ตอนที่ 56 ช่วยคุณลุงจ่ายเงิน

ต๭นที่ 56 ช่วยคุณลุงจ่ายเงิน “วี เดินมาทางนี้...” เฉลิมชัยเดินมุดปากรูๆหนึ่งเข้าไป ด้านในคือโรงงานที่ถูกทิ้งร้าง ทั้งใหญ่และก็มืดมาก ทั่วทุกมุมถูกกองเต็มไปด้วยเครื่องจักร และยังมีพวกโต๊ะทำงานที่ถูกทิ้งไว้ สิ่งกลิ่นเหม็นเน่าขึ้นราอบอวลไปทั่วบริเวณ เฉลิมชัยถือกระบอกไฟฉายเดินไปด้านหน้าอย่างคุ้นชิน ไม่นานนัก เขาก็เดินเข้าไปในห้องใต้ดิน ที่นั่นกลับมีกลิ่นเหม็นเน่าหนักยิ่งกว่าเดิมสะอีก จารวีทนไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นมาอุดจมูก ที่นี่คงจะเป็นห้องหม้อน้ำ มุมห้องเต็มไปด้วยใยแมงมุม บนโครงเหล็กเตียงที่ขึ้นสนม ถูกปูด้วยผ้าห่มสีดำสองผืน ตรงมุมกำแพงมีของใช้ในชีวิตประจำวันวางกองอยู่ น้ำ ขนมปัง ทั้งยังมีมาม่าซอง กระดาษทิชชู่และของใช้อื่นๆ เฉลิมชัยนั่งลงบนพื้นอย่างซึมๆ จารวีสังเกตที่นี่ดูก็ตกใจ “คุณลุงคงจะไม่ได้ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ตลอดใช่ไหมคะ คุณลุงไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลหรอกหรอ หนีออกมาได้ยังไงกันคะ” ในตาของเฉลิมชัยเต็มไปด้วยความมืดมน พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “วี เรื่องในอดีตลุงไม่อยากจะเอามาพูดอะไรตอนนี้ ยังไงสะยุพินก็ตายไปแล้ว แถมตอนนี้ครอบครัวก็แตกแยกกันไปหมด ลุงเลี้ยงแกมาตั้งแต่สิบขวบ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ลุงแท้ๆของแก แต่แกคงจะสำนึกในบุญคุณลุงอยู่บ้างใช่ไหม!” จารวีมองไปที่เขาด้วยความเสียใจ “แน่นอนค่ะคุณลุง วีจะดูแลลุงไปยันแก่เลยค่ะ” “ฮ่ะๆ พูดว่าจะเลี้ยงไปยันแก่ตอนนี้คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก ตอนนี้ลุงแค่ต้องการจะเอาชีวิตรอดเท่านั้นล่ะ” จารวีอ้าปากอึ้งเล็กน้อย ใช่แล้ว แต่ก่อนไม่เคยรู้เลยว่าทำไมบริษัทยาหวนถึงล้มละลาย แต่ก็รู้สึกได้ว่าต้องเกี่ยวข้องกับยศพลแน่นอน จึงอดถามออกไปไม่ได้ “คุณลุงคะ บริษัทยาหวนปิดกิจการลงเพราะอะไรกันคะ แล้วบ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูงมีความแค้นอะไรต่อกันอย่างงั้นหรอคะ” เฉลิมชัยมองไปที่จารวีอย่างระแวง “แกไปรู้อะไรมา” จารวีส่ายหัวตอบกลับทันที “พี่บอกวีก่อนจะตายว่าบ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูงมีความแค้นต่อกัน แต่พี่ก็ไม่ได้บอกว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไร” เฉลิมชัยเม้มปากแน่น ท่ามกลางความมืดมิดในมุมที่มองไม่เห็น เขายื่นมือไปจับมีดที่มุมกำแพงเอาไว้ เมื่อเห็นว่าจารวีไม่รู้เรื่องอะไร เขาก็พ่นลมหายใจออกมา “ใช่แล้ว พวกเรามีความแค้นต่อกัน มันเป็นเพราะไอคนชั่วอย่างยศพลนั่นแหล่ะ ทำให้ลูกสาวผมต้องตาย” เฉลิมชัยกัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น สักครู่หนึ่งก็พูดขึ้นอย่างน่าสงสาร “วี แกต้องช่วยชีวิตลุงนะ” จารวีมองไปที่เขาอย่างกังวลใจ “คุณลุง ต้องการให้วีช่วยยังไงคะ” เฉลิมชัยเบิกตาขึ้น “เงิน ยศพลมีเงิน ตอนนี้แกเป็นเมียเก็บของยศพลอยู่ใช่ไหม ฉวยโอกาสตอนที่มันยังไม่เบื่อแก หลอกเอาเงินมันมา เอามาให้ผม！” จารวีขมวดคิ้วอย่างกลุ้มใจ ให้เธอไปขอเงินจากยศพลเนี่ยนะ ต่อให้เธอตายก็ยังทำไม่ได้เลย “คุณลุง ยังขาดเงินอีกเท่าไรคะ” จารวีลองถามหยั่งเชิงดู ในตาของเฉลิมชัยฉายแววตื่นเต้นดีใจ ตอนนี้พวกปล่อยเงินกู้นอกระบบกำลังตามตัวเขาไปทั่ว แค่เขาโผล่หัวออกไปนิดเดียวก็คงจะต้องถูกฆ่าตายแน่ๆ “ยิ่งเยอะยิ่งดี วี แต่ก่อนลุงดีกับแกขนาดไหน ครั้งนี้แกต้องช่วยลุงนะ!” “แต่ว่า คุณลุงต้องบอกจำนวนเงินที่แน่ชัดมาค่ะ...” “สิบล้าน สิบล้านก็พอ....” เฉลิมชัยมองไปที่จารวีอย่างคาดหวัง จารวีกัดปากแน่น หากเธอไปขอเงินจากยศพลสิบล้าน นี่ไม่เท่ากับว่าเธอไปขายตัวให้เขาอีกรอบหรอ เงินที่เธอติดเขาก่อนหน้าก็ยังคืนไม่หมดเลยด้วยซ้ำ “คุณลุงคะ วียืมเงินให้คุณลุงได้ แต่ว่า เงื่อนไขคือคุณลุงต้องบอกวีก่อน ว่าจะเอาเงินพวกนี้ไปทำอะไร” จู่ๆเฉลิมชัยก็ปิดหน้าและร้องไห้ออกมา “เป็นเพราะยศพลทำร้ายลุง มันให้คนมาซื้อบริษัทยาหวน และยังให้พวกปล่อยเงินกู้นอกระบบมาทำร้ายลุง” “แต่ ยศพลทำแบบนี้ทำไมกันล่ะคะ” จารวีถามขึ้นอย่างเฉียบคม เธออยู่กับยศพลมานาน ก็พอจะรู้นิสัยใจคอเขาบ้างแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นพวกฉุนเฉียวบ้าอำนาจไปบ้าง แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่มีความคิดเด็ดขาดคนหนึ่ง คงจะไม่ทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ พอเฉลิมชัยแต่งเรื่องต่อไม่ได้แล้ว จึงยอมพูดความจริงออกมา “ก็พวกเงินกู้นอกระบบนั่นล่ะ ลุงก็ไม่รู้ ยศพลมันคิดที่จะโจมตีบริษัทยาหวนอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว และลุงเองก็อยากจะทำให้บริษัทยาหวนกลับมาโด่งดังอีกครั้ง ก็เลยไปเล่นพนันที่มาเก๊า แต่ก็ติดหนี้ไปตั้งสิบล้าน และก็ไม่มีเงินคืน ลุงไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายก็เลยต้องขายบริษัททิ้ง แต่ก็ยังคืนไม่ครบอยู่ดี ทำยังไงดีล่ะ วี ลุงเป็นลุงแท้ๆของแกนะ!” เฉลิมชัยร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร “คุณลุง ใจเย็นๆก่อนนะคะ ก็ได้ วีจะลองดูค่ะ...” “วี ลุงรู้ว่าแกไม่ใช่คนใจร้าย แกคงไม่มีทางยอมเห็นลุงต้องตกระกำลำบากแบบนี้ไปตลอดหรอก” จารวีสีหน้ากลัดกลุ้ม ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตัวเองจะทำสำเร็จไหม แต่พอเห็นเฉลิมชัยเป็นแบบนี้ เธอก็รู้สึกทุกข์ใจมากจริงๆ “คุณลุง หลบอยู่ที่นี่ไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้วีจะมาหา...” จารวีพูดจบ ก็มองจ้องไปที่เฉลิมชัย “คุณลุงคะ เหมือนวีจะเห็นพ่ออยู่ที่นี่ เมื่อกี้คุณลุงบอกว่ามีเรื่องของพ่อจะบอกวี...” เฉลิมชัยลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป เพิ่งจะตกลงเรื่องเงินกันเสร็จแท้ๆแต่จู่ๆกลับเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาสะงั้น สีหน้าท่าทางของเขาผิดปกติขึ้นมาทันที “วี แกห้ามเปลี่ยนใจนะ เอาเงินมาให้ลุงพรุ่งนี้ แล้วลุงจะเล่าทุกอย่างให้แกฟัง” เฉลิมชัยจับจุดอ่อนของจารวีได้ทัน “โอเคค่ะ!” จารวีเดินออกมาจากโรงงานร้าง ในขณะนิรันยังคงหลับอยู่ เธอจับเขาย้ายมานอนที่ฝั่งข้างคนขับ และขับรถกลับด้วยตัวเอง เมื่อรถเข้ามาถึงในคฤหาสน์แล้ว จารวีถึงจะปลุกให้นิรันตื่น “ตื่นได้แล้วค่ะ ถึงบ้านแล้ว!” นิรันตกใจสุดขีด ที่เห็นตัวเองหลับจนต้องให้จารวีพากลับมา “คุณจารวี เกิดอะไรขึ้นครับ!!” จารวีหัวเราะ “พี่รันน่าจะเหนื่อยมากเลยน่ะ เมื่อกี้เห็นนอนกรนอยู่ ฉันก็เลยพากลับมา แต่ไม่เป็นไรนะ มีแค่ฉันกับพี่แค่สองคนที่รู้...” สิบล้าน!!! เธอจะไปหามาจากไหนกัน จริงสิ！ บัตรเครดิตใบนั้นไงล่ะ!!! ยศพลเคยพูดไว้ว่าวงเงินในบัตรรูดได้ไม่จำกัดนี่ ! จารวีนอนคิดอยู่ทั้งคืน พอถึงตอนสางของอีกวัน เธอก็แอบหนีออกมาจากคฤหาสน์คนเดียวเงียบๆ เธอเจอรถจักรยานที่ตัวเองเคยทิ้งเอาไว้เมื่อก่อน ในโรงเก็บของทางสวนด้านหลังของคฤหาสน์ หลังจากขี่จักรยานเข้ามาถึงในตัวเมืองแล้ว ก็นั่งแท็กซี่ต่อไปที่โรงงานจักรยานร้างแห่งนั้น พอถึงตอนนี้ ฟ้าก็ค่อยๆสว่างแล้ว เฉลิมชัยไม่ได้นอนทั้งคืน พอได้ยินเสียงฝีเท้าของจารวี ก็รีบออกมาต้อนรับทันที “วี ลุงคิดไว้แล้วเชียวว่าแกต้องดีกับลุงที่สุด เอาเงินมาแล้วใช่ไหม” หลังจากที่จารวีเดินผ่านประตูเหล็กเข้าไป ก็มองไปที่เฉลิมชัยอย่างกลุ้มใจ เธอกำบัตรเครดิตในมือไว้แน่น “คุณลุงคะ วีเอาเงินมาแล้ว แต่ว่า....” “วี แกแค่เอาเงินให้ลุง ปัญหาทุกอย่างก็จะจบลง” ในดวงตาของเฉลิมชัยเต็มไปด้วยความโลภ แววตาทั้งหมดล้วนคือธนบัตรกองโต ถ้าหากว่ามีเงิน เขาก็สามารถกลับไปเล่นพนันได้ใหม่ แล้วก็เอาเงินที่ชนะมาคืนเจ้าหนี้ หลังจากนั้นตัวเองก็จะกลับมายิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์เหมือนกันกับแต่ก่อนอีกครั้ง จารวีเงียบไปพักหนึ่ง “คุณลุง บอกเรื่องพ่อมาก่อนสิคะ!” เฉลิมชัยเหลี่ยมจัด ถ้าหากว่าเงินยังไม่ถึงมือ เขาไม่มีทางปริปากแน่นอน “ใช่แล้ว วี แม่แกตายไปแล้ว แต่พ่อแกยังไม่ตาย” “ถ้าอย่างงั้นตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหนคะ” “เรื่องนี้ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน แกก็เห็นว่าลุงเร่ร่อนมาถึงขนาดนี้ ไม่มีปัญญาไปตามหาร่องรอยของพ่อแกหรอก แต่ถ้าแกให้เงินลุง ลุงก็หาให้ได้..” “หายังไงคะ” จารวีจี้ถามต่อเนื่อง ดวงตาของเฉลิมชัยมีแต่ความโลภ “ตอนนั้นพ่อแกมีคดีความ เขากลัวถูกจำโทษ ก็เลยหลบหนีไป” สีหน้าของจารวีซีดลงทันที ไม่จริง พ่อไม่ใช่คนแบบนั้น “คุณลุงหลอกวี ถ้าเกิดว่าพ่อมีคดีติดตัวจริงๆ ทำไมบริษัทยาหวนจำกัดถึงไม่ถูกรัฐบาลจัดการล่ะคะ” เฉลิมชัยส่งเสียงหัวเราะเฮอะๆ “ใช่ นี่ก็ถือเป็นความเฉลียวฉลาดของพ่อแก เขาคิดมาอย่างรอบคอบว่าเรื่องที่ตัวเองทำจะต้องแดงออกมา ก่อนหน้านั้นหนึ่งเดือนก็เลยเอาบริษัทยาหวนจำกัดโอนมาเป็นชื่อของลุง ยังไงสะเขาก็เป็นน้องชายแท้ๆของลุง ก็คงไม่ยอมให้ผลประโยชน์ของตัวเองตกไปเป็นของคนอื่นหรอก” “ไม่จริง!!” จารวีน้ำตาไหลลงมา พ่อไม่ใช่คนหนีคดี เขาไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบที่จะทิ้งแม่ ทิ้งเธอ แล้วหนีไปคนเดียวแบบนั้น “ตอนนั้นเรื่องนี้เป็นที่พูดถึงเป็นอยู่พักหนึ่ง ถือเป็นคดีใหญ่ที่โด่งดังมากเลยล่ะ ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองไปถามด้วยตัวเองดู” เฉลิมชัยมองไปที่บัตรเครดิตที่อยู่ในมือของจารวี ฉวยโอกาสพุ่งเข้ามาตอนที่จารวีกำลังสับสนอยู่ ตอนที่เตรียมจะแย่งบัตรมาจากในมือของจารวี เธอรู้ทันเสียก่อนจึงรีบถอยหลังออกมา “คุณลุงคะ วีให้บัตรนี้ไม่ได้ พวกเราไปแจ้งตำรวจกันเถอะค่ะ!! พวกเงินกู้นอกระบบถือว่าทำผิดกฎหมาย ถ้าแจ้งความแล้ว อย่างน้อยก็น่าจะช่วยปกป้องชีวิตคุณลุงได้ คุณลุงไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนอยู่แบบนี้นะคะ” ใบหน้าที่ทั้งบวมทั้งสกปรกของเฉลิมชัย เปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหด แววตาแสดงออกถึงความชั่วร้าย “จารวี แกกำลังพูดบ้าอะไร！ ถ้าลุงเข้าไปในโรงพัก ก็จบชีวิตกันพอดี แกรู้บ้างไหม！” “คุณลุง ฟังวีนะคะ วีไม่อยากให้ลุงต้องมาหนีเอาชีวิตรอดเหมือนพ่อวี...” เพียงแค่คิดถึงท่าทางแบบนั้นของพ่อเธอก็เสียใจจนเกือบจะร้องไห้ออกมา มิน่าล่ะหลายปีมานี้พี่ถึงไม่ยอมบอกร่องรอยของพ่อให้เธอฟังเลย เพราะว่ากลัวเธอจะผิดหวังเสียใจนี่เอง ความจริงที่ต้องพบเจอมันทำให้รู้สึกว่างเปล่า จนบางทีก็คิดว่าการไม่รู้ยังดีกว่าการต้องรับรู้เสียอีก.... เฉลิมชัยขี้เกียจจะพูดกับจารวีแล้ว เขาต้องการเงิน เขาทนรอที่จะสลัดชีวิตที่อยู่แต่เหมือนกับตายแบบนี้ทิ้งไปไม่ไหวอีกแล้ว สุดท้ายเขาก็เผยความชั่ว หยิบมีดที่ซ่อนไว้ใต้แขนเสื้อออกมา ข่มขู่เธออย่างรุนแรง “หยุดพูดมากได้แล้ว รีบส่งบัตรมา!” “คุณลุง เป็นบ้าไปแล้ว...” เฉลิมชัยรีบวิ่งตามหลังเธอไปติดๆ “วี รีบส่งเงินมาให้ลุง ไม่อย่างงั้นลุงคงต้องทำผิดต่อพ่อแกแน่ๆ” “อ๊ะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!!” จารวีวิ่งอ้อมไปรอบๆโรงงานพร้อมกับตะโกนเสียงดัง แต่น่าเสียดายที่โรงงานแห่งนี้ถูกปล่อยร้างมานานแล้ว เดิมทีก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้ แถมยังเป็นตอนที่ยังฟ้ายังสางอยู่แบบนี้ ก็แทบจะไม่มีใครได้ยิน จารวีพยายามวิ่งสุดชีวิต แต่จู่ๆก็รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าข้างซ้ายขึ้นมา จนทำให้เธอล้มลงไปอย่างไม่ทันระวัง อาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าของเธอยังไม่ฟื้นตัวดี แถมตอนนี้ก็เหมือนจะเคล็ดเพิ่มอีกด้วย หัวของจารวีกระแทกลงบนก้อนหินจนสลบไป เฉลิมชัยวิ่งเหนื่อยหอบตามมา หยิบเชือกขึ้นมามัดแขนขาของจารวีเอาไว้ หลังจากนั้นก็พาเธอลงไปที่ห้องใต้ดิน “ปั๊ก!” โทรศัพท์ของจารวีตกลงมาจากกระเป๋ากางเกง เฉลิมชัยเห็นเข้าก็ตาโต รีบหยิบขึ้นมาทันที “ซ่า!” น้ำในกะละมังถูกสาดเข้ามา จนทำให้จารวีสะดุ้งตัวสั่น ตื่นขึ้นมา ลืมตาดู ก็เห็นว่าในนี้เป็นห้องใต้ดินมืดๆ ซึ่งก็คือที่ๆเฉลิมชัยอยู่นั่นเอง เธอถูกมัดมือและขาทั้งสองข้าง นอนอยู่ที่มุมกำแพงห้อง เฉลิมชัยยืนถือกะละมังใส่น้ำที่สาดเธอไว้อยู่