ตอนที่ 57 ถูกคนคุกคาม

ต๭นที่ 57 ถูกคนคุกคาม เฉลิมชัยมองจารวีที่เพิ่งตื่น ตามมาด้วยเสียงปั้กของกะละมังที่ถูกโยนทิ้ง เขานั่งยองๆมาตรงด้านหน้าเธอ “บอกผมมาว่ารหัสบัตรคืออะไร บอกมา แล้วผมจะปล่อยแกไป” เดิมทีในชั้นใต้ดินก็ค่อนข้างอับชื้นอยู่แล้ว แต่พอจารวีต้องเปียกไปทั้งตัวแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เธอจามขึ้นมาเสียงดัง “คุณลุงคะ นี่ไม่ใช่เงินของวี พวกเราไปมอบตัวที่สถานีตำรวจกันเถอะค่ะ วีขอร้องนะคะคุณลุง” เฉลิมชัยตบไปบนหน้าของจารวี “นังสารเลว!! แก.....ยศพลมันก็เห็นแกเป็นแค่ของเล่นเท่านั้นล่ะ แกอย่ามาทำเป็นคิดแทนมัน กลัวว่าผมจะเอาเงินไปหน่อยเลย” “จะบอกอะไรแกให้นะ ยศพลมันไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก มันเป็นคนทำให้ยุพินต้องตาย ทำให้บริษัทยาหวนต้องล้มละลาย และยังให้พวกเงินกู้นอกระบบมาตามฆ่าผมอีก แบบนี้แกยังจะปกป้องมันอีกหรอ!! จารวี！ ใช้สมองคิดหน่อยไหม!!” เฉลิมชัยตวาดลั่น จารวีรู้สึกชาบนใบหน้าที่ถูกตบ “คุณลุงคะ วีไม่รู้รหัสผ่านหรอกค่ะ...” เฉลิมชัยเริ่มรู้สึกหงุดหงิด ตะคอกกลับ “ถ้าแกไม่รู้รหัสผ่าน แล้วจะมีบัตรได้ยังไง!!” “คุณลุง... บัตรนี้วีขโมยมาจากกระเป๋ากางเกงของยศพล คุณลุงก็พูดเอง ว่าเขาแค่เห็นวีเป็นของเล่นเท่านั้น แล้วเขาจะให้เงินวีเยอะขนาดนั้นได้ยังไงกันคะ” เฉลิมชัยเงียบไปพักหนึ่ง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมายัดใส่มือของจารวี ในมือถือมีดที่ขึ้นสนิมจ่ออยู่ที่หน้าท้องของจารวี “ฟังนะ ลุงไม่ได้จะฆ่าแก แต่เป็นเพราะแกมันใจเสาะเกินไป ยังไงสะถ้าลุงไม่ได้เงินก็คงจะไม่มีชีวิตรอดเหมือนกัน ลุงไม่อยากให้แกต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่บนโลกคนเดียว ดังนั้น ถ้าหากว่าไม่มีเงินก้อนนี้ ลุงจะฆ่าแกก่อน แล้วค่อยฆ่าตัวตายตาม แล้วไว้เราค่อยไปเจอกันในนรกก็แล้วกัน...” จารวีรู้สึกใจสลาย “คุณลุงคะ อย่าพูดแบบนี้ คนตายไปแล้วก็คือตาย ไม่มีนรกอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ คุณลุงฟังวีนะคะ พวกเราไปปมอบตัวกับตำรวจกัน.....” “เพี๊ยะ!!” เฉลิมใช้สะบัดมือฟาดลงมา จารวีถอยหลังหลบทัน ฝ่ามือเฉียดใบหน้าเธอไปเพียงนิดเดียว เฉลิมชัยตวาดลั่น “แกโทรหายศพลเดี๋ยวนี้ ถามรหัสผ่านมันมาสะ ไม่งั้นแกตายแน่!!” จารวีเงยหน้า น้ำตาอาบแก้มกดตัดสายโทรออกของเฉลิมชัย “คุณลุง!!” มีดในมือของเฉลิมชัย ถูกกดลงไปที่คอของจารวี เลือดสีแดงสดไหลออกมา “ถ้าแกไม่อยากตายก็โทรเดี๋ยวนี้” จารวีกดเบอร์โทรหายศพล เฉลิมชัยกดเปิดลำโพงและมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมโหด “สวัสดีค่ะ ฉันคือทัศนีย์เลขาของท่านประธานยศพลค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรคะ” “ฉัน ฉัน...จารวีเองค่ะ” “อ๋อ สวัสดีค่ะ คุณจารวี ตอนนี้ท่านประธานกำลังประชุมอยู่ มีเรื่องอะไรอีกหนึ่งชั่วโมงค่อยโทรมาใหม่ได้ไหมคะ” เฉลิมชัยพูดกระซิบเบาๆ “ให้มันมารับโทรศัพท์!” จารวีมองเฉลิมชัยด้วยความคับแค้นใจและพูดต่อ “รบกวนคุณทัศนีย์บอกเขาทีค่ะ ว่าฉันมีเรื่องด่วน” “งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะแจ้งให้ค่ะ” เสียงฝีเท้าของทัศนีย์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงพูดกระซิบเบาๆ “ท่านประธานคะ โทรศัพท์จากคุณจารวีค่ะ” ยศพลเดินออกจากห้องประชุม มารับโทรศัพท์ “จารวี ผมไม่ได้กลับบ้านแค่คืนเดียว เธอคิดถึงผมขนาดที่ต้องรีบโทรมาเลยหรอ” น้ำเสียงปนความขำขัน แม่สาวน้อยคนนี้ไม่เคยโทรหาเขาแต่เช้าตรู่มาก่อน “เอ่อ ยศพล...” จารวีหยุดชะงัก มองไปที่เฉลิมชัยอย่างหวาดกลัว เฉลิมชัยจ้องมองกลับที่เธอด้วยแววตาเหี้ยมโหด กดมีดในมือใกล้มากขึ้นกว่าเดิม “เอ่อ ยศพล ฉันหิวอีกแล้วน่ะ เหมือนจะอยากกินเกาลัด ฉันใช้บัตรเครดิตใบนั้นกดเงินสดสักสิบล้านได้หรือเปล่า” แววตาของเฉลิมชัยฉายแววชั่วร้าย ไม่ยอมปล่อยมีดในมือลงเลยแม้แต่น้อย “สิบล้าน?” ยศพลงุนงง “เธอจะเอาเงินสิบล้านไปทำอะไร” “เอ่อ รหัสผ่านคืออะไรหรอ” แม่สาวน้อยคนนี้นี่สมองมีปัญหาหรือไงกัน ทั้งๆที่เคยบอกรหัสเธอไปแล้วแท้ๆ แต่กลับลืมขึ้นมาสะดื้อๆ ยศพลงุนงงเล็กน้อย แต่จู่ๆก็พูดเสียงดังขึ้นมา “จารวี ไม่ต้องใช้รหัส วงเงินในบัตรรูดได้ไม่จำกัด กดเท่าไรก็ได้ แต่เธอต้องเป็นคนไปกดด้วยตัวเองเท่านั้น เพราะนี่เป็นบัตรวีไอพี” ยศพลพูดจบ เฉลิมชัยก็กดปุ่มวางสายและเก็บมีดลงทันที “ฟังให้ดีนะ แกต้องไปกดเงินที่ธนาคารกับผมตอนนี้ แล้วถ้าแกกล้าตะโกนขอความช่วยเหลือละก็ ผมจะแทงแกให้ตาย” ดวงตาของเฉลิมชัยปะปนไปด้วยความดีใจและความตื่นกลัว สีหน้าของจารวีค่อยๆหดหู่มากขึ้น เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าเฉลิมชัยจะขาดสติจนเป็นได้ถึงขนาดนี้ “คุณลุง....” “แกไม่อยากไปใช่ไหม” เฉลิมชัยยกมีดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าแกไม่อยากไป ผมก็จะฆ่าแกตั้งแต่ตอนนี้ อ่อ จริงสิ ไม่ต้องเบิกสิบล้าน เบิกมาสักร้อยล้าน ไม่สิ ไม่ พันล้านเลย รู้มาตั้งนานแล้วว่าบ้านโพธิสูงเป็นเศรษฐี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าแค่บัตรใบเดียว จะสามารถกดเงินได้ไม่จำกัดขนาดนี้ ดีจริงๆ ถ้าผมมีสักพันล้าน ก็จะกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนได้แล้ว” เฉลิมชัยรู้สึกดีใจที่สุดในชีวิต ยังคงพรึมพรำอยู่กับตัวเอง เหมือนคนป่วยจิต “คุณลุงคะ คุณลุงมัดวีไว้แบบนี้ แล้ววีจะออกไปยังไงล่ะคะ” เฉลิมชัยแก้มัดเธอพร้อมกับพูดขึ้น “แกอย่าแม้แต่จะคิดที่จะหนี ถ้าแกกล้าหนีละก็ ผมไปบอกพวกเพื่อนๆที่มหาลัยของแก ว่าแกมันเป็นเมียเก็บของคนอื่น!” จารวีอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่กล้าได้แต่จ้องมองไปที่เฉลิมชัย เธอเริ่มจะสงสัยแล้วสิ ว่าคนนี้ๆใช่ลุงของเธอจริงๆหรือเปล่า “เดินไป!” เฉลิมชัยหยิบหมวกแก๊ปสีเทามาปิดบังใบหน้าของตัวเอง อยู่ห่างจากจารวีอยู่พอสมควร แล้วจึงเดินออกมาจากโรงงานจักรยาน หลังเดินเลี้ยวซ้ายจากหน้าปากซอยมาแล้ว ก็เจอธนาคารกรุงไทยอยู่สาขาหนึ่ง เฉลิมชัยลังเลใจอยู่ชั่วครู่ ก็ตัดสินใจเสี่ยงเดินเข้าไปกับจารวี ไม่นาน ทั้งสองก็เดินมาถึงห้องโถงของธนาคาร จารวีโชว์บัตรธนาคารในมือ “นี่บัตรเครดิตของฉันค่ะ ฉันต้องการถอนเงิน” ผู้จัดการธนาคารรับบัตรในมือของจารวีไป “อ่อ คุณผู้หญิง กรุณารอสักครู่นะครับ ผมขอเช็คสักครู่” จารวีพยักหน้า หันกลับไปมองเฉลิมชัย ซึ่งมองเห็นแค่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา ปลายมีดที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยื่นออกมาเล็กน้อย เธอยื่นมือลูบที่คอ ยังมีรอยเลือดเป็นเส้นเล็กๆไหลออกมา ผ่านไปสามนาที ผู้จัดการก็เดินออกมา “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง บัตรนี้เป็นบัตรวีไอพีไม่จำกัดวงเงิน ถ้าเกิดว่าต้องการจะกดเงิน กรุณามาทางนี้กับผมครับ” เฉลิมชัยเห็นว่าจารวีกำลังจะถูกเชิญตัวไป ก็รีบเดินตามมาติดๆ ผู้จัดการธนาคารหันกลับมามองที่เฉลิมชัยแล้วพูดขึ้น “คุณผู้ชายท่านนั้น เชิญรออยู่ที่ด้านนอกนะครับ” เฉลิมชัยรีบอธิบายทันที “ผมเป็นลุงเธอครับ เธอต้องการกดเงินเยอะมาก ผมกลัวว่าเธอจะถือ...” ผู้จัดการยืนขวางเฉลิมชัยไว้ และยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน “ขอโทษด้วยครับ คุณผู้ชาย พวกเราให้เข้าไปได้แค่เฉพาะเจ้าของบัตรวีไอพีเท่านั้น นี่เป็นกฎของทางเรา คุณวางใจเถอะครับ ไม่ว่าจะเบิกเงินเท่าไร พวกเราก็มีมาตรการบริการรักษาความปลอดภัยที่ดีที่สุดให้แก่เธอแน่นอน” เฉลิมชัยมองตามหลังจารวีที่เดินหายเข้าไปตรงทางเลี้ยว เขาลองคิดๆดูแล้ว ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ จารวีบอกว่านั่นเป็นบัตรที่ขโมยมาจากยศพล แต่ทำไมถึงกลายเป็นบัตรของเธอไปสะแล้วล่ะ แม่สาวคนนี้ หลอกเขาแน่นอน เฉลิมชัยได้สติ ก็เตรียมวิ่งออกไปด้านนอก แต่จู่ๆก็มีรปภ.สองคนพุ่งเข้ามา ดึงเฉลิมชัยเอาไว้ เฉลิมชัยโวยวายเสียงดังทันที “พวกคุณทำบ้าอะไรน่ะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!!” รปภ.ตรวจพบมีดจากบนร่างกายของเขา “คุณพกอาวุธเข้ามาในธนาคาร ต้องการจะทำอะไรกันแน่ครับ” “ปล่อยผม ผมไม่ได้ทำอะไร ก็แค่มีดเท่านั้น ไม่ใช่ปืนสักหน่อย พวกคุณไม่มีสิทธิ์มากักบริเวณผม” เฉลิมชัยต่อสู้ขัดขืนไม่หยุด จนกระทั่งได้เห็นเงาคนรูปร่างสูงยาว รองเท้าหนังมันวาวเดินเข้ามาจากด้านนอกของธนาคาร พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาทรงอำนาจปรากฏอยู่ในสายตา ยศพลถอดแว่นตาดำออกจากใบหน้า สายตาดุดันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเฉลิมชัย “บนสวรรค์มีทางให้เดินคุณกลับไม่เดิน ในนรกไม่มีประตูให้เข้าแต่คุณกลับพุ่งเข้ามา” เฉลิมชัยตกตะลึง เขาไม่นึกว่ายศพลจะมาที่นี่ “ยศพล ถ้าแกทำอะไรผม จารวีไม่ให้อภัยแกแน่” ยศพลเหยียดตามองลงมา “เอาตัวไป!!” บอดี้การ์ดที่ตามหลังยศพลมา มุ่งตรงมาที่ด้านหน้าของเฉลิมชัย และพาตัวเขาไป ทางด้านในห้องวีไอพี จารวีกำลังนั่งกระวนกระวายใจอยู่ข้างใน ถึงแม้จะบอกว่าเข้ามาเบิกเงิน แต่ในนี้ก็เป็นเพียงแค่ห้องพักผ่อนสำหรับดื่มชาเท่านั้น ด้านในนอกจากโซฟากับโต๊ะเล็กๆตัวหนึ่ง ก็ไม่มีพนักงานอยู่เลยสักคน สิ้นเสียงก้องของฝีเท้า ยศพลก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเธอ จารวีรีบลุกขึ้นยืนทันที “ยศพล!!!” ยศพลเห็นบาดแผลที่คอของเธอ ก็รีบตรงปรี่เข้ามาดึงคอเสื้อเธอออก “จารวี เธอนี่จริงๆเลยนะ! ผมบอกเธอว่าอย่าออกมา เธอก็ยังแอบหนีออกมาจนได้ เธอทนรอที่จะเบิกเงินผมไม่ไหวขนาดนั้นเลยหรอ” จารวียังไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็มองไปที่ยศพลอย่างตื่นตระหนก “ขอโทษ คุณลุงของฉันต้องการเงิน คุณอย่าว่าเขาเลยนะ คุณช่วยฉันแจ้งความก็พอ เขาเป็นหนี้นอกระบบเยอะมาก เขาถูกพวกเจ้าหนี้ตามฆ่าอยู่...” ยศพลยื่นมือมาบีบจมูกเธอ “กลับไปกับผม แล้วอธิบายให้ละเอียด” หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ จารวีถูกยศพลฉุดกระชากลากเข้าไปในห้องน้ำ ล้างแผลจนสะอาด เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่และทายาให้ หลังจากนั้นก็เป่าผมให้เธอ “ยศพล ฉันขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าคุณลุงเขาจะกลายเป็นคนน่ากลัวแบบนี้” ยศพลขยี้ผมเธออย่างไม่พอใจ “ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้ เชื่อคนอย่างเฉลิมชัยไปได้ยังไง” จารวีกอดตัวเองไว้แน่น “เขาถูกตำรวจจับไปแล้วใช่ไหม” ยศพลหรี่ตามอง ผมของจารวีแห้งไปแล้วครึ่งหนึ่ง ยศพลจึงกดปิดสวิตซ์ไดรฟ์เป่าผมในมือ “จารวี เฉลิมชัยล่อเธอไปที่นั่นได้ยังไง” จารวีไม่ได้พูดถึงเรื่องของนิรัน เพียงแต่พูดเบาๆ “หลายวันมานี้ฉันได้รับข้อความแปลกๆ ก็เลยลองไปดู....” ริมฝีปากรูปสวยของยศพลยิ้มเยาะ “เธอไม่รู้หรอว่าที่นั่นมีคนบ้าที่คอยข่มขืนผู้หญิงอยู่น่ะ” จารวีเอามือลูบคาง “คงจะไม่ใช่คุณลุงฉันหรอกใช่ไหม” “ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเธอเชื่อเขาลงได้ยังไง เขาคือคนบ้าที่ไร้สติคนหนึ่ง แถมตอนนี้ก็ถูกหลายคนที่โดนทำร้ายหมายหัวเอาไว้แล้วด้วย เพราะฉะนั้นเธอเลิกคิดถึงเรื่องนี้ไปได้เลย” ยศพลพูดจบก็วางไดรฟ์เป่าผมลง แล้วกดจารวีลงบนเตียงอย่างบีบบังคับ “ฟังนะ พักผ่อนสะ ห้ามออกไปจากห้องนี้เด็ดขาด” ยศพลพูดจบ ก็ปิดไฟในห้อง แล้วเดินออกไป จารวีที่ไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน บวกกับเรื่องตกใจที่เจอเมื่อตอนกลางวัน ทำให้เธอหลับสนิท