ตอนที่ 66 โดนเขาทายถูก

ต๭นที่ 66 โดนเขาทายถูก ยศพลเงยหน้าขึ้นอย่างหยิ่งทะนง "ไม่ทราบว่าคุณมนต์ตรีนัดผมมาสองสามครั้งเพื่ออยากจะคุยเรื่องอะไรเหรอครับ” มนต์ตรีแสดงให้เห็นถึงมารยาทที่ดี ใบหน้าที่อบอุ่นและอ่อนโยนไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม “ประธานยศพล บริษัทของผมกับคุณก็มีความสำคัญมากในเมืองเอส หากเราร่วมมือกัน พวกเราต้องมีโอกาสที่ดีกว่าเดิม ... " มนต์ตรีแสดงเจตนาของตนเองอย่างสุภาพมากๆ ยศพลแสดงท่าทีหัวเราะอย่างเบาๆ “พวกเราSTกรุ๊ปยังไม่มีแพลนและความจำเป็นที่จะต้องร่วมงานกับบริษัทเล็กๆ บริษัทคุณทำเงินได้แค่เศษสตางค์พวกนั้น ยังกล้าเรียกบริษัทตัวเองว่าบริษัทใหญ่อีก ช่างไม่รู้จักประมาณตนซะจริง” มนต์ตรีก็ยังคงมีมารยาทที่ดีอยู่ แต่ก็รับไม่ได้กับทัศนคติที่หยิ่งผยองของยศพล สีหน้าเขาจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย “ในเมื่อประธานยศพลดูถูกบริษัทของเรา แล้วทำไมถึงต้องแอบซื้อบริษัทน้องวีล่ะครับ” ยศพลดีใจหัวเราะอย่างมีความสุขกับชื่อบริษัทสองคำสุดท้าย และกล่าวอย่างหยิ่งผยองว่า “ก็แค่เกมน่ะ พอเห็นสิ่งที่มันขัดตา ก็แค่เอามันมาครอบครองไว้เล่นๆ ทำไมเหรอครับ คุณชายมนต์ตรีเล่นด้วยไม่ไหวเหรอครับ” มนต์ตรีกัดฟันแน่น ใบหน้าของเขาเริ่มจะแดงขึ้นเล็กน้อยด้วยความโกรธ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าทัศนคติของยศพลจะเลวร้ายได้ขนาดนี้ เขาไม่เพียงแต่ไม่เคารพเขา อีกทั้งยังมีท่าทีที่ยั่วยุอีกด้วย เป็นการต่อสู้ของหนุ่มวัยรุ่นเลือดร้อน มนต์ตรีพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง “ครับ งั้นคุณก็คอยดูนะครับ ว่าสุดท้ายแล้วคนที่หัวเราะทีหลังดังกว่าจะเป็นใคร” ยศพลแสยะยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “แล้วแต่คุณเลยครับ ยังคิดอยากจะเล่นกับผมอีก อ่อนหัดซะจริง” “คุณก็อย่าประมาทไปละกัน…”มนต์ตรีโกรธจนหน้าซีด เลขาที่อยู่ข้างกายอยู่กับเขามาโดยตลอด แต่ก็ไม่เคยได้เห็นเขาเป็นแบบนี้เลย ยศพลไม่ได้สนใจเขา หันหลังไปแล้วเดินผิวปากอย่างอวดดี สองสามนาทีต่อมายศพลก็นั่งลงที่ที่นั่ง VIP ที่อยู่ตรงกลางอย่างหยิ่งผยอง ที่นั่งตรงนั้น เป็นตำแหน่งที่นั่งที่มนต์ตรีทำยังไงก็ไม่สามารฉวยเอาไปได้ “มนต์ตรี คนคนนั้นคือยศพลเหรอ” สุรีย์วัลย์ไปเข้าห้องน้ำมา พอกลับมาก็เห็นสีหน้าที่โกรธจัดของมนต์ตรี “อืม” มนต์ตรีตอบรับไปทีหนึ่ง สุรีย์วัลย์จึงรีบพยุงเขาให้นั่งลง “อย่าโกรธไปเลยนะ มนต์ พ่อของฉันจะช่วยเธอเอง” “วัลย์ ที่นั่งตำแหน่งนั้นไม่ใช่ที่นั่งสำหรับผู้นำของเมืองเหรอ” มนต์ตรีเอ่ยปากถามอย่างกลัดกลุ้ม สุรีย์วัลย์เห็นที่นั่งตรงนั้นอย่างชัดเจน เธอลังเลสักพักแล้วพยักหน้า “ใช่ แต่ว่า ฉันเพิ่งได้ยินมาว่ามีผู้นำสำคัญสองคนไม่มา ที่นั่งนั่นก็เลยตกเป็นของยศพลน่ะ” “เมื้อกี้คุยกับเขาเป็นไงบ้างเหรอ” สุรีย์วัลย์ถามเขาด้วยความเป็นห่วง “เขาพูดจาหยิ่งยโสมาก ไม่เคยมองผมในสายตาเลย แถมยังบอกว่าจะเล่นงานผมให้ถึงที่สุด…” อารมณ์บนใบหน้าของมนต์ตรีไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป พอพูดจบก็ยิ้มปลอบสุรีย์วัลย์ “ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องกังวนหรอก ยังไงบริษัทน้องวี ผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองกับมือ ผมถึงจะเป็นหุ้นส่วนที่สำคัญที่สุด หุ้นที่ไหลอยู่ข้างนอกก็แค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ ถึงเขาจะซื้อหุ้นข้างนอกสี่สิบเปอร์เซ็นนั้นไปหมด เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรกับบริษัทหรอก สุรีย์วัลย์ส่ายหัวอย่างเป็นห่วงเป็นใย ยกแก้ว แล้วยิ้มหวานให้มนต์ตรี “มนต์ตรี ไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าอะไรจะเป็นยังไง ฉันคอยอยู่เคียงข้างมนต์ตรีเสมอนะ” จารวีเดินเข้ามาภายใต้การเดินนำของนิรัน สมองของเธอเน่าเละเหมือนเก่า ถึงเธอจะสนใจแฟชั่นโชว์แบบนี้มาก แต่เพระเรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ที่มารบกวนหัวใจของเธอ ทำให้เธอไม่มีทางที่จะมีสมาธิจดจ่อกับเครื่องอื่นได้เลย "มาดูเร็ว มนต์ พิธีกรกำลังจะขึ้นเวทีแล้ว” สุรีย์วัลย์พูดขึ้นมาเพื่อเตือน แต่สายตาของมนต์ตรีกลับหยุดอยู่ที่ร่างที่สวมชุดเดรสสีเหลืองอ่อนที่อยู่ตรงประตูใหญ่ จารวีสวมชุดเดรสชีฟองที่ยาวถึงเข่าสีเหลืองอ่อนสไตล์ที่เรียบง่ายและสง่างามของหญิงสาว ซึ่งแต่งตัวได้เข้ากับธีมของงานมาก ที่เท้าก็สวมรองเท้าส้นสูงคริสตัลสีเขียวอ่อนและผมตรงสีดำมีที่ยาวมาถึงไหล่เหมือนน้ำตก ผิวสีขาวสว่างโปร่งใสภายใต้แสงสว่าง จมูกเล็กๆ ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายระยิบระยับ ริมฝีปากรูปกลีบกุหลาบที่ทาลิปสติกสีแดงซึ่งดึงดูดคนเป็นอย่างมาก... ความงามอันบริสุทธิ์ของสาวน้อยปรากฏขึ้น หัวใจของมนต์ตรีเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ วี วีมาหาพี่เหรอ จารวีรู้สึกสายตามึนงงในท่ามกลางฝูงคนในงานมากมาย เธอมองไม่เห็นยศพล แต่กลับมองเห็นมนต์ตรีชายผู้สุภาพเรียบร้อย เขาสวมชุดสูทลำลองสีขาว ด้านในเป็นเสื้อลายตารางหมากรุกสีเขียวอ่อน ผมสั้นที่หวีอย่างปราณีตและดวงตาสีน้ำตาลดูอบอุ่นเหมือนหยก มองเธออย่างอ่อนโยน ใจของจารวีเต้นเร็วกว่าเดิม พี่มนต์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เธอใช้จังหวะตอนที่เดินตามนิรันไม่ทัน หันหลังแล้วเดินไปหามนต์ตรี นั่นคือพี่มนต์ ผู้ชายที่เธอรักและอยากเจอมากที่สุด "มนต์ ดูนี่สิ…."สุรีย์วัลย์หันมาหาแต่พบว่ามนต์ตรีเรียกกี่ทีมนต์ตรีก็ไม่ตอบสนองอะไร แต่กลับนิ่งและมองตรงไปข้างหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน ในใจของเธอโกรธจนลุกเป็นไฟ พอมองเข้าไปในตาของเขาก็เห็นว่ามีจารวีที่สวยหวานสะท้อนอยู่ ทำไมยัยผู้หญิงราคาถูกคนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ในชั่วพริบตาอยู่ดีๆเธอก็ใช้สองมือโอบรอบคอของมนต์ตรี แล้วจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของเขา จารวีหยุดเดิน ยืนค้าง เบื้องหน้าสุรีย์วัลย์กำลังจูบกับมนต์ตรีอย่างร้อนแรง... ริมฝีปากของทั้งสองแนบชิดติดกัน เป็นภาพบาดตาบาดใจเธอ เธอมาทำอะไรตรงนี้น่ะ พี่มนต์กลายเป็นว่าที่สามีของคนอื่นไปแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรกับเธอแล้ว! ในตอนนั้น นิรันก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีร่างของจารวีที่เดินตามหลัง เขาจึงรีบเดินกลับไป แล้วดึงแขนเสื้อของจารวีเดินตามเขาไป "คุณจารวี ตรงนี้ไฟค่อนข้างมืด คุณระวังหน่อยนะครับ…" "อื้ม โอเค" ใจของจารวีจมลงอย่างเจ็บปวด ราวกับมีมีดทำจากน้ำแข็งที่เย็นเฉียบแทงเข้าไปจนสุดแล้วบิดซ้ำอีกที ทั้งหนาวเหน็บและเจ็บปวด ระหว่างทางก็ชนเข้ากับมุมโต๊ะโดยไม่รู้ตัว พอถูกพามาอยู่ตรงหน้าของยศพล ยศพลก็ยื่นมือออกมาจับคางเล็กๆของเธอไว้แน่น นัยน์ตาสีดำมองเธอด้วยความโกรธแค้น "เมื่อกี้เธอจะเดินไปไหน" ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขาคิดไปเอง ก็เป็นเพราะจารวีโง่ เขาเห็นเธอจะเดินไปหามนต์ตรี ใบหน้าที่จิตตกหดหู่ได้กลับมาอีกครั้ง มือใหญ่ของเขาเหมือนคีมคีบเหล็กบีบคางเธอไว้ เธอเจ็บจนน้ำตาคลอและส่งเสียงออกมาเบาๆ “เจ็บนะ” ความโกรธของยศพลถูกทำลายลงด้วยน้ำตาของเธอ ยัยผู้หญิงคนนี้ แตะนิดแตะหน่อยก็ร้องไห้ ทำอะไรก็ดูโหดร้ายไปหมด "บอกมา เมื่อกี้เธอเดินไปตรงนั้นทำไม" จารวีพูดออกมาเบาๆ “คนเยอะจะตาย ฉันมองอะไรก็ไม่ชัดหรอก ไม่ได้เจาะจงจะเดินไปที่ไหน ฉันรู้สึกประหม่า แล้วยังหานายไม่เจออีก….” ยศพลคลายมือออกแต่ยังสงสัยอยู่ แล้วคำรามเสียงเบาๆ “จารวี ฟังนะ ถ้าเธอคิดจะไปหาผู้ชายคนอื่นตอนผมไม่อยู่ด้วย แล้วผมรู้ละก็ จะทำให้เธอรู้สึกว่าอยู่แบบนี้ตายซะยังจะดีกว่า” เสียงของยศพลอาจจะดังเกินไป พอเสียงเงียบไป คนรอบๆก็หันมามอง จารวีอับอายมาก เธอก้มหน้าที่อายจนเป็นสีแดง เพราะไม่อยากให้คนอื่นจำหน้าได้ "มองไร มีปัญหาเรอะ!” ยศพลจ้องคนที่อยู่รอบๆด้วยสายตาที่ดุดัน ทำเอากลุ่มคนที่คึกคักหดตัวกลับหายไปกันหมด "มานี่!" ภายใต้สายตาของสาธารณชน ยศพลดึงจารวีเข้ามา แล้วอุ้มเธอมานั่งบนตักของเขา จากนั้นก็เริ่มดูแคทวอล์คโชว์ของเหล่านางแบบ ท่ามกลางเสียงเพลง มนต์ตรีได้แยกตัวออกมาจากสุรีย์วัลย์ สุรีย์วัลย์หายใจหอบๆ เป็นครั้งแรกที่เธอออกตัวจูบมนต์ตรี ความรู้สึกหอมหวาน ๆ ทำให้เธอลืมความทุกข์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นานมานี้ไปชั่วคราว มนต์ตรีมองที่แสงสว่างจ้า ชี้ไปบนเวทีพลางพูดว่า “มาดูเร็ว เริ่มแล้ว” “อื้อ ได้” สุรีย์วัลย์พิงไหล่ของมนต์ตรีดูโชว์บนเวที แต่สายตาของมนต์ตรีมองเข้าไปในฝูงคน มองไปหาจารวีที่อยู่ไกลๆ ตอนที่เขาเห็นจารวีถูกกอดอยู่ในอ้อมอกของยศพล ร่างกายของเขาก็ร้อนเย็นวูบวาบ ที่แท้ ทั้งหมดนี้ก็ถูกตามเขาคาดเดาไว้ทั้งหมด ครั้งก่อนที่มัลดีฟส์ แผ่นหลังนั้นคือจารวีจริงๆ เขาไม่ได้จำผิดไป เห็นได้ชัดว่า จารวีน่าจะได้รับขวดแก้วจากเขา แต่เธอไม่ตอบกลับเขา ใช่แล้ว เธอมีแฟนอยู่แล้ว เธอไม่มีเหตุผลที่จะตอบกลับเขา ทั้งหมดเป็นแค่ความปรารถนาของเขา หัวใจของมนต์ตรีเต็มไปด้วยความขมขื่น เหมือนกับว่าดื่มกาแฟขมแก้วเติบลงไป เธอไม่มีกระจิตจระใจจะดูโชว์แคทวอล์ค เธอก็ไม่กล้ามองไปที่มนต์ตรี ในใจคิดไปถึงอดีตอย่างเห็นได้ชัด และเห็นได้ชัดว่ามีดวงตาที่ลุกเป็นไฟจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา แต่เธอไม่กล้าทำอะไร “ฉันไปห้องน้ำแป้บนะ…” จารวีลุกขึ้นมาจากหน้าตักของยศพล ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดแบบนี้ทำให้เธอรับไม่ได้ มือทั้งสองของยศพลจับแน่นที่เอวของเธอ และยังคลุกไปคลุกมา ทำเอาเธอหน้าแดง “อื้ออ รีบไปรีบกลับนะ” ยศพลถอดกรงเล็บ พูดอย่างเย็นชา อาจเป็นเพราะสาวงามบนเวทีมีมากเกินไป จึงดึงดูดความสนใจของเขาอย่างเต็มที่ ทันใดนั้นทัศนีย์ก็พูดขึ้นมาเบาๆ “ท่านประธานยศพลคะ นางแบบเซ็ตนี้มีคุณมีนาและคุณเอบี้ในนี้ด้วยค่ะ ได้ยินมาว่าพวกเธอจะเดินให้กับบริษัทน้องวีจำกัด ท่านดูสิคะ คนที่สวมกระโปรงลายสก๊อตน่ะค่ะ” ยศพลมองด้วยตาที่เปล่งประกายเล็กน้อย “โอเค รอให้จบก่อนแล้วให้พวกเธอมาที่ห้องส่วนตัวของฉัน” มีนาสวมชุดสไตล์สาวน้อยบริสุทธ์ ตอนที่เธอรู้ว่ายศพลมองอยู่ เธอก็จงใจส่งสายตาให้เขา ในห้องน้ำ จารวีใช้น้ำเย็นล้างหน้าของตนเพื่อให้ตัวเองตื่นขึ้นมาหน่อยในห้องน้ำ ในนี้ ไม่ได้ยินเสียงเพลงที่คึกคักด้านนอก ใจของเธอทั้งลนลานและไม่เป็นสุข พี่มนต์จะต้องเห็นเธออยู่กับยศพลอยู่ด้วยกันในสภาพแบบนั้นแน่เลยในนี้ ไม่ได้ยินเสียงดังคึกคักข้างนอก ใจของเธอทั้งลนลานและไม่เป็นสุข พี่มนต์จะต้องเห็นตอนเธออยู่ด้วยดันกับยศพลในสภาพแบบนั้นแน่เลย ทำยังไงดี เขาจะต้องดูถูกเธอ และจะไม่สนใจเธออีกแล้วแน่ๆ เขาจะต้องดูถูกเหยียดหยามเธอเป็นอันมากอย่างแน่นอน ผ่านไปนาน จารวีมองเห็นตนเองที่ตาแดงผ่านทางกระจก จึงใช้น้ำเย็นล้างหน้าอีกครั้ง เสร็จแล้วถึงเดินออกมา "วี…" เสียงที่อบอุ่นดังมาจากที่ระเบียง จารวีเงยหน้ามองตาม มนต์ตรีโบกมือและยิ้มอ่อนให้จารวี "มานี่ วี…" รอยยิ้มของเขาเหมือนกับเวทมนตร์ จารวีเดินเข้าไปหาอย่างควบคุมไม่ได้ ทั้งสองเดินไปในมุมที่เงียบสงัด ที่นี่คือชั้นสอง เพียงมองผ่านกระจกก็สามารถมองเห็นสถานการณ์ในห้องโถงชั้นล่าง "ขอโทษนะ พี่มนต์ วี…" จารวีพูดออกมาอย่างยากลำบาก ในเมื่อมนต์ตรีจำยศพลได้ ก็ต้องจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่มัลดีฟส์ได้แน่ๆ "วี ไม่ต้องขอโทษหรอก เป็นเพราะพี่ไม่ดีเอง ถ้าพี่หาวีเจอให้เร็วกว่านี้ละก็…"