ตอนที่60น่าอัศจรรย์

ต๭นที่60น่าอัศจรรย์ โล่หวินหลานตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ หลายวันก่อนเป็นไข้ทำให้ต้องนอนบนเตียงอุดอู้ ถ้าขืนนอนต่ออีกต้องกลายเป็นผักแน่ๆ สู้ออกมามาออกกำลังกายที่สวนตอนที่ห้ายังสลัวๆแสงน้อยๆดีกว่า ทางเดินข้างนอกยังพอมีหยดน้ำข้างเกาะอยู่บ้าง อากากาศกำลังเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง อากาศตอนเช้าตรู่จึงมีความหนาวอยู่หน่อยๆ “พระราชา ทำไมท่านตื่นเช้าขนาดนี้? อากาศข้างนอกหนาว ท่านใส่เสื้อคลุมกันลมหน่อยเถอะ” คนรับใช้ข้างหลังเตือนเบาๆ ในถือยังถือกาน้ำ ข้างในเตฟ็มไปด้วยน้ำ ถือไว้ในมือมีความกินแรงอยู่บ้าง โล่หวินหลานจับๆตรงแขน โดนลมแล้วมีความเย็นอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่ายหัวไปมาพลางชี้กาน้ำในมือคนรับใช้ “นี่คืออะไร?” คนรับใช้คิดไม่ถึงว่านางจะเปลี่ยนเรื่องคุยถามถึงกาน้ำนี้ ก้มหน้าตอบกลับ “พระราชา อันนี้ใช้รดน้ำ หม่อมฉันกำลังจะไป!” ที่แท้ของอันนี้ใช้รดน้ำนี่เอง ของอันใหญ่ขนาดนี้ถือเอาไว้ลำบากแย่ แล้วจะรดน้ำยังไง? โล่หวินหลานกอดอกลูบคางไปมาเบาๆ ยุคปัจจุบันที่รดน้ำมีอุปกรณ์ที่เรียกว่าป๊อกกี้ บัวรดน้ำ ไม่ว่าจะเลือกอันไหนยังไงก็สะดวกกว่าอันนี้อยู่ดี หากสามารถนำของใช้ยุคปัจจุบันขนมาใช้ได้ ว่าไม่ได้อาจจะทำเศรษฐกิจที่นี่ดีขึ้นก็ได้อาศัยขายที่รดน้ำอาจจะรวยก็ได้ “เห้อ! ข้าจะบอกเจ้านะ ข้ามีของที่รดน้ำแล้วใช้สะดวกกว่าของที่เจ้าถือ เดี๋ยวข้าประดิษฐ์ให้พวกเจ้าไว้ใช้คนละอัน!” นางหัวเราะคิกคักมองคนรับใช้ ในใจกำลังคิดหาวัสดุมาทำ ได้ยินที่นางพูดแล้ว คนรับใช้ถึงกับงงไปเลย คนข้างนอกพูดถึงพระราชากันเยอะมาก แต่ความเก่งกาจของนางกลับมีแค่ฝีมือการแพทย์ คิดไม่ถึงว่าจะสามารถประดิษฐ์ที่รดน้ำได้ด้วย? ยังไม่ทันรอให้ปิดปาก ข้างหลังก็มีเสียงเย่หวินดังขึ้นมา “พระราชา ท่านอยู่นี่นี่เอง ข้าหาตั้งนาน” ในมือของเย่หวินถือเสื้อคลุมสีอ่อนสวย คลุมลงบนไหล่นาง มือหนึ่งพลางมัดเชือก อีกทางก็พูดขึ้น “อากาศเย็น ท่านอ๋องพึ่งตื่นแล้วไม่เห็นท่าน รู้ว่าท่านต้องอยู่ที่สวน ก็เลยให้ข้านำเสื้อคลุมมาให้ท่าน” เสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนตัวทำให้อุ่นขึ้นมาจริงๆถึงลมจะพีดยังไงก็ไม่สามารถพัดปฃผ่านร่างกายได้ ไม่เพียงแค่คลุมแล้วตัวอุ่นขึ้น โม่ฉีหมิงให้ความอบอุ่นกับนาง “ท่านอ๋องตื่นแล้ว?” โล่หวินหลานพึมพำ ยกเท้าแล้วหมุนตัวเดินออกไป ตอนที่กลับถึงห้องลับ ฉินหยิ่นกำลังช่วยโม่ฉีหมิงอาบน้ำอยู่ เห็นโล่หวินหลานเดินเข้ามา เลยโยนหน้าที่นี้ให้นาง ตัวเองออกไปทำธุระข้างนอกกับเย่หวิน “ไปไหน?” โม่ฉีหมิงถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก โล่หวินหลานที่ในมือถือเสื้อตัวนอก มือนึงจับมือของโม่ฉีหมิงไว้ ค่อยๆสวมแขนเข้าไป ได้ยินคำถาม เงยหน้ามองค้อนเขา “เจ้ารู้ไม่ใช่?” เมื่อกี้ไม่ใช่เขาเป็นคนให้เย่หวินเอาเสื้อคลุมไปให้นางไม่ใช่หรอ? หากไม่ใช่สิ่งที่นางคาดเดาไว้ ทำไมถึงโผล่ออกมากับเย่หวินพร้อมกันล่ะ เขาไม่พูดอีก ได้แต่ยื่นมือให้นางเอาแขนตัวเองสอดเข้าไปในเสื้อ โล่หวินไม่เคยสวมใส่ชุดโบราณสายรัดด้านนอกไม่ว่าจะมัดยางไงก็มัดไม่ได้ มัดค่อนวัน นางสะบัดมือออก พูดอย่างอารมณ์เสีย “ไม่ทำแล้ว” หมุนตัวจะเดินออกไป ตอนที่หมุนตัวก็ถูกมือใหญ่จับไว้ พลางลากนางเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแรง เสียงยิ้มต่ำๆดังขึ้นข้างหูของโล่หวินหลาน “ไม่อดทนสักหน่อยเลยหรือ? ข้าจะสอนเจ้า” พูดพลาง สองมือจับมือของนาง จับไปที่สายรัดเย็นๆ ยังไม่ทันเห็นว่ารูสอดอยู่ตรงไหยก็ได้ยินเสียงเล็กๆ สายรัดก็สอดเข้ามาที่เอวของเขาแล้ว “เข้าใจรึยัง?” โม่ฉีหมิงจับมือนางวางไว้บนสายรัด ก้มหน้าถาม เข้าใจอะไร โล่หวินหลานรีบชักมือกลับ หมุนตัวหันหลังให้เขา ช่วยเข้าใส่เสื้อเพียงหนึ่งครั้งยังจะมาได้ใจขนาดนี้ ดูสิว่าคราวหลังนางจะช่วยเขาใส่อีกไหม แต่พูดถึงแล้วเสื้อคนยุคนี้ก็ใส่ยากจริงๆ ข้างในสามชั้นข้างนอกสามชั้นยังมีสายรัดอะไรนี่อีกถ้าให้นางทำเองจะใส่ได้ยังไง? เย่หวินช่วยนางใส่ตลอด ถ้าไม่มีเย่หวิน นางน่าจะใส่เสื้อผ้าเองไม่ได้ด้วยซ้ำ? นางตกใจความคิดของนาง ลูบอกป่อยๆ มือใหญ่ข้างหลังรัดเอวของนางไว้ เสียงไม่สบอารมณ์ดังขึ้นข้างหู “ทำไม? ช่วยข้าใส่เสื้อหนึ่งครั้งเจ้ากลัวขนาดนี้เลยหรอ?” “ไม่ใช่ว่ากลัว แต่น่ากลัวมากต่างหาก” โล่หวินหลานพูดอย่างไม่ลังเล ก็สะบัดมือเขาทิ้ง เขาใช้เสียงเย็นๆพูดขึ้น นางเถียงเขากลับไป ดูสิว่าใครจะทนได้ หรือจะเป็นตัวเอง ยังไม่ทันหันกลับไปมองหน้าของเขา ก็มีเสียงเย็นสบายอารมณ์ดังอยู่ข้างหู “หวินหลาน.......”น้ำเสียงอันตรายดังขึ้นอย่างไม่มีเสียงเตือน ทำให้นางขนลุกทั้งตัว ทุกครั้งที่นางได้ยินเสียงเรียกชื่อแบบนี้ นางจะรู้สึกหน้าแดงไปถึงหู นางทนไม่ได้ที่สุดก็คือเสียงลากยาวแบบนี้ โล่หวินหลานกำลังคิดว่าจะทำยังไง ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เปผ้นเย่หวินที่มาเรียกกินข้าวเช้า นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้เย่หวินเข้ามา กินข้าวเช้าเสร็จ โล่หวินหลานก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากเบาๆนางถึงมองโม่ฉีหมิงอย่างตั้งใจ “รอก่อน เอาผ้าพันแผลบนหน้าออกก่อนได้ไหม” สายตาของโม่ฉีหมิงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทำธุระต่อโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน โล่หวินหลานเท้าคางมองหน้าเขา เขาได้ยินข่าวคราวทุกอย่างแล้วสีหน้ายังจะเรียบเฉยอย่างนี้อยู่ไหมนะ? เหมือนกับว่ามันไม่เกี่ยวกับเขา เดี๋ยวถอดผ้าพันแผลออก นางจะให้โลกของยุคนี้ตกตะลึง นางจะทำให้พวกเขารู้ ถึงแม้จะแผลไฟไหม้แล้วจะยังไง? สิบแปดให้หลังก็ยังจะเป็นชายฉกรรจ์ที่ดีได้ ให้พวกเขาตั้งใจดูดีๆ ใบหน้าที่ถูกซ้อนไว้ภายใต้หน้ากากมาเนิ่นนาน เป็นความรู้สึกที่เหมือนไม่ได้เจอกันนานจนน่าตื่นเต้น ได้ยินนางพูดคำนั้น เย่หวินที่กำลังเก็ยสำรับหยุดนิ่ง มองไปที่โล่หวินหลานอย่างทำตัวไม่ถูก ผ้าพันแผลของโม่ฉีหมิงผืนนี้ก็พันไว้นานแล้ว ไม่รู้ว่าหากเอาผ้าพันแผลออกจะเป็นยังไง นางอดรนทนไม่ไหวแล้วรีบเก็บสำรับออกไป นำเรื่องนี้ไปบอกฉินหยิ่นกับสวินโม่ สองคนตกตะลึง แล้วรีบก้าวตามกันไปเข้าห้องลับ “พระราชา พระราชา จะถอดผ้าพันแผลออกแล้วจริงๆใช่ไหม? ใบหน้าของท่านอ๋องกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม?” ฉินหยิ่นซ่อนปิดบังความรู้สึกตื่นเต้นไม่อยู่ รีบถามอย่างรวดเร็ว โล่หวินหลานพยักหน้า มองไปที่โม่ฉีหมิง สายตาของเขาไม่เปลี่ยนแปลงดังฤดูหนาวก็ไม่ปาน เหมือนกับว่าสิ่งที่เอาออกจากใบหน้าเขาไม่ใช่ผ้าพันแผล แต่เป็นอย่างอื่น “ใช่แล้ว แต่ว่า พวกเจ้าออกไปก่อน พวกเจ้าอยู่ที่นี่ข้าทำงานไม่เต็มที่” โล่หวินหลานไล่ทุกคนออกไป นี่มันไม่ใช่ยุคปัจจุบัน ทำไมข่าวแพร่เร็วขนาดนี้ พวกเขาได้แต่งง แต่ก็รู้สึกสึกตัวกลับมา ไม่จ้องมองโบ่หวินหลานแกะผ้าพันแผล ถอดผ้าออกมาก็จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ต่างคนต่างดันกันออกไป เห็นทุกคนทยอยกันออกไป โล่หวินหลานก็นั่งลงเก้าอี้ข้างโม่ฉีหมิง ก่อนจะถอด ถามอย่างกดดัน “หมิง เจ้าเชื่อใจข้าไหม เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าตกใจ” สายตาเขาไม่มีความรู้สึกอื่น มีแต่นิ่งเรียบเฉย ไม่ว่านางจะทำอะไร เขาก็จะเชื่ออย่างสนิท หลายปีมานี้ยังผ่านมาได้ วันนี้จะให้เขาถอดหน้ากากใช้ชีวิต ก็ยังคงไม่ค่อยชินเท่าไหร่ หน้าต่างไม่สำคัญ มันก็เป็นแค่รูปลักษณ์ภายนอก สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขาก็ปรากฏ อยู่ตรงหน้า ในห้องมีแสงสว่างมาก นางตั้งใจเผิดหน้าต่างทุกบานในห้อง แสงจากพระอาทิตย์ส่องลอดเข้ามาภายในห้องเล็ก พูดตามความจริง โล่หวินหลานรู้สึกกดดันนิดหน่อยเดี๋ยวจะเห็นหน้าเขาเป็นยังไง นางเปิดกล่องยาขึ้นมาหยิบเอากรรไกรเล็กออกมา มืออันสั่นเทาค่อยๆตัดผ้าพันแผลที่พันอยู่บนใบหน้าของโม่ฉีหมิงออก ค่อยๆปรากฏใบหน้าอันหล่อเหลาคมกริบดุจดั่งเทพบุตร วินาทีตัดกรรไกรฉับสุดท้าย โล่หวินหลั้นหายใจ ดึงผ้าผืนสุดท้ายออกไป หลงไปกับใบหน้าอันสวยงามวิจรจนไร้ที่ติ ไม่มีใครหล่อเท่าเขาในตอนนี้แล้ว สามารถพูดได้เลยว่าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร เดวงตาสีดำคลับเงาแวววาวดุจดังหินเทอร์คอยส์ เหมือนจะสะกดทุกสายตา เพียงแค่สบตาก็สามารถทำให้คนรับรู้ได้ว่าตัวลอยขึ้นมา สายตานี้โล่หวินหลานคุ้นชินเป็นที่สุด แต่กับคนภายนอกสายตานี้ก็ยังไม่คงเย็นชาไม่มีเปลี่ยน ใบหน้าคมกริบดุจดังมีด เขาแค่หลับตาเบาๆ ก็ยังสามารถเห็นถึงความมีอำนาจ ออร่าความสง่า จมูกโด่งคมเป็นสัน ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนๆ ใบหน้านี้ ถึงจะเป็นผู้หญิงมองก็ไม่สามารถละสายตาได้ เป็นเพราะใส่หน้ากากเป็นเวลานาน ผิวของเขาจะขาวกว่าโล่หวินหลานเยอะมาก นางถูกใบหน้าของเขาทำให้ตกตะลึงหยุดนิ่ง คิดไม่ถึงว่าผลของการผ่าตัดจะดีขนาดนี้ นี่เป็นการผ่าตัดที่สำเร็จที่สุด นางคิดไม่ถึงว่าโม่ฉีหมิงจะฟื้นฟูขึ้นมาได้ดีขนาดนี้ ดูไปแล้วเหมือนกับใบหน้านี้ไม่เคยโดนไฟไหม้มาก่อน นางแค่แอบเปิดหน้ากากดูตอนเขาหลับหนึ่งครั้ง ความรู้สึกตอนนั้นต่างกับตอนนี้อย่างสิ้นเชิง ตอนนั้นคืออาศัยจินตนาการคิดออกมา แต่ว่าตอนนี้มันเป็นของจริง “เกิดอะไรขึ้น?” โม่ฉีหมิงดูท่าทางของนางเหมือนกับตกใจจนจะเป็นลม จึงเอ่ยปากถาม โล่หวินหลานอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “หมิง คิดไม่ถึง เจ้าจะ จะ.......” นางพูดตะกุกตะกักพูดอะไรไม่ออกพักใหญ่ แต่ในใจนางเหมือนมีอะไรระเบิดออกมา สายตาระยิบระยับมองไปที่ดวงตาคู่นั่นแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ ดั่งแสงดวงดาวที่สว่างที่สุด “ข้าทำไม?” โม่ฉีหมิงหรี่ตามองนาง ยิ้มอย่างร้ายๆไม่มีแววของใบหน้าเย็นชาอีก แต่เป็นสีหน้าที่ทำให้คนอดไม่ได้ อยากจะลองสัมผัสความรู้สึกของเขา “หมิง ใบหน้าของเจ้าฟื้นฟูเสร็จแล้ว ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องใส่หน้ากากอีกแล้วนะ” เสียงของโล่หวินหลานมีความสั่นเครือ รีบหมุนตัวไปที่หน้าต่างหยิบกระจกมาหนึ่งบาน โม่ฉีหมิงรับกระจกมาถือไว้ ส่องดูคนในกระจก เหมือนย้อนกลับไปตอนเด็กอีกครั้ง ยังไม่ได้ผ่านเหตุการณ์ไฟไหม้นั้น และท่านแม่ก็ยังอยู่ เช้าตรู่ของวันนั้นท่านแม่กำลังแต่งตัวอยหุ่หน้ากระจกของข้างหน้าต่าง แสงแรกยามเช้าโผล่พ้นผ่านไรผมของนางเหมือนแสงเปร่งออกมาจากตัวนาง ช่วยสวยสดงดงามยิ่งนัก เขารบเร้าให้นางในในวังช่วยเขาแต่งตัวด้วย ทุกคนต่างหัวเราะ สุดท้ายท่านแม่เลยบอกเขาว่าเด็กผู้ชายแต่งตัวไม่ได้ แต่เขาเห็นท่านแม่สวยขนาดนั้น ร้องไห้งอแงจะแต่งตัวให้ได้ไม่มีทางเลือก ท่านแม่จึงให้นางในช่วยเขาแต่งหน้าแต่งตัว ทาสีเล็บ ทาสีเล็บเสร็จแล้ว ทุกคนก็พูดว่าเขาเหมือนเด็กผู้หญิง เขาก็ไม่ค้าน ได้แต่หมุนตัวอยู่ในห้องไม่หยุด หลังจากนั้นฮ่องเต้ก็เข้ามา เห็นท่าทางอย่างนั้น ยังสั่งทำโทษเขาให้คัดลายมือสิบรอบเกี่ยวกับผู้ชาย “ท่าทางแบบนี้ ช่างคุ้นเคยนัก” เขาพูดอย่างไร้สีหน้าอารมณ์ บนใบหน้าไม่ปรากฏความตื่นเต้นใดๆให้เห็น ได้แต่มองไปที่โล่หวินหลาน นัยน์ตาเต็มไปด้วยแสงสว่าง พูดไม่ออกว่าความรู้สึกแบบไหนๆ