ตอนที่107 พ้นขีดอันตราย

ต๭นที่107 พ้นขีดอันตราย หลังจากที่ป้อนยาห้ามเลือดแล้วนั้น โล่หวินหลานก็ป้อนยาชาให้เขากินอีกครึ่งถ้วยใหญ่ จนสวินโม่ค่อยๆสลบ มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของสวินโม่นั้น โล่หวินหลานเองก็ทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ มิเช่นนั้นอาจจะเสียเลือดมากเกินไป โล่หวินหลานใช้น้ำเกลือมาล้างที่แผลของเขา จากนั้นก็นำผ้ามาเช็ดที่คอ แต่ว่าตอนนี้ยังคงมีเลือดไหลออกมา เลือดและน้ำเกลือไหลปะปนกัน จนสุดท้ายก็หยิบผ้าที่ติดเอาไว้ออกมาได้ หลังจากนำเศษผ้าที่ติดอยู่ออกมาได้นั้น นางก็เห็นบาดแผลชัดเจน ซึ่งบาดแผลนั้นมีความยาวประมาณหนึ่งจุดห้าเซนติเมตร ถึงแม้ว่าความยาวของแผลนั้นจะยาวกว่าแผลทั่วไป แต่สิ่งที่โชคดีคือไม่ลึกมาก ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ แต่ว่าก็มีโดนเส้นเลือดฝอยต่างๆ ซึ่งแต่ละเส้นก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดหย่อน โล่หวินหลานใช้สำลีชุบน้ำเกลือแล้วเอามาเช็ดบริเวณปากแผล เพื่อเตรียมผ่าตัดให้เขา แต่ว่าสำลียังไม่ทันโดนแผล ก็มีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก จำทำให้นางเองก็ตกใจ "พระชายา มีเลือดไหลออกมา！ตอนนี้เราควรทำเช่นไร?" เย่หวินรีบร้องตะโกนขึ้น ตอนแรกยังทรงตัวอยู่เลย เหตุใดจู่ๆถึงมีเลือดไหลออกมาเช่นนี้? สำหรับเย่หวินแล้ว นางไม่เคยเห็นคนที่เลือดไหลมากขนาดนี้แล้วไม่ตาย ซึ่งนั่นก็หมายความว่าสวินโม่......รอดแล้ว? สวินโม่และนางติดตามรับใช้ท่านอ๋องมานาน ถึงแม้ว่าปกติจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันนัก แต่ตอนที่นางโดนวางยาพิษ เขาก็ไม่นอนสามวันสามคืน เพื่อที่จะคิดยาทอนพิษมาช่วยชีวิตนางเอาไว้ ตอนนั้นเขาช่างเหย่อหยิ่ง นอกจากท่านอ๋องแล้วก็ไม่เคยมองใครเลย คำขอบคุณของนางก็เปรียบเหมือนเสียงลมที่พัดผ่าน ความไม่พอใจในตอนนั้นค่อยๆแปลเปลี่ยนไป ลมหายใจของโล่หวินหลานไม่คงที่ หัวใจของนางเต้นแรง นี่น่าจะเป็นผลของการที่เกร็ดเลือดลดลงต่ำ จึงทำให้เลือดออกจำนวนมาก "เย่หวิน เจ้ารีบไปต้มยาห้ามเลือดเร็ว！"โล่หวินหลานร้องตะโกนขึ้น จากนั้นพยายามควบคุมสติของตนเอง สวินโม่ เจ้าห้ามเป็นอะไรนะ โล่หวินหลานให้สำลีห้ามเลือดของเขาไม่หยุด สีหน้าของสวินโม่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งดูแย่ลง จากใบหน้าที่ซีดขาวค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นสีม่วง เงยหน้ามาอีกครั้งหนึ่ง หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายค่อยๆเย็นลง นางมองการเปลี่ยนแปลงนี้ก็ยิ่งตกใจ นี่คือช่วงเวลา.....ที่เขากำลังจะหมดแรง！ ในระยะเวลาสั้นๆ จากการผ่าตัดที่ดูท่าจะเป็นไปได้ด้วยดีนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้น โล่หวินหลานจึงต้องใช้ความพยายามมากกว่าเดิม เย่หวินเอายาห้ามเลือดเข้ามาด้วยความรวดเร็ว โล่หวินหลานเองก็รีบป้อนยาให้เขา หลังจากที่ดื่มไปสองถ้วยใหญ่ก็เริ่มทำการผ่าตัดทันที จากการเสียเลือดจำนวนมาก ทำให้ร่างกายของสวินโม่อยู่ในช่วงเวลาที่กำลังจะหมดแรง ซึ่งเป็นสิ่งที่โลหวินหลานเองก็ไม่สามารถควบคุมได้ ทำได้เพียงค่อยๆมองเขาไม่มีความรู้สึก "พระชายา ทำไมตัวของสวินโม่ถึงได้เย็นเช่นนี้? เหตุใดใบหน้าของเขาจึงเป็นสีม่วง?" เย่หวินเอามือไปที่จมูกของเขาเพื่อดูว่าเขายังหายใจอยู่หรือไม่ จากนั้นก็รีบถึงมือกลับ "อ่า！ทำไมถึงได้หายใจรวยรินเช่นนี้?" "ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังหยุดพักชั่วครู่" น้ำเสียงของโล่หวินหลานนั้นดูเหนื่อยล้า ทุกครั้งเวลาทำการผ่าตัดก็จะมีสวินโม่คอยอยู่ข้างกายช่วยนาง นางจัดการทางด้านแพทย์ปัจจุัน ส่วนสวินโม่ก็เตรียมยาด้านแพทย์แผนจีน พวกเขาทั้งสองร่วมมือกันทำงานอย่างดี แต่ว่าตอนนี้ สวินโม่กลับนอนอยู่บนเตียงเป็นคนบาดเจ็บเองเสียนี่ และคนที่ต้องทำการรักษาให้ก็คือนาง นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าตนเองช่างอ่อนแอ เมื่อโชคชะตาลิขิคมาเช่นนี้นางก็ไม่อาจฝืนได้ "ช่วงเวลาพักผ่อน? มันคืออะไร?" เย่หวินถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ "สาเหตุเพราะเขาเสียเลือดจำนวนมากจึงทำให้ร่างกายต้องพักตนเองเอาไว้ เย่หวิน เจ้ายกหัวของสวินโม่ให้สูงหน่อย แล้วทำให้ช่วงร่างต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย เช่นนี้จะทำให้เลือดไปเลี้ยงหัวใจได้ง่ายขึ้น ต้องทำแบบนี้ต่อไปนะ" โล่หวินหลานพูดขึ้น จากนั้นก็ค่อยๆให้เย่หวินพยุงตัวเขา เมื่อไม่มีเทคโนโลยีอย่างยุคปัจจุบันคอยช่วยเหลือ ก็คงต้องเพิ่มการไหลเวียนของเลือดด้วยวิธีนี้ สวินโม่ฝึกวรยุทธ์มาาน ร่างกายของเขาน่าจะแข็งแรงได้ หากทำเช่นนี้ต่อไป เลือดต้องกลับมาไหลเวียนดีแน่ ถึงแม้ว่าเย่หวินเองจะฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ไม่ว่าโล่หวินหลานจะให้ทำอะไรนางก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด ตอนนี้ คนเดียวที่นางเชื่อก็คือโล่หวินหลาน เมื่อร่างกายอยู่สภาพนี้ต้องทำการรักษาอย่างเร็วที่สุด แต่ว่าการผ่าตัดก็ไม่สามารถช้าลงได้ โล่หวินหลานจึงจัดการเย็บที่บาดแผลของเขา เพราะเช่นนี้ถึงจะเป็นการห้ามเลือดได้ดีที่สุด และจะทำให้อาการคงที่ เหงื่อของนางไหลลงมาจากหน้าผาก ไม่มีใครช่วยซับเหงื่อให้นาง ทำได้เพียงใช้หัวไหล่มาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาเท่านั้น ระหว่างที่นางกำลังอึดอัดนั้น ก็มีผ้าค่อยๆมาซับที่หน้าผากของนาง นางหันไปมองตามด้วยความตกใจ เพราะโม่ฉีหมิงยืนอยู่ข้างหลังและกำลังเช็ดเหงื่อให้นาง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อเห็นหน้าเขา โล่หวินหลานก็สามารถสงบสติอารมณ์ของตนเองลงได้ ยังคงต้องผ่าตัดต่อ โล่หวินหลานบอกกับตัวเอง ต้องสู้กับยมทูตที่จะนำตัวเขาไปจนถึงวินาทีสุดท้าย "เอาเข็มและสายให้ฉัน" ในที่สุดก็มาถึงขั้นตอนนี้ โล่หวินหลานมองหันหลังกลับมา ยังคงมีโม่ฉีหมิงที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการผ่าตัด เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าของสองอย่างที่นางต้องการคืออะไร ！ "ท่าน......" ขณะที่โล่หวินหลานกำลังจะเอ๋ยชื่นนั้น โม่ฉีหมิงก็หยิบเข็มและสายออกมาจากกระเป๋ายา นางตกใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงได้รู้ หลังจากที่รับของนั้นมานางก็รีบจัดการเย็บบาดแผลของสวินโม่ ด้วยความชำนาญ โม่ฉีหมิงที่มองความชำนาญของนางนั้น ในใจก็ตกใจเล็กน้อย ที่แท้โลกของเราก็มีการรักษาวิธีนี้ด้วย หลังจากที่ทำการผ่าตัดเสร็จแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีท้องปลา มีเส้นสีขาวลาดยาวผ่านก้อนเมฉ เย่หวินยังคงไม่หยุดทำหน้าที่ของตนเอง ไม่แม้แต่จะพัก โล่หวินหลานจับดูอุณหภูมิในร่างกายของสวินโม่ ตอนนี้ใบหน้าของเขาเริ่มกลับมาดีขึ้น จากที่เป็นสีม่วงนั้นก็อ่อนลง อุณหภูมิในร่างกายเองก็ค่อยๆสูงขึ้น ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว นางจึงให้เย่หวินหยุดการกระทำนั้น แล้วเปลี่ยนมาเพิ่มผ้าห่มให้เขาอีกผืน จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องที่มีแต่กลิ่นคาวของเลือด "ไม่เป็นไรใช่ไหร?" สีหน้าของโม่ฉีหมิงดูไม่ดีนัก โดยเฉพาะตอนที่เขามองหน้าโล่หวินหลานที่เป็นสีขาวซีด "หม่อมฉันไม่เป็นไร ฉินหยิ่นสั่งให้คนเก็บกวาดห้องนะ ต้องสะอาดทุกซอกทุกมุม จากนั้นก็ย้ายสวินโม่ไปพักที่ห้องนั้น" โล่หวินหลานรับสั่ง ฉินหยิ่นเองก็พยักหน้า หลังจากท่นางพูดจบ นางก็หน้ามืด โม่ฉีหมิงจึงโผเข้าอุ้ม แล้วรีบพานางไปที่ห้อง โล่หวินหลานที่อยู่ในอ้อมกอดของเขานั้น เมื่อเงยหน้าก็สามารถมองเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้แล้ว เขามีผิวหน้าที่ขาวดุจแพรไหมจนผู้หญิงยังต้องอิจฉา จากนั้นก็มองต่ำมาที่หน้าอกของเขา อ้อมกอดนี้มีเพียงนางเท่านั้นที่สามาถอิงแอบได้ "เจ้าหลับสักตื่นเถอะ" โม่ฉีหมิงวางนางลงบนเตียงด้วยความเบามือ จากนั้นก็หยิบผ้าห่มมาให้นางห่ม "อื้ม" โล่หวินหลานโอบกอดที่เอวของเขาแล้วพล้อยหลับไป เวลาผ่านไปนานมาก หรูซูยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ตั้งแต่ตอนที่ท้องฟ้าเป็นสีดำจนกลายมาเป็นสีฟ้าเพราะแสงอาทิตย์ แสงแดดสาดส่องมาที่ตัวของนาง บนใบหน้าของนางมีคราบน้ำตา ทั้งๆที่เมื่อคืนนางสามารถเลือกวิธีตาย แต่ทำไมสวินโม่กลับเข้ามาช่วยนางเอาไว้ โลกใบนี้ช่างโหดร้ายนัก และการปรากฎตัวของเขายิ่งทำให้ทุกอย่างดูโหดร้ายกว่าเดิม นางไม่สามารถที่จะหักหลังองค์รัชทายาทได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายสวินโม่ด้วย รอเขาฟื้นขึ้นมาก่อน นางจะถามทุกอย่างให้เข้าใจ หากนี่เป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด นางก็จะยอมเอาชีวิตของนางคืนให้เขา "อ่า！"จู่ๆก็มีคนมาจับที่ผมของนาง คนคนนั้นคล้ายกับคนบ้า ไม่อาจรับมือกับความเจ็บปวดที่เกิดขึน้ได้ หรูซูพยายามใช้ตัวดันตัวเองขึ้นมา แต่ว่าเนื่องจากนางนั่งมาทั้งคืนแล้ว ทำให้ไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นยืนนได้ นางพยายามที่จะลุกขึ้นเดิน ทุกย่างก้าวที่เดินนั้นก็เห็นเลือดไหลไปตามทาง ซึ่งเลือดพวกนี้ก็เป็นเครื่องหมายืนยันที่ดีว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉินหยิ่นเปิดประตูออก แรงจากมือใหญ่ของเขาทำให้นางล้มไปอีกทางของเตียง "เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว เจ้าก็อยู่ที่นี่คอยดูแลเขาเถอพ" เสียงหยาบพล่าพูดขึ้นที่ค้างหู พอดีเลย นางเองก็อยากทำเช่นนี้ หรูซูไม่สนใจกับความเจ็บปวด นางมองไปยังสวินโม่ที่ตอนนี้นอนหลับเพราะฤทธิ์ของยา แล้วยกน้า เพื่อให้เขาดื่ม นี่เป็นสิ่งที่นางติดค้างเขาเอาไว้ หากว่าเขาฟื้นแล้วอยากให้ทำอะไร นางยินดีจะยอมทุกอย่าง มองดูความตั้งใจในการดูแลสวินโม่ของนางนั้น ฉินหยิ่นจึงเดินออกไป สวินโม่คอยติดตามรับใช้โม่ฉีหมิงมาหลายปี โม่ฉีหมิงเข้าใจทุกสิ่งที่เขาทำ หากนางไม่มีความสำคัญมากพอ เขาคงไม่ถึงขั้นต้องเอาชีวิตตอนเองมาแลก หรูซูคนนี้ มีบทบาทอย่างไรในชีวิตของเขากันแนนะ? หรูซูเฝ้าอาการของเขาตลอดสามวัน ทางด้านโล่หวินหลานเองนั้นก็ไปเปลี่ยนยาให้เขา เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงยังไม่ฟื้น หรือเป็นเพราะว่าตัวเขาเองนั้นไม่ยอมที่จะตื่นขึ้นมา หรือจะเป็นเพราะทางด้านจิตใจ ยาชานั้นหมดฤทธิ์ในวันที่สาม โม่สวินค่อยๆลืมตาขึ้น เขามองเห็นหรูซูเป็นคนแรกก็พูดขึ้น“ยี่ย่าง……” เขาพูดสองคำนี้ด้วยเสียงแหบพล่า หรูซูที่กำลังใช้ผ้าซับหน้าให้เขานั้น ก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน จากนั้นก็รีบเช็ดไปที่หน้าผากของเขา แต่ว่าแขนของนางถูกเขาจับเอาไว้แน่น "เจ้าไม่ใช่นาง เจ้าไม่ใช่ยี่ย่าง......" เสียงของเขาแหบพล่า ซึ่งกระทบต่อจิตใจของหรูซูเล็กน้อย เพราะใบหน้าของนางละหม้ายคล้ายคลึงกับยี่ยางมาก หรูซูพึ่งเข้าใจว่า ที่แท้เขาก็เป็นแค่ตัวแทนของใครคนนั้น เพราะใบหน้านี้ของนางจึงทำให้สวินโม่ช่วยชีวิตนางเอาไว้เมื่อคืน เพราะใบหน้านี้ทำให้สวินโม่อยากจะรับนางเป็นลูกศิษย์ ตอนนี้ใจของนางรู้สึกเฉยชา เพราะนางถูกคนอื่นมองเป็นเพียงแค่ตัวแทนของอีกคน โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับนางอยู่กันแน่ สวินโม่เองก็เป็นเช่นนี้ องค์รัชทายาทเองก็เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วนางโชคดีหรือไม่ดีกันแน่? นางเก็บความรู้สึกเอาไว้แล้วมองนิ่งไปที่สวินโม่“ข้าไม่ใช่ใครคนนั้น ข้าคือหรูซู" ตัวของสวินโม่สั่นเทา เขาไม่พูดเป็นเวลานาน เมื่อคืนเป็นเพราะว่าเขาวู่วามจึงมองนางเป็นยี่ยาง และยอมตายแทนนางได้ เป็นเพราะเมื่อหลายปีก่อนหญิงสาวที่ชื่อยี่ยางก็ใช้วิธีนี้ ในการยอมตายเพื่อเขา