​ตอนที่54 รักษา

ต๭นที่54 รักษา “ข้าเชื่อใจท่าน” โล่หวินพูดเสียงต่ำ เหมือนจะคิดอะไรออก ก้มหัวลงมองเท้าของเขา มีความรู้สึกตื่นตันซาบซึ้ง “หมิง หลินอ๋องหายดีแล้ว ตอนนี้ได้เวลารักษาขาเจ้าและใบหน้าเจ้าแล้ว” แต่ก่อนนางเคยพูดว่าจะรักษาเขา หลายวันมานี้ได้แต่วิ่งวุ่นเรื่องของโม่ฉีมู่ แล้วก็ไม่มีเวลารักษาอาการของเขา แต่ยาที่ต้องการก็เจรียมไว้หมดแล้ว พอพูดเสร็จ สายตาเย็นชาของโม่ฉีหมิงก็เงยขึ้น ก้มต่ำมองขาของตัวเอง มือข้างหนึ่งวางไว้บนขา “อืม ในจวนมีห้องลับห้องหนึ่ง ไปรักษาห้องนั่นเถอะ” โม่ฉีหมิงพูดอย่างใบหน้าไร้อารมณ์แต่ในใจรู้สึกปนๆรวมกันหมด” ฝีมือการแพทย์ของโล่หวินหลานเขาได้ประจักษ์แก่สายตาแล้ว ไม่เพียงแต่รักษาโม่ฉีซิวให้หาย ยังรักษาโรคไข้ทรพิษของโม่ฉีมู่หาย สำหรับเรื่องที่นางพูดขึ้นว่าจะรักษาเขาให้หาย เข้าก็ไม่สงสัยอะไร เขาเลือกที่จะเชื่อใจนางอย่างไม่มีเงื่อนไข ไม่ว่านางจะทำอะไร “ได้ งั้นวันนี้ข้าจะไปเตรียมของที่จะใช้รักษาในครั้งนี้ พรุ่งนี้พวกเราก็เริ่มรักษากันได้ ใช่แล้ว เรียกสวินโม่มาด้วยช่วยข้าด้วยสิ!” โล่หวินหลานยิ้มให้นางเพื่อให้นางวางใจ ยิ้มของนางมักมีเสน่ห์อย่างหนึ่งเสมอ ทำให้คนรู้สึกวางใจ เชื่อใจนางอย่างไม่มีเงื่อนไข โม่ฉีหมิงมองเห็นนางยิ้มอย่างสบายใจสายตามุ่งมั่น ถ้าหากขาเขาดีขึ้น ก็สามารถกอดนางได้ ถ้าหากรักษาหน้าของเขาได้ ก็จะสามารถถอดหน้ากากออกมาแล้วมองตาอย่างตรงๆ ในใจเขารู้สึกมีหวังขึ้นมาลึกๆ “ได้ ข้าจะให้คนไปจัดการ คืนนี้ท่านก็พักผ่อนดีๆ” โม่ฉีหมิงพูดพลาง เข็นเก้าอี้ออกไป ขาหมุนล้อรถเข็นช้าๆ และก็ไม่ได้ให้คนตามไป นั่งคนเดียวเงียบๆที่สวนข้างหูได้ยินเสียงลมพัดแผ่วเบา ทั้งหมดเงียบสงบนิ่ง แต่โล่หวินหลานที่อยู่ข้างหลัง ในใจก็รู้สึกรอคอย ตอนนี้ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว ขาดแต่ของสำคัญเพียงอย่างเดียว นางจะพยายามให้ถึงที่สุด ให้เขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ให้เรื่องดีๆนำพาไปพบกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ตกดึก รอบข้างเสียงเงียบสงบ “ฉินหยิ่น เจ้าว่าพระราชาจะรักษาท่านอ๋องหายไหม?” เย่หวินวางดาบที่แบกไว้ที่หลังลงบนโต๊ะหินอ่อน เห็นฉินหยิ่นที่ยกชาแดงมา ชาแดงเป็นชาที่ทั้งสองไปคุ้ยจากในครัวมา หลังจากออกจากห้องโถง ฉินหยิ่นพลันลากนางไปหาที่นั่งคุยดีๆ คิดไม่ถึงว่าเป็นห้องครัว ชงน้ำชาที่ไม่เลวออกมาสองแก้ว ที่แท้ก็จะมาคุยที่นี่นั่นเอง “ท่านอ๋องเชื่อใจพระราชา พวกเราก็ควรเชื่อใจพระราชานะ ท่านรักษารัชทายาทที่ป่วยเป็นโรคตั้งแต่เด็กให้หาย แล้วกูช่วยรักษาหลินอ๋องที่เป็นไข้ทรพิษ อีกอย่างนางก็รักใคร่กับท่านอ๋อง ก็ต้องเพิ่มพูนความใส่ใจท่านอ๋องมากขึ้น” ฉินหยิ่นวิเคราะห์ พลางผลักแก้วชาแดงไปไว้ข้างหน้าเย่หวิน เย่หวินยกแก้วสีเขียวสลักลายดอกไม้ ข้างในมีน้ำชาสีแดงอ่อนๆลอยอยู่ในแก้ว ดื่มอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่หนัก ”ข้าไม่ได้สงสัยในฝีมือของพระราชา หากแต่ท่านอ๋องเป็นโรคนี้ตั้งแต่เล็ก หลายปีมานี้น้อยคนนักจะรู้ว่าท่านอ๋องเคยรักษา แต่ก็ไม่เคยดีขึ้น ยิ่ง ข้อเส้นเอ็นของท่านอ๋องขาดสะบัน เจ้าคิดว่าเส้นประสาทขาดจะสามารถลุกขึ้นมายืนอีกครั้งได้ไหม? เพราะนางรู้สึกตกใจ เบิกตาโตๆ ทำตาวิ้งๆเข้าใกล้ฉินหยิ่น “แน่ แน่นอนพรุ่งนี้ก็รู้ ข้า พวกข้าก็รู้กัน” ฉินหยิ่นรู้สึกหายใจติดขัด อดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้นางอีกหน่อย ในตัวนางมีกลิ่นหอมอ่อนไหว หอมยิ่งนัก แสงจันทร์สาดส่องใบหน้าขาวหมดจด เค้าโครงรูปร่างสมส่วนดังภาพวาดยิ่งมีความนุ่มนวลมากขึ้น “ก็จริง เรื่องของพระราชาก็ไม่ถึงมือพวกเราที่มานั่งทาย พวกเราดูแล…… อ้ากกกกกก!” เย่หวินยังพูดไม่จบ ก็ร้องเสียงหลง โถมเข้าใส่ร่างของฉินหยิ่นอย่างแรง รัดคอเขาแน่น ฉินหยิ่นตะลึงพรึงเพริดก็กลิ่นหอมอ่อนแล้วร่างน่มนิ่มที่โถมเข้าโดยไม่ได้ตั้งตัวไม่ทัน แล้วก็ฟังเย้หวินร้องเสียงหลง ก็นึกว่ามีคนลอบทำร้าย รัดเอวนางแน่นๆก็จัดหมุนตัวหันหลังกลับ “ตรงไหนมีคนลอบทำร้าย? ออกมา!” ฉินหยิ่นคำรามเสียงดัง “ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่ใครมาลักลอบสังหาร มี มีหนู!” เย่หวินโถมเข้าใส่ตัวของเขา น่ำเสียงยังสั่นเทา เมื่อกี้มีตัวอะไรบางอย่างนุ่มนิ่มขนปุกปุยอ้วนท้วมปีนขึ้นขานาง นางไม่ว่ารู้คือตัวอะไร เลยก้มมองดู เป็นหนูตัวหนึ่งปีนขึ้นมาจากรองเท้าขึ้นไป “นะ หนู?” ฉินหยิ่นอดไม่ได้ที่จะทวนอีกรอบ เย่หวินกลัวหนูเนี่ยนะ? “ใช่ๆๆๆ ยังอยู่ไหม?” เย่หวินพยักหน้าหัวสั่นหัวคลอน เย่หวินเห็นหนูจนสั่นทั้งตัว นางคิดว่านางเป็นหญิงแกร่ง โลกนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้นางกลัวได้ คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่เห็นหนูตัวเดียว ขนลุกโดยไม่รู้ตัว หายใจติดขัด สุดท้ายยิ่งอยู่ยิ่งกลัว ฉินหยิ่นตอนแรกจะบอกว่าไม่มีแล้ว แต่ตอนนี้เย่หวินเหมือนลูกลิงกำลังเกาะติดเขาแน่น เขารู้สึกไม่อยากปล่อยนางลงมา เขาอยากสัมผัสให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ยังอยู่ เจ้าห้ามลงมานะ หนูยั้วเยี้ยะเต็มไปหมด!” ฉินหยิ่นร้อง ยังต้องกระโดดไปมาให้เหมือนหนูยังอยู่ข้างล่าง เย่หวินกลัวจนทำอะไรไม่ถูก กอดฉินหบิ่นจนแน่น ไม่กล้าลงมา ผ่านไปครูใหญ่ ฉินหยิ่นจึงปล่อยเย่หวินลงมา ยกถ้วยชาแดงไปให้นางหายตกใจ “ทำไมเจ้าถึงกลัวหนู?” ฉินหยิ่นอดไม่ได้ที่จะถาม ในความทรงจำของเขา เย่หวินไม่เคยกลัวสิ่งใด ขอแค่เพียงเรื่องที่นางจัดการเองได้ก็จะแก้ปัญหาเอง มีบางครั้งที่เขารู้สึกสงสัยว่านางเป็นผู้หญิงหรือป่าว เย่หวินดื่นชาไปอีกหนึ่ง พลางลูบเรียกขวัญตรงหน้าอกไปมา พูด “ตอนแรกข้าก็กลัวหรอกแต่ตอนเด็ก พี่ชายข้าเคยพาข้าไปลำดาบที่ตลาด เล่นกล สมัยนั้นการเล่นกลจะเล่นให้กลับมาเป็นคนเป็น แต่ตอนที่กำลังเล่นอยู่กลับกลายเปผ้นว่าเล่นพลาดจนทำให้คนเป็นกลายเป็นคนตาย พอเปิดโลงไม้ดู ข้างในก็มีศพนอนแน่นิ่งไปแล้ว ลูกตาแล้วปากถูกแทงเละไปหมด มีหนูตัวใหฯตัววิ่งผ่านไปมาที่หน้าของศพ ข้ารู้สึกสงสัย อยู่ห่างจากตรงที่เกิดเหตุไม่ไกล เลยทำให้ตกใจกลัวไปเลยตั้งแต่วันนั้น” ฉินหยิ่นเหมือนคิดภาพตามพลางพยักหน้า ที่แท้ก็มีที่มาที่ไปของเรื่อง เขายื่นมาลูบผมนางเบาๆพูดเสียงเบา “ไม่ต้องกลัวนะคราวหลังถ้าที่ไหนมีหนูก็จะมีข้า ข้าขะช่วยเจ้ากันพวกหนูเอง” เย่หวินเงยหน้ามองไปที่เขา สายตาในนั้นรู้สึกมองเขาแบบแปลกๆ นอกจากพี่ชายไม่มีใครจะคุยกับนางได้เหมือนเขา ไม่มีใครคอยปลอบนางว่าอย่ากลัว นางเม้มปาก ยกชาขึ้นจิบอย่างไม่ค่อยใส่ใจ ห้องลับในจวนอยู่ทางทิศเหนือของห้อง ห้องนั้นไม่มีใครอยู่มานานแล้ว มีเพียงภาพวาดหนึ่งชิ้นแขวนอยู่บนกำแพง “พระราชา ท่านแค่หมุนภาพไปทางซ้ายสามที ทางขวาสามที ก็สามารถเปิดห้องลับได้แล้ว” ฉินหยิ่นพูดพลางสาธิตให้โล่หวินหลานดู ครู่เดียวกำแพงของห้องก็ทะลุออกเป็นรูเล็กๆ สามารถเข้าไปได้หนึ่งคน ฉินหยิ่นเดินนำหน้าไปก่อน โล่หวินหลานเข็นโม่ฉีหมิงตามเข้าไป ตอนแรกคิดว่าที่แห่งนี้จะมืด คิดไม่ถึงว่าห้องลับใต้ดินจะแตกต่างกับข้างบนขนาดนี้ ทำให้โล่หวินหลานอึ้งไปเลยทีเดียว หลังจากเปิดประตู จะเป็นเหมือนกับห้องใต้ดิน ห้องเครื่องใช้ต่างๆไม่ได้แตกต่างกันมาก หากแต่ว่าในนี้โอ่โถงกว้างใหญ่ อีกอย่างข้างในเต็มไปด้วยตำรา ข้อมูลกับตำราโบราณ ข้างหน้ามีโต๊ะไม้โต๊ะหนึ่ง ข้างหลังจะเป็นชั้นวางโบราณ ตำราและวัตถุโบราณ และฝั่งทางด้านซ้ายจะเปผ้นห้องนอน มีเตียงธรรมดาหนึ่งเตียงที่เพียงพอสำหรับคนได้พักผ่อน “นี่เป็นห้องลับที่ข้าใช้สะสางงาน นอกจากว่าจะมีเรื่องฉุกเฉินจริงๆถึงจะมาที่นี่ ปกติแล้วจะไม่มา” โม่ฉีหมิงพูด “ที่แห่งนี้เอาไว้ใช้รักษาเหมาะสมที่สุดแล้ว ห้องกว้างใหญ่สว่างไสว อีกทั้งยังเงียบสงบไม่มีใครมารบกวนได้ เพียงพอสำหรับการฟื้นฟูดูแล” โล่หวินหลานยื่นมือจับโต้เบาๆ ด้านบนถึงจะมีความเรียบง่าย แต่ก็ยังสะอาดไม่พอ “เย่หวิน เจ้าไปจัดการให้คนมาปัดกวาดเช็ดถูอีกรอบ ต้องให้สะอาดหมดจด อย่าให้เหลือร่องลอยไรฝุ่นแม้แต่นิดเดียว” โล่หวินหลานสั่ง สายตาก็พลันเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นในการรักษา เย่หวินหยักหน้า รับคำสั่ง รีบออกจากห้องลับอย่างเร็ว ที่ประตูทางเข้าได้เดินสวนกับสวนโม่ที่กำลังเดินเข้ามา โค้งคำนับ แล้วก็ออกไปอย่างเร่งรีบ “เกิดอะไรขึ้น? เย่หวินยังรีบขนาดนี้?” สวินโม่พึมพำ แล้วก็เดินเข้าไป เขาได้รับข่าวคราวว่าพระราชาหมิงรักษาอาการของหมิงอ๋อง ข่าวนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทำให้มึนงงเหมือนมีหินมาทุบที่หัว พระราชาหมิงจะรักษาคน การแพทย์เก่งล้ำเลิศ เขารู้ดี หากแต่จะรักษาเส้นประสาทที่ขาดและใบหน้าที่เจ็บสาหัส เหมือนคนโง่เง่าที่พูดถึงเรื่องความฝัน หากโม่ฉีหมิงหาย ถ้าอย่างงั้นก็หายตั้งแต่แรกที่เขาเห็นแล้วสิ ทำไมต้องรอถึงตอนนี้ แต่ว่า โล่หวินสามารถรักษากระต่ายที่ขาหักให้หายได้ เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าบนโลกนี้ยังมีเรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้นได้ เขามาพร้อมกับความสับสนวุ่นวาย มาที่จวนหมิงอ๋อง ในโลกที่นางอยู่โล่หวินหลานมีประสบการณ์การผ่าตัดอยู่พอสมควร หากแต่อยู่ในยุคที่เทคโนโลยีการแพทย์ล้าหลัง หากไม่มีใครที่มีความเชี่ยวชาญศาสตร์แพทย์แผนจีนโบราณคอยช่วยอยู่ข้างๆล่ะก็ กลัวว่าจะทำให้ไม่สำเร็จ “สวินโม่ ข้าจะช่วยท่านอ๋องเชื่อมเส้นประสาท แล้วข้าก็จะช่วยท่านอ๋องฟื้นฟูใบหน้า มันไม่ใช่เรื่องง่าย ข้าอยากให้ท่านช่วย” โล่หวินหลานมองไปข้างหน้าสวินโม่ พูดอย่างแน่วแน่ ในสายตานาง สวินโม่ไม่มีทีม่าหวาดกลัวหรือท้อถอย มีแต่อยากจะช่วยอย่างสุดกำลัง ความมุ่งมั่นแบบนี้ ออกมาจากสายตาของนางที่สะท้อนให้เห็นอยู่เนืองๆ นางพยักหน้าเบาๆ “พระราชา หากมีเรื่องที่ข้าสวินโม่สามารถช่วยได้ มท่านได้โปรดพูดมา ข้าจะพยายามให้สุดความสามารถ” โม่ฉีหมิงสองมือกำชายแขนเสื้อตัวเองแน่น ไว้ในอุ้งมือ น้ำเสียงราบเรียบ “หวินหลาน การรักษาครั้งนี้ อย่าให้ตัวเองต้องบาดเจ็บ” “วางใจเถอะ” โล่หวินหลานพูดพลาง แล้วเริ่มลงมือเตรียมอุปกรณ์ที่จะใช้ เปิดกล่องอุปกรณ์การแพทย์ ข้างในเต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่ทุกคนไม่คุ้นตา ครั้งก่อนที่ประดิษฐ์เข็มฉีดยาเสร็จ โล่หวินหลานรู้สึกว่าพอใช้ได้ แล้วก็วาดอุปกรณ์การแพทย์ส่งมอบให้สวินโม่ ในตอนนั้น นางก็เริ่มเตรียมการรักษาโม่ฉีหมิงแล้ว มีดผ่าตัดหนึ่งอัน คีม กรรไกร คีมจับเส้นเลือด นอนแน่นิ่งอยู่ในกล่อง แล้วยังมีเข็มฉีดยา สายรัดห้ามเลือดละสำลี แล้วยังมียาปฏิชีวนะกับเพนิซิลินที่หลินอ๋องยังใช้ไม่หมด ฯลฯ ล้วนแต่เป็นของที่จำเป็นต้องใช้ในวันนั้น แต่ว่าที่นี่เทียบกับโลกปัจจุบันไม่ได้ อุปกรณ์ที่คิดค้นประดิษฐ์ไม่รู้ว่าจะทำให้การผ่าตัดครั้งนี้ลุล่วงรึป่าว สวินโม่ที่อยู่ข้างๆได้แต่งงเป็นไก้ตาแตก ของพวกนี้ใช้รักษาได้? ทำไมถึงไม่มียา? “ต่อไปนี้จะเริ่มการผ่าตัด ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ผ่านการฆ่าเชื้อที่ดีนัก แต่พวกเราก็ต้องพยายามรักษาความสะอาดให้ได้มากที่สุด ฉินหยิ่น เจ้าให้คนไปเอาชุดป้องกันเชื้อโรคมาให้ข้าที ทุกคนต้องใส่ให้หมด” น้ำเสียงของโล่หวินหลานช่างเด็ดขาดนัก ท่าทางเหมือนตอนที่นางอยู่ห้องผ่าตัดไม่มีผิด ฉินหยิ่นรับคำสั่ง