ตอนที่ 40 ถึงตายก็ไม่ปล่อยไป

ต๭นที่ 40 ถึงตายก็ไม่ปล่อยไป “ท่านประธาน” หลิ่นเม่ยร้องเสียงแหลมเหมือนพบเจอทวีปใหม่ “พวกเธอรู้ไหมว่าภาพด้านหลังนี้เหมือนกับประธานของพวกเรา” เดิมทีกู้เหยาไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาในวงการบันเทิงประเภทนี้จู่ๆได้ยินหลินเม่ยพูดแบบนี้ออกมามือของเธอก็หยุดไม่ได้ไปเปิดหน้าเว็ปเวยป๋อขึ้นโพลาริสมีแฟนแล้วปรากฏที่ช่องค้นหาอันดับหนึ่งในเว็ปเวยป๋อ และยังมีรูปภาพประกอบจำนวนหนึ่งภาพแรกเป็นภาพที่เธอแอบอิงอยู่อ้อมแขนของผู้ชายเงียบๆภาพที่สองจากภาพข้างหลังดูแล้วน่าจะกำลังจูบกันภาพที่สามผู้ชายอุ้มเธอเข้าไปในบ้านหลังหรูหราถึงแม้จะถ่ายได้แค่ภาพที่เห็นแค่หลังของผู้ชายแต่ภาพข้างหลังของผู้ชายคนนี้กู้เหยากับรู้สึกคุ้นตามาวันนี้ตอนเช้ายังเจอกันอยู่อาศัยเพียงแค่ภาพจากข้างหลัง ก็ยังไม่สามารถชี้ชัดได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าผู้ชายคนนี้คือโม่ข่าย กู้เหยากำลังปลอบใจตัวเองแต่ว่าไม่เพียงแต่กู้เหยาที่รู้สึกว่าภาพข้างหลังนี้เหมือนโม่ข่ายทุกคนในห้องทำงานนี้ต่างก็คิดว่าเหมือนโม่ข่ายแถมยังสิ่งที่กู้เหยามั่นใจว่าภาพข้างหลังนี้คือโม่ข่ายก็เพราะว่าเสื้อสูทสีขาวอมเทาที่คลุมอยู่บนตัวผู้หญิงมันเป็นสัญลักษณ์ของโม่ข่าย กู้เหยารู้จักเขามานานเขาใส่เสื้อผ้าล้วนมีแต่สีนี้ทุกคนรวมกลุ่มกันวิพากษ์วิจารณ์ “ไม่ใช่ว่าภรรยาของท่านประธานที่ไม่มีใครรู้จะเป็นดาราที่อายุพึ่งจะสิบแปดปีบริบูรณ์นะ” “ตามกฎหมายอายุสิบแปดปียังแต่งงานไม่ได้น่าจะไม่ใช่” “ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องไปจดทะเบียนสมรสก่อนถึงจะเรียกว่าสามีภรรยา ใช้ชีวิตอยู่กินด้วยกันก็เป็นสามีภรรยาได้แล้ว” “ถูก ถูก ถูก พูดไปแล้ว มีบางคนจะทะเบียนสมรสแล้ว มีแค่ชื่อไม่ได้อยู่กินกันก็เหมือนการแต่งงานกันปลอมๆ” เพื่อนที่ทำงานทุกคนกำลังถกเถียงกันด้วยความคึกคัก คำพูดที่ดังเข้ามาในหูกู้เหยาราวกับจงใจพูดให้เธอกู้เหยายิ้มฝืนๆหรือว่าในชีวิตนี้เธอจะสลัดคำว่าการทรยศนอกใจกันไปไม่พ้นจากที่ดูแล้วการแต่งงานครั้งนี้กับโม่ข่ายถึงแม้จะไม่มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้องแต่ว่าทั้งสองยังใช้คำว่าสามีภรรยากันถ้าอย่างนั้นก็ต้องมีความซื่อสัตย์ต่อกันและกันมาวันนี้แต่งงานแค่หนึ่งเดือนเขาก็ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่ข้างนอกแบบนี้จะให้เธออดทนแขวนป้ายสถานะสามีภรรยาไปเพื่ออะไรกัน ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าในห้องทำงานไม่มีอากาศไหลเวียนใจเหมือนถูกอะไรขวางกั้นไว้การหายใจเป็นไปด้วยควายากลำบากเธอเข้าไปบอกเจ้าจูนฉิงก่อนเพื่อขอลางานหนึ่งวันเตรียมจะออกไปสูดอากาศบนถนนใหญ่คนเดินไปมาทุกคนล้วนมีเป้าหมายในการเดินทาง มีแค่เธอเท่านั้นที่เดินไปเรื่อยๆไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหนเริ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่มาที่เจียงเป่ยอย่างลังเลใจ จนมาถึงตอนนี้ที่ค่อยๆมีความรู้สึกไม่อยากจากไป สามปีมานี้เธอพยายามอยู่ตลอด พยายามที่จะลืมเรื่องราวไม่ดีที่ผ่านมา แต่ทว่าเรื่องราวที่ไม่ดีเหล่านั้นตอนที่เธอไม่ระวังก็มักจะกลับมาหลอกหลอนเธอทำให้เธอเจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่าถูกทำร้ายด้วยคำว่าทรยศในตอนนี้ที่เธอสามารถเผชิญหน้ากับบุคคลในอดีตได้แต่ก็มีเรื่องไม่คาดคิดมาก่อนเกิดขึ้นโดยที่เธอตั้งตัวไม่ทันอีกกู้เหยาคุยแม้กระทั่งกับตัวเองถึงจะแต่งงานโดยไม่มีความรักก็ทำเป็นเหมือนไม่รู้ดีกว่าทำตัวเหมือนหนึ่งเดือนก่อนที่จะใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาต่างเคารพซึ่งกันและกันแต่ว่า เธอก็มีศักดิ์ศรีในตัวเอง ทั้งๆที่รู้เรื่องแล้วยังต้องแกล้งเป็นไม่รู้อีกหรอ เธอทำไม่ได้ “เหยาเหยา” ทันใดนั้นเสียงมีอำนาจก็ฉุดกู้เหยาไว้ เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถูกผู้ชายคนนั้นดึงเข้าสู่อ้อมกอด เชี่ยวหนานจิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมองเธอ “คุณกำลังทำอะไรคุณอยากตายหรือ”กู้เหยาผลักเขาออกแต่กลับถูกเขากอดไว้แน่นกว่าเดิมสามปีก่อนถูกคนที่ใกล้ชิดที่สุดทอดทิ้งเธอก็ไม่เคยอยากตายแต่มาวันนี้ก็แค่คนที่ยังไม่ได้สนิทชิดเชื้ออย่างโม่ข่ายทำไมเธอถึงมีความคิดไม่รักชีวิตตัวเองเชี่ยวหนานจิ่งพูด “เมื่อสักครู่ถ้าไม่ใช่เพราะผมดึงคุณออกมาได้ทันเวลา คุณก็ถูกรถชนตายไปแล้ว” เชี่ยวจิ่งหนานส่งคนมาจับตาดูกู้เหยา ดังนั้นพอกู้เหยาออกจากช่วงซินเคอจี้ เขาก็ได้รับรายงาน แล้วหาวิธีที่เร็วที่สุดเพื่อตามเธอมา “มันเกี่ยวอะไรกับคุณ” กู้เหยาออกแรงดิ้นเพื่อจะให้หลุดออกมา “คุณปล่อยฉันก่อน” “เหยาเหยาผมไม่มีวันที่จะปล่อยคุณไปเด็ดขาด ” เขาชอบกลิ่นหอมที่อยู่บนตัวเธอ ตอนที่กอดเธอมักจะทำให้รู้สึกถึงความทรงจำดีๆตอนรักครั้งแรกถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานแล้ว แต่เขาก็ทำให้เธอหย่าได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด เชี่ยวหนานจิ่งจะต้องแย่งกู้เหยากลับมาให้จงได้ “เชี่ยวหนานจิ่งถือว่าฉันขอร้องคุณ ขอร้องอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของฉันอีก เธอพูดด้วยความโกรธอย่างหมดแรง”เชี่ยวหนานจิ่งยังพูดสารภาพต่อ “เหยาเหยาคนที่ผมรักมาโดยตลอดคือคุณครั้งนี้ผมอยากมารับคุณกลับไปจากใจจริงๆเพียงแค่คุณกลับไปกับผม เรื่องบริษัทช่วงซินเคอจี้ผมจะรีบแก้ไขให้เอง”เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้กู้เหยาไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหนผลักเชี่ยวหนานจิ่งออกไปได้เธอกัดริมฝีปากพยายามฝืนกลั้นน้ำตาไว้ “เชี่ยวหนานจิ่งคุณอยากจะให้ฉันแหวกบาดแผลที่ผ่านมาซึ่งเต็มไปด้วยเลือดนองเอามากองไว้ตรงหน้าของคุณให้ได้คุณถึงจะพอใจใช่ไหม ” “เหยาเหยา” เชี่ยวหนานจิ่งมองเธอด้วยความเจ็บปวด “อย่าเรียกฉันแบบนี้”กู้เหยาสูดหายใจเข้าลึกๆหลับตาลงตอนที่ลืมตาขึ้นทั่วทั้งตัวไม่มีกำลังพูดพึมพำ “เชี่ยวหนานจิ่งคุณคิดดีๆคุณคิดว่าฉันยังจะสามารถกลับไปได้จริงๆหรอ”เชี่ยวหนานจิ่งพูดอีก “เหยาเหยาเพียงแค่คุณยินยอมพวกเราก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ตอนนี้ผมมความสามารถแล้ว ผู้เฒ่าที่อยู่ที่บ้านก็ควบคุมผมไม่ได้แล้ว” “เหอะเหอะ….เชี่ยวหนานจิ่งคุณโง่จริงๆหรือแกล้งโง่ต่อหน้าฉัน” จู่ๆกู้เหยาหัวเราะขึ้นมาหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา “เหยาเหยาผมรู้ว่าคุณกำลังกังวงเรื่องกู้ซินแต่ว่าผมไม่ได้แต่งงานกับกู้ซิน” เชี่ยวหนานจิ่งจ้องไปที่กู้เหยาเป็นเวลานานเชี่ยวหนานจิ่งพูดช้าช้าฟังประโยคที่เชี่ยวหนานจิ่งพูดออกมากู้เหยายิ่งรู้สึกดูถูกเชี่ยวหนานจิ่งมากยิ่งขึ้นผู้ชายก็แบบนี้ไร้หัวใจเลือดเย็น “เชี่ยวหนานจิ่งฉันขอร้องจริงๆอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันให้ฉันใช้ชีวิตของฉัน” พูดจบกู้เหยาก็หันกลับแล้วเดินออกไปเธออยากจะเดินคนเดียวอยากจะเดินคิดว่าทางเดินต่อไปของเธอจะเดินยังไงไม่อยากเจอไม่อยากพบใคร หลี่กังรีบเข้ามายืนที่ข้างๆเชี่ยวหนานจิ่ง “คุณชายเชี่ยว คุณกู้เหยาเดินไปไกลแล้ว คุณจะเดินตามไปหรือเปล่าครับ” “เดินตามไปแล้วจะได้ประโยชน์อะไร ไม่ว่าฉันพูดอะไร ท่าทีของเธอก็ยังเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ” เชี่ยวหนานจิ่งถอนหายใจพูด “ทางด้านบริษัทช่วงซินเคอจี้เป็นยังไงบ้าง” “บริษัทช่วงซินเคอจี้ไม่ได้รับงานโครงการใหม่เป็นแบบนี้หมดอนาคตแน่นอน” พูดถึงบริษัทช่วงซินเคอจี้ขึ้นหลี่กังตื่นเต้นขึ้นมาแค่บริษัทเชี่ยวซื่อพูดออกไปบริษัทต่างๆก็ไม่กล้าที่จะร่วมงานกับบริษัทช่วงซินเคอจี้ปริมาณกิจการที่สร้างขึ้นใหม่ได้รับผลกระทบอย่างมากเรื่องนี้นับได้ว่าเป็นเรื่องที่หลังจากติดตามเชี่ยวหนานจิ่งมาหลี่กังจัดการแก้ไขได้ดี “ทางด้านไอ้โม่ข่ายมีความเคลื่อนไหวอะไรไหม” เชี่ยวหนานจิ่งถามหลี่กัง สายตากลับมองไปที่กู้เหยาที่เดินออกไปไกลลิบๆ