวีเงียบเสียงลง เธอรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงของยศพล พลันเธอก็รู้สึกมั่งคงในอ้อมกอดของเขา ผู้ชายคนนี้ เขาเป็นอะไรอีกนะ เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ยศพลถึงยอมปล่อยมือออกจากจารวี พลันเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ยศพลกดรับสาย น้ำเสียงที่ดังลอดออกมาจากปลายสายคือเสียงของนิรัน “คุณชายครับ ผมหาโทรศัพท์คุณจารวีเจอแล้วนะครับ” “อืม เอากลับไปที่สโมสรเลย” ตอนนี้จารวีจึงเพิ่งนึกถึงโทรศัพท์ของตัวเอง “มันไปร่วงอยู่ที่ไหนหรอ” ราวกับว่านิรันได้ยินเสียงเอ่ยถามของจารวี เขาตอบกลับเธอทันควัน “อยู่ใต้ต้นไม้ครับ” ยศพลกดวางสายโทรศัพท์ “ยัยคนขี้หลงขี้ลืม” “ใครใช้ให้คุณทิ้งฉันไว้ที่นี่ล่ะ” “อ้าว จารวี นี่ความกล้าของเธอกลับมาแล้วหรอ ต่อปากต่อคำฉันได้แล้วหนิ” “เปล่าซะหน่อย แต่ฉันพูดเรื่องจริง” ทันใดนั้นยศพลกดจารวีลงบนพื้น พลางกดจูบหนักๆลงไปบนริมฝีปากของเธอ ลิ้นร้อนของเขาดุนดันให้ริมฝีปากเรียวเล็กเผยอออก เขาค่อยๆสอดเรียวลิ้นเข้าไปเชยชิมความหอมหวานในโพรงปากของเธอ มือหนาเลื่อนไปรูดซิบกางเกงยีนส์ตัวเล็กจิ๋วลง จารวีพยายามปัดป้อง เธอยื่นมือออกไป พบว่าพื้นที่โดยรอบคือทุ่งหญ้าอ่อนนุ่มที่แสนเย็นเฉียบ “ไม่ได้นะคุณ นี่มันกลางป่านะ” ใบหน้าของจารวีร้อนผ่าว ยศพลพ่นลมหายใจอย่างหนักหน่วง มือของเขาเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ชายกางเกงของเธอ พลางถอดมันออกอย่างชำนาญ สติของจารวีค่อยๆออกจากร่างอย่างช้า “อื้ออ ไม่เอานะ...” ยศพลสอดมือเข้าไปยังชั้นในตัวเล็กจิ๋วของเธอ พลางบีบคลึงจุดอ่อนไหวนุ่มนวลที่ขาวราวกับหิมะอย่างหยอกล้อ จารวีหอบหายใจ “ยะ อย่านะ นี่มันข้างนอกนะ” “งั้นก็มาเล่นเกมกลางป่ากันหน่อยเป็นไง!” ยศพลเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กของจารวีอ่อนยวบจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง เขาจึงพลิกตัวขึ้นคร่อมเธอ พลางสอดใส่ของเขาเข้าไปในตัวของเธออย่างตามใจ ดวงตาของจารวีพร่ามัว ดวงดาวบนท้องฟ้าส่องประกายสุกใส ร่างกายกำยำสูงใหญ่ของยศพลขยับเข้าออกไปมาอย่างเป็นจังหวะ ยศพลถอดเสื้อคลุมของเขาออก พลางช้อนร่างกายเปลือยเปล่าของจารวีไปวางลงบนเสื้อคลุม “เป็นไง ทำข้างนอกก็ตื่นเต้นเร้าใจดีใช่ไหมล่ะ” ยศพลก้มลงขบเม้มไปที่หัวไหล่กลมกลึงเรียบเนียน ลากเรียวลิ้นไปตามผิวพรรณอ่อนนุ่ม เขาครางในลำคอเสียงกระเส่าอย่างอิ่มเอมใจ ราวกับว่าทุ่งหญ้าทั้งผืนนี้เหลือแค่เขาและเธอ.. เมื่อจารวีตื่นมา ก็พบว่าทั้งร่างของเธอแช่อยู่ในอ่างน้ำพุร้อน อ่างน้ำมีฟองสบู่ปกคลุมอยู่หนาทึบ ทั้งยังโรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบ ร่างกายกำยำของเขายังคงแนบชิดอยู่ข้างกายของเธอ “ทำไมเธอถึงอ่อนแอขนาดนี้ฮะ” ยศพลเงยหน้าขึ้น ยัยเด็กคนนี้นี่ ทำไมต้องมาสลบตอนที่เขากำลังจะถึงจุดนั้นทุกทีเลยนะ จารวีรีบงอเข่า พลางบดเบียดร่างกายซ่อนไว้ใต้น้ำให้มากที่สุด ใครเขาร่างกายอ่อนแอกัน เห็นชัดๆว่าร่างกายของคุณมันอึดทนเกินไปต่างหาก จะทำนานอะไรขนาดนั้นทุกครั้ง! ยังกับสิงโตแอฟริกาตัวผู้ ใครจะไปทนไหว “จารวี เธอรักฉันไหม” ยศพลช้อนปลายคางของจารวีขึ้น ส่งสายตามองเธออย่างลึกซึ้ง จารวีหันหน้าหนี เพื่อให้ปลายคางหลุดออกจากมือของเขา “ไม่รัก!” ระหว่างเขาและเธอคือธุระกิจ เธอได้แต่หวังว่าให้เขาเบื่อเธอเร็วๆ จะได้หลุดพ้นจากพันธนาการบ้าๆนี่สักที แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนี้หลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด มือของยศพลเพิ่มแรงบีบที่คางของเธอ สายตาของเขาแสดงออกถึงความโกรธและไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก “สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้” “คุณมันชอบคิดอะไรเด็กๆ” จารวีเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย “เธอกล้าด่าฉันหรอจารวี เธอจะเชื่อไม่เชื่อแต่ตอนนี้เธอก็เป็นของฉันแล้ว” ยศพลโกรธจนหน้าแดง เขาหันตัวกลับไปอุ้มจารวีวางลงบนตัก พลางบดเบียดร่างกายตัวเองให้แนบชิดกับเธอมากที่สุด จารวีรู้สึกถึงของแข็งที่ดุนดันสะโพกของเธออย่างชัดเจน ใบหน้าเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ “เอ่อ ยศพล เราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ” ดวงตาของยศพลยังคงดุเดือด ทันใดนั้น เขาก็ยกตัวขึ้นเพื่อให้ตรงส่วนนั้นดุนดันกับร่างกายของเธอ พลางเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ “จารวี เธอโกหก ถ้าเธอไม่ได้รักฉันแล้วทำไมร่างกายเธอถึงตอบสนองได้ดีแบบนี้ล่ะ” “คุณ...” จารวีเขินอายจนอยากจะมุดหนีไปที่ไหนสักแห่ง อะไรคือ ‘ร่างกายตอบสนองได้ดีแบบนี้’ จริงๆมันก็เป็นเพียงการตอบสนองขั้นพื้นฐานของทุกคนนั่นแหละ เขายังจะคิดว่านี่คือความรักงั้นหรอ ถ้าแค่นี้ยังนับว่าใช่ แล้วที่เขาไปนอนกับผู้หญิงมากมายก็ไม่เรียกความรักหรือไง “ยศพล สำหรับคุณแล้วฉันเป็นแค่ของเล่นภายใต้เงินทองของคุณไม่ใช่หรือไง ยังจะมีทฤษฎีความรักอะไรนี่อีก” “ความรักงั้นหรอ มันก็แค่เรื่องไร้สาระน่ะ ฉันให้ข้าวเธอกิน ให้ที่นอน ให้เสื้อผ้าเธอใส่ก็นับว่าดีแค่ไหนแล้ว เธอยังไม่พอใจอีกหรือไง” ท่าทางที่พูดอย่างมีเหตุผลของเขา ทำเอาจารวีปวดหัวอีกรอบ เธอรู้อยู่แล้วว่าพูดเรื่องความรักศีลธรรมอันดีงามกับคนจิตใจหยาบกระด้างแบบเขา ก็คงไม่ต่างอะไรกับการสีซอให้ควายฟัง “ยศพล คุณนี่หัวโบราณจริงๆเลย โบราณเหมือนกับพวกเศรษฐีใหม่ ความคิดของคุณมีแต่เรื่องกามตัณหาไม่คำนึงถึงจิตใจ ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันก็แค่เมียเก็บของคุณ ระหว่างเราไม่สามารถใช้สิ่งที่ล้ำค่าขนาดนั้นมาพรรณนาได้หรอก...สิ่งที่เรียกว่าความรักน่ะ” จารวีพลิกตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมจะออกจากห้องน้ำ แต่ยศพลไวกว่า เขายึดเอวของเธอไว้พลางดึงเธอลงในน้ำตามเดิม มือของเขาบีบหนักๆไปที่คางของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความโมโห “จารวี เธออยู่บ้านฉัน ใช้ของๆฉัน กินของๆฉัน แล้วเธอยังมีหน้ามาพล่ามเรื่องความรักหรอ เธอไม่คิดว่ามันตลกไปหน่อยหรือไง” “เหอะ งั้นคุณก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันก็จะได้ไม่ต้องพึ่งคุณอีกต่อไปไง” ดวงตาของยศพลพลันแข็งกร้าวยิ่งกว่าเดิม “เธอมันไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเลย” ยศพลลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พลางพันผ้าเช็ดตัวไว้รอบเอวเตรียมจะออกจากห้องน้ำ ทันใดนั้นจารวีก็รู้สึกว่าเท้าของเธอชาแปลบขึ้นมา เธอย่นคิ้วพลางส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด “โอ้ย!” ยศพลหยุดฝีเท้าลง เขาหันกลับมามองเธอ รีบร้อนปลดผ้าเช็ดตัวออกตามเดิม เขากระโดดเขาไปในอ่าง ช้อนตัวเธอขึ้นมาวางลงที่ริมอ่าง “เป็นอะไร” “เท้าฉันเป็นตะคริวน่ะ” ยศพลขมวดคิ้ว ฝ่ามือที่ร้อนผ่าวของเขาออกแรงนวดคลึงฝ่าเท้าให้เธอ การนวดคลึงของเขา ส่งผลให้เท้าข้างซ้ายที่ขยับไม่ได้ของจารวีค่อยๆหายกลับมาเป็นปกติ “จริงๆเลย เธอนี่ไม่เคยดูแลตัวเองเลยสินะ ทำไมชอบทำให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่เรื่อย อดทนเก่งจังนะจารวี” ยัยผู้หญิงคนนี้ชอบทำตัวราวกับเป็นคู่อริของเขา ชอบทำให้ตัวเองทรมานเพื่อที่จะแก้แค้นเขา คงจะมีแต่ผีสางเท่านั้นถึงจะรู้ ว่าทำไมคนแบบเขาจะต้องมาชอบยัยผู้หญิงที่ทั่งโง่ทั้งซื่อบื้อแบบนี้ มองเห็นยศพลมีอารมณ์ฉุนเฉียว จารวีก็หลุดยิ้มออกมา “ยิ้มอะไร เดี๋ยวฉันจะหยิกเธอให้ตายคามือเลย” เขาก็ยังคงปากคอเราะร้าย พวกปากกับใจไม่ตรงกัน จารวีเลิกต่อล้อต่อเถียงกับเขา เธอยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดตัว มาพันไว้รอบๆเรือนร่างของตน ยศพลกระตุกริมฝีปากอย่างไม่ชอบใจ “ยังจะอายอะไร ทั้งตัวของเธอมีตรงไหนที่ฉันยังไม่เห็นอีกหรือไง มีอะไรให้ปิดอีก” “นี่คุณ...” เป็นอีกครั้งที่ผู้ชายคนนี่ทำให้จารวีหมดคำพูด เขาจะคิดเรื่องที่สะอาดกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงนะ จริงๆเลย เธอใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว “ดีขึ้นบ้างหรือยัง” ยศพลยังคงออกแรงนวดคลึง จารวีพยักหน้าพลางยิ้มจนตาหยี “ดีขึ้นเยอะแล้ว ขอบคุณนะคะ” “ขอบคุณหรอ” สายตาของยศพลแปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์ พลางเอ่ยแฝงความหมายลึกซึ้ง “งั้นเธอจะขอบคุณฉันยังไงล่ะ ใช้ใจหรือใช้ร่างกาย...” จารวีกระตุกมุมปาก ยศพลนี่แทบจะคิดเรื่องดีๆอย่างอื่นไม่ได้แล้ว “นี่คุณ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนเต็มที” “ก็ได้” ยศพลอุ้มจารวีขึ้นพลางเดินเข้าไปในห้อง ห้องนี้ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างอบอุ่น สีของโคมไฟติดผนังเป็นสีส้มจางๆส่องกระทบกับพื้นพรม กลิ่นหอมอ่อนๆจากเทียน ยศพลวางจารวีลงบนเตียง จารวีตะลึงงันเมื่อเธอพบว่าทั้งสี่ทิศของห้องล้วนแต่เป็นกระจก เงาของเขาและเธอสะท้อนอย่างชัดเจนในกระจกทุกบาน ยศพลกระซิบข้างใบหูของเธอ “เตียงนี้ทำกิจกรรมได้ด้วยนะ ความสามารถของมันเยอะมากๆ” จารวียังไม่ทันตั้งสติดี พลันก็มีเสียง ปึ้ง! จากนั้นเตียงก็ขยับขึ้นมา ที่นี่มันอะไรกัน มีของแบบนี้ด้วยหรอ “มานี่สิ มันน่าตื่นเต้นออก เรามาลองเล่นกันดูไหม” ยศพลกดรีโมทคอนโทรล พลันเตียงใหญ่ก็เปลี่ยนรูปร่าง จารวีถูกยันขาให้แยกออกจากกัน “ว๊ายย ปล่อยฉันลงนะ นี่มันอะไรกัน” ยศพลก้มตัวลงพลางกดจูบไปทั่วผิวกายแสนอ่อนนุ่มของเธอ “เอาสิ ร้องดังๆเลย ฉันชอบ..” “ยศพลไอ้เลว อย่าพาฉันเล่นของแบบนี้นะ ถ้าคุณชอบนักก็ไปเล่นกับยัยดาวรุ่ง ยัยเอมี่อะไรของคุณนู่นสิ พวกเธอคงชอบแน่ๆ” ยศพลหน้าแดง ดวงตาสะท้อนความต้องการที่มากล้น เขาหอบหายใจอยู่ที่ข้างกระดูกไหปลาร้าที่งดงามของเธอ จังหวะที่เตียงตั้งตรง ส่งผลให้ผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มร่างอรชรร่วงลงบนพื้น ยศพลลากไล้เรียวลิ้นที่ร้อนผ่าวลงไปตามผิวกายขาวผุดผ่องของเธอ เขาค่อยๆดูดเม้มตรงเนินสาวของเธออย่างหยอกเย้า “อื้อออ” หน้าของจารวีขึ้นสีแดง ดวงตาสลึมลสือ ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากแดงอวบอิ่ม ร่างกายกำยำของยศพลเริ่มตั้งชูชัน กระจกทั้งสี่ทิศ สะท้อนภาพบทรักที่ดุเดือดได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง จารวีเบิ่งตาโพลง เธอกระดากอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี..