ตอนที่ 58 เปิดบริษัทให้คุณเล่น

ต๭นที่ 58 มีใจให้เธอเข้าแล้วจริงๆ “คุณชาย นี่โทรศัพท์ของคุณจารวีครับ” นิรันส่งโทรศัพท์ของจารวีให้กับยศพล “ผมลองหาดูแล้ว เดิมทีเฉลิมชัยไม่มีโทรศัพท์ เพราะฉะนั้นข้อความในโทรศัพท์ของคุณจารวี น่าจะถูกส่งมาจากคนอื่นครับ” ยศพลหรี่ตามองอย่างน่ากลัว “ปิดโทรศัพท์เธอสะ แล้วเอาซิมนี่เปลี่ยนมาใส่เบอร์นายแทน คอยดูเอาไว้ให้ดี ถ้าคนๆนั้นส่งข้อความมาอีก นายก็รีบมาบอกผมทันที” “ครับ!!”นิรันเก็บซิมโทรศัพท์ แล้วพูดเสียงกระซิบ “แล้วจะจัดการยังไงกับเฉลิมชัยดีครับ” ยศพลยื่นมือปลดชุดสูทออก ริมฝีปากรูปสวยยิ้มอย่างเยือกเย็น “ไปดูหน่อยแล้วกัน” ห้องลับใต้ดิน เฉลิมชัยขดตัวสั่นอยู่ตรงซอกกำแพง แผนการสุดท้ายของเขาล้มเหลวไม่มีชิ้นดี จบแล้ว จบสิ้นแล้ว “ปัง” เสียงประตูเหล็กถูกเปิดออก เงาสูงใหญ่ของยศพลปรากฏสู่สายตาของเฉลิมชัย เฉลิมชัยเงยหน้ามองอย่างตื่นตระหนก พร้อมกับคุกเข่าอ้อนวอนต่อยศพล “คุณชายยศพล ขอร้องล่ะ ปล่อยลุงไปเถอะนะ ตอนนี้ครอบครัวลุงก็แตกแยกไปหมดแล้ว คิดสะว่าคุณปล่อยลูกนกลูกกาไปละกัน” ยศพลยกปืนขึ้นมา จ้องเขม็งไปที่เฉลิมชัยอย่างเย็นชา “แกมันสมควรโดนแล้ว ตอนนั้นที่แกทำร้ายจินต์ เคยคิดบ้างไหมว่าจะมีวันนี้” เฉลิมชัยสั่นไปทั้งตัว “คุณชาย ฟังลุงก่อน ลุงไม่ได้อยากจะทำ ลุงเองก็รู้สึกทุกข์ใจเหมือนกัน แถมหลังจากนั้น ลุงก็ยกลูกสาวลุงกับลูกสาวแทนให้คุณเล่นไปแล้วไม่ใช่หรอ” ยศพลยกขาถีบไปที่หน้าอกของเฉลิมชัย จนเฉลิมชัยกลิ้งไปกระแทกติดอยู่ตรงมุม หัวก็กระแทกเข้ากับกำแพงจนเลือดไหลออกมา เขายังคงลุกขึ้นมาอ้อนวอนต่อไป เขากลัวตาย กลัวมากจริงๆ.... ในดวงตาของยศพลเต็มไปด้วยความดุดัน “พวกคนของตระกูลบ้านพูลสวัสดิ์ ไม่มีอะไรดีทั้งนั้น วันนี้เป็นวันที่แกต้องชดใช้” “ปัง!” สิ้นเสียงปืน ร่างที่สั่นเท่าของเฉลิมชัย ค่อยๆล้มลง ยศพลมองดูศพด้วยสายตาโหดเหี้ยม ในแววเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความอ้างว้าง จินต์ ผมแก้แค้นให้เธอแล้ว แต่เธอก็คงจะกลับมาไม่ได้อีกแล้ว.... “ไปหาที่ฝังศพสะ” ยศพลสั่งอย่างเยือกเย็น นิรันพยักหน้าตอบรับ ยศพลคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดเสริมอีกว่า “อย่าให้จารวีรู้เรื่องนี้” หากแม่สาวน้อยซื่อบื้อคนนั้นรู้ว่าเขาฆ่าลุงชั่วๆของเธอ ไม่รู้ว่าจะเกิดปัญหาอะไรตามมาอีก” “ครับ คุณชาย!!” นิรันก้มหัวตอบรับ “ปัง!!” สิ้นเสียงดังสนั่น จารวีก็สะดุ้งตื่นจากความฝัน หัวใจเธอเต้นแรงมาก ใส่ชุดนอนเสร็จ เธอจึงเดินลงมาจากเตียง แล้วผลักประตูเดินออกไป ที่ประตูใหญ่ ยศพลกำลังเดินเข้ามาจากด้านนอก บนคอเสื้อเชิ้ตมีรอยเลือดกระเด็นติดอยู่หลายจุด จารวีถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “คุณบาดเจ็บหรอ” ยศพลก้มหน้ามองที่มือทั้งสองข้างของตัวเอง ก็รีบหยิบผ้าสีขาวผืนหนึ่งขึ้นมาเช็ด ดวงตาฉายแววไม่สบายใจ ที่ต้องเผชิญหน้ากับจารวี ความเกลียดแค้นในใจของเขาแทบจะไม่หลงเหลืออยู่เลย เขายื่นมือไปคลายปมเนคไท “จารวี เธอฝันร้ายใช่ไหม ผมจะบาดเจ็บได้ยังไงกันล่ะ” แววตาสดใสของจารวี กวาดมองไปที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขา “แต่.... ฉันได้ยินเสียงปืน ที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า” ยศพลผลักจารวีออกอย่างรำคาญใจ “วันนี้เธอพูดมากจริงๆเลยนะ ฉันบอกให้เธอไปนอน แล้วยังจะออกมาทำอะไรอีก” มือเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อบนตัวเขาออก ริมฝีปากรูปสวยยิ้มเยาะ “จารวี เธอหิวกระหายขนาดนี้เลยหรอ” จารวีกระชากเสื้อคลุมของเขาออกและรีบปลดประดุมเสื้อของเขาออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเลียบเคียงมองไปที่รอบคอและด้านหลังของเขา พอเห็นว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ถึงจะคลายแววตาที่สงสัยลง “บนเสื้อเชิ้ตคุณมีรอยเลือดเยอะมาก....” ยศพลเพิ่งจะคิดได้ว่าตอนที่ยิงปืนใส่เฉลิมชัย มีเลือดกระเด็นเปื้อนมา แต่เขาไม่ได้สนใจรอยเลือดพวกนี้เลย ยศพลยื่นมือดันจารวีไปทางห้องน้ำ “ก็ผู้ชายนี่นา บนร่างกายก็ต้องมีรอยเลือดบ้างสิ!!” จารวีเหม่อลอยมองยศพลจนเสียงประตูห้องน้ำถูกปิดลงมาเสียงดังปัง หันกลับหลังไปก็เห็นนิรันเดินถือโทรศัพท์เข้ามา “คุณจารวีครับ นี่โทรศัพท์ของคุณ จริงสิ เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์แล้วนะครับ” “ทำไมกันล่ะ” “นี่เป็นคำสั่งคุณชาย เพื่อความปลอดภัยของคุณจารวีเองครับ” “อ๋อ!” ช่างมันเถอะ ยังไงสะคุณลุงก็ถูกตำรวจจับตัวไว้แล้ว หลังจากนี้เขาก็คงจะไม่ส่งข้อความมาอีก ยศพลอาบน้ำเสร็จ ก็เปลือยท่อนบนเดินออกมา หยดน้ำเกาะพราวอยู่บนหน้าอก สัดส่วนที่กำยำดึงดูดความสนใจได้เป็นอย่างดี จารวีกำลังนั่งปลอกเกาลัดกินอยู่บนโซฟา ใบหน้าที่หล่อเหลาของยศพล สะท้อนอยู่ในสายตาของเธอ เธอเผลอมองอยู่ครู่หนึ่ง ก็เตรียมเอาเม็ดเกาลัดที่ปลอกเสร็จแล้วเข้าปาก แต่ยศพลกลับยื่นหัวเข้ามาแย่งเกาลัดกินจากมือของเธอ ลิ้นร้อนเลียไปรอบๆนิ้วหัวแม่มือของเธอ ทั้งเลียทั้งดูดเบาๆ จารวีเหม่อมองไปที่แววตาปีศาจที่ยั่วยวนของเขา เป็นเวลาเนิ่นนานที่ไม่ได้ตอบสนองใดๆ เธอหยิบกระเป๋าหนังสือขึ้นมา และเขยิบมานั่งอีกฝั่งของโซฟา นั่งขัดสมาธิดูหนังสือไป ปลอกเกาลัดไปอยู่บนโซฟา ยศพลดึงหนังสือเธอมาดู มันคือนิตยสารแฟชั่นของต่างประเทศเล่มหนึ่ง “เธอสนใจพวกการออกแบบเสื้อผ้าขนาดนี้เลยหรอ” จารวีแกะเกาลัดเข้าปาก พร้อมกับพยักหน้าหงึกๆ “อื้ม!” “เฮ้ ! จารวี เม็ดนี้ของผม” ยศพลกระโดดขึ้นมาบนโซฟา แล้วจับหัวของจารวีล็อคไว้อย่างไว ส่งจูบที่เร่าร้อนเข้าไปที่ริมฝีปากเธอ แล้วตวัดลิ้นเอาเม็ดเกาลัดที่เธอเพิ่งจะกินไป เข้ามาในปากของตัวเอง รสชาติที่หอมหวานของเกาลัด แถมมีรสหวานจากปากของเธอติดมาด้วย ทำเอายศพลยิ้มอย่างอย่างมีความสุข “แกะเปลือกให้ผมอีกเม็ดสิ” ยศพลเกือบจะได้ทะเลาะกับเม็ดเกาลัดแล้ว เขาเอาแต่จ้องไปบนนิ้วเรียวสวยของจารวี แต่จู่ๆจารวีก็หยุดแล้วพูดขึ้น “ยศพล ฉันอยากเจอคุณลุงสักหน่อยน่ะ!” ยังมีอีกหลายอย่างที่เธออยากถามเฉลิมชัย ทั้งเรื่องบุณคุณความแค้นระหว่างบ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูง เธอจะใช้ชีวิตผ่านไปอย่างไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ไม่ได้ รอยยิ้มบนหน้าของยศพลหายไปในทันที ดวงตาฉายแววดุดัน พร้อมกับลุกตัวนั่งลงบนโซฟา เขาขยับตัวขึ้นยืน แล้วมองต่ำลงมาที่จารวี “เธอคิดว่าตัวเองยังถูกเขาทำร้ายไม่พอใช่ไหม” จารวีกระพริบตาปริบๆ “ตอนนี้ฉันก็ยังสบายดีอยู่ไม่ใช่หรอ เขาไม่ได้คิดจะทำร้ายฉันจริงๆหรอก” “ไม่ได้!! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอห้ามเอ่ยชื่อเฉลิมชัยต่อหน้าผมอีก” “อืม” จารวีตอบกลับเบาๆ เสียงตอบกลับนี้ไม่ได้แสดงถึงความจำยอม เพียงแต่พูดไปอย่างนั้นเอง ยศพลไม่ชอบที่เธอทำแบบนี้ จารวีรู้สึกกลุ้มใจ จึงหยิบรีโมทมากดทีวีเปลี่ยนช่องไปมาอย่างไร้จุดหมาย “เดี๋ยวก่อน” จู่ๆยศพลก็แย่งรีโมทไปจากมือเธอ ภาพที่ฉายอยู่ในทีวีที่กำลังรายง่านข่าวของแต่ละวัน บริษัททอฟฟี่คือบริษัทเสื้อผ้าแห่งแรกของบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดที่อยู่ในจีน โดยมีนักออกแบบแฟชั่นชื่อดังของปารีส ดวงตาของยศพลนิ่งสงบ บริษัทซัวกรุ๊ปจำกัด เป็นบริษัทคู่หมั้นของสุรีย์วัลย์ไม่ใช่หรอ เฮอะ! ดูๆไปแล้วไม่เลวเหมือนกันนี่ !! ภาพบนจอทีวีถูกเปลี่ยนมาเป็นเวทีที่เป็นรูปตัวที และได้มีการจัดงานแถลงข่าวเรื่องเสื้อผ้าแฟชั่นของฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะมาถึง ซึ่งบนเวทีมีนางแบบสุดฮอตสวมใส่เสื้อผ้าที่ทันสมัยเดินอยู่ข้างบน “ทัศนีย์” ยศพลกดโทรออก น้ำเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ท่านประธาน ต้องการสั่งงานอะไรคะ” “คุณทำงานยังไงกัน บริษัทซัวกรุ๊ปมีการเคลื่อนไหวตั้งขนาดนี้ คุณกลับไม่รู้เรื่องได้ยังไง คุณทำหน้าที่เลขาที่ดีได้แค่นี้น่ะหรอ！” น้ำเสียงยศพลเต็มไปด้วยความโมโห จารวีนั่งกอดเกาลัดอยู่ห่างๆ “ขอโทษค่ะ ท่านประธาน ดิฉันบกพร่องในหน้าที่เอง จะรีบตรวจสอบทันทีเลยค่ะ” ยศพลโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก็เห็นใบหน้าที่ตื่นตกใจของจารวี จึงยื่นมือไปดึงเธอเข้ามากอด “เป็นอะไรไป ท่าทางผมเหมือนยักษ์กินคนหรือไงกัน ทำไมต้องทำตัวลีบขนาดนั้น” ดวงตารูปงามเผลอมองด้วยแววตาถากถาง ผู้หญิงคนนี้ ตอนที่ปรนนิบัติอยู่ใต้ล่างเขา ก็เรียกสะจนสุดตัว แต่พอเสร็จเรื่องแล้วกลับไม่รู้จักบุญคุณเอาสะเลย จารวีฉีกยิ้มแห้ง สักพัก ก็ถามขึ้นมาว่า “ไม่ใช่ว่าตอนนี้บริษัท ST กรุ๊ปจำกัดก็เป็นผู้นำใหญ่ของเมือง S อยู่แล้วหรอ ทำไมถึงยังต้องกลั่นแกล้งบริษัทซัวกรุ๊ปจำกัดอีกล่ะ” ยศพลหรี่ตามองจารวีด้วยสายคมกริบ พร้อมกับถามด้วยความรู้สึกสงสัย “ฟังจากน้ำเสียงเธอแล้ว เหมือนกับว่ากำลังปกป้องบริษัทซัวกรุ๊ปอยู่นะ” แววตาของจารวีลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันที รีบเขยิบตัวออกจากอ้อมกอดของยศพล แล้วปลี่ยนมานั่งสบายๆ “ใช่ที่ไหนกันล่ะ ฉันก็แค่สงสัยเฉยๆ แถมเรื่องธุรกิจของพวกคุณ ฉันแทบจะไม่ได้ออกไปนอกรั้วมหาลัยเลย จะไปรู้อะไรเยอะขนาดนั้นได้ยังไงกัน” “ตั้งแต่วันนี้ไป ไม่ต้องไปเรียนแล้ว เรียนเยอะไป ก็ยังต้องไปทำงานให้คนอื่นอยู่ดี ผู้หญิงของยศพล ไม่ควรทำงานให้คนอื่นแม้แต่นาทีเดียว” “งั้นจะให้ฉันทำอะไรล่ะ” “เธอก็เอาเวลาของเธอไปทำอะไรเรื่อยเปื่อยก็ได้ หรือว่าเธอจะมาใช้เวลากับผมก็ได้นะ” ยศพลเอามือลูบคาง มองด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ เรียนจบเกรดดีก็เพื่อที่จะแค่ให้หัวหน้าเห็นเท่านั้นแหล่ะ ผู้หญิงของยศพล ไม่จำเป็นต้องให้สายตาคนอื่นมาเห็นเรื่องพวกนี้ “แต่ถ้าเธอไม่ชอบ ผมจะเปิดบริษัทเสื้อผ้าไว้ให้เธอเล่น” เปิดบริษัทเสื้อผ้าไว้ให้เธอเล่น? นี้เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ !! จารวีส่ายหัวทันที “ไม่ต้อง ฉันไม่ค่อยรู้พวกเรื่องการค้า” “มีผมอยู่ทั้งคน เธอจะกลัวอะไร” ยศพลหันหน้ากลับมาพูดกับนิรัน “พรุ่งนี้พาคุณจารวีไปทำเรื่องลาออกสะ เธอไม่จำเป็นต้องไปเรียนอีกแล้ว” จารวีรีบปฏิเสธ “ยศพล คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเกี่ยวกับชีวิตฉันนะ” ยศพลจ้องไปที่จารวี และยื่นมือไปบีบที่คางของเธอ “ผมมีสิทธิ์!!” “คุณ คุณมันบ้าอำนาจ” จารวีต่อต้านเบาๆ ยศพลค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบเธอ ท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา ทำให้อุณหภูมิความร้อนเพิ่มขึ้นไปอีก เขาค่อยๆกดทับตัวเธอลงมา จารวีเหล่ตามองไปที่ภาพบนจอทีวี ในทีวีมนต์ตรีกำลังยิ้มอยู่อย่างอ่อนโยน เขาดูดีมาก ราวกับเทพบุตรที่หลุดออกมาจากในนิทาน แต่เธอ ก็เป็นแค่ผู้หญิงสกปรกคนหนึ่งที่นอนอยู่ภายใต้ร่างของอันธพาล