ตอนที่ 33 ต่อสู้กับการแก้แค้น

ต๭นที่ 33 ต่อสู้กับการแก้แค้น “กู้เหยา” เชี่ยวหนานจิ่งพึ่งจะพูดจบ ไม่รู้ว่าโม่ข่ายเดินเข้ามาที่ข้างโต๊ะพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่เรียกชื่อกู้เหยาด้วยเสียงอ่อนโยนตัวของกู้เหยาก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย ตอนแรกก็อยากจะเอาตัวเองบังให้โม่ข่ายอยู่ด้านหลังเพื่อไม่ให้สายตาเชี่ยวหนานจิ่งมองเห็นเขาโม่ข่ายดึงกู้เหยาเข้ามาหาตัวเอง ยกมือขึ้นจับผมยุ่งตรงหน้าผากไปทัดหูไว้ พูดน้ำเสียงอ่อนหวาน “รอนานไหม” ได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่เห็นสีหน้าเขาราบเรียบเหมือนปกติและยังแฝงไปด้วยความอ่อนหวาน ทันใดกู้เหยาก็ไม่กังวลอีกต่อไปเธอมองที่เขาแล้วยิ้ม “คุยงานเสร็จแล้วหรือคะ ”ครับ”โม่ข่ายพยักหน้า กุมมือของเธอ “ไปกันเถอะ วันนี้ผมจะเลี้ยงข้าวคุณ” กู้เหยาพยักหน้า พูดอ่อนหวาน “ตกลงค่ะ” โม่ข่ายจูงมือเธอเดินออกไปตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้หันไปมองเชี่ยวหนานจิ่งเลยราวกับว่าไม่มีบุคคลดังกล่าวเลยเชี่ยวหนานจิ่งมองหลังคนทั้งสองที่เดินจากไปผ่านไปสักพักจึงได้สติกลับมาผู้ชายที่ชื่อโม่ข่ายให้ความรู้สึกเหมือนมีอำนาจบางอย่างกดให้คนรู้สึกต่ำต้อยกว่าแค่เพียงไปยืนข้างเขาก็ทำให้รู้สึกว่าตัวเองเตี้ยกว่าผู้ชายที่ชื่อโม่ข่ายตัวเองเป็นถึงคุณจากชายตระกูลเชี่ยวคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมา เชี่ยวหนานจิ่งโมโหหยิบแก้วกาแฟขว้างออกไป ทำให้คนรอบๆมองมาด้วยความสนใจเขากวาดตามองด้วยสายตาเกรี้ยวกราดคนพวกนั้นจึงรีบหันหัวกลับไปทำเหมือนไม่เห็นอะไรเกิดขึ้น เชี่ยวหนานจิ่งเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่เบอร์หนึ่ง “รีบไปตรวจสอบที่สำนักงานกิจการพลเรือนดูว่ากู้เหยากับโม่ข่ายจดทะเบียนสมรสกันแล้วหรือยัง”โทรศัพท์เสร็จแล้ว เชี่ยวหนานจิ่งจึงมองจากหน้าต่างออกไปที่ด้านนอกเห็นโม่ข่ายกำลังเปิดประตูประครองกู้เหยาขึ้นรถ จากความเคยชินเขาชำเลืองตามองไปที่สัญลักษณ์ของรถเป็นรถรุ่นแลนด์โรเวอร์ที่ดูไม่เตะตาอย่างยิ่งสายตาของเขาโกรธเป็นไฟขับรถกระจอกแบบนั้นก็กล้าจะมาแย่งผู้หญิงของเชี่ยวหนานจิ่งไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆกู้เหยาที่นั่งข้างคนขับหันกลับมามอง พอดีสบเข้ากับสายตาของเชี่ยวหนานจิ่งที่ดุดันพร้อมจะทำร้ายคนภายในใจจึงรู้สึกเป็นทุกข์ โม่ข่ายจับมือกู้เหยาบีบเบาๆ “เมื่อวานที่ผมพึ่งจะพูดกับคุณไป ทำไมลืมเร็วขนาดนั้นเลย” กู้เหยางงงวย “อะไรคะ” โม่ข่ายค่อยปรับอุณหภูมิภายในรถให้สูงขึ้น ถึงหันมามองกู้เหยาพูดอย่างจำใจ “ลืมไปแล้วจริงๆ” กู้เหยา “อะ……..” ยังพูดไม่จบ โม่ข่ายก็ใช้มือโอบไปที่หัวแล้วดึงเธอเข้ามาหาตัวเองประทับริมฝีปากอุ่นร้อนลงไปที่ปากของกู้เหยาเขาใช้ปากกัดเบาๆที่ริมฝีปากแดงนุ่มของเธอเล็กน้อยแล้วปล่อยเธอถามอีกว่า “คิดออกหรือยัง”กู้เหยาตกใจกับการกระทำของโม่ข่ายกะทันหันจนทำให้ลืมในสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ไปหมดตั้งนานแล้วกระพริบดวงตากลมใสมองไปที่โม่ข่ายด้วยความงงงันทำไมกู้เหยาจึงรู้สึกเหมือนกับว่าผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนอีกคนปกติดูเคร่งขรึมไม่พูดอะไรวันนี้ยังมาลวนลามเธออีกโม่ข่ายยกมือขึ้นลูบที่แก้มของเธอ ปลายนิ้วไล้ไปมาเบาๆ “กู้เหยาคุณจะต้องเชื่อใจสามีของคุณให้เต็มร้อย” เชื่อใจเต็มร้อย กู้เหยาไม่ใช่ไม่เชื่อใจโม่ข่ายแต่นอกจากจะรู้ว่าเขาชื่อโม่ข่ายและเป็นประธานบริษัทช่วงซินเคอจี้แล้วนอกจากนี้แล้วเธอไม่รู้เรื่องอะไรของเขาสักอย่างแล้วเธอจะทำยังไงให้เชื่อใจเขาได้เต็มร้อยกู้เหยาอ้าปากกำลังจะอธิบายแต่กลับถูกโม่ข่ายยื่นมือมากดที่ริมฝีปากเธอไว้ “อยากจะไปที่ไหน” กู้เหยาทำหน้าแดงเขินอายคิดๆ “อยากจะไปซื้อของอร่อยๆให้เหมียนเหมียน”ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีเงินของโม่ข่ายมีประกายแววยิ้ม ทำไมเจ้าตัวที่อยู่ที่บ้านมันดูน่าหมั่นไส้อย่างนี้ ไว้วันหลังเขาจะต้องจับมันเอาไปโยนทิ้งให้ได้ แต่ว่าโม่ข่ายไม่ได้แสดงท่าทางออกมาให้เห็น ขับรถพากู้เหยาไปร้านขายอาหารสุนัขแห่งหนึ่งด้วยตัวเองกู้เหยาตั้งใจเลือกอาหารให้เหมียนเหมียน โม่ข่ายมองดูกู้เหยาเงียบๆอยู่ด้านข้าง ไม่ว่ากู้เหยาจะทำอะไรก็ล้วนตั้งใจทำเสมอ ไม่เคยทำแบบพอไปทีมาก่อน เธอตั้งใจมีความรับผิดชอบต่องานหน้าที่ภรรยาก็เอาใจใส่ดูแลทุกอย่างแม้กระทั่งอาหารของสุนัขที่อยู่ที่บ้านก็ยังตั้งใจไม่ว่าจะเป็นเรื่องรสชาติวันหมดอายุพวกนี้เธอก็ยังระวังและใส่ใจเพียงแค่มีคนปฏิบัติกับเธอด้วยใจจริงเธอก็จะตอบแทนด้วยใจตอบแทนอีกหลายเท่า เป็นผู้หญิงที่รู้จักตอบแทนบุญคุณ คนพวกนั้นทำไมกล้าทำร้ายเธออย่างเจ็บสาหัสขนาดนั้น เวลาเดียวกันนี้เชี่ยวหนานจิ่งที่พึ่งกลับมาที่โรงพยาบาลก็ได้รับข้อความจากลูกน้องดูข้อมูลในโทรศัพท์แล้วเชี่ยวหนานจิ่งโมโหจนขว้างโทรศัพท์ที่อยู่ในมือออกไป พอดีกับกระแทกเข้าที่ตัวของหลี่กังที่เปิดประตูเข้ามาพอดีหลี่กังไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เจ้านายโมโหขนาดนี้อีกยืนตกใจอยู่ที่หน้าประตูไม่กล้าออกไป “ไสหัวไปให้พ้น” เชี่ยวหนานจิ่งตะโกนเสียงดุดันกำปั้นทุบลงที่ผนังห้องแข็งๆนั่น กัดฟันพูดด้วยความโกรธแค้น “กู้เหยาเธอกล้ามาก” แต่ก่อนกู้เหยาปากก็พูดตลอดว่าชีวิตนี้จะเป็นภรรยาของเชี่ยวหนานจิ่งแค่คนเดียว มาวันนี้ผ่านไปแค่สามปี นึกไม่ถึงว่าเธอจะกล้าแต่งงานกับคนอื่นที่สำคัญที่สุดในตอนนี่เขายังรักอาลัยอาวรณ์ลืมเธอไม่ลง เธอดันแต่งงานกับคนอื่น เธอไปเอาความกล้านี้มาจากที่ไหนกันแน่ “คุณชายเชี่ยวครับ มือของคุณได้แผล”เมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะกินคนได้ของเชี่ยวหนานจิ่งหลี่กังก็อยากจะหมุนตัวออกไปให้พ้นแต่ว่าถ้าออกไปจริงๆเรื่องหลังจากนี้อาจจะยิ่งโหดร้ายดังนั้นจึงทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิมเชี่ยวหนานจิ่งไม่สนใจมือที่มีเลือดไหลออกมา ตะคอกออกมาอีกว่า “โทรหาหลิวเฉิงคุนให้เขาจัดการเรื่องให้มันวุ่นวายกว่านี้” “ผมจะรีบไปโทรหาหลิวเฉิงคุนเดี๋ยวนี้”หลี่กังรีบพยักหน้าติดต่อกันแต่ว่าเป็นเพราะกลัวความโกรธเกรี้ยวของเชี่ยวหนานจิ่งมากเกินไปมือจึงสั่นโทรศัพท์เลยตกลงไปที่พื้น ในที่สุดก็ได้อธิบายสถานการณ์ให้หลิวเฉิงคุณฟังหลี่กังยังไม่ได้วางสายก็ถูกดวงตาของเชี่ยวหนานจิ่งที่โกรธถึงที่สุดทำให้ตกใจ “คุณชาย …..” “พวกไม่มีประโยชน์ ฉันเลี้ยงพวกแกมาตั้งหลายปีพอมาถึงช่วงเวลาสำคัญกับช่วยอะไรฉันไม่ได้เลย” เชี่ยวหนานจิ่งแทบอยากจะจับเอาคนมากัดถึงจะสามารถช่วยให้หายจากความโมโหที่ติดอยู่ในใจ หลี่กังพูดอย่างระมัดระวัง “สามปีมานี้คุณกู้เหยาไม่เคยมีแฟนใครก็ไม่สามารถคาดได้ว่าเดือนที่แล้วจู่ๆก็แต่งงานสายฟ้าแลบ”” “เดือนที่แล้วหรือ”เชี่ยวหนานจิ่งจับประเด็นได้ถูกจุดอีกครั้ง “เดือนที่แล้วก็ไม่ใช่ช่วงที่เราวางแผนโครงการซิงฮุยตอนนั้นหรอกหรือ” หลี่กังพยักหน้า “คือช่วงเวลานั้นถูกต้องครับ” แค่ช่วงเวลาสั้นๆเชี่ยวหนานจิ่งก็สงบลง ใช้มือข้างที่มีเลือดไหลออกมาคลึงที่ขมับคิดกลับไปมา “หรืออาจเป็นไปได้ว่าเธออาจจะรู้มาว่าฉันจะมาที่เจียงเป่ยดังนั้นจึงหาผู้ชายมาตั้งใจเพื่อทำให้ฉันโกรธความเป็นจริงแล้วเธอกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกันเลย” หลี่กังก้มหน้าลงคำพูดนี้ไม่กล้าที่จะรับไปส่งๆคิดมาถึงตรงนี้สีหน้าเชี่ยวหนานจิ่งก็เกิดความยินดี “แกให้คนไปตรวจสอบอีกดูว่าพวกเขาแกล้งแต่งงานกันหรือเปล่า” หลี่กังพูด “คุณชายครับเรื่องนี้แกล้งไม่ได้การแต่งงานครั้งนี้ทั้งสองคนนั้นมีการจดทะเบียนสมรสกันเขาทั้งสองเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายจริงแท้แน่นอนส่วนสำหรับเรื่องระหว่างความเป็นสามีภรรยากันจริงๆหรือไม่ ผมคิดว่าทั้งสองคนนอนเตียงเดียวกัน” “หุบปาก” เชี่ยวหนานจิ่งใช้กำปั้นทุบไปที่ผนังห้องอีกครั้ง หายใจเข้าแล้วพูด “รีบบอกให้หลิวเฉิงคุณรีบไปจัดการให้เรียบร้อย” เพียงแค่บีบให้ช่วงซินเคอจี้ไม่มีทางไปทำให้ไอ้โม่ข่ายอยู่ในฐานะลำบาก ในเวลานั้นจะได้เห็นว่ามันจะมาแย่งผู้หญิงของเขาได้ยังไง