ตอนที่124เปิดเผยความในใจ

ต๭นที่124เปิดเผยความในใจ พิการ？มือที่ถือจอกเหล้าของจินชื่อสั่นที่เขาพูดคงจะไม่ใช่……หมิงอ๋องนะ！ถ้าเกิดเป็นหมิงอ๋องจริงๆถ้าอย่างนั้นเขามองผิดเห็นตัวเองเป็นโล่หวินหลานอย่างนั้นหรอ? จินชื่อสูดหายใจเข้าลึกๆคิดไม่ถึงเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะซับซ้อนกันถึงขนาดนี้เขากลับคิดว่าคนที่องค์รัชทายาทชอบเป็นตัวเองมาโดยตลอดแววตาของเขาค่อยๆเศร้าสลดลงไป. ในสมองเขามีภาพเรืองร่างของโล่หวินหลานปรากฏออกมาอย่างไม่ขาดสายเขากับโล่หวินหลานเคยเจอกันแค่ครั้งดียวไม่พูดตามความจริงแล้วน่าเป็นสองครั้ง. ครั้งแรกคือตรงปากประตูทางเข้ายองเชียงโหลวตอนนั้นรัชทายาทอารมณ์ไม่ค่อยดีนักเดินข้าไปข้างในด้วยตัวเองเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองรัชทายาทด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่ออยู่อย่างไกลๆเขานึกว่าเป็นเป็นคุณหนูของบ้านไหนชอบองค์รัชทายาทด้วยความอิจฉาริษยาของผู้หญิงตอนนั้นเขาจึงไปเดินโอดอ้อนออเซาะรัชทายาทเข้าไปข้างในยองเชียงโหลว. ครั้งที่สองคือที่ด้านนอกร้านตัดเสื้อเขาออกมาหยิบเสื้อผ้าที่รัชทายาทสั่งให้คนตัดให้ด้วยตัวเองแต่กลับเจอหลินอ๋อง.เขาเคยได้ยินว่าหลินอ๋องเป็นานอ๋องที่เสเพลมาก่อนแต่ด้วยความที่ติดอยู่ที่บรรดาศักดิ์ของตัวเองเขาไม่ปฏิเสธให้เด็ดขาดมากนักแต่อยู่ดีๆไม่รู้ทำไมโล่หวินหลานถึงยอมออกหน้ามาช่วยเขาพูด. นี่คือครั้งที่สองที่เขาได้เจอกับโล่หวินหลานการเจอกันในครั้งนั้นทำให้เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกันผู้หญิงคนอื่นอย่างน้อยในทางด้านวาจาและความฉลาดคือดีกว่าผู้หญิงคนอื่นมากเพราะว่าเขาพบว่าหลินอ๋อง……กลัวโล่หวินหลานนิดหน่อย！ “องค์รัชทายาทข้าคือหวินหลานข้ามาแล้วทุกคำที่ท่านพูดมาข้าได้ยินหมดแล้วข้ายินดีที่จะไปกับท่านข้ายินดีที่จะทิ้งทุกอย่างที่มีอยู่ในตอนนี้แล้วหนีไปกับท่าน”จินชื่อกระซิบที่ข้างหูขององค์รัชทายาทเบาๆ. เขาอยากจะเห็นว่าองค์รัชทายาทมีความรู้สึกกับโล่หวินหลานมากน้อยแค่ไหนหรือไม่ก็เขาจะสามารถได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิดออกจากปากขององค์รัชทายาทได้บ้างสักนิด. เป็นไปอย่างที่คาดเอาไว้พอพูดคำนี้ออกไปร่างกายขององค์รชทายาทก็สั่นและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากงอกเหล้าด้วยแววตาที่สลึมเสลอนัยตาส่องแสงเป็นประกายแบบที่จินชื่อไม่เคยเห็นมาก่อน. มือใหญ่ๆของเขาบีบไหล่ของจินชื่อไว้แน่นบีบแรงจนตัวเขาใกล้แตกแล้ว. “จริงจรองหรอ？เจ้าจะยอกออกมาจากเขาแล้วไปกับข้า？” จินชื่อพยักหน้าอย่างอายๆ。 รัชทายาทกอดเขาเข้าไปไว้ในอ้อมอกอย่างรวดเร็วบนตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าแต่อ้อมกอดของเขากลับทำให้คนสงบและสบายใจ. “องค์รัชทายาทท่านชอบข้าตรงไหน?ข้าแต่งงานกับหมิงอ๋องแล้วแล้วยังเป็นน้องสะใภ้ของท่านอีกถ้าหากว่าพวกเราสองคนอยู่ด้วยกันจะทำให้ถูกคนประนามนอกจากนี้ท่านยังเป็นกษัตรย์ในอนาคตอีกพวกเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง?”ตอนที่จินชื่อพูดคำนี้ออกมานั้นหัวใจของเขาเต้นตุบตุบนางทั้งกลัวคำตอบของเขาแล้วก็กังวลลว่าเขาจะไม่ตอบ. ผ่านไปนานสักระยะนึงก็ยังไม่ได้ยินคำตอบของรัชทายาทจินชื่อตบหลังเขาเบาๆเพื่อบอกให้เขาตอบแต่ก็ยังไม่มีปฏิกริยาแต่อย่างใดภายในห้องเงียบสงัดเหมือนได้เสียชีวิตไปแล้ว. “องค์รัชทายาท？” นางผลักไหล่ของเขาออกถึงจะพบว่าเขาหลับลงไปแล้ว. จินชื่อจ้องเขาอยู่นานมากในใจสับสนและทรมานไม่รู้ว่าควรจะรักษาความสัมพันธ์นี้กับเขาไว้ต่อไปหรือว่าควรจะออกห่างจากชีวิตของเขา. นางไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาเป็นอย่างไรกันแน่มันอธิบายไม่ได้ความรู้สึกมันซับซ้อนมาก. แต่ว่าความลับนี้เป็นของนางแล้วในเมื่อองค์รัชทายาทชอบโล่หวินหลานถ้าอย่างงั้นนางก็ลงมือได้ง่ายขึ้นเยอะเลย. ความสัมพันธ์ระหว่างองค์รัชทายาทจากศัตรูเปปลี่ยนมาเป็นพันธมิตรกันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีเวินอ๋อนจะต้องคิดไม่ถึงแน่ๆว่าเรื่อที่เป็นรูปธรรมแล้วจะยังสามารถเปลี่ยแปลงได้การโจมตีสำหรับเขาในครั้งนี้จะต้องถึงเจ้า่ชีวิตแน่นอน. แต่งงานกับพี่สามที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลยแล้วยังเป็นสิ่งที่แย่งมาจากมือพี่ชายตัวเองยากที่จะหลีกเลี่ยงจากการถูกคนประณาม. กลางดึกโล่หวินหลานานั่งค้ำคำเล่นก้วชาที่อยู่ในมืออย่างเบื่อหน่ายเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคนที่นั่งอยู่เดินลงมาอย่างช้าๆเงาร่างนั้นปกคลุมตัวเขาที่อยู่ด้านหน้า. “มีคนสุขก็ต้องมีคนทุกข์คนที่ได้รับชัยชนะไปจะเป็นใครกันนะ”โล่หวินหลานาพูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ. “ตนมีความสามารภก็จะได้โลกหล้าไปใครจะทกข์จะทุกข์นั้นก็เป็นชะตากรรมของเขาขอเพียงแค่พวกเราได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขใครจะชนะนั้นก็ไม่ได้สำคัญอะไร”คำพูดโม่ฉีหมิงไร้เยื่อใยมากเย็นชาซะจนทำให้คนรู้สึกกลัว. โล่หวินหลานาเงยหน้าขึ้นโก่งคิ้วขึ้นแล้วมองไปทางเขานางพยักหน้าขึ้นมาด้วยความสนใจ“นานๆทีเจ้าถึงจะมีความตระหนักสูงถึงขนาดนี้ภายภาคหน้าภ้าหากให้เจ้าเลือกระหว่างข้ากับสิ่งที่เจ้าอยากได้เจ้าจะเลือกปล่อยสิ่งไหนไป?” ไม่ใช่ว่าเขามีเจตนาที่จะถามอย่างนี้แต่ว่านี่คือเรื่องที่กำลังวิตกอยู่จริงๆดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้วเขาไม่มีทางที่จะอยู่อย่างสงบได้อย่างนี้อีกต่อไปแล้วยกตัวอย่างเรื่องในครั้งนี้พูดเช่นบาดแผลที่ขาเขาเพิ่งจะหายสนิทเช่นตัวนางเอง.ทุกสิ่งทุกอย่างก็เพื่อทำเพื่ออนาคตในภายภาคหน้าของเขา. ในชีวิตคนเรายากที่จะเลี่ยงการตัดสินใจได้ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะราบรี่นได้ตลอดอนาคตพวกเขาอาจจะต้องประสบปัญหาอีกเยอะแยะ. โม่ฉีหมิงขมิบปากไปมาผ่านไปนานสักพักถึงจะได้ยินเขาพูดออกว่าเบาๆว่า“สิ่งที่ข้าต้องการ……”ตอนที่เขาพูดประโยตนี้ออกมาสายตาเขามองไปยังเรือนราของนางเขามองจากบริเวณลำคอไปจนถึงบริเวณหน้าอกเขามองนางด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม“ไม่มีอะไรที่จะทำให้ข้าต้องการได้ไปมากกว่าตัวเจ้า” สายตาอันร้อนแรงของเขาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของนางแล้วยื่นมือไปอุ้มนาขึ้นมาเขาเดินผ่านในแสงเทียนที่เจิดจรัสอยู่ท่ามกลางความมืดไปถึงห้อง โล่หวินหลานถูกเขาวางลงไปที่เตียงอย่างแรงสิ่งที่นางอยากพูดกลืนหายในในจูบ“ข้ากำลังถามเจ้าอย่างตั้งใจอยู่นะ……” นอกจากเรื่องนี้แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้โม่ฉีหมิงใส่ใจได้มากขนาดนี้. นอกจากคนที่กำลังอยู่ภายในเรือนรางของเขาแล้วเขาอะไรก็ไม่ต้องการทั้งนั้น. สามวันต่อมาในที่สุดฮ่องเต้ก็มีพระราชฏีกาตัดสินโทษของแม่ทัพต่วนลงมา แต่เนื่องมาจากเรื่องนี้เกี่ยวพันธ์กับข้าราชบริพาลเยอะเกินไปถ้าเอาคนทั้งหมดที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่ทัพต่วนมาลงโทษทั้งหมดละก็เกรงว่าคงจะทำให้ราชสำนักสั่นครอนชาวบ้านอยู่อย่างไม่สงบส่งผลเสียต่อประเทศชาติดังนั้นฮ่องเต้จึงได้นำแค่ตัวการใหญ่ทั้งสองคนคือหลี่ซันและใต้เท้าซิวจองจำไว้ตลอดชีวิตแม่ทัพพต้วนนั้นถูกส่งตัวออกไปยังหลิงนานและถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาในเมืองหลวงไตลอดชีวตและสาวใช้ใกล้ชิดจำนวนสองร้อยคนถูกนำไปขายเป็นทาสส่วนพ่อแม่ของพวกเขานั้นพระองค์ทรงมีพระเมตตาท่านเพียงแค่ลดบรรดาศักดิ์เป็นสามัญชนและสั่งห้ามไม่ให้บุตรหลานของตระกูลต่วนเข้าเป็นข้าราชการได้อีกต่อไป. หลังจากนั้นก็ได้สั่งการปิดและค้นจวนแม่ทัพจากการค้นเรือนมืทัพในครั้งนี้ค้นพบเงินและทองคำมากถึงอย่างละแสนขีดและพวกหยกพลอยและเครื่องประดับอีกมากมายนับไม่ถ้วนนอกจากนั้นในจวนยังมีรูปภาพชื่อดังที่แม่ทัพต่วนเป็นจำนวนประมาณสิบกว่ารูปและห้องเก็บเงินยังมีขนาดเทียบได้ถึงครึ่งนึงของคลังประในประเทศอีกด้วย.จำนวนทรัพย์สินที่ได้จากการยึดและค้นหาอันมหาศาลในครั้งนี้นั้นทำให้ประชาชนตกตลึงเป็นอย่างมาก. หลังจากที่พระสนต้วนทราบเรื่องนี้ก็ได้สลบลงไปอีกรอบเวินหวางชื่อนั้นพอทราบเรื่องนี้ก็แทบจะไม่กล้าที่จะย่างกายออกจากประตูบ้าน. ส่วนข้าราชดรที่อยู่ในตัวเมืองหลวงก็ได้นำเรื่องราวของแม่ทัพต่วนเอามาแต่งเรื่องมาเป็นเรื่องราวเอามาพูดและร้องทำนองเพลงกันตากตรอกซอกซอยกันอย่างสนุกสนาน. ขณะที่ข่าวการยักยอกและรับสินบนของแม่ทัพต่วนนั้นได้ถูกเอาไปพูดกันโดนไม่มีท่าทีที่จะหยุดนั้นวันมงคลของเย่เซียวหลัวกับองค์รัชทายาทก็ใกล้เข้ามาถึง. อากาศค่อยๆหนาวขึ้นมาเรื่อยๆโล่หวินหลานตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆนารุ้สึกได้ถึงอากาศหนาวเย็นที่พัดเข้ามาในห้องอากาศหนาวพัดตามที่เข้ามาจากการเปิดปิดของประตูนั้นหนาวจนเข้ากระดูก. โล่หวินหลานคลุมผ้าห่มไว้อย่างแน่นหนานางพลิดตัวไปพบว่าบริเวณเตียงที่อยู่ข้างๆนั้นว่างเปล่า. นางตบมือลงไปที่หมอนความง่วงของนางนั้นมีมากกว่าจะตื่นตอนที่นางกำลังจะนอนหลับลงไปอีกครั้งกลับได้ยินเสียงเบื่อหน่ายที่ส่งมาจากด้านหลังว่า“ทำไมถึงหิมะตกแล้วละ?ฤดูหนาวปีนี้มาเร็วยิ่งกว่าปี่ที่แล้วอีก?” เย่หวินไม่ชอบหิมะโล่หวินหลานเคยได้ยินนางพูดมาก่อนต่างจากนางที่พอได้ยินคำว่าหิมะขึ้นมาสองคำนี้สมองก็ปลอดโปร่งลุกขึ้นมาคลุมผ้าห่มแล้ววิ่งไปทางประตูพอนางพลักประตูออกไปหิมะสีขาวกับลมก็ได้ลอยเข้ามา. บรรยาศข้างนอกเป็นหิมะสีขาวโพลนข้างหลังกำแพงก้อนอิฐสีเขียวขาวโผล่ดอกเหมยเล็กๆออกมาดอกเหมยสีแดงที่กำลังผลิบานอยู่ท่ามกลางที่โปรยปรายนั้นงดงามมาก. “พระราชาท่ายังไม่ได้สวมเสื้อผ้าระวังจะเป็นหวัดหิมะนี้ตกทั้งันท่านอยากจะออกไปดูเมื่อไรก็ได้”เย่หวินเดินปิดตรงหน้านางประตูไปพลางบ่นไปพลาง “งั้นวันต่อๆไปหิมะจะตกบ่อยๆใช่หรือไม่?”โล่หวินหลานเดินตามนางเข้าไปภายในห้องนั้นจุดเตาไฟทำให้อบอุ่นยิ่งนัก เย่หวินพยัหน้า“ใช่เพคะคาดว่าจนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้าหิมะถึงจะหยุดตก” “เย่หวินช่วงหิมะตกปกติแล้วพวกเจ้าเล่นอะไรกัน?”โล่หวินหลานวางผ้านวมวางลงบนเตียงโดยมีเย่หวินตามสวมใส่เสื้อผ้าที่ละชั้นสุดท้ายก็สวมใส่เสื้อนอกที่ปากกระบอกแขนเสื้อและปกคอเสื้อมีขนปุยสีขาวติดอยู่และสวมใส่เสื้อกันลมตัวหนาอีกหนึ่งชั้นในที่สุดก็เป็นอันเสร็จสิ้น เย่หวินทาชาดพร้อมเอ่ยว่า“อืมมก็จะเล่นสิ่งที่กับสาวรับใช้ในจวนเล่นเป็นซะส่วนใหญ่เช่นขว้างบอลหิมะก็คือปั้นหิมะเป็นก้อนกลมๆเมื่อเห็นคนก็ขว้างไปที่คนนั้นแต่ว่าเวลาขว้างบอลก็มักจะโดนซุ่มโจมตีจากทางด้านหลังนอกจากนั้นก็ปั้นหิมะส่วนคนที่เคยฝึกมาเป็นพิเศษก็จะสามารถเล่นละครบนน้ำแข็งได้สวยงามนัก” ฟังที่เย่หวินบรรยายวิธีการเล่นของพวกเขาก็ไม่แตกต่างจากปัจจุบันเท่าไหร่เล่นละครบนน้ำแข็งคงจะหมายถึงการเล่นสเก็ตน้ำแข็งแน่ เมื่อหวีผมเสร้จก็เสียบปักปิ่นหยกลงไปโล่หวินหลานอดใจไม่ไหวที่จะวิ่งออกไปที่ลานด้านนอกพวกสาวรับใช้ทำงานที่รับผิดชอบเสร็จแล้วก็จะแอบไปเล่นที่ห้องโถงที่ไม่ใช้งานทางของเรือนทางทิศตะวันออก “ท่านอ๋องไปไหน?”โล่หวิยหลานยืนอยู่ที่ประตูเรื่อนทิศตะวันออกก่อนที่จะเข้าไปต้องสอบถามตำแหน่งที่อยู่ของโม่ฉีหมิง “ท่านอ๋องออกไปตำหนักรัชทายาทตั้งแต่เช้าก่อนที่จะไปสั่งไว้ว่า……”เย่หวินเอ่ยพูดอย่างจำใจอีกทั้งยังเลียบแบบท่าทางการพูดของโม่ฉีหมิงและรายงานโล่หวินหลานว่า”พระราชาชมชอบหิมะจะต้องออกไปชมหิมะอย่างแน่นอนจำไว้ต้องต้องทำร่างกายนางให้อุ่นเข้าไว้อย่าให้ต้องไอเย็น” นางเลียนแบบได้เหมือนยิ่งนักตั้งใจทำเสียงสูงลึกท่าทางดุดันแต่ดล่หลินหลานเห้นเป็นเรื่องตลกขบขัน “วางใจเถอะข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจหรอก”โล่หวินหลานส่งยิ้มให้นางรอยยิ้มนั้นช่างอ่อนโยนนัก เยหวินทั้งโน้มน้าวไม่ให้นางไปแต่ก็ห้ามไว้ไม่ได้ทำได้เพียงเดินตามนายหญิงไปยังไม่ทันเปิดเข้าไปที่ประตูของเรือนทิศจะวันออกโล่หวินหลางก็ได้ยินเสียงหัวเราะสนุกสนานลอยออกมานางผลักประตูเข้าไปอย่างไม่รีรอวัตถุทรงกลมก็ลอยมาทางใบหน้าของนางในใจของเย่หลินแน่นขนัดถือดึงดาบที่อยู่ข้างหลังออกมาเสียงดาบตัดกับหิมะสีขาวทันใดนั้นหิมะก้อนกลมก็ถูกแยกออก สาวใช้ทั้งหมดล้วนตกใจกลัวเมื่อเห็นโล่หวินหลานที่ยืนอยู่ข้างนอกตกตะลึงอยู่สองวิก็ทยอยคุกเข่าลงกับพื้น มีหญิงสาวคนหนึ่งรีบหน้ามาข้างหน้าเอ่ยขอโทษตัวสั่นสะท้าน”ข้าน้องสมควรตายข้าไม่คาดคิดว่าจะโดนพระราชาข้าน้อยเต็มใจรับโทษ” หัวใจเย่หวินเต้นโครมครามถ้าไม่ใช่เพราะนางออกดาบเร็วการตอบสนองว่องไวนางไม่อยากจะคาดคิดเลยถ้าบอลหิมะลูกนี้กระทบโดนตัวโล่หวินหลานแล้วจะเป็นเช่นไร! แต่ว่าโล่หวินหลานกลับทำเหทือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังคงเดินยิ้มเข้าไปข้างในเสื้อคลุมสีเขียวสดท่ามกลางหิมะสีขาวทำให้ดูเรียบหรูไม่ฉูดฉาด “ไม่เป็นไรพวกเจ้ากำลังเล่นขว้างหิมะอยู่หรือ?ข้าขอเข้าร่วมสักคนได้หรือไม่เอาแบบนี้ดีกว่าพวกเราแบ่งเป็นสองกลุ่มทีมหนึ่งโจมตีอีกทีมป้องกัน”ดล่หวินหลานพูดพร้อมใช้กิ่งไม้ขีดแบ่งเขตแดนบนพื้นเสร็จแล้วก็โดนเสร็จบนพื้น“นี้คือเส้นแบ่งเขตแดนทีมหนึ่งยืนอยู่ตรงนี้คอยรักษาประตูคนนี้ต้องเป็นคนคอยตั้งรับฝ่ายตรงข้าม”