ตอนที่98มีดอันตราย

ต๭นที่98มีดอันตราย คำพูดนางทำเอาเหย่เซียวหวัวอึ้ง เหย่เซียวหลัวถึงจะรู้ว่านอกจากจะเป็นท่านจื่อเฟยตัวเเองก็กลับไม่ค่าอะไรเลยคนที่เกิดมาบนโลกนี้ถ้าไม่มีค่าให้ถูกใช้งานอยู่ไปก็หนักโลกเปล่าๆ ในใจนางเย็นชาลงหันไปทางโล่หวินหลานและใช้มีดสั้นปลายที่กรีดตัวเองทีล่ะนิดเลือดก็ค่อยๆไหลซึทออกมาโล่หวินหลานเห็นเช่นนี้ก็ตกใจรีบเก็บมีดและใช้ผ้าพันแพลให้นาง “เจ้าทำอะไรกัน?จะตายก็อย่ามาตายที่ดาบข้าชีวิตไม่ได้มีไว้เพื่อมาทิ้งขว้างอย่างไร้ค่าเช่นนี้นะ”โล่หวินหลานพูด เหย่เซียวหลัวก็ปัดมือนางออกและพูดว่า:“หึ!ข้าไม่ต้องการความเป็นห่วงจอมปลอมของเจ้าออกไป” นางยื่นมือไปดึงผ้านั้นออกโยนลงไปในน้ำเห็นแต่ผ้าสีขาวลอยขึ้นมาเหนือน้ำ ตัวเองกลับเอามือไปจับคอตัวเองไว้มองตาขวางใส่โล่หวินหลานและพูดอย่างไม่พอใจว่า:“โล่หวินหลานเจ้าจะเก่งแล้วยังไง?ตอนนี้ก็โดนข้าควบคุมอยู่เจ้าสู้ข้าไม่ได้อยู่แล้วอย่างน้อยร่างกายข้าก็เป็นเช่นนี้แล้ว” ฟังคำพูดนางที่จับใจความแทบไม่ได้โล่หวินหลานยิ้มมุมปากและพูดว่า:“ถ้าเจ้าคิดว่าเป็นเช่นนี้งั้นข้าก็ไม่มีทางข้าเสียใจแทนพ่อแม่เจ้าเสียจริง” เหย่เซียวหลัวปากซีดขึ้นมาและพูดด้วยปากที่สั่นเทาว่า:“เสียใจเรื่องอะไร?” แสงส่องเข้าตาโล่หวินหลานเลยต้องหลับตาลงและเบิกตามองเล็กๆแต่เวลานางทำท่าทางเช่นนี้เหมือนมีอันตรายกำลังจะเกิดขึ้น:“คลอดเจ้ามาก็ว่ายากแล้วยังหวังอยากให้เจ้าเป็นท่ายจื่อเฟยแต่เจ้ากลับไม่เป็นห่วงความบริสุทธิ์ตัวเองกลับมาคลุกอยู่กับเวิ่นอ๋องทั้งวันยังมีหน้ามาถามข้าว่าเวิ่นอ๋องอยู่ที่ใดเจ้าว่านี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าใจไหมเล่า?” “เจ้า……เจ้า……”เหย่เซียวหลัวพูดไม่ออกความเจ็บปวดที่คอบวกกับความเจ็บปวดทางใจทำให้ร่างกายนางเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด มาหาโล่หวินหลานทำเอานางทั้งโมโหและยังทำให้ตัวเองบาดเจ็บอีกเหย่เซียวหลัวเลยเดินออกไปด้วยความโกรธ แต่ว่ายังไม่ทันเดินออกไปก็ได้ยินเสียงเตือนของโล่หวินหลานตะโกนมาว่า:“เวิ่นอ๋องไม่เหมาะกับเจ้าเจ้าก็ไม่เหมาะกับเขาความรักต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป” พอพูดจบเหย่เซียวหลัวก็หยุดนิ่งและใบหน้าเริ่มขาวซีดลงขมวดคิ้วเข้าหากันแต่พอได้สติอีกครั้งนางก็เดินไปทันที มองดูเหย่เซียวหลัวที่เดินออกไปโล่หวินหลานก็เก็บมีดในมือตัวเองลงและปลายมีดก็มีเลือดติดหน่อยๆนางใช้แขนเสื้อเช็ด มีดเล่มนี้เป็นมีดที่โม่ฉีหมิงให้นางเอาไว้ป้งกันตัวตอนนั้นคิดว่าคงไม่ได้ใช้แต่ไม่คิดว่ากลับได้มาใช้มันเร็วขนาดนี้นางไม่ได้นำมาใช้กับคนที่อันตรายแต่นำมาใช้กับหญิงที่บ้าความรัก แต่ว่านางก็ไม่เป็นเรื่องการต่อสู่เป็นแต่การแพทย์หรือว่านางควรจะทำให้มันเท่ากัน? ตอนที่คิดคนก็เดินไปถึงหน้าประตูแล้วเมื่อกี้บนที่นั่งที่นั่งกับโม่ฉีหมิงก็ไม่มีใครแล้วเขาไปไหนกัน โล่หวินหลานถึงจะรู้สึกเจ็บท้องมากยิ่งเดินนางก็ยิ่งเจ็บที่ท้องและนางก็จับตรงท้องไว้ “เหย่หวินเจ้ารอที่นี้อย่าให้ใครเข้ามา”โล่หวินหลานสั่งตัวเองก็เปิดประตูเข้าไป ให้เหย่หวินเฝ้าตรงหน้าประตูนางคิดไปต่างๆนาๆพระชายาไม่เคยให้นางได้รออยู่ด้านนอกเช่นนี้ถ้ามีเรื่องอะไรก็จะมาปรึกษากับตัวเองไม่เหมือนกับวันนี้ “พระชายาท่านไม่เป็นไรใช่ไหมเพค่ะ?ต้องการความช่วยเหลือไหมเพค่ะ?”เหย่หวินถาม ยื่นมือไปปล้นเสื้อออกท้องขาวใสที่มีปานสีแดงเหมือนกับรอยล้อรถนางสัมผัสเบาๆและรู้สึกเจ็บอย่างมากยิ่งไม่ต้องพูดถึงกดเลย ดูแล้วเริ่มช้ำแล้วน่าจะไม่มีบาดแผลด้านในไม่เช่นนั้นคงไม่เจ็บเพียงแค่นี้หรอกนางขมวดคิ้วนั่งลงและคิดว่าควรใช้ยาอะไรดีสมัยโบราณก็ไม่มียาทานางก็ผสมไม่เป็นพอคิดแล้วก็เรียกเหย่หวินดีกว่า “เหย่หวินเจ้าไปต้มไข่มาให้ข้าสองฟองสุกแล้วก็รีบนำมาให้ข้าทันที”โล่หวินหลานมองนางและพูด “หลังเฟยท่านหิวเหรอเพค่ะ?หม่อมฉันให้ห้องครัวจัดอาหารมาให้ไหมเพค่ะ”กินแค่ไข่สองฟองได้ยังไงโหวินหลานคิดพระชายาชอบกินถั่วเหลื่องต้มและทำผักมาหน่อยยังไงก็ใกล้ถึงเวลากินข้าวแล้วถึงเวลาก็กินข้าวพร้อมกับท่านอ๋องเลย โล่หวินหลานส่ายหัว:“ไม่ต้องเอาอย่างอื่นมาเอาไข่สองฟองมาพอรีบไปเถอะ” เหย่หวินไม่รู้จะพูดอย่างไงต่อก็เลยไปห้องครัวต้มไข่มาสองฟอง ใช้ไข่ในการประคบเป็นวิธีการอีกอย่างหนึ่งแต่ว่าผลที่ได้ก็ออกมาดีเอาไข้ต้มมาเปราะเปลือกออกวางไว้ที่รอยช้ำและถูไปมาก็จะทำให้หายช้ำได้ โล่หวินหลานเก่งวิชาแพทย์ด้านอื่นไม่ค่อยรู้ว่าถูยังไงใช้ไข่ถูตั้งนานไข่ขาวแตกไม่ว่าท่าทางนางคือเจ็บท้องไว้มือข้างหนึ่งจับเอวไว้มืออีกข้างก็ใช้ไข่ถูที่ท้องเสื้อด้านบนก็ไล่ลงมาถึงหน้าท้องกระโปรงก็หลวมๆและไล่ลงมาเรื่อยๆเป็นท่าทางที่แปลกมาก นางถูไปแต่ก็ไม่หายเสียทีท่าทางนี้ก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่นางกัดฟันเปราะไข่อีกฟองเอาเปลือกไข่โยนลงพื้นแต่แล้วก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา โล่หวินหลานตกใจกับเสียงประตูเบิกตาโพลงมองไปและนางก็รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วโม่ฉีหมิงก็รีบเดินเข้ามาตรงหน้านางทันที “เป็นอะไร?บาดเจ็บทำไมไม่บอก?”โม่ฉีหมิงมองดูหน้าท้องนางที่มีรอยแดงเขารีบแย่งไข่จากมือนางมา “ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าเป็นห่วงข้าเป็นหมอก็รู้ว่าต้องจัดการกับแผลยังไง”โล่หวินหลานตอบโต้ไป โม่ฉีหมิงมองนางนางมองตาของเขากลับดวงตาเรียวบางที่มองแล้วก็ทำให้นางตกหลุมรักมากขึ้นทำให้นางหยุดมองไม่ได้แต่ว่าต่อมานางก็โดนเข้ากระชากไปนั่งที่เตียง โล่หวินหลานรู้สึกว่าเจ็บหลังอย่างมากยังไม่ทันได้สติก็มีเสียงที่เย็นชาส่งมาว่า:“นอนลง” นางนอนลงตามคำสั่งมองโม่ฉีหมิงด้วยสายตาที่เปล่งประกายเหมือนรอว่าเขาจะทำอะไรต่อ และแล้วโม่ฉีหมิงก็มองไปที่ไข่ที่อยู่ในมือนางและก็รีบคว้ามาเปิดเสื้อนางขึ้นมาช้าๆเห็นรอยช้ำที่ท้องนางสายตาก็เย็นชาลงไปอีก “ใครทำ?”เขาจับไข่ไว้และถูลงไปเบาๆและถามด้วยสีหน้าที่เย็นชา โล่หวินหลานทำหน้าเคลิ้มจนไม่อยากจะพูดแล้วนางมองหน้าเขาที่ดูตั้งใจอย่างมากนางมองเขาเงียบๆอยู่อย่างนั้น ท่านอ๋องที่อดทนไม่ได้มองเขานานขนาดนี้และไม่กระพริบตาเลยสักครั้ง “อย่ามองข้าเช่นนี้……”โม่ฉีหมิงก็พูดขึ้นเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์มากและพูดอย่างเย็นชาต่อว่า:“เจ้าไม่บอกข้าก็รู้ว่าเป็นใครเหย่เซียวหลัวกล้าลงมือกับเจ้านางคงอยากตายมาก” “เฮ้อข้าก็กรีดนางไปนางก็คงไม่ดีถึงไหน”โม่หวินหลานพูดขึ้น โม่ฉีหมิงหยุดลงยิ้มและมองโล่หวินหลาน:“อ้อ?เจ้ากรีดที่ไหนก็ของนางล่ะ?” “คอ!” พอพูดถึงเรื่องของมีดเมื่อกี้โล่หวินหลานก็นึกถึงตอนที่ตัวเองย้อนอดีตมาที่นี้ครั้งแรกอยู่ในหอแต่งงานคืนแรกตัดชีวิตที่สำคัญของหลินอ๋องไปตอนนั้นนางทำหน้าเย็นชาไม่รู้เลยว่ามีเรื่องอะไรวันนี้มีความรู้สึกแล้วก็มีความสัมพันธ์เช่นนี้เหมือนทุกคนต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเองและทำร้ายกันได้ทุกเมื่อ โม่ฉีหมิงยิ้มออกมาเขาเชื่อว่าโล่หวินหลานกรีดไปที่คอเหย่เซียวหลัวจริงเพรายังไงเขาก็นึกถึงอดีตขึ้นมา “นางมาหาข้าและถามเรื่องของเวิ่นอ๋องตอนนี้เหมือนทั่วเมืองกำลังตามหาเวิ่นอ๋องอยู่”โล่หวินหลานนึกย้อนไปนึกเรื่องที่โม่ฉีหมิงได้พูด โม่ฉีหมิงไม่คิดถึงเรื่องของเวิ่นอ๋องเลยสักนิด:“ทำไมนางถึงมาหาข่าวของเวิ่นอ๋อง?”โม่ฉีหมิงถามขึ้นและมือที่เอาไข่ถูอยู่นั้นก็หยุดลงช้าๆ คำถามนี้ทำเอาโล่หวินหลานอึ้งเหย่เซียวหลัวไม่ถูกกับนางอยู่แล้วทำไมถึงมาใกล้นางและถามเรื่องของเวิ่นอ๋องนางอาจจะมีหลักฐานไม่เช่นนั้นนางคงไม่มาถามโล่หวินหลาน โล่หวินหลานปัดมือของโม่ฉีหมิงที่จับท้องนางเอาไว้มองเขาและพูดว่า:“เจ้ากำลังสงสัยข้างั้นเหรอ?” “ไม่ใช่ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ทำหรอกต้องมีคนบอกเหย่เซียวหลัวให้มาหาเจ้าแน่พวกเราต้องหาคนๆนั้นให้เจอ”โม่ฉีหมิงจับมือนางเอาไว้และพูด โล่หวินหลานไม่ได้ตอบโม่ฉีหมิงมองนางด้วยสายตาที่อ่อนหวานต่อมาก็เอามือไปวางไว้ที่ท้องนางต่อรอยแดงนั้นทำให้เขาดูแล้วก็เจ็บปวดใจมากไม่ว่าใครแค่มาแตะต้องนางเขาจะไม่ปล่อยไว้แน่ถ้าทำได้ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องทุกอย่างได้ “โกรธเหรอ?”โล่หวินหลานมองนางหน้านางแดงระเรื่อพอฟังคำของเขาก็ส่ายหัวอย่างเขินอายไม่นานโม่ฉีหมิงทนไม่ไหวก็เลยจูบนางจูบลงที่ปากนางไว้แน่น โล่หวินหลานไม่คิดว่าเขาจะจูบนางและนางก็คิดว่าปอดนางโดนดูดอากาศไปหมดมือทั้งสองข้างตีเขาจนนางเริ่มหายใจไม่ออกเขาถึงจะผละออกจากปากนาง ทั้งสองคนหายใจแรงโม่ฉีหมิงใช้มือสัมผัสหลังของนางเบาๆเหมือนจะกอดร่างกายที่บอบบางของนางไว้ในอ้อมกอด คืนนั้นเหมือนมีบรรยากาศและความทรงจำที่อบอุ่นผุดขึ้นมาในสมองนางเรื่อยๆความรู้สึกเจ็บก็มาอีกแล้วโม่ฉีหมิงก็ใช้มือจับร่างกายนางเอาไว้เหมือนพานางไปตะลอนโลกอื่น มือวิเศษนั้นสอนแทรกเข้าไปในร่างกายทุกส่วนของนางมือที่เย็นเฉียบสัมผัสลงที่เนื้อหนังที่อุ่นของนางความรู้สึกนั้นก็เหมือนดั่งโลกไฟและน้ำแข็งมาเจอกัน “อย่า……”โล่หวินหลานจับมือเขาเอาไว้ แต่ว่าพอพูดก็โดนเขาจูบอีกครั้ง ช่างเถอะนางไม่ขัดแล้วก็ให้เขาทำตามใจตัวเองแบบนี้ไป